Το τοπίο δυστυχώς δεν άλλαξε. Οι δυνάμεις του δικομματισμού παρά την μείωσή τους εξακολουθούν να είναι ισχυρές. Η αριστερά στο σύνολό της δεν κατάφερε να πείσει για την δική της διαφορετικότητα και φυσικά ικανότητα να αλλάξει τα πράγματα .
Η αντίληψη του όλοι «το ίδιο είναι» κυριάρχησε σε μεγάλο τμήμα των λαϊκών στρωμάτων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς κανένα ενδοιασμό δια του Προέδρου του ΣΥΝ Α. Τσίπρα ανοιχτά παραδέχθηκε το βράδυ των εκλογών ότι το εκλογικό αποτέλεσμα δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες και στους στόχους του. Μίλησε αυτοκριτικά για την ανάγκη υπέρβασης των αδυναμιών με δημοκρατικό και συλλογικό τρόπο. Εδώ θα μπορούσε να προσθέσει κανείς και την μεγάλη ανάγκη που έχει ο χώρος της σύγχρονης αριστεράς να ακούσει ο ηγετικός του πυρήνας με ιδιαίτερη προσοχή τον κόσμο του, όλους αυτούς που πάλεψαν στο ίδιο μετερίζι κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες με αυταπάρνηση και πίστη για να χτυπηθεί ο δικομματισμός.
Το ΚΚΕ αντίθετα από τη μεριά του εξακολουθεί με τις ίδιες λογικές του πολιτικού ναρκισσισμού που το διακατέχει τις τελευταίες δεκαετίας να θεωρεί τον εαυτό του ικανοποιημένο παρ΄ ότι είχε μείωση των ποσοστών του. Στο ΚΚΕ δυστυχώς φαίνεται ότι τους αρκεί το περιθώριο της πολιτικής πραγματικότητας, τα εύσημα κύκλων της άρχουσας τάξης για τη στάση τους όπως έγινε τον Δεκέμβρη με τον ξεσηκωμό της νεολαίας και οι πολιτικές ανοησίες της χριστιανοκομμουνίστριας Λιάνας Κανέλλη.
Πέρα όμως απ' αυτά το γεγονός είναι ότι και στη χώρα μας καταγράφεται μια συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που δικαιολογημένα κυριαρχούν στις γραμμές της φοβικά σύνδρομα από την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα για το μέλλον. Η κρίση επιτάχυνε σε μεγάλο βαθμό αυτές τις φοβίες και τη φυγή από τις συλλογικές εκφράσεις και απαντήσεις μέσω κοινωνικών αγώνων. Επιβεβαιώνεται μια παλιά εκτίμηση ότι, στην κρίση οι πόρτες διεξόδου μπορεί να είναι δύο. Η συντηρητική αναδίπλωση από την κοινωνική ανασφάλεια και φοβία ή αν έχει τη δύναμη η αριστερά, η πόρτα της διεξόδου προς τα μπροστά, προς την κοινωνική απελευθέρωση και την ανατροπή των σχέσεων που κρατούν αιχμάλωτη την κοινωνία.
Η τεράστια αποχή που παρουσιάστηκε στην Ελλάδα είναι και αυτή μαζί με τους Καρατζαφέρηδες και την Χρυσή Αυγή, δείγμα της συντηρητικοποίησης της κοινωνίας μας. Ο οχαδελφισμός, η αυτοαπομόνωση, η φυγή από τα κοινά, η μη συμμετοχή στην ψήφο, είναι συντηρητισμοί όπως και αν ερμηνεύσουμε την αποχή. Το αγγλοσαξωνικό μοντέλο που κυριαρχεί στην Ευρώπη έρχεται και στην Ελλάδα.
Βέβαια πρέπει να γίνει διαχωρισμός μεταξύ των ακροδεξιών εκφράσεων τύπου Χάιντερ ή Μπόσσι …..που εμφανίζονται σε αρκετές χώρες της Ευρώπης με τη συντηρητική στροφή που εμφανίστηκε και στην Ελλάδα. Ο διαχωρισμός αυτός πρέπει να γίνει για να αποφευχθούν εύκολες επιλογές του τύπου όλοι μαζί για το αντιδεξιό μέτωπο. Στην Ελλάδα ευτυχώς λειτουργεί ακόμα η αγωνιστική κληρονομιά του ΕΑΜικού αντιφασιστικού και αντιδικτατορικού κινήματος μέσα στην συνείδηση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Πάντως για αυτή την συντηρητικοποίηση έχει και η δικιά μας αριστερά τις ευθύνες της. Τα αρνητικά αποτελέσματα δεν έρχονται από μόνα τους.
Αναμφίβολα θα πρέπει χωρίς ηττοπάθεια, χωρίς εσωκομματικές αρρωστημένες συγκρούσεις και προπαντός αφήνοντας στην πάντα λογικές «κυνηγιού μαγισσών» να καθίσουμε και να δούμε γιατί είχαμε αυτό το αρνητικό αποτέλεσμα. Οι λογικές της αυτοκτονικής εσωστρέφειας ή ακόμα και μιας νέας διάσπασης είναι εγκληματικές για τη ριζοσπαστική αριστερά. Οι διασπάσεις οδήγησαν για παράδειγμα την Ιταλική αριστερά σε μηδενική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση σχεδόν σε εξαφάνιση.
Σ' αυτό το σημείωμα γίνεται μια μικρή προσπάθεια πρώτης απάντησης στο «γιατί» φθάσαμε σ΄ αυτό το αρνητικό αποτέλεσμα. Είναι ορισμένες σκέψεις, ορισμένα ερωτήματα που πρέπει να μπουν σε όλους μας.
Πρώτο ερώτημα, ποια είναι η εικόνα που δώσαμε στην κοινωνία τα τελευταία χρόνια, πως καταγράφηκε στον χάρτη ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ ; Δυστυχώς σε πολλούς φανήκαμε ότι εκφράζουμε μόνο τους εξεγερμένους φοιτητές και μαθητές και τους ξένους μετανάστες.
Δεύτερο ερώτημα, τα γεγονότα του Δεκέμβρη μας δημιούργησαν σοβαρό πρόβλημα ναι ή όχι; Ενώ η αντίληψή μας ήταν σωστή για το όλο ζήτημα του τεράστιου προβλήματος που ταλανίζει τη νεολαία σήμερα, από την παιδεία μέχρι την ανεργία και την αβεβαιότητα για το μέλλον, άθελά μας ταυτιστήκαμε με τους κουκουλοφόρους και την αλόγιστη βία.
Σωστά παλέψαμε να πλησιάσουμε την εξεγερμένη νεολαία, να την καταλάβουμε, να μετατρέψουμε το αυθόρμητο σε συνειδητό, να εντάξουμε την διαμαρτυρία στο πλατύ εργατικό και λαϊκό κίνημα, όμως δεν τα καταφέραμε, δεν φτάνουν οι καλές προθέσεις, δεν είχαμε τις δυνάμεις, δεν είχαμε ακόμα την κατάλληλη ιδεολογική και πολιτική προετοιμασία για ένα τέτοιο εγχείρημα, κύρια μέσα στο χώρο της νεολαίας μας. Το αποτέλεσμα ήταν να μας ταυτίσουν σκόπιμα με τους κουκουλοφόρους και στοιχεία που με την στάση τους πάντα έφερναν πισώπλατα χτυπήματα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Από την πλευρά μας δεν μπορέσαμε να δώσουμε πειστικές απαντήσεις σε αυτή την λασπολογία.
Δεν είναι τυχαία η ψήφος στην Αθήνα...
Στο άλλο μεγάλο θέμα των ξένων μεταναστών δεν αρκούν οι καλές προθέσεις και οι ακτιβισμοί, χρειάζεται και το μέτρο και ο ορθολογισμός στην πολιτική. Δεν είναι δυνατόν να μην μπορούμε να καταλάβουμε ότι οι στρατιές των ανέργων μεταναστών που έρχονται για μια καλύτερη ζωή στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες είναι εκ των πραγμάτων μια συνεχή απειλή για την εργατική τάξη της κάθε χώρας υποδοχής.
Είναι αναγκαιότατο σύντομα να διαμορφώσουμε προτάσεις για μια ορθολογική μεταναστευτική πολιτική που δεν θα στηρίζεται στην καταστολή και στην άτακτη φυγή προς τις υποτιθέμενες χώρες της ευημερίας που δεν είναι τίποτα άλλο παρά νέα σκλαβοπάζαρα για τους μετανάστες.
Γενικά λοιπόν με την εικόνα του εξεγερμένου νέου και του ξένου μετανάστη δεν μπορείς να γίνεις δύναμη ελκτική στην κοινωνία μας. Η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη από ένα σύγχρονο πολιτικό υποκείμενο της Αριστεράς που θα εκφράζει με τη διαφορετικότητά του τον κόσμο της μισθωτής εργασίας, τον μικρομεσαίο αγρότη, το μικρό επιχειρηματία, τον συνταξιούχο, τη νοικοκυρά, τον προοδευτικό διανοούμενο και φυσικά το νέο και τον μετανάστη που ξέρουν τι θέλουν και που αγωνίζονται συνειδητά για ένα καλύτερο μέλλον στη ζωής τους.
Τέλος επειδή θα ξαναεμφανισθούν απόψεις που έχουν απορριφθεί από συνέδρια και η συνεχής επαναφορά άκαιρα και άτοπα μόνο ζημιά έκαναν και κάνουν στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ η απάντηση στο επίπεδο του γενικότερου πολιτικού σχεδιασμού δεν μπορεί να αναζητηθεί στα κεντροαριστερά πολιτικά νεφελώματα και σχεδιασμούς, αλλά στην δύσκολη πορεία της ενότητας και της κοινής δράσης όλων των δυνάμεων της αριστεράς. Όλοι μαζί μπορούμε να αλλάξουμε το τοπίο, μπορούμε να φέρουμε τα πάνω κάτω αν φυσικά αφήσουμε στην άκρη τον πολιτικό απομονωτισμό από την μια και τη λογική της συμπληρωματικότητας και του πολιτικού επιχρυσώματος στο σάπιο δικομματικό σύστημα από την άλλη.
Τα πράγματα είναι αναστρέψιμα….το αγωνιστικό ταξίδι της ριζοσπαστικής ταξικής σύγχρονης αριστεράς δεν θα σταματήσει.
Πριμικήρης Βασίλης
Ε.Γ της ΚΠΕ του ΣΥΝ
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS