Μπροστά στο εκλογικό αποτέλεσμα της 7 Ιουνίου το τελευταίο που θα έπρεπε να κάνουμε είναι να δώσουμε χώρο στον πανικό και την σύγχυση. Η αριστερά στη χώρα μας έχει βγει δυνατή από ασύλληπτα σοβαρότερες καταστάσεις. Χρωστάμε λοιπόν στην ιστορία μας και στις ανάγκες των καιρών να αντιμετωπίσουμε με μέτρο τη σημερινή πραγματικότητα.
Το αναμφισβήτητα αρνητικό για τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσμα, προσφέρει μέσα στην αρνητικότητα του δύο μεγάλες ευκαιρίες. Μία για να διδαχτούμε, να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και την κοινωνική πραγματικότητα και μία για να βρούμε μια δημιουργική διέξοδο, που θα μας βγάλει δυνατότερους και δυνατότερες από τη συλλογική μας εμπειρία.
Το ποσοστό και ο αριθμός ψήφων που αποσπάσαμε σε ένα απρόσμενα για όλους αρνητικό κλίμα, αν και υπολείπεται κατά πολύ των προσδοκιών μας, αποτελεί σε αυτές της συνθήκες και έναν δείκτη που λέει ότι οι εποχές που βρισκόμασταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας βρίσκονται πίσω μας.
Αλλά ακόμα και οι πρόχειρες κριτικές περί απώλειας του «αριστερού ευρωπαϊσμού» ηχούν βαρετά μονότονες, σε ένα ευρωπαϊκό σκηνικό όπου δυστυχώς, τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο ευρωπαϊκά παρά ποτέ. Στη συνολική πτώση της αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας είναι τουλάχιστον αφελές να απαντάει κανείς με τέτοια ρηχά επιχειρήματα περί «χαμένου αριστερού ευρωπαϊσμού». Είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μοιράστηκε τις συνέπειες ενός πολύ βαθύτερου ευρωπαϊκού φαινομένου. Η δε πρωτοφανής αποχή δεν επιβεβαιώνει την ευρωπαϊκή προοπτική όπως την γνωρίζουμε, αλλά αντιθέτως τη βαθιά της κρίση. Από αυτό είναι προφανές ότι οι χειρότεροι εχθροί μιας ενιαίας Ευρώπης δεν είναι άλλοι από όσους υπηρετώντας τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές την κατέστησαν απολύτως αναξιόπιστη, αδιάφορη ή ακόμα και επικίνδυνη.
Το ευρωπαϊκό πλαίσιο δεν αποτελεί φυσικά παραλλαγή για να κρύψουμε το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, πόσο μάλλον για να σκεπάσουμε χρόνια δομικά προβλήματα του Συνασπισμού, μόνο που αυτή είναι μια άλλη συζήτηση. Αντιθέτως αποτελεί έναν παραπάνω λόγο για να το αντιμετωπίσουμε. Να το αντιμετωπίσουμε όμως ως αυτό που είναι και όχι ως αυτό που μας βολεύει να είναι. Είναι περισσότερο από εμφανές πια ότι κάναμε λάθη. Είναι όμως επίσης εμφανές ότι κανείς μέχρι στιγμής δεν έχει μπορέσει να προσδιορίσει το ένα λάθος που ήταν το πιο καθοριστικό. Έστω τα δύο ή τα τρία. Γιατί; Πολύ απλά γιατί δεν υπάρχει. Άλλωστε το γεγονός ότι καμία πολιτική δύναμη, πλην της ακροδεξιάς (που πόνταρε στον αντι-μεταναστευτισμό), δεν ενισχύθηκε ουσιαστικά είναι και ένας δείκτης ότι καμία στάση σε κανένα ζήτημα δεν αποτέλεσε τον καθοριστικό παράγοντα.
Αν δεν μπορούμε λοιπόν να βρούμε το μεγάλο λάθος, θα πρέπει να αναζητήσουμε την μητέρα των πολλών μικρότερων λαθών. Και δεν είναι άλλη από το ότι δεν διαβάσαμε σωστά την συγκυρία. Ότι και να κάναμε πάνω σε μια λάθος ανάλυση θα ήταν περισσότερο ή λιγότερο προβληματικό ή αναποτελεσματικό. Στην ουσία προβάλαμε πάνω στην κοινωνία το σκηνικό αγωνίας της κρίσης, προσπερνώντας την πιθανότητα, η κρίση να μην γεννά, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση, τα αντανακλαστικά που πιστεύαμε. Σίγουρα αυτή η λαθεμένη μας εκτίμηση δεν μας δίνει τη βολική διέξοδο να φορτώσουμε τις ευθύνες σε ένα επιτελείο, ένα πρόσωπο, μια οργάνωση. Πρόκειται για συλλογική αστοχία με διαφορετικά επίπεδα ευθυνών που δεν χωράνε στο κείμενο μας να αναφέρουμε.
Η αναζήτηση, όμως, ευθυνών μας παραπέμπει αυτόματα και στο ερώτημα με ποιες διαδικασίες καθορίστηκε η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον μετά τις εκλογές του 2007. Αυτό οδηγεί εκ τον πραγμάτων στο συμπέρασμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ των εκπροσώπων των συνιστωσών και των μηχανισμών εξαντλεί τη δυνατότητα του να διαχειριστεί το εγχείρημα. Ένας πλουραλιστικός ΣΥΡΙΖΑ των μελών και των ρευμάτων του θα μπορούσε να είναι ένα πιο γειωμένο πεδίο παραγωγής πολιτικής. Ειδικά σε μια εποχή πρωτοφανούς κοινωνικής ρευστότητας και επιταχυνόμενων μετατοπίσεων καμιά αριστερά δεν μπορεί να αφουγκραστεί έγκαιρα τις αλλαγές, αν δεν έχει μια ζωντανή λειτουργούσα κοινωνική βάση και δεν έχει φυσικά και την διάθεση να την ακούσει. Αν αυτό ισχύει για το ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά ισχύει πολλαπλάσια για το Συνασπισμό στο βαθμό που όλη η δομή και οι πολιτικές διαδικασίες του είναι δομημένες ώστε να εκχωρούνται αποκλειστικές αρμοδιότητες στην ηγεσία και στις τάσεις
Η άνοδος της ακροδεξιάς μας επιβάλει να είμαστε εξαιρετικά σοβαροί και αποφασιστικοί σε μια τέτοια κατεύθυνση. Γιατί είναι φανερό πως, αν και η άνοδος αυτή γίνεται με εργαλείο το μεγάλο ζήτημα της μετανάστευσης, στην ουσία η φανερή προώθηση του πόλου της ακροδεξιάς από τα μεγάλα κέντρα εξουσίας, μοιάζει να είναι μια πολιτική στρατηγική για να εξασφαλιστεί η τάξη και η ασφάλεια που απαιτείται για να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση σε κλίμα αδυναμίας των εργαζομένων να αντιδράσουν και μια κοινωνία που θα σπαράσσεται από κοινωνικές συγκρούσεις μεταξύ στρωμάτων των εκμεταλλευομένων. Η εσπευσμένη υιοθέτηση της ακροδεξιάς ατζέντας για την «τάξη και την ασφάλεια», λίγες μέρες μετά τις ευρωεκλογές, και από τα 2 κόμματα του δικομματισμού το υπογραμμίζει εξ άλλου
Ποια πορεία και με ποια διαδικασία;
Είναι φυσικό κάθε πολιτική δύναμη μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και ο Συνασπισμός εξ άλλου, αλλά και κάθε απλός συμμέτοχος στην εκλογική μάχη να αναζητά τα αίτια ενός μη προσδοκώμενου αποτελέσματος και απαντήσεις για τη συνέχεια. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί, είναι να εμφανίζονται έτοιμες απαντήσεις, πολύ περισσότερο απευθείας στα ΜΜΕ, οι οποίες να δημιουργούν συνθήκες διαλυτικές, να επιτείνουν τη σύγχυση να βάζουν τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε εκβιαστικά διλήμματα. Κανείς δεν δικαιούται λίγες ώρες μετά το αποτέλεσμα, πριν καν έρθει σε επαφή και ακούσει τι έχει να πει η βάση, να βγάζει λαγούς από καπέλα, ακόμα και αν αυτοί οι λαγοί ήταν από χρυσάφι. Είναι τουλάχιστον ασέβεια προς τον κόσμο που έδωσε μια ηρωική μάχη σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες, να αποτελέσει κομπάρσο μιας διαδικασίας απολογισμού και να βρεθεί στην καλύτερη περίπτωση να πρέπει να επιλέξει ανάμεσα σε έτοιμα πακέτα. Πολύ περισσότερο αν μερικά πακέτα μυρίζουν να είναι έτοιμα πριν τις 7 του Ιούνη. Θα είμαστε σαφείς. Κάθε άποψη έχει το δικαίωμα να ακουστεί με σεβασμό. Και η πιο προβληματική. Με την προϋπόθεση όμως ότι σέβεται το δικαίωμα των πολλών, να έχουν τον πρώτο λόγο.
Και αυτό δεν το λέει το Κοκκινοπράσινο. Το λένε οι στοιχειώδεις κανόνες δημοκρατίας. Κανόνες των οποίων η εξακολουθητική παραβίαση από ένα τμήμα του κόμματος θα πρέπει να προσμετρηθεί, μεταξύ πολλών άλλων, στα αίτια της δυσμενούς κατάστασης που βιώνουμε. Δεν ισχυριζόμαστε πως η χρόνια –και τωρινή- υπονομευτική πρακτική κάποιων στελεχών της Ανανεωτικής Πτέρυγας καθόρισε το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν μπορούμε, όμως, να μην παρατηρήσουμε πως ακόμη κι αν δεν είχε το παραμικρό πολιτικό αποτέλεσμα συνιστά ασυγχώρητη ανεντιμότητα –και «αυθάδεια», βεβαίως- απέναντι στον κόσμο που έδωσε και θα συνεχίσει να δίνει μια πολύ δύσκολη και πολύ καθοριστική για το ίδιο το μέλλον της Αριστεράς μάχη. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν συντονίστηκε με μια πραγματικά άθλια επίθεση ευρύτερων «ανανεωτικών» θινκ τανκς των συγκροτημάτων του τύπου μοιραζόμενη το σύνολο σχεδόν της «επιχειρηματολογίας» τους. Το γεγονός πως σημαντικός αριθμός συντρόφων που βλέπουν τον εαυτό τους στην ΑΠ έδωσαν τη μάχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν αλλάζει την εκτίμησή μας σχετικά με τα προηγούμενα και δεν δίνει άλλοθι, βεβαίως, σε κανένα.
Ένας δρόμος υπάρχει για το κόμμα. Ο δρόμος της αριστερής στροφής, ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός που μας έφερε ως εδώ. Που μας έδωσε σημαντικές νίκες και θα σημείωνε αναγκαστικά και υποχωρήσεις σαν αυτή που βιώνουμε σήμερα. Ο δρόμος, που βγάζοντάς μας στο δρόμο, μας έκανε από συμπαθητικούς τύπους ενοχλητικούς για το σύστημα, τόσο που να πανηγυρίζεται ενθουσιωδώς το εκλογικό μας αποτέλεσμα από όλο το καθωσπρέπει εξουσιαστικό εσμό. Ούτε βήμα πίσω -επιστρέφουμε δυνατότεροι.
Γιʼ αυτό και καλούμε τον ΣΥΡΙΖΑ να συγκαλέσει άμεσα σε συνεδριάσεις τοπικών και θεματικών οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ στοχεύοντας σε μια εξαγωγή συμπερασμάτων που θα αντιπροσωπεύουν την φωνή της βάσης της αριστεράς. Δεν φανταζόμαστε ότι υπάρχει κανείς που δεν θέλει να ακούσει τη βάση. Υπάρχει;
Ηλεκτρονική διεύθυνση: http://kokkinoprasinodiktyo.wordpress.com/
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS