1. Για να μιλήσουμε για λύσεις πρέπει να προσδιορίσουμε το πρόβλημα και τις αιτίες του. Για να ορίσουμε τα βήματα πρέπει να είναι σαφής η κατεύθυνση. Διαφορετικά το φάρμακο μπορεί να αποδειχθεί χειρότερο από την αρρώστια.
Τη διέξοδο πρέπει να την αναζητήσουμε, στην ανατροπή των πολιτικών που οδήγησαν στην κρίση. Στόχος πρέπει να είναι η καταπολέμηση της φτώχειας και των ανισοτήτων και η εφαρμογή ενός νέου αναπτυξιακού υποδείγματος, αφού το υφιστάμενο νεοφιλελεύθερο μοντέλο έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει.
2. Με ποια μέσα, με ποιες πολιτικές; Οι απαντήσεις δεν είναι αυτονόητες. Διότι αυτή είναι η πρώτη κρίση που ζούμε με τη συναλλαγματική ασφάλεια που μας παρέχει το ευρώ, αλλά και από τους περιορισμούς που απορρέουν από τη συμμετοχή μας σʼ αυτό.
Έτσι, δεν έχουμε τη δυνατότητα χρησιμοποίησης της συναλλαγματικής και της νομισματικής. Αλλά και οι δυνατότητες της δημοσιονομικής πολιτικής περιορίζονται από το Σύμφωνο Σταθερότητας.
Υπό τις συνθήκες αυτές, η διέξοδος από την κρίση είναι ταυτόσημη με μια στρατηγική που διευρύνει τους βαθμούς ελευθερίας και αναδεικνύει νέους μοχλούς ανάπτυξης και νέα εργαλεία πολιτικής.
Αυτό απαιτεί την αναστολή ισχύος του Συμφώνου Σταθερότητας, τον κοινωνικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος και τη λειτουργία του τελευταίου με κριτήριο τις ανάγκες της πραγματικής οικονομίας και της κοινωνίας, την ακύρωση όλων των φοροελαφρύνσεων προς ισχυρές κοινωνικές ομάδες και την προώθηση μιας συνολικής φορολογικής μεταρρύθμισης, το πάγωμα των εξοπλιστικών δαπανών, την επαναξιολόγηση των δημόσιων δαπανών με στόχο την αύξηση της κοινωνικής αποτελεσματικότητάς τους, εκδημοκρατισμό του κράτους, αποκομματικοποίηση και εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης.
3. Η στρατηγική για την αντιμετώπιση της κρίσης πρέπει να στοχεύει μακριά, αλλά και να έχει άμεσα αποτελέσματα και στην οικονομία και την κοινωνία. Δεν πρέπει να αποδεχθούμε την άποψη: πρώτα δημοσιονομική σταθεροποίηση και μετά ανάπτυξη, ούτε την προσχηματική άποψη: πρώτα ανάπτυξη και μετά αναδιανομή. Το δίλημμα δεν είναι ανάπτυξη ή αναδιανομή, αλλά αναδιανομή προς τα πάνω ή προς τα κάτω. Η επί χρόνια αναδιανομή προς τα πάνω έχει οδηγήσει σʼ ένα καθεστώς – και σε μια κουλτούρα – υπερπλουτισμού, νεοπλουτισμού, κοινωνικής σπατάλης και παρασιτισμού. Μια αναδιανομή προς τα κάτω, μια αναδιανομή δηλαδή που θα αναβαθμίζει την εργασία ως αξία, θα την προστατεύει, θα την ανταμείβει και θα τη σέβεται, μια αναδιανομή που θα μεταφράζεται όχι μόνο σε χρήμα, αλλά και σε συλλογικά αγαθά, κοινωνικές υποδομές, βελτίωση της θέσης των αδυνάτων, μια τέτοια αναπτυξιακή αναδιανομή μπορεί να λειτουργήσει ως δύναμη κοινωνικής αναζωογόνησης και αναπτυξιακής ώθησης.
4. Υπάρχει βέβαια και ο άλλος δρόμος που οδηγεί σε διαρκή λιτότητα και μόνιμη ανεργία. Μόνο που δεν πρόκειται για διέξοδο από την κρίση, αλλά για μετατροπή της οικονομικής κρίσης σε κοινωνική κρίση και αναπτυξιακό μαρασμό. Είναι ο δρόμος που εισηγείται το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο με την τελευταία του Έκθεση και τον οποίο ούτε η Ν.Δ. ούτε το ΠΑΣΟΚ απέρριψαν με ρητό τρόπο.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS