Ο Πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέξης Τσίπρας και ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ και υπεύθυνος Οικονομικής και Κοινωνικής Πολιτικής του ΣΥΝ, Παναγιώτης Λαφαζάνης έδωσαν σήμερα Συνέντευξη Τύπου για το Σύμφωνο Σταθερότητας.
Στην συνέντευξη παρευρέθηκαν και πήραν το λόγο οι πανεπιστημιακοί - οικονομολόγοι Ευκλείδης Τσακαλώτος, Γιάννης Μηλιός, Γιώργος Σταθάκης.
«Ψήφισαν μαζί τη Συνθήκη της Λισσαβόνας και 97% τα ίδια στο Ευρωκοινοβούλιο»
«Ψεύτες ή άσχετοι όσοι λένε ότι κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας σημαίνει διάλυση του Ευρώ»
«Αύξηση του Κοινοτικού Προϋπολογισμού»
«Άμεσο δανεισμό των κρατών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα»
«Αναμένουμε απαντήσεις. Χωρίς μισόλογα. Χωρίς υπεκφυγές. Χωρίς άλλα να λέμε εδώ και άλλα στην Ευρώπη ή στις διεθνείς μας συναντήσεις».
Ζούμε μια απεγνωσμένη προσπάθεια των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα να αποπροσανατολίσουν την ατζέντα της προεκλογικής αντιπαράθεσης από τα σοβαρά προβλήματα, από τα πραγματικά διακυβεύματα.
Μάλιστα παρά το γεγονός ότι την άλλη Κυριακή ψηφίζουμε για τους αντιπροσώπους μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο βλέπουμε ότι τα ευρωπαϊκά ζητήματα είναι εκτός προεκλογικής ατζέντας.
Τα δύο κόμματα δεν θέλουν να θέσουν στην κρίση των πολιτών τη στρατηγική τους και τις θέσεις τους για την οικονομική κρίση, τη στρατηγική τους και τις θέσεις τους για την Ευρώπη. Και γιατί να θέλουν άλλωστε, αφού δεν έχουν σε πολλά να διαφοροποιηθούν;
Στο ευρωκοινοβούλιο ψήφισαν 97% τα ίδια πράγματα.
Και οι δυο μαζί, υπερψήφισαν σε μια νύχτα, πέρυσι τέτοιο καιρό, στη Βουλή τη Συνθήκη της Λισσαβόνας.
Τώρα, κάνουν πως δεν άκουσαν όσα πρότεινε την περασμένη εβδομάδα το ΔΝΤ, ως μέτρα για δημοσιονομική εξυγίανση.
Είναι λογικό λοιπόν να μην θέλουν να μιλήσουν επί της ουσίας.
Εμείς αυτό δεν θα το επιτρέψουμε.
Θα φέρουμε τα πραγματικά ζητήματα στο κέντρο της συζήτησης. Γιʼ αυτό και σας καλέσαμε σήμερα εδώ για να σας παρουσιάσουμε τις θέσεις μας για το Σύμφωνο Σταθερότητας.
Και όχι επειδή υπάρχει ανάγκη γενικά να συζητηθούν ζητήματα ευρωπαϊκής πολιτικής, αλλά πολύ συγκεκριμένα επειδή οι κυρίαρχοι κύκλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπηρετούν την πλέον συντηρητική – νεοφιλελεύθερη πολιτική στον ανεπτυγμένο κόσμο, πολύ πίσω από τις ανάγκες των καιρών.
Πρόκειται για εμμονή στην πολιτική της ενίσχυσης και αναδιανομής υπέρ του κεφαλαίου μέσα στην κρίση. Πρόκειται για μια σκανδαλώδη εμμονή στην προστασία των αγορών κεφαλαίου που παραπαίουν και όχι των πολιτών, των εργαζομένων, της κοινωνίας που δοκιμάζεται από την οικονομική κρίση και κινδυνεύει να βγει από αυτή την ισοπεδωμένη.
Στον πυρήνα αυτής της πολιτικής βρίσκεται το Σύμφωνο Σταθερότητας.
Και αυτό ακριβώς το Σύμφωνο Σταθερότητας ζητάμε να καταργηθεί.
Έχουμε ακούσει πολλές ανακρίβειες και πολλές ανοησίες σε σχέση με αυτή την άποψη. Κάποιοι την ταυτίζουν με διάλυση του ευρώ ή ακόμα και της Ε.Ε.
Όσοι λένε κάτι τέτοιο είναι ψεύτες ή άσχετοι.
Τι είναι το Σύμφωνο Σταθερότητας;
Ένα νεοφιλελεύθερο «κοινωνικό συμβόλαιο» της Ε.Ε. με το κεφάλαιο που υποτάσσει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες στη λατρεία των χρηματοπιστωτικών αγορών και βρίσκεται στη βάση της σημερινής κρίσης. Διότι στραγγαλίζει κάθε προσπάθεια ανάκαμψης.
Απέναντι σε αυτή την επιθετική πολιτική επιλογή εμείς ζητάμε να καταργηθεί το σημερινό Σύμφωνο που αν το ακολουθήσουμε θα βουλιάξουμε ακόμη περισσότερο μέσα στην κρίση και στη θέση του να θεσμοθετηθεί ένα νέο Σύμφωνο για την Κοινωνική Συνοχή και την Πλήρη Απασχόληση.
Ένα νέα Σύμφωνο που θα συνοδεύεται και από μια διαφορετική στρατηγική για την ενοποίηση της Ευρώπης, με βασικά χαρακτηριστικά:
• Την γενναία αύξηση του Κοινοτικού Προϋπολογισμού
• Την απόκρουση της «δικτατορίας των Χρηματοπιστωτικών αγορών» μέσα από άμεσο δανεισμό των κρατών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, γεγονός που συμβάλλει και στην σταθεροποίηση του Ευρώ.
Σας θυμίζω εδώ τη δήλωση του Σοσιαλιστή κύριου Αλμούνια, ότι αν η Ελλάδα δεν κάτσει καλά «θα την τιμωρήσουν οι αγορές». Πόσο ευρωπαϊστής είναι αλήθεια ο θλιβερός κ. Αλμούνια; Πόσο ευρωπαϊστές είναι όλοι αυτοί που βάζουν τις αγορές πάνω από την Ευρώπη;
Εμείς λέμε: Δεν είναι δυνατόν η προτεραιότητα μέσα στην κρίση να είναι η περιστολή του ελλείμματος.
Δεν είναι δυνατόν να είναι η βασική προτεραιότητα η καταπολέμηση του πληθωρισμού τη στιγμή που ανακοινώνεται πληθωρισμός στο ύψος 0,7%.
Είναι σα να ασφυκτιά ένας οργανισμός και αυτοί να φοβούνται μην καεί από το πολύ οξυγόνο.
Εμείς λέμε ότι μέσα στην κρίση πρέπει να αυξηθούν οι δημόσιες δαπάνες.
Μας απαντούν ότι έτσι θα αυξηθεί το δημόσιο έλλειμμα και το χρέος.
Απαντάμε ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να βγούμε από την κρίση από την πρόσκαιρη αύξηση του ελλείμματος, με στόχο να μειωθεί άμεσα στη συνέχεια με στοχευμένη δημοσιονομική πολιτική.
Με φορολόγηση εσόδων κερδών και εισοδημάτων των οικονομικά ισχυρών. Όλων όσοι όλα αυτά τα χρόνια είτε φοροαποφεύγουν είτε φοροδιαφεύγουν.
Στόχος μας είναι να αποτρέψουμε την εργώδη προσπάθεια των κρατούντων να μετατρέψουν την κρίση του κεφαλαίου σε κρίση των δημόσιων οικονομικών και –σε τελική ανάλυση – κρίση της εργασίας.
Θέλουμε να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση.
Εμείς πιστεύουμε και διεκδικούμε οι άνθρωποι να είναι πάνω από τα κέρδη, οι ανάγκες πάνω από τις εμπορεύσιμες αξίες.
Αναμένουμε απαντήσεις. Χωρίς μισόλογα. Χωρίς υπεκφυγές. Χωρίς άλλα να λέμε εδώ και άλλα στην Ευρώπη ή στις διεθνείς μας συναντήσεις.
Οι πολίτες δικαιούνται να ξέρουν. Και οι πολίτες δικαιούνται να ξέρουν. Και οι πολίτες γνωρίζουν ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν έχουν σκοπό να αλλάξουν.
Αν δεν βουλιάξουν δεν θα αλλάξουν.
Αν δεν τους βουλιάξουμε την Κυριακή δεν θα αλλάξουμε πορεία για τον τόπο.
Πρώτον: Έχουμε εισέλθει στην τελευταία βδομάδα πριν στηθούν οι κάλπες των ευρωεκλογών και η «ευρωπαϊκή ατζέντα» απουσιάζει πλήρως από την αντιπαράθεση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και από τη θεματολογία των περισσότερων μέσων ενημέρωσης.
Ο λόγος για τον οποίο πάμε σε ευρωεκλογές, χωρίς να βρίσκονται στο προσκήνιο τα μεγάλα ευρωπαϊκά θέματα, που αφορούν την πορεία και το μέλλον της χώρας μας, είναι γιατί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συναινούν 100%, επί της στρατηγικής που ακολουθεί η Ε.Ε. Για αυτό, άλλωστε, και τα δύο αυτά κόμματα ψήφισαν άρον-άρον, από κοινού και σε μια νύχτα στη Βουλή την απαράδεκτη Συνθήκη της Λισσαβόνας. Για αυτό και τα δύο αυτά κόμματα, όχι μόνο ταυτίστηκαν στη κύρωση της Συνθήκης της Λισσαβόνας αλλά και συναίνεσαν και στις πραξικοπηματικές μεθοδεύσεις για να παρακαμφθεί το ηχηρό ΟΧΙ του Ιρλανδικού λαού στο δημοψήφισμα, με το οποίο η Συνθήκη αυτή παραπέμπονταν στις καλένδες. Για αυτό επίσης, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν ψηφίσει από κοινού και συναινετικά στην ελληνική Βουλή το σύνολο των Κοινοτικών Οδηγιών, που ενσωματώνονται στο εθνικό δίκαιο.
Η δικομματική συναίνεση στη Συνθήκη της Λισσαβόνας συνιστά, όμως, δικομματική συναίνεση στο νεοφιλελευθερισμό και τον μονεταρισμό. Αποτελεί δικομματική συναίνεση στις απορρυθμισμένες αγορές, στην κυριαρχία των πολυεθνικών επιχειρήσεων και πρώτα απʼ όλα των Τραπεζών. Αποτελεί δικομματική συναίνεση στον ανεξέλεγκτο ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), σε μια μονεταριστική νομισματική πολιτική, στη θεσμοθέτηση του απαράδεκτου Συμφώνου Σταθερότητας. Τέλος, αλλά όχι έσχατο, η δικομματική συναίνεση στη Συνθήκη της Λισσαβόνας σημαίνει συναίνεση στην αμερικανοατλαντική Ευρώπη, στον ευρωστρατό, στις ευρωπαϊκές στρατιωτικές επεμβάσεις, στους ευρωατλαντικούς πολέμους και τελικά στην στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης.
Με δυο λόγια, η συναίνεση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στη Συνθήκη της Λισσαβόνας, αποτελεί συναίνεση στον πυρήνα των ασκούμενων νεοφιλελεύθερων και ατλαντικών πολιτικών στην χώρα μας.
Ως ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσουμε με απόλυτη σαφήνεια και καθαρότητα ότι δεν μπορεί μια πολιτική δύναμη να συμφωνεί και μάλιστα εφʼ όλης της ύλης, με τη στρατηγική της Ε.Ε. και από την άλλη να διατείνεται ότι διαθέτει εναλλακτική προοδευτική πολιτική για την Ελλάδα. Γιʼ αυτό ο αγώνας του ΣΥΡΙΖΑ για μια νέα προοδευτική Ελλάδα συνδέεται στενά με τον αγώνα για βαθιές προοδευτικές αλλαγές και προοδευτική αλλαγή στην Ευρώπη.
Δεύτερον: Θεωρούμε ότι είναι για το βιβλίο Γκίνες το γεγονός ότι ενώ η Ελλάδα βρίσκεται ξανά σε ένα απαράδεκτο και πολύ πιο επαχθές καθεστώς Κοινοτικής Επιτήρησης, το καθεστώς αυτό, και μάλιστα σε μια μάχη όπως αυτή των ευρωεκλογών, όχι μόνο βρίσκεται εκτός συζήτησης, σαν να μην υπάρχει (!), αλλά και εκτός κάθε αντιπαράθεσης ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Κι όμως το καθεστώς Κοινοτικής Επιτήρησης, το οποίο δεύτερη φορά επιβάλλεται στην χώρα μας για υπερβολικό έλλειμμα και στη βάση του Συμφώνου Σταθερότητας της ΕΕ, αποτελεί το υπʼ αριθμόν ένα πρόβλημα του ελληνικού λαού αυτή την περίοδο.
Κι αυτό διότι με βάση το νεοαποικιακό καθεστώς Κοινοτικής Επιτήρησης και με στόχο να πέσουν τα ελλείμματα του προϋπολογισμού κάτω του 3% ως το 2010, τόσο οι Βρυξέλλες όσο και πρόσφατα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) με την Έκθεσή του, πιέζουν για τη λήψη σκληρών αντιλαϊκών μέτρων σε όλα τα πεδία. Ανάμεσα σε αυτά τα μέτρα περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων:
Γιατί, όμως, εφόσον το καθεστώς Επιτήρησης θα έχει αμέσως μετά τις ευρωεκλογές τόσο επώδυνες συνέπειες για τον ελληνικό λαό, βρίσκεται εκτός αντιπαράθεσης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ;
Γιατί απλούστατα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν αμφισβητούν τη νεοαποικιακή Κοινοτική σχέση Επιτήρησης αλλά και την αποδέχονται ως φυσιολογική και εύλογη και απλώς επιρρίπτουν ο ένας στον άλλο τις ευθύνες για το πώς φτάσαμε στην Επιτήρηση.
Γιατί επίσης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο δεν αντιτίθενται αλλά και κατά βάση συμφωνούν με τις επώδυνες κατευθύνσεις μέτρων που υπέδειξε το ΔΝΤ με την έκθεσή του.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο κ. Κ. Καραμανλής στη συζήτηση αρχηγών της Πέμπτης άφησε ορθάνοιχτη την πόρτα για μετεκλογικό φορολογικό «τσουνάμι». Όπως είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι το λαλίστατο, κατά τα άλλα, ΠΑΣΟΚ δεν βρήκε ούτε μια λέξη για να αντιταχθεί στα μέτρα που ανακοίνωσε και εισηγείται το ΔΝΤ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει την πλήρη και ριζική αντίθεσή του στο νεοαποικιακό, και θα πρόσθετα αρκετά επιλεκτικό, καθεστώς Κοινοτικής Επιτήρησης σε βάρος της Ελλάδας. Όπως εκφράζουμε την πλήρη και ριζική μας αντίθεση στο προκρούστειο Σύμφωνο Σταθερότητας, στους περιορισμούς του οποίου βασίζεται η Επιτήρηση σε βάρος της χώρας.
Τρίτον: Τίποτα δεν αποδεικνύει πιο χαρακτηριστικά ότι η Ευρώπη, όπως οικοδομείται, είναι πρώτα από όλα και κυρίως μια Ευρώπη των Τραπεζών και του Τραπεζικού κεφαλαίου, από τον ληστρικό ρόλο που διαδραματίζει σήμερα, εν μέσω καλπάζουσας καπιταλιστικής κρίσης, η ΕΚΤ και το Σύστημα Ευρωπαϊκών Κεντρικών Τραπεζών.
ʽΌπως είναι γνωστό, η ΕΚΤ αρνείται να δανείσει απευθείας τα κράτη μέλη, τα οποία υποχρεώνονται να καταφεύγουν για το δανεισμό τους στην αγορά, κυρίως στις Τράπεζες, με την έκδοση ομολόγων ιδιαίτερα υψηλού επιτοκίου. Για χώρες μάλιστα όπως η Ελλάδα, απέναντι στην οποία η κερδοσκοπία, ιδιαίτερα των εταιριών πιστοληπτικής ικανότητας, βρίσκει αφορμές για επίθεση, τα επιτόκια του δημόσιου δανεισμού ανέρχονται σε υπέρογκα ύψη (π.χ. το επιτόκιο του δεκαετούς ομολόγου βρίσκεται περίπου στο 5,5%), με τη διαφορά τους έναντι των επιτοκίων δανεισμού του Γερμανικού Δημοσίου (spread) να είναι ιδιαίτερα υψηλή.
Την ίδια ώρα, όμως, που η ΕΚΤ εφαρμόζει αυτές τις απαγορευτικές πρακτικές απέναντι στα κράτη μέλη, την ίδια ώρα διοχετεύει απεριόριστη ρευστότητα και εκτός αγοράς, προς τις ιδιωτικές Τράπεζες, τις οποίες δανειοδοτεί, έναντι ενεχύρου ομολόγων του δημοσίου, με το επιτόκιο παρέμβασής της που σήμερα ανέρχεται στο 1%!
Με δυο λόγια οι Τράπεζες δανείζουν το δημόσιο π.χ. με 5,5% και μετά, με την κατάθεση των ομολόγων του δημοσίου, δανείζονται από την ΕΚΤ με 1%!
Θαύμα! Οι Τράπεζες επιδοτούνται έως 4,5% για τα ποσά που δανείζουν το δημόσιο, η κερδοσκοπία οργιάζει και οι φορολογούμενοι καταληστεύονται αγρίως, έχοντας πλήρη άγνοια.
Το γεγονός αυτό, όπως και όλες οι χαριστικές υπέρ των Τραπεζών μεθοδεύσεις από την ΕΚΤ, συνιστά μια από τις μεγαλύτερες ιστορικά ληστείες των λαών της Ευρώπης και ιδιαίτερα του ελληνικού λαού. Και είναι, τουλάχιστον, λυπηρό ότι αυτή η ληστεία – το μεγαλύτερο σκάνδαλο, έστω, νομότυπο στην εποχή μας- αποσιωπάται από όλα σχεδόν τα μέσα ενημέρωσης!
Για να δώσω μια κατά περίπου αίσθηση μεγέθους για τις απώλειες του δημοσίου θα έλεγα το εξής. Αν το ελληνικό δημόσιο μπορούσε να δανειστεί φέτος με το επιτόκιο παρέμβασης της ΕΚΤ, τότε θα μπορούσε να εξοικονομήσει μέσα στο 2009, πάνω από 2,5 δις ευρώ και έτσι να είχε αποφύγει την Επιτήρηση.
Τέταρτο: Στη βάση όσων ανέφερα ο ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρει μια σειρά από προτάσεις του για την ριζική αλλαγή πορείας της Ευρώπης που αποκτούν σήμερα, σε συνθήκες κρίσης, ιδιαίτερη επικαιρότητα:
Α) ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΦΩΝΟΥ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΕΕ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΑΠΟΙΚΙΑΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΑΠΟΡΡΕΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟ.
Το Σύμφωνο Σταθερότητας της Ε.Ε. αποτελεί την καρδιά του νεοφιλελεύθερου – μονεταριστικού συστήματος της Ε.Ε.
Αυτό το Σύμφωνο Σταθερότητας δεν μπορεί να βελτιωθεί ούτε να τροποποιηθεί όπως όψιμα προτείνει, ίσως, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, χωρίς να διευκρινίζει τι ακριβώς θέλει να τροποποιήσει, παρότι υπερψήφισε πρόσφατα το Σύμφωνο αυτό ως θεμελιώδες στοιχείο της Συνθήκης της Λισσαβόνας. Το Σύμφωνο Σταθερότητας με όποια εκδοχή ή παραλλαγή του, είναι ένα Σύμφωνο αποσταθεροποίησης της Ευρώπης, ένα αυθαίρετο και προκρούστειο κατασκεύασμα με το οποίο επιχειρείται να σταθεί όρθιο το αγοραίο νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα-έκτρωμα της Ε.Ε., ως μηχανισμός κοινωνικής κατεδάφισης και αύξησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Φυσικά εμείς δεν ζητάμε την κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας για να μείνουν όλα τα υπόλοιπα ίδια και απαράλλαχτα στην Ε.Ε. Προτείνουμε την κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας και την αντικατάστασή του από μια νέα Συμφωνία των ευρωπαϊκών λαών για την αειφόρο Ανάπτυξη, την πλήρη απασχόληση, την κοινωνική προστασία και την Προστασία του Περιβάλλοντος. Διεκδικούμε την κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας στο πλαίσιο του αγώνα για μια ριζική προοδευτική αλλαγή της ευρωπαϊκής πορείας.
Επίσης, στο πλαίσιο αυτό αντιπαλεύουμε και ζητούμε να καταργηθεί το καθεστώς Επιτήρησης σε βάρος της χώρας μας με ότι συνεπάγεται η εφαρμογή του σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.
Δεν είναι δυνατόν πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν με εκείνο ή τον άλλο τρόπο το Σύμφωνο Σταθερότητας, να προσπαθούν, τάχα, να αποστασιοποιηθούν από τα επώδυνα μέτρα που σηματοδοτεί η Κοινοτική Επιτήρηση στη βάση αυτού του Συμφώνου.
Β) ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΜΕΣΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΕΚΤ ΚΑΙ ΤΗ ΡΙΖΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΣΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ.
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΗ ΡΙΖΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΩΣΤΕ ΑΥΤΗ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΤΗΝ ΑΕΙΦΟΡΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ.
ΑΜΕΣΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΤ ΝΑ ΔΑΝΕΙΟΔΟΤΕΙ ΑΜΕΣΑ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΡΙΣΗΣ, ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΕΕ, ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΥΨΗΛΟΥ SPREAD, ΜΕ ΕΥΝΟΪΚΑ ΧΑΜΗΛΑ ΕΠΙΤΟΚΙΑ
Γ) ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΕ ΚΑΙ ΤΟ ΡΙΖΙΚΟ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΩΣΤΕ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΤΗΝ ΑΕΙΦΟΡΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΤΗ ΣΥΓΚΛΙΣΗ ΧΩΡΩΝ, ΤΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ, ΤΗΝ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ, ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ.
ΣΤΑΔΙΑΚΑ Ο ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΣ ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΟ 5% ΤΟΥ ΑΕΠ ΤΗΣ ΕΕ.
Δ) ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ, ΕΚΤΟΣ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΧΑΜΗΛΑ ΕΠΙΤΟΚΙΑ, ΕΝΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑ ΜΕΛΟΣ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΙΣ ΠΛΕΟΝ ΑΔΥΝΑΤΕΣ, ΥΨΟΥΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 2% ΤΟΥ ΑΕΠ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΑΠΟΒΛΕΠΕΙ ΣΤΗΝ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, ΤΗ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΥΠΟΔΟΜΩΝ, ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ, ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΤΟΜΕΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ.
Ε) ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΗΝ ΛΗΨΗ ΜΕΤΡΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΩΝ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΩΝ ΜΗ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ ΑΠΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΕ.
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ ΜΕ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΝΑ ΤΟΙΣ ΧΙΛΙΟΙΣ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΔΙΑΤΙΘΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΚΛΙΣΗΣ, ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΕ.
ΣΤ) ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΗΝ ΛΗΨΗ ΜΕΤΡΩΝ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΟΥ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΥ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ, ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΚΟΥ, ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥ ΚΑΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΥ ΝΤΑΜΠΙΝΓΚ ΣΤΗΝ ΕΕ, ΜΕ ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΚΟΙΝΩΝ ΥΨΗΛΩΝ ΕΠΙΠΕΔΩΝ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ, ΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ, ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΚΩΝ ΑΠΟΛΑΥΩΝ ΚΑΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.
«Δεν στέκει η άποψη Μπεγλίτη»
«Με το σύμφωνο Σταθερότητας το μόνο αμορτισέρ προς τα κάτω είναι ο μισθός»
… την ώρα που τα μεγάλα ζητήματα δεν έχουν έρθει στην επιφάνεια και δεν έχει γίνει μια ουσιαστική συζήτηση. Νομίζω ότι αυτή η θολούρα είναι ιδιαίτερη στο χώρο της οικονομίας και της οικονομικής πολιτικής Και θέλω να αρχίσω με μια παρατήρηση του κ. Μπεγλίτη, του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, πριν από δυο βδομάδες, που μας είπε ότι χωρίς Σύμφωνο Σταθερότητας δεν μπορεί να υπάρχει ευρωζώνη, χωρίς Σύμφωνο Σταθερότητας δεν μπορεί να υπάρχει καν το ευρώ. Και θέλω να πω ότι είναι πολύ ενδιαφέρον ότι αυτό το θέμα δεν έχει συζητηθεί καθόλου. Δεν έχει ρωτηθεί ο Γ. Παπακωνσταντίνου, που είναι και καλός οικονομολόγος και ξέρει ότι δεν στέκει αυτή η θέση, ούτε καν ο Γ. Παπανδρέου. Δεν στέκει αυτή η θέση κατ΄ αρχήν στο επίπεδο το εμπειρικό, γιατί ξέρουμε ότι πολύ μεγάλα κράτη, ομοσπονδιακά κράτη, όπως η Αυστραλία, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Γερμανία είναι ομοσπονδιακά κράτη, έχουν ομοσπονδιακό προϋπολογισμό μεγάλο και δεν περιορίζουν καθόλου τη δημοσιονομική πολιτική των κρατών-μελών τους. Μόνο Η Ε.Ε. είναι μια νομισμαιτκή ένωση που έχει θεωρήσει ότι είναι αναγκαίος κάποιος τέτοιος περιορισμός.
Δεν στέκει όμως αυτό το Σύμφωνο Σταθερότητας ούτε καν και από θεωρητική σκοπιά. ΣΤη δεκαετία του ΄90, που οι οικονομολόγοι, οι κυρίαρχοι, μας είπαν ότι τελείωσαν οι μεγάλες συνθέσεις και τα μεγάλα προβλήματα σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης -αυτό ήταν το παρελθόν. Το μόνο που είχαμε να αντιμετωπίσουμε πληθωρισμό -ήθελαν να μας πείσουν ότι χωρίς τέτοιους περιορισμούς θα υπήρχε μεγάλος πληθωρισμός στο επίπεδο της Ε.Ε. Διαψευστήκαμε ότι ήταν πρόβλημα ο πληθωρισμός. Και τώρα που είμαστε σε συνθήκες υφέσεως, τώρα ακριβώς δεν χρειαζόμαστε αυτούς τους περιορισμούς. Γιατί τώρα το θεωρητικό πρόβλημα είναι ότι κάθε χώρα από μόνη της έχει την τάση να μην κάνει τόσο επεκτατική πολιτική όσο είναι το βέλτιστο. Φοβάται δηλαδή ότι το κέρδος οποιαδήποτε επεκτατικής πολιτικής θα το πάρουν όλες οι χώρες, όλες σκέφτονται το ίδιο και όλοι φοβούνται να κάνουν επεκτατική πολιτική.
Άρα είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μια σημαντική ένωση όπου δεν έχουν τα κράτη-μέλη το όπλο της υποτίμησης, δεν έχουν τα κράτη-μέλη το όπλο του μεγάλου ομοσπονδιακού προϋπολογισμού που θα βοηθούσε αυτά τα κράτη σε κατάσταση ύφεσης, δεν έχουν αυτά τα κράτη-μέλη δική τους αυτονομία στη δημοσιονομική πολιτική.
Τι μένει σε όπλα, σε εργαλεία οικονομικής πολιτικής; Το μόνο που μένει είναι ο μισθός, ο πραγματικός μισθός των εργαζομένων, που πρέπει να έχει ευελιξία -εννοείται προς τα κάτω. Δηλαδή όταν ο κ. Μπεγλίτης και το ΠΑΣΟΚ και ο κ. Αλμούνια της Σοσιαλιστικής Διεθνούς υποστηρίζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας, ουσιαστικά υποστηρίζουν ένα οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που το αμορτισέρ αυτού του συστήματος, αυτό που θα δώσει όλες τις λύσεις είναι η ευελιξία των μισθών προς τα κάτω.
Εμείς οι οικονομολόγοι και κοινωνικοί επιστήμονες του χώρου της ριζοσπαστικής αριστεράς για τα τελευταία 10-20 χρόνια έχουμε προσπαθήσει με θεωρητική και εμπειρική δουλειά να αναδείξουμε αυτά τα σημαντικά προβλήματα. Όταν ήμασταν στο περιθώριο. Τώρα που οι αναλύσεις μας και οι προτάσεις μας έχουν μια επικαιρότητα λόγω της κρίσης, νομίζω ότι μπορούμε να πούμε ότι και έχουμε τις ιδέες που ερμηνεύουν αυτή την κρίση και έχουμε τις προτάσεις και το υπόβαθρο αυτό για να δείξουμε μια άλλη κατεύθυνση, οικονομική πολιτική, που δεν μπορεί παρά να βασίζεται σε ένα τελείως διαφορετικό οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο.
«Πολιτικός έλεγχος και αλλαγή προτεραιοτήτων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας»
Να κάνω δυο σχόλια που θα αφορούν την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), διότι οι δύο πυλώνες της Νομισματικής Ένωσης, ο ένας πυλώνας είναι το Σύμφωνο Σταθερότητας, που ελέγχει έμμεσα μέσω των ελλειμμάτων τη δημοσιονομική πολιτική και ο άλλος πυλώνας είναι η ΕΚΤ που χαράσσει νομισματική πολιτική.
Η ΕΚΤ έχει φτιαχτεί από ιδρύσεώς της, καταστατικά δηλαδή, με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Λέει ότι η νομισματική πολιτική στοχεύει αποκλειστικά στην αντιμετώπιση του πληθωρισμού, ένα, και δύο, ότι η ΕΚΤ είναι ανεξάρτητη, ανεξάρτητη από τους πολιτικούς και από τις κυβερνήσεις, ακόμα θα τολμούσα να πω και από την Κομισιόν.
Αυτό το μοντέλο της ανεξαρτησίας και της αντιπληθωριστικής στροφής ήταν αντιγραφή του αμερικάνικου μοντέλου της Κεντρικής Τράπεζας. Όπως ξέρετε, ο κύριος υπεύθυνος για τη δημιουργία της χρηματοπιστωτικής φούσκας του 2008 και την κατάρρευσή της θεωρείται η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ και συγκεκριμένα η πολιτική Γκρίνσπαν η οποία θεωρείτο ότι ήταν εξαιρετική για 20 χρόνια και θεωρείται εκ των υστέρων ότι ήταν η βασική αιτία της φούσκας και κατάρρευσης της φούσκας.
Συνεπώς είναι λίγο σχήμα οξύμωρο εν μέσω και μετά την εμπειρία της Αμερικής η ΕΚΤ να διατηρεί αυτά τα δύο στοιχεία της, την ανεξαρτησία και την αντιπληθωριστική της πολιτική εν μέσω της σημερινής κρίσης. Γι αυτό και οι πολιτικές συνέπειες αυτού του καταστατικού χαρακτήρα της ΕΚΤ είναι τραγελαφικές.
Παράδειγμα πρώτον. Οι χώρες της Ανατολ. Ευρώπης, που είναι μέλη της Ε.Ε. και αντιμετωπίζουν μια τρομερή κρίση ρευστότητας εξ αιτίας του γεγονότος ότι αυτές οι χώρες δανείζονταν από την ελεύθερη τραπεζική αγορά κατά προτροπή της ΕΚΤ μετατρέποντας τραπεζικά εργαλεία, δηλαδή swaps, ανταλλαγή δανεισμό με μηδενικά επιτόκια από την τραπεζική αγορά με προαποφασισμένη την ισοτιμία που θα έχει το νόμισμά τους σε ένα χρόνο. Αυτές οι χώρες το 2009 έφτασαν σε οριακό σημείο χρεοκοπίας, διότι χρωστάνε 600 δις . Πήγαν λοιπόν στην ΕΚΤ και λένε, δώστε μας κάτι, δανείστε μας, να πληρώσουμε τα swaps ή να επαναδιαπραγματευτούμε τα swaps πριν καταρρεύσουμε. Ποια ήταν η απάντηση; Η απάντηση είναι, προτιμούμε να πάτε στο ΔΝΤ, για μέλη της Ε.Ε., παρά να σας δανείσουμε χρήματα ή να βγάλουμε ευρωομόλογα.
Συνεπώς έχουμε μια σκληρή πολιτική, αδύναμη να διαχειριστεί την κρίση. Δεύτερο χαρακτηριστικό της πολιτικής μέσα στην κρίση Η ΕΚΤ σε σχέση με την Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, της Κίνας και της Ιαπωνίας είναι η πιο συντηρητική στην προσφορά χρήματος στην οικονομία. .. Πολύ πιο συντηρητική … με την αμερικάνικη προσφορά χρήματος, μισό με την προσφορά χρήματος σε ποσότητα αναλογικά με τη νομισματική πολιτική που εφαρμόζεται στην Κίνα και την Ιαπωνία.
Συνεπώς η ΕΚΤ βρίσκεται ..υπό οποιαδήποτε συζήτηση για το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι αδιανόητη χωρίς να γίνουν βαθιές μεταρρυθμίσεις στην ΕΚΤ, στο καθεστώς λειτουργίας της.
Τέσσερις είναι οι κεντρικές ιδέες που η Αριστερά εδώ και 5-6 χρόνια στην Ευρώπη και όχι μόνο στην Ελλάδα, που έχει βάλει την ΕΚΤ στο στόχαστρο, είναι τέσσερις κεντρικές ιδέες βαθιών μεταρρυθμίσεων που ζητάμε.
1. Αλλαγή του τρόπου που εκλέγεται και ορίζεται η διοίκηση της ΕΚΤ. Κάπου πρέπει να φοβούνται. Άρα να άρουμε την ανεξαρτησία της. Πρέπει να έχει τη δυνατότητα να απολογείται σε όσο το δυνατόν πιο δημοκρατικούς θεσμούς υπάρχουν σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Άρα πρέπει η νομισματική πολιτική να υπόκειται σε πολιτικό έλεγχο.
2. Η πολιτική της ΕΚΤ πρέπει να έχει αποκλειστικό κριτήριο τον πληθωρισμό και οφείλει να εισάγει όχι τρομερά ριζοσπαστικούς δείκτες στις επενδύσεις, την απασχόληση και μια σειρά από άλλους συμβατικούς δείκτες που τους χρησιμοποιούν στις μέρες μας, ακόμα και η Παγκόσμια Τράπεζα.
3. Και βασικό στοιχείο, η ΕΚΤ πρέπει να φροντίσει θεμελιακά και κεντρικά για τις δανειακές ανάγκες των πιο αδύναμων χωρών-μελών της Ε.Ε. καθώς και για τις ανισότητες τις περιφερειακές εντός της Ε.Ε.
4. Και βασικό, Η ΕΚΤ πρέπει να αποκτήσει αποφασιστικές αρμοδιότητες σε ένα ρυθμιζόμενο ευρωπαϊκό σύστημα τραπεζών. Η ιδέα ότι οι τράπεζες θα μείνουν ανεξέλεγκτες, όπως το 2008, είναι εκτός τόπου και χρόνου. Ήδη έχει αλλάξει το θεσμικό πλαίσιο σε πάρα πολλές οικονομίες των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών. Καιρός η ΕΚΤ να αναλάβει τον κεντρικό της ρόλο, να φτιάξει νέους ρυθμιστικούς κανόνες για το τραπεζικό σύστημα και να τους επιτηρεί.
«Πρόσχημα το επιχείρημα του πληθωρισμού»
Όταν στα μέση της δεκαετίας του ΄90 θεσμοθετήθηκε, ψηφίστηκε στην Ε.Ε. το Σύμφωνο Σταθερότητας υπήρχε από πίσω του μια οικονομική τεκμηρίωση, την οποία βέβαια εμείς απορρίπταμε, αλλά μία τεκμηρίωση στη βάση της νεοκλασικής, της επίσημης, της συντηρητικής οικονομικής θεωρίας.. Η τεκμηρίωση αυτή έλεγε χοντρικά το εξής. Ότι αν αφήσουμε τις χώρες να έχουν μεγάλες διαφορές στο δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος, αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα μεγάλες διαφορές στους ρυθμούς πληθωρισμού και δεν θα μπορέσει να κρατηθεί το ενιαίο νόμισμα. Για παράδειγμα η Τσεχία έχει έναν πληθωρισμό 15%, ενώ η Ελλάδα έχει έναν πληθωρισμό 3%, αυτό θα σημαίνει ότι τα τσέχικα προϊόντα χρόνο με το χρόνο, σε διεθνείς τιμές, ακριβαίνουν κατά 12%, όσο είναι ο διαφορικός πληθωρισμός ανάμεσα στις δύο χώρες. Και μπορείτε να φανταστείτε αυτό για χώρες όπως η Γερμανία ή και ολόκληρη η Ε.Ε.
Αυτή ήταν λοιπόν βαθύτερη τεκμηρίωση την οποία οι οικονομολόγοι οι προοδευτικοί, οι οικονομολόγοι οι ετερόδοξοι από την εποχή εκείνη είχαν απορρίψει, είχαν ασκήσει κριτική. Είναι εξωφρενικό το ίδιο επιχείρημα να λέγεται σήμερα σε συνθήκες αποπληθωρισμού. Όταν, για παράδειγμα;, η Ελλάδα, η οποία μέσα στην ευρωζώνη είναι χώρα με σχετικά ψηλό πληθωρισμό, πηγαίνει προς μηδενικό πληθωρισμό. Από το 1,3 μέσα σε ένα μήνα και κάτι έχουμε φτάσει στο 0,7%. Είναι μεγέθη που συγκρίνονται με τη δεκαετία του ΄60, δηλαδή της περιόδου χαμηλότερου πληθωρισμού της χώρας.
Γι αυτό το λόγο δεν αναφέρουν πια ρητά το επιχείρημα του πληθωρισμού. Για να γυρίσω σ΄ αυτό που είπε ο συνάδελφος Τσακαλώτος, ο κ. Μπεγλίτης λέει απλώς ότι, αν δεν υπάρχει το Σύμφωνο Σταθερότητας, δεν θα υπάρχει νόμισμα. Μα δεν λέει το επιχείρημα ότι δεν θα υπάρχει νόμισμα, γιατί αυτό θα οδηγήσει σε τεράστιους πληθωρισμούς σε συνθήκες αποπληθωρισμού, γιατί αμέσως ο καθένας θα καταλάβαινε ότι πρόκειται για φούσκα, θεωρητική και ιδεολογική φούσκα.
Από την πρώτη στιγμή λοιπόν που τέθηκε το θέμα του Συμφώνου Σταθερότητας οι οικονομολόγοι της κριτικής σκέψης είχαν επισημάνει ότι το επιχείρημα του πληθωρισμού είναι ένα πρόσχημα και η πραγματικότητα ήταν αυτό που αναπτύχθηκε εκτενώς εδώ , το να μπει ένας στενός κορσές που θα εξασφαλίζει την αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ του κεφαλαίου και αυτό που χοντρικά λέμε νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Η ουσία του συστήματος ήταν να δημιουργηθεί ένας ευρωπαϊκός κι ένας διεθνής, τουλάχιστον στον αναπτυγμένο κόσμο, χάρτης αποδόσεων μεμονωμένων επιχειρήσεων, οργανισμών και κρατών. Και ανάλογα με το πόσο κάθε κράτος τηρεί τις αρχές της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης και ρύθμισης, να επιβραβεύεται ή να τιμωρείται από τις χρηματοπιστωτικές αγορές. Πώς; Αυτό που ειπώθηκε και προηγούμενα. Όσοι δεν μπορούν να επιβάλουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, τιμωρούνται με υψηλότερα επιτόκια σε σχέση με τα άλλα κράτη.
Αυτό το σύστημα είναι που οδήγησε στην χρηματοπιστωτική φούσκα, στην κατάρρευση κα στην κρίση ολόκληρης της οικονομίας, στα ιστορικά χαμηλά ποσοστά ρυθμούς ανάπτυξης .., που είχαμε να τα δούμε από την κρίση του 1929. Και με την εμμονή στο Σύμφωνο Σταθερότητας θέλουν να συνεχίσουν και να περισώσουν αυτές τις πολιτικές. Όμως αυτές τις πολιτικές και ιδεολογικά και από άποψη οικονομικής αποτελεσματικότητας έχουν προφανώς χρεοκοπήσει.
Οι δρόμοι είναι δύο, όπως αναπτύχθηκε εδώ. Το ένα είναι η έξοδος χωρών-μελών της Ε.Ε. κατ΄ αρχήν από τη δικτατορία των αγορών, κάτι που ως ένα βαθμό, μέσα από τις πιέσεις από τα κάτω, βλέπουμε να γίνεται ακόμα και στις ΗΠΑ, που ήταν η χώρα που επέβαλε αυτά τα μοντέλα. Το έλλειμμα στις ΗΠΑ αυτή τη στιγμή είναι 15%, όχι 3%. Και δεύτερον, μέσα από την ενίσχυση του κοινοτικού προϋπολογισμού.
Μπορούμε να φανταστούμε μια στρατηγική των λαών της Ευρώπης που επιβάλλουν μία γενναία στήριξη του κρατικού προϋπολογισμού, που σε πρώτη φάση πηγαίνει στο 5% του αθροίσματος των προϋπολογισμών των χωρών-μελών, με προοπτική να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο, να πάει στο 15% του αθροίσματος των προϋπολογισμών των χωρών-μελών, όπως έχουν προτείνει οι ευρωπαίοι οικονομολόγοι για μια εναλλακτική οικονομική πολιτική στην Ευρώπη.
Τελειώνοντας λέω ότι ο ομοσπονδιακός προϋπολογισμός των ΗΠΑ είναι 60% του αθροίσματος των προϋπολογισμών των κρατιδίων.
Ευχαριστώ πολύ.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS