Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Τάσος Κουράκης, μιλώντας στην εκπομπή «MEA CULPA» που παρουσιάζει στο ΚΑΝΑΛΙ 1 του ΠΕΙΡΑΙΑ στους 90.4 η Βούλα Κεχαγιά μεταξύ άλλων δήλωσε :
Στα κεντρικά ζητήματα υπάρχει συμφωνία. Δηλαδή αυτό που λέει η Ανανεωτική Πτέρυγα, ότι δεν θέλουμε καθόλου να αφομοιωθεί ο ΣΥΝ μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι άποψη και του Αλαβάνου και του Τσίπρα και θα έλεγα όλων των ηγετικών στελεχών όλου του κόμματος. Δεν υπάρχει άλλη άποψη αυτή τη στιγμή. Υπάρχουν σκέψεις από ορισμένες συνιστώσες ή από μεμονωμένους συντρόφους που λένε «μήπως θα έπρεπε να σκεφτούμε το ενιαίο κόμμα;». Αλλά αυτοί είναι, πρώτον, προβληματισμοί και, δεύτερον, είναι εξαιρετικά μειοψηφικοί, από την εκτίμηση που έχω.
(παρέμβαση δημοσιογράφου: απʼ ότι βλέπω ούτε εσείς συμφωνείτε). Δεν συμφωνώ. Εδώ υπάρχει ένας πολύ μεγάλος οργανισμός ο οποίος έχει μία πολύ μεγάλη ιστορική διαδρομή, έχει συμβάλλει ουσιαστικά στο ενωτικό αυτό εγχείρημα. Θα πρέπει να διατηρηθεί και το ένα και το άλλο. {…} Δεν πρέπει να ξεφύγουμε από τη συμφωνία που λειτουργεί μεταξύ μας για την αυτοτέλεια, ιδεολογική, οργανωτική κλπ της κάθε συνιστώσας.
Είναι δικαίωμα κάθε συνιστώσας, να λέει ότι ενδεχομένως και να ίσχυε (συμφωνία για το ότι ο Πρόεδρος του ΣΥΝ ηγείται και του ΣΥΡΙΖΑ), χρειάζεται να επανατοποθετηθεί ακόμα και να αλλάξει. Εγώ θα έλεγα ότι όλα μπορούν να αλλάξουν φτάνει να τεθούν κανονικά, ότι θέλουμε να αλλάξει γιʼ αυτό το λόγο, θέλουμε να πάει προς αυτήν την κατεύθυνση και θα το συζητήσουμε. Νομίζω ότι μπορούμε να είμαστε ανοιχτοί και σε αυτά τα ζητήματα, τα οποία θεωρώ ότι είναι δευτερεύουσας σημασίας, αλλά ουσιαστικής. Παρʼ όλα αυτά ισχύουν αυτά τα ζητήματα. Αν προκύψει ζήτημα, όσον αφορά το όνομα, τον επικεφαλής του εγχειρήματος, αν υπάρχει πρόταση με ένα συλλογικό τρόπο μπορούν να συζητηθούν. Έτσι κι αλλιώς πρέπει να πάμε σε συλλογικές διαδικασίες. Αυτό που γίνεται σήμερα, ότι υπάρχει μια συμφωνία διεύθυνσης του όλου εγχειρήματος με έναν ορισμένο τρόπο, δηλαδή εκπρόσωποι από κάποιες τάσεις, νομίζω ότι έχει φτάσει στα όριά του. θα πρέπει να βρεθεί ένας άλλος τρόπος διεύθυνσης του εγχειρήματος ώστε και να διατηρείται η αυτοτέλεια και η αναλογικότητα των κομμάτων, αλλά και από την άλλη μεριά να υπάρχει η δυνατότητα και η ουσιαστική αίσθηση εκπροσώπησης όχι μόνον στις αποφάσεις, αλλά και στη διεύθυνση του κόμματος. Υπάρχουν διάφορα μοντέλα. {…} Αυτό το οποίο λέγεται «ευρύτερη σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ» είναι ένας χώρος που εμείς θέλουμε να διευρυνθεί. Δεν θέλουμε να στενέψει με το να γίνει κόμμα. Όπως είχε πει κι ο Αλαβάνος παλιότερα «ακόμα κι αν κάποια στιγμή εκτιμούσαμε ότι έπρεπε να τον κάνουμε κόμμα, τότε έπρεπε την επομένη να εφεύρουμε έναν καινούριο ΣΥΡΙΖΑ».
Στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει η εξής ιδιομορφία: έχουμε μια συνάντηση συνιστωσών, όπου η μία είναι εξαιρετικά μεγάλη, ο ΣΥΝ. Αν πάμε με κανόνες ισοτιμίας και δημοκρατίας, υπάρχει περίπτωση αυτή η πολύ μεγάλη δύναμη να ισοπεδώσει τα πάντα. Και δεν το θέλει κανένας. Αν πάμε πάλι σε ένα επίπεδο ποσοστώσεων, όπου θα συμμετέχει σε ένα ποσοστό κάτω από 50%, που θα εξασφαλίζει και τη συμμετοχή των υπολοίπων, το θέμα αυτό πόσο δημοκρατικό είναι; Το ίδιο ερώτημα δημιουργείται πάλι, όταν είναι συντριπτικά μεγάλη δύναμη και τη συρρικνώνεις. Μήπως αυτό δημιουργήσει προβλήματα στη μαζικότητα των οργανώσεων. Όλα πρέπει να τα βλέπουμε με ένα πνεύμα λειτουργικότητας, δημοκρατίας, μέλλοντος, προοπτικής και είναι πράγματα που μπορούμε να αλλάξουμε και στη συνέχεια. Αλλά το ότι θα πρέπει να αρχίσουμε να πειραματιζόμαστε σε ένα πιο σφικτό σχήμα, που δεν μπορώ να προτείνω αυτή τη στιγμή, νομίζω ότι πρέπει να πάμε προς τα εκεί.
Θα την έβλεπα θετικά ξέρετε. Ως κόμμα και εγώ προσωπικά, νομίζω ότι το κύριο στα εξαρτημένα άτομα είναι η διαδικασία απεξάρτησης αλλά με οποιοδήποτε πρόγραμμα επιθυμεί ο χρήστης. Αν όμως κάποιος δεν θέλει να απεξαρτηθεί και θέλει να παραμείνει. Για όσο καιρό θέλει να παραμείνει στη χρήση θα πρέπει η πολιτεία να έχει τρόπος και προγράμματα μείωσης της βλάβης. Nα μπορεί αυτός ο άνθρωπος να μην παθαίνει aids, ηπατίτιδα, να μπορεί να μην πεθαίνει από υπερβολική δόση, από νοθευμένη ουσία, να είναι έξω από τα κυκλώματα προμήθειας ναρκωτικών, έξω από εγκληματικές πράξεις και αυτό το εξασφαλίζει η μεγάλη εμπειρία που έχουμε σε Ελλάδα και Ευρώπη από προγράμματα υποκατάστατων του ΟΚΑΝΑ. Επειδή οι μονάδες αυτές κοστίζουν πάρα πολύ και παρόλο που η πολιτεία θα έπρεπε να τις είχε εξοπλίσει και να τις έχει σε όλη την Ελλάδα ώστε να καλύψει όλη τη ζήτηση, βλέπετε ότι έχουμε 5.000 άτομα σε αναμονή –τις λεγόμενες «λίστες θανάτου»- και αυτοί οι άνθρωποι, αν δεν πάνε σε αυτά τα προγράμματα ή όταν έρθει η σειρά τους, οι περισσότεροι έχουν πεθάνει. Κατά συνέπεια, θα έβλεπα θετικό ότι θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε στην απλή χορήγηση με την ευχή αυτή η χορήγηση να γίνεται με ένα όσο γίνεται επιστημονικό τρόπο, ώστε να τείνουμε να φτάσουμε σε αυτό που κάνει ο ΟΚΑΝΑ, δηλαδή ψυχολογική και λοιπή υποστήριξη, ώστε κάποια στιγμή, πέρα από το να του δίνει την ουσία και να έχουμε μια συντήρηση του ατόμου σε μια ορισμένη κατάσταση υγείας, να μπορεί να αναπτύσσει εκείνη τη σχέση ώστε να τον οδηγήσει, να τον πείσει δηλαδή να μπει και σε ένα πρόγραμμα απεξάρτησης, το οποίο όπως καταλαβαίνουμε είναι η πρώτη φάση που λύνει το πρόβλημα, γιατί η δεύτερη φάση είναι η κοινωνική επανένταξη η οποία δεν είναι μετά τη θεραπεία, είναι μέρος της θεραπείας, για να μην υποτροπιάσει.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS