1. Το πρώτο πρόβλημα: η κρίση είναι εδώ. Και αυτό δεν καταφέραμε να το κάνουμε κατανοητό στον κόσμος που στις ευρωεκλογές προτίμησε την αποχή. Και την κρίση την βλέπουμε συνεχώς σε μια ή δύο ειδήσεις κάθε μέρα.
Βλέπουμε λοιπόν τις τράπεζες – δηλαδή τους οικονομικούς οργανισμούς που βγήκαν περισσότερο από κάθε άλλον ωφελημένοι, που είναι απολύτως υπεύθυνοι για την οικονομική κρίση και που υποστηρίχθηκαν με χρήματα του δημοσίου. Και παρ όλα αυτά, σήμερα αρνούνται να υπογράψουν συλλογικές συμβάσεις, σε πείσμα του συντάγματος και των νόμων που κατοχυρώνουν τα θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα.
Και παράλληλα έχουμε το κλείσιμο μιας εφημερίδας, με πεντακόσιους εργαζόμενους στον δρόμο. Άλλο ένα μήνυμα που στέλνουν οι επιχειρηματίες στην κοινωνία, αφού πρώτα έχουν ωφεληθεί όσο μπορούσαν από κρατικές ενισχύσεις. Και το μήνυμα είναι ότι κανείς πια δεν είναι ασφαλής στην δουλειά του.
Τέτοια νέα, που το επόμενο διάστημα θα βλέπουμε πολλά, όλο και πιο σκληρά, προσπαθούν στο όνομα της κρίσης να μας γυρίσουν πίσω. Στις ατομικές συμβάσεις εργασίας - όπου ο εργαζόμενος δεν έχει καμία διαπραγματευτική ισχύ απέναντι στον εργοδότη, στις ελεύθερες ομαδικές απολύσεις, στην γενικευμένη ανασφαλή εργασία, που δεν προστατεύεται από κανένα δικαίωμα.
Είναι πολύ σημαντικό απέναντι σε αυτή την κατάσταση να υπάρξουν οργανωμένες αντιστάσεις. ΝΑ υπάρξει αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργαζόμενους, να υπάρξει συλλογική διεκδίκηση. Μόνο έτσι μπορούμε να θωρακίσουμε την κοινωνία απέναντι στην κρίση. Και να μετατρέψουμε σε πολιτικό και κοινωνικό αίτημα το αυτονόητο: το ότι δηλαδή για την κρίση πρέπει να πληρώσουν αυτοί που φταίνε και όχι οι πιο αδύναμοι.
2. Την ίδια στιγμή έχουμε μια κυβερνητική πολιτική που βαδίσει σύμφωνα με τις προδιαγραφές του Συμφώνου Σταθερότητας. Και κοιτάζει να περικόψει δημόσιες δαπάνες και να εξοικονομήσει χρήματα από έμμεση φορολογία. Χωρίς να ακουμπάνε ούτε στο ελάχιστο το ενδεχόμενο μιας άλλης πολιτικής που θα αποδίδει πόρους στην κοινωνία.
Φορολογούν τα καύσιμα αλλά αφήνουν τα κυκλώματα κερδοσκοπίας να οργιάζουν. Φορολογούν τα κινητά τηλέφωνα, αλλά μειώνουν τους συντελεστές φορολογίας των εταιρειών. Φορολογούν τα αυτοκίνητα αλλά προηγουμένως χάρισαν τους φόρους στις αντιπροσωπείες αυτοκινήτων για να ξεπουλήσουν. Και το χειρότερο από όλα – γιατί αυτό είναι το μεγάλο τους κόλπο στα νέα φορολογικά μέτρα, τακτοποιούν (εντός εισαγωγικών) τις πολεοδομικές παραβάσεις. Αυτό είναι επικίνδυνο. Ενθαρρύνουν συστηματικά τις παραβάσεις με απουσία ελέγχων και εκ των υστέρων τις νομιμοποιούν.
Και αυτό είναι κάτι που μελλοντικά θα το βρούμε μπροστά μας σε πολλά σοβαρά ζητήματα. Όπως είναι το περιβάλλον, οι ακτές, ο φυσικός πλούτος που δέχεται σήμερα μεγάλη επίθεση από την πλευρά της πλήρους καταπάτησης και εμπορευματοποίησης. Το μήνυμα απέναντι στην κρίση είναι η πλήρης εμπορευματοποίηση, η νομιμοποίηση κάθε αυθαιρεσίας, η ανοχή σε κάθε καταπάτηση. Κάποιος πρέπει να αντισταθεί. Και αυτός ο κάποιος είμαστε εμείς.
3. Από τις ευρωεκλογές και μετά έχουμε κυβέρνηση Καρατζαφέρη. Και αξιωματική αντιπολίτευση Καρατζαφέρη. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ ανταγωνίζονται ποιος θα πλειοδοτήσει περισσότερο σε λαϊκισμό, πάνω στο τεράστιο κοινωνικό και ανθρωπιστικό θέμα των οικονομικών προσφύγων.
Το τελευταίο που είδαμε είναι μια τροπολογία της κυβέρνησης στο περίφημο νομοσχέδιο για τις κουκούλες. Εάν σε οποιονδήποτε αλλοδαπό ασκηθεί δίωξη για αδίκημα που τιμωρείται με φυλάκιση άνω των τριών μηνών, τότε θεωρείται επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια και απελαύνεται. Χωρίς να γίνει δίκη, στην οποία θα μπορούσε να αθωωθεί, ή να τιμωρηθεί με αναστολή και ανεξάρτητα αν είναι νόμιμος ή όχι.
Εάν λοιπόν ένας μετανάστης οδηγεί μηχανάκι χωρίς άδεια, θεωρείται επικίνδυνος για την δημόσια ασφάλεια και απελαύνεται, πριν καν δικαστεί. Ενώ αν ένας σύμβουλος του πρωθυπουργού καταδικαστεί σε πέντε μήνες φυλάκιση για υπόθαλψη εγκληματιών, δεν θεωρείται επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια.
Κάποιοι λένε ότι οι παράνομοι μετανάστες δημιουργούν προβλήματα στην κοινωνία. Μα αυτό ακριβώς σημαίνει ανθρωπιστικό πρόβλημα. Δεν υπάρχει ανθρωπιστικό πρόβλημα που να μην έχει επιπτώσεις στην κοινωνία. Και γι αυτό χρειάζεται οργανωμένη παρέμβαση, στην κατεύθυνση που υποδεικνύουν ο ΟΗΕ και οι οργανώσεις αλληλεγγύης . Δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο ως πρόβλημα δημόσιας τάξης. Εκτός αν τους μαζέψουμε όλους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Κάποιο λένε ότι αν τους φροντίσουμε θα έρθουν και άλλοι. Φυσικά θα έρθουν. Όπως θα έρθουν και αν τους πνίξουμε στη θάλασσα. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί φεύγουν από τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τους βομβαρδισμούς και τους εμφύλιους πολέμους. Τα αίτια του τεράστιου ρεύματος οικονομικών προσφύγων προς την Ευρώπη, δεν βρίσκονται στην Ευρώπη. Βρίσκονται στις χώρες προέλευσης. Και εκεί πρέπει να καταπολεμηθούν.
4. Για το ζήτημα του τρίτου πόλου. Υπάρχει πολλή συζήτηση γι αυτό το ζήτημα. Πολλοί μας λένε πως τείνετε χείρα συνεργασίας στο ΚΚΕ που θέλει να μας εξαφανίσει. Πως ανοίγετε κουβέντα με τους οικολόγους που επιδιώκουν να ενταχθούν στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Απαντάμε.
Δεν λέμε ότι ο τρίτος πόλος είναι υπόθεση μιας συνάντησης αύριο το πρωί, όπου θα αποφασίσουμε να συγκαλύψουμε τις διαφορές μας, και να ενώσουμε διαφορετικά πολιτικά σχέδια κάτω από μία σημαία.
Ο τρίτος πόλος είναι πολύ πιο σοβαρό και κοπιαστικό πολιτικό σχέδιο. Αφορά την βάση όλων των κομμάτων, το να ανοίξει εκεί μια συζήτηση. Και να καταδείξουμε την ανάγκη, απέναντι στους δύο πόλους ενός αδύναμου δικομματισμού, να αναδειχτεί μια πολιτική δύναμη που θα μπορεί να κάνει τις κοινωνικές αντιστάσεις εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο. Και να δώσει ελπίδα.
Δεν θα γίνει χωρίς τριγμούς, χωρίς εντάσεις και πολιτικές συζητήσεις. Αλλά αυτή η προβληματική υπάρχει. Υπάρχει κατ αρχήν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και δεν την φοβόμαστε. Έχουμε πει και λέμε ανοιχτά ότι υπόθεσή μας είναι η ενότητα της Αριστεράς και της οικολογίας.
Ξέρουμε ότι τέτοιος προβληματισμός, ακόμα και αν δεν εκφράζεται δημόσια υπάρχει και στον απογοητευμένο κόσμος του ΠΑΣΟΚ και μέσα στο ΚΚΕ και στους οικολόγους. Και πρέπει να το παλέψουμε, ακόμα και σε κόντρα με τις επιλογές των σημερινών ηγεσιών. ΝΑ δημιουργήσουμε μια νέα δυναμική που θα αναμετρηθεί στα ίσια με τον δικομματισμό. Στο επίπεδο της κοινωνίας, των ιδεών, αλλά και της κεντρικής πολιτικής σκηνής.
5. Το κρίσιμο για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να επιστρέψει στην πρώτη γραμμή των αγώνων, δίπλα στους εργαζόμενους και στη νεολαία.
Δίπλα στη κοινωνία που αγωνίζεται για τα στοιχειώδη κεκτημένα δικαιώματα που απειλούνται από τη λαίλαπα της οικονομικής κρίσης. Δίπλα στους νέους, άνεργους και εργαζόμενους, φοιτητές και μαθητές που είναι τα πρώτα θύματα αυτής της πολιτικής
Το κλειδί για την ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ είναι να μη κάνει πίσω και να συνεχίσει αυτή τη διαρκή εδώ και δυο χρόνια συνομιλία με τη νέα γενιά.
Ακόμα και αν το μήνυμα που ήθελε να δώσει στις ευρωεκλογές, με την αποχή της από τη διαδικασία, είχε ως παραλήπτες και εμάς θα είναι ολέθριο λάθος αν αλλάξουμε ρότα και εγκαταλείψουμε τη προσπάθεια της δικής μας ανανέωσης αλλά και της ανάδειξης των νεολαιίστικών προβλημάτων σε προτεραιότητα, όπως κάναμε μέχρι τώρα.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS