Μια πρωτοφανής ιστορία, μια δολοφονική επίθεση σε μια γυναίκα που διεκδίκησε εργασιακά δικαιώματα. Η ιστορία αυτή ανέδειξε όλη την βαρβαρότητα τα των επισφαλών εργασιακών σχέσεων. Αλλά ανέδειξε και το πλέγμα συνενοχής που είναι φτιαγμένο μέσα στο σύστημα.
Συνένοχος πρώτος: ΤΑ ΜΜΕ που αρκετές μέρες απέκρυπταν την πρωτοφανή αυτή υπόθεση, μέχρι που αναδείχτηκε από το κίνημα αλληλεγγύης. Και το απέκρυπταν επειδή υπήρχε η ισχυρή ένδειξη ότι πίσω από την επίθεση ήταν εργοδοτικά συμφέροντα. Αν ήταν προσωπικό θέμα, ή άλλου τύπου κίνητρα, θα το είχαν κάνει σημαία.
Συνένοχος δεύτερος: οι διωκτικές αρχές. Σήμερα, μετά από έξι μήνες, η υπόθεση οδηγείται στο αρχείο, αφού βεβαίως τόσον καιρό δεν ενοχλήθηκε από τις αρχές ουσιαστικά κανένας. Πράγμα που αναγνώρισε και ο εισαγγελέας αφού επέστρεψε τουλάχιστον μία φορά τη δικογραφία, ζητώντας να διερευνηθεί με σοβαρότητα η υπόθεση.
Συνένοχος τρίτος: το δημόσιο. Όπου οι εργολαβίες καθαρισμού και security, ζουν και βασιλεύουν, διαιωνίζοντας την μαύρη εργασία, την σκληρή υπερεκμετάλλευση, την απουσία κάθε δικαιώματος. Και αυτό παρά τα όσα αποκαλύφθηκαν με αφορμή την υπόθεση Κούνεβα.
Συνένοχος τέταρτος: η αδράνεια και η κρίση του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος. Που δεν καλύπτει συνδικαλιστικά αυτούς τους ανθρώπους. Που εντάσσει στις δυνάμεις του εργοδοτικές οργανώσεις από τον χώρο των εργολαβιών, για να αναπαράγει τους συσχετισμούς και μόνον. Που προσπάθησε να κρατήσει χαμηλούς τόνους γύρω από την υπόθεση, για να μην αναδειχτεί η ανεπάρκεια και η προβληματική του στάση γύρω από το θέμα των εργολαβιών. Που αρνείται να παρέμβει στους εργασιακούς χώρους για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων αυτών των ανθρώπων.
Η υπόθεση αυτή, ξεγύμνωσε την ρητορική που παρουσίαζε την εργασιακή εκμετάλλευση ως «εκσυγχρονισμό των εργασιακών σχέσεων» και «τομές στο κατεστημένο». Ανέδειξε πόσο πολυδιάστατη είναι η υπόθεση των εργολαβιών και της επισφαλούς εργασίας. Και πόσο σημαντική είναι για το σύστημα. Γιατί προς τις επισφαλείς σχέσεις εργασίας θέλουν να σπρώξουν ολόκληρη την κοινωνία. Ανέδειξε επίσης τα προβλήματα που υπάρχουν στο θεσμικό συνδικαλιστικό κίνημα, προβλήματα που φτάνουν στα όρια του εκφυλισμού και της διάβρωσης. Και είναι και ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πως τα κυρίαρχα ΜΜΕ αυτολογοκρίνονται όταν αντιληφθούν ότι έχουν να κάνουν με τα συμφέροντα του συστήματος.
Κάθε μέρα καινούριες ειδήσεις. Σήμερα οι απολύσεις προσωπικού από μια μεγάλη τεχνική εταιρεία. Οι πιο πολλοί, νέοι μηχανικοί που δουλεύουν με μπλοκάκι. Δηλαδή που μπορούν να απολυθούν ανά πάσα στιγμή χωρίς αποζημίωση. Και των οποίων κάθε δικαίωμα, από την καλοκαιρινή τους άδεια, μέχρι το ωράριο ή την αργία του Σαββατοκύριακου, είναι στην καλή προαίρεση του εργοδότη, αφού θεωρούνται εξωτερικοί συνεργάτες, ενώ στην πραγματικότητα είναι υπάλληλοι. Πρόκειται για μια σχέση εργασίας απολύτως παράνομη. Και το είχε παραδεχτεί ο ίδιος ο υπουργός οικονομικών στην Βουλή. Να λοιπόν η ντροπή. ΝΑ παραδέχεται ο υπουργός ότι η πλασματική αυτοαπασχόληση είναι παράνομη και να μην ελέγχει ούτε καν τον βασικότερο από τους βασικούς εργολήπτες του δημοσίου.
Τι σημαίνουν όμως οι απολύσεις. Κατά αρχήν βλέπουμε να επικαλούνται την οικονομική κρίση όλοι αυτοί που στο προηγούμενο διάστημα πλούτιζαν. Όλη η κρίση περνάει στους πιο αδύναμους, στους πιο απροστάτευτους. Καμία ευθύνη και κανένα κόστος δεν είναι διατεθειμένοι να αναλάβουν οι οικονομικά ισχυροί, αυτοί δηλαδή που προσπαθεί να διασφαλίσει η πολιτική του συστήματος. Δεν είναι μόνο η κρίση όμως. Είναι και η αποκατάσταση της εργασιακής τάξης. Γιατί όταν σφυρίζουν γύρω σου οι απολύσεις, ξεχνάς και δικαιώματα και μισθολογικές απαιτήσεις και διακοπές και τα πάντα. Και σκύβεις ακόμα περισσότερο το κεφάλι για να κρατήσεις την δουλειά σου, έστω και να πέρα από τη δουλειά δεν έχεις καθόλου προσωπική ζωή.
Γι αυτό οφείλουμε να υπερασπιστούμε και την τελευταία θέση εργασίας. Και δεν πρέπει να το κάνουμε με δημόσιες δηλώσεις. Πρέπει να το κάνουμε με αγώνα και δουλειά στον κόσμο. Με πείσμα. Εκεί κρίνεται η αριστερά. Και εκεί χτίζει τις κοινωνικές της συμμαχίες που αποδείχτηκε ότι τελικά μας λείπουν.
Βλέπουμε απίστευτα πράγματα. Και το χειρότερο είναι ότι η κοινή γνώμη εθίζεται στην διαφθορά του πολιτικού συστήματος και στην λεηλασία του δημοσίου συμφέροντος. Τα λεφτά που υποτίθεται ότι παρέδωσε ή δεν παρέδωσε ο Τσουκάτος στο ΠΑΣΟΚ και τα οποία το ΠΑΣΟΚ δεν βρίσκει ούτε ξέρει αν παρέλαβε, δεν είναι λεφτά της Siemens. Είναι λεφτά του δημοσίου, του φορολογούμενου πολίτη. Είναι τμήμα από το κόστος, το οποίο προέκυψαν από συμβάσεις επιβλαβείς για το δημόσιο συμφέρον. Και αυτά τα λεφτά πήγαν στα κόμματα εξουσίας. Αυτό το ξέρουμε όλοι. Είναι ο ορισμός της μίζας. Που έχει να κάνει άμεσα με τους Ολυμπιακούς, και με τον περίφημο εκσυγχρονισμό της χώρας. Η ιστορία της Siemens δείχνει πόσο διαβρωμένη ήταν και είναι η εξουσία. Και πόσο ευάλωτο είναι το δημόσιο συμφέρον. Πως ξαφνικά βρίσκονται χρήματα για λεόντειες συμβάσεις, όταν τα κόβουμε από τα χαμηλότερα εισοδήματα, από τις κοινωνικές υπηρεσίες και από τις υποδομές. Το μόνο που σώζει το σύστημα είναι οτι μαζί με το δημόσιο συμφέρον, υποβαθμίζεται και η δυνατότητα κριτικής σκέψης των πολιτών. Αυτών που παρακολουθούν απαθείς τους Τσουκάτους να μπαινοβγαίνουν στον εισαγγελέα, την ώρα που τους κρατάει από το λαιμό η τράπεζα, την ώρα που τους πλήττει η κατάρρευση του συστήματος δημόσιας υγείας, την ώρα που βλέπουν την δημόσια παιδεία να υποβαθμίζεται πλήρως, την ώρα που τα μεγαλύτερα σε ηλικία μέλη της οικογένειας δεν μπορούν να συντηρήσουν τον εαυτό τους με τη σύνταξη που παίρνουν. Επομένως άλλη μια μεγάλη ευθύνη της αριστεράς είναι να βοηθήσει τον κόσμο να σκέφτεται, να κρίνει και να βγάζει συμπεράσματα. Και η υπόθεση της Siemens προσφέρεται για εξαιρετικά συμπεράσματα, όπως άλλωστε και η υπόθεση του Βατοπεδίου, ή όποια άλλη τέτοια υπόθεση αναδειχτεί στο άμεσο μέλλον.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS