Πρέπει να οικοδομηθεί μια νέα σχέση εμπιστοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ με τις κοινωνικές δυνάμεις και τους πολίτες που συγκυριακά ή μονιμότερα εμπνεύστηκαν τα τελευταία χρόνια απʼ την πολιτική και τη δράση της ριζοσπαστικής αριστεράς. Αυτό είναι το κεντρικό ζητούμενο και μόνο ως υποσύνολα ή ως επιμέρους θέματα πρέπει να εκλαμβάνονται, για να δοθούν οι αναγκαίες λύσεις και σʼ αυτά, θέματα όπως η διευκρίνιση των σχέσεων ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ, η αποσαφήνιση ηγετικών ρόλων, η οργανωτική λειτουργία της παράταξης, τα «πολιτικά δικαιώματα» των ανένταχτων και βέβαια η υλοποίηση των αποφάσεων των δύο συνδιασκέψεων.
Χρειάζεται μια νέα αυτοπεποίθηση στον χώρο μας, ώστε να αποτρέψουμε τον κίνδυνο να γίνουμε μέρος της συντηρητικής αναδιάταξης του πολιτικού τοπίου. Να αντιστρέψουμε τις δυνάμεις της αδράνειας που πιέζουν για να γίνουμε μέρος του προβλήματος και όχι ριζοσπαστική λύση για την υπέρβαση του πολιτικού σκηνικού.
Μόνο αν ανοίξουμε τους ορίζοντες μας και αποκαταστήσουμε τολμηρά αυτά τα στοιχεία της ηθικής υπεροχής της αριστεράς, της προγραμματικής ηγεμονίας σε συνθήκες κρίσης, του πολιτικού πολιτισμού που επιτρέπει τις μετωπικές κινηματικές δράσεις, της αποσαφήνισης πολιτικών θέσεων, που έγκαιρα θα κατατεθούν στη νέα προεκλογική συγκυρία που θα έχει ως διακύβευμα τη διακυβέρνηση της χώρας, μόνο στα πλαίσια μιας τέτοιας σφαιρικής πολιτικής διεργασίας ανοικτής και εξωστρεφούς, θα αποκτήσουν το νόημα τους και οι οποίες λύσεις θα δοθούν σε οργανωτικά ζητήματα.
1. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει και μπορεί να γίνει πιο ανοιχτός, πιο ευρύχωρος και ανεκτικός σε απόψεις, χώρος κριτικής και διεισδυτικής σκέψης, πεδίο προγραμματικών συνθέσεων και κινηματικών δράσεων, ριζοσπαστικών παρεμβάσεων στα συμπτώματα της καθολικής κρίσης που βιώνουμε. Η δυσανεξία, η ομφαλοσκόπηση, ο πολιτικός σεχταρισμός και οι ιδεοληψίες πρέπει να πάρουν «κόκκινη κάρτα», μαζί βέβαια με τα συμπτώματα ηγεμονισμού και προσωπικών στρατηγικών που αφορούν σε μεγάλο βαθμό και στελέχη του κόμματος μας, του ΣΥΝ.
2. Ως ευρεία παράταξη, την οποία συγκροτήσαμε από κοινού δυνάμεις με διαφορετική ιστορική διαδρομή και με διακριτό πολιτικό και πολιτισμικό στίγμα, θα ανακτήσει το πολιτικό κύρος και την αξιοπιστία της, στον βαθμό που θα αποτελεί πρόπλασμα και υπόδειγμα για τη μεγάλη ενωτική παράταξη της αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας στον τόπο μας. Η ανάπτυξη χώρων υποδοχής και έκφρασης, που θα λειτουργούν ως σοσιαλιστική και οικολογική συνιστώσα, αποτελεί προϋπόθεση για να αποκτήσει νέα δυναμική το εγχείρημα.
3. Ο διάχυτος κόσμος των ανένταχτων της αριστεράς, αλλά και οι χιλιάδες νέοι που προσεγγίζουν για πρώτη φορά και με νέους όρους την αριστερά, ακόμη και αυτοί που επέλεξαν συγκυριακά πολιτικά την «κάλπη της αποχής», είναι δύο πολύτιμες δεξαμενές και εν δυνάμει συνιστώσες του ενωτικού, μετωπικού εγχειρήματος. Η λειτουργία τους, μαζί με όλους εμάς τους ενταγμένους, μέσα στο μαζικό κίνημα μπορεί να αντιστοιχηθεί και μέσα σε διαδικασίες κοινού πολιτικού προβληματισμού και συναπόφασης. Χωρίς ηγεμονισμούς, στείρες αντιπαραθέσεις, χωρίς να εκβιάζει κανείς συναινέσεις που πρέπει να κερδίζονται επί της ουσίας.
4. Η ανανέωση του στελεχικού δυναμικού σε όλα τα επίπεδα του ίδιου του οργανισμού του ΣΥΡΙΖΑ και κάθε μιας εκ των συνιστωσών του, διαδικασία την οποία ήδη ο ΣΥΝ τολμηρά έχει προωθήσει σε ό,τι μας αφορά, αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για την επαφή και τη γείωση με την κοινωνία και για την ίδια την αξιοπιστία της ριζοσπαστικής αριστεράς. Αλίμονο αν στο όνομα της κρίσης και της αγωνίας όλων μας για την υπέρβασή της, ανασύρουμε και συντηρούμε δομές και πρόσωπα μόνο των δικών μας παλαιότερων γενεών, αλίμονο αν τη «σοφία της νιότης» την αντικαταστήσουμε με τη «σοφία της πολύχρονης εμπειρίας» και επιδοθούμε σε αριστερές βυζαντινομαχίες.
5. Η επιλογή «ενωμένος ΣΥΝ για έναν ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ» δεν αφορά μόνο την ηγεσία, τα μέλη του κόμματός μας. Ακριβώς όπως δεχόμαστε τις σοβαρές κριτικές επισημάνσεις που γίνονται προς το κόμμα μας, όταν δικά μας προβλήματα και συμπεριφορές επηρεάζουν και στιγματίζουν το ενωτικό εγχείρημα, με την ίδια ακριβώς ειλικρίνεια σημειώνουμε την ανάγκη να μην πριμοδοτούνται, στο όνομα των δυσκολιών, διχαστικές καταστάσεις, να μην καλλιεργούνται λογικές δυσανεξίας.
Αν δεν μπορέσαμε να αποφύγουμε σεισμούς, μετασεισμούς, σοκ διαφόρων ειδών και λοιπές διαχειριστικές παθογένειες της αριστεράς, τουλάχιστον να ανταποκριθούμε στην ευθύνη για να ασχοληθούμε με τα πραγματικά και βαθύτερα προβλήματα που η συλλογική μας ανεπάρκεια τα ανέδειξε σε παράγοντες διάψευσης των μεγάλων προσδοκιών μας.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS