Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Το πανελλαδικό σώμα του ΣΥΡΙΖΑ συνέρχεται μετά τις ευρωεκλογές, μέσα σε μια περίοδο με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Από την μια έχουμε το συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα που δεν ευχαρίστησε κανέναν. Και αυτό οφείλουμε να το πούμε ανοιχτά απέναντι σε έναν ολόκληρο κόσμο που μας στήριξε με όλες του τις δυνάμεις.
Και περιμένει από μας να ακούσει κάτι πιο ουσιαστικό για το τι έφταιξε από το να φορτώνει ο ένας τις ευθύνες στον άλλο. Ή από το να αναλαμβάνουμε υποκριτικά την ευθύνη για να κλείσουμε άρον άρον τη συζήτηση για τα πολιτικά αίτια.
Από την άλλη πλευρά, όμως, πέρα από την αποτίμηση των εκλογών υπάρχει και μια πραγματικότητα που εξελίσσεται. Αμέσως μετά τις εκλογές, και παρά την πολύ σοβαρή υποχώρηση του κυβερνητικού κόμματος, η επίθεση στην κοινωνία διευρύνεται και εμείς δε μπορεί για πολύ ακόμα να είμαστε απόντες από τα κοινωνικά μέτωπα.
Έχουμε μια στροφή στην ακροδεξιά ατζέντα, ειδικά στο μεταναστευτικό, μια στροφή που εκδηλώνεται με τον πιο σκληρό κρατικό αυταρχισμό. Στα εργασιακά, στο ασφαλιστικό, σε νέα, ακόμα πιο άδικα οικονομικά μέτρα.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, η Αριστερά καλείται να παίξει τον ρόλο της. Να οργανώσει τις κοινωνικές αντιστάσεις, να αναδείξει τα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα, να συγκροτήσει κοινωνικές συμμαχίες που θα αναμετρηθούν με τους σημερινούς συσχετισμούς δυνάμεων. Και βεβαίως να υποδείξει την εναλλακτική διέξοδο απέναντι στην σημερινή κατάσταση.
Με αυτή την έννοια, οφείλουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε να πατήσουμε πάλι γερά στα πόδια μας. Και αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει να προσπεράσουμε το αποτέλεσμα του Ιουνίου.
Αντίθετα, σημαίνει να συζητήσουμε ανοιχτά για τις αδυναμίες και τα προβλήματα, τα οποία δεν κατορθώσαμε να υπερβούμε. Να βρούμε καινούριους τρόπους λειτουργίας και πολιτικής δράσης. Αντίστοιχους με την ανάγκη για πιο αποτελεσματική πολιτική και κοινωνική παρέμβαση.
Και να οργανώσουμε όσο μπορούμε καλύτερα το πολιτικό μας σχέδιο από εδώ και πέρα. Με το δεδομένο μάλιστα, ότι ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας. Με το δεδομένο ότι οι βουλευτικές εκλογές είναι κοντά.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Από το βράδυ των ευρωεκλογών και μετά, το πολιτικό σύστημα χορεύει στον ρυθμό του Καρατζαφέρη. Ο εχθρός του Έθνους είναι πλέον και επίσημα οι οικονομικοί μετανάστες, οι απελπισμένοι που προσπαθούν να περάσουν σε ευρωπαϊκό έδαφος για να γλυτώσουν από τον πόλεμο και την φτώχεια.
Είδαμε να επιστρατεύονται εναντίον τους μπουλντόζες, φωτιές, αστυνομική βία και εξαγγελίες για στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και όλα αυτά προκειμένου να ανακοπούν οι διαρροές του κυβερνητικού κόμματος προς την άκρα Δεξιά.
Μια τζάμπα επίδειξη δύναμης απέναντι στους πιο αδύναμους, με στόχο μόνο και μόνο την ανάκτηση χαμένων ψήφων. Και αυτή την γραμμή, την ακολουθεί με χαρακτηριστική ευκολία και το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να ψαρέψει και αυτό στα θολά νερά του ακροδεξιού λαϊκισμού.
Οφείλουμε, λοιπόν, να επιμείνουμε ότι το ζήτημα των οικονομικών προσφύγων είναι πρώτα από όλα ζήτημα ανθρωπιστικό. Και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί, τόσο από την χώρα μας, όσο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση στο σύνολό της.
Και αυτό δεν το λέει μόνο η Αριστερά. Το λέει η ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, το λένε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, το λένε οργανώσεις και κινήσεις αλληλεγγύης. Το λέει το κομμάτι της κοινωνίας που επιμένει να διατηρεί τον αυτοσεβασμό και την ανθρωπιά του.
Και είναι πρώτης τάξης υποκρισία να παρίσταται η κυρία Μπακογιάννη στις ημερίδες της ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, την ώρα που η κυβέρνησή της κάνει πολιτική με τον κ. Μαρκογιαννάκη.
Όταν προσπαθούν να καρπωθούν πολιτικά την εξαθλίωση και το δράμα αυτών των ανθρώπων, καθώς και τις αντιδράσεις που το θέμα αυτό προκαλεί στις τοπικές κοινωνίες.
Αντί να σχεδιάσουν στοιχειωδώς τρόπους αντιμετώπισης, που θα επέτρεπαν σε αυτούς τους ανθρώπους να ζήσουνε κάτω από συνθήκες στοιχειώδους αξιοπρέπειας μέχρι να αποσαφηνιστεί το καθεστώς στο οποίο βρίσκονται, ποινικοποιούν την ανθρώπινη ανάγκη και την εξαθλίωση.
Αντί να παρέμβουν με τρόπο που να μην μεταφέρει το πρόβλημα στις τοπικές κοινωνίες, ποινικοποιούν την αλληλεγγύη.
Και κάνουν πράξη την μηδενική ανοχή, που έσπευσε να ζητήσει ο κ. Παπανδρέου, τρέχοντας και αυτός πίσω από τον Καρατζαφέρη, νομοθετώντας απελάσεις για οποιονδήποτε αλλοδαπό κατηγορηθεί για πλημμέλημα. Ανεξαρτήτως του αν είναι νόμιμος ή όχι, ανεξαρτήτως του αν τελικά αποδειχτεί ένοχος ή αθωωθεί.
Απέναντι σε αυτό το ζήτημα, η Αριστερά πρέπει να σταθεί αποφασιστικά. Με καθαρό λόγο, με αυτοπεποίθηση, με ξεκάθαρα επιχειρήματα, με πρωτοβουλίες και δράση. Και με την επιδίωξη να συγκροτηθεί ένα ευρύ κοινωνικό μέτωπο που θα περιλαμβάνει κάθε προοδευτική φωνή, που αντιστέκεται στον ακροδεξιό λαϊκισμό.
Οφείλουμε να το κάνουμε χωρίς να υπολογίζουμε πολιτικό κόστος. Αλλά υποστηρίζοντας με τον πιο σαφή τρόπο, μέτρα κοινωνικής αλληλεγγύης που θα στηρίζουν τους οικονομικούς πρόσφυγες. Και δεν θα τους κρατάνε διαρκώς σε μια κατάσταση η οποία εξαθλιώνει τους ίδιους και στρέφει εναντίον τους την κοινωνία.
Παράλληλα η κυβέρνηση φέρνει ξανά στο προσκήνιο τις κάμερες, τις παρακολουθήσεις, την κατάργηση του απορρήτου των επικοινωνιών, τις τράπεζες DNA, όλη την περίφημη αντιτρομοκρατική ατζέντα που άνοιξε μετά την 11/9.
Τώρα, η ατζέντα αυτή προωθείται με αφορμή την περίφημη συμμορία των φυλακών. Από την οποία βέβαια το μόνο που προέκυψε ήταν ενδείξεις για διασυνδέσεις των κακοποιών με τους δεσμοφύλακές τους, με κυβερνητικά στελέχη και κυκλώματα εντός της αστυνομίας.
Αυτά, βέβαια, δεν διερευνώνται, τα προσπερνάνε. Και προχωρούν στο σχέδιο που είχαν ετοιμάσει ούτως ή άλλως, δηλαδή τα νέου τύπου, τεχνολογικά εξελιγμένα συστήματα φακελώματος.
Είναι πολύ χρήσιμα, γιατί απαιτούν υποδομή. Και η προμήθεια αυτής της υποδομής, όπως είδαμε και από την υπόθεση Siemens, αποφέρει σημαντικά οφέλη για κόμματα εξουσίας και πολιτικούς παράγοντες. Γι αυτό σχεδιάζουν να τοποθετήσουν κάμερες παντού. Και να αποθηκεύσουν το γενετικό υλικό των πάντων.
Ξέρουν φυσικά, όπως και ξέρει όλος ο κόσμος, ότι με τέτοια μέτρα δεν πρόκειται να λύσουν το ζήτημα της ασφάλειας. Γιατί το πρόβλημα της ασφάλειας έχει κοινωνικά αίτια και δεν σχετίζεται με την έλλειψη επαρκούς παρακολούθησης.
Μπορούν όμως να έχουν άλλα οφέλη. Όπως τη δυνατότητα να μπλέξουν όποιον θέλουν σε πράγματα που δεν έχει κάνει. Και έτσι να ξεμπερδεύουν πιο εύκολα με τις κοινωνικές αντιστάσεις.
Και ας μην μας φαίνεται τόσο θεωρία συνομωσίας όσο ακούγεται. Πολύ απλά, επιλέγουν τρεις ανθρώπους που χαλάνε την δουλειά με κάποιο εμπορικό κέντρο, ή κάποιο υπόγειο παρκινγκ, ή κάποιο εργοστάσιο λιθάνθρακα, ή κάποιο σωματείο σε call center και τους μπλέκουν σε οποιαδήποτε αξιόποινη πράξη με μια τρίχα από τον κουρέα τους ή με μια υποτιθέμενη αποθηκευμένη συνομιλία τους ή με το πλάνο μιας κάμερας δρόμου. Και άντε να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες.
Αυτή είναι η ουσιαστική χρησιμότητα των αναβαθμισμένων μέτρων ασφαλείας. Και γι αυτό αντιδρούν οι ανεξάρτητες επιτροπές, οι δικηγορικοί σύλλογοι και όλοι οι φορείς που υπερασπίζονται τα θεμελιώδη συνταγματικά δικαιώματα. Και κάποιος πρέπει να εξηγήσει αυτά στην κοινωνία, απλά και κατανοητά.
Όμως το πραγματικό σχέδιο της κυβέρνησης δεν εξαντλείται εκεί. Το μεγάλο κόλπο που παίζεται αυτή τη στιγμή, είναι να περάσουν οι αλλαγές στην αγορά εργασίας, στο ασφαλιστικό και στην διαχείριση του δημόσιου πλούτου, ως αναγκαίες μεταρρυθμίσεις απέναντι στην κρίση.
Και εδώ οφείλουμε να προσέξουμε το τι συμβαίνει και να αναγνωρίσουμε και τις αδυναμίες της δικής μας παρέμβασης.
Όπως και στο ζήτημα των οικονομικών προσφύγων, έτσι και στα εργασιακά και κοινωνικά ζητήματα, το σύστημα υιοθετεί μια σκληρή στάση, και την πλασάρει ως λύση σε προβλήματα που το ίδιο έχει δημιουργήσει.
Δείτε το υπόδειγμα: η κατεδάφιση του καταυλισμού στην Πάτρα ήταν μια σκληρή απάντηση απέναντι στο γεγονός ότι είχαν αφήσει αυτούς τους ανθρώπους στην τύχη τους. Και δείτε πως εφαρμόζεται αυτό σε όλα τα επίπεδα: Έτσι και στα εργασιακά, προωθούν την ελαστική απασχόληση, ως απάντηση στην ανεργία που η ίδια η πολιτική τους δημιουργεί.
Προωθούν επίσης την διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος, ως απάντηση στην λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων που οι ίδιοι συνειδητά διέπραξαν.
Και ξεπουλάνε τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, ως απάντηση στην κακοδιαχείριση και την διάλυση την οποία οι ίδιοι συστηματικά προκάλεσαν.
Τι πετυχαίνουν με αυτό τον τρόπο: Συναίνεση στην πολιτική τους δια του κοινωνικού κατακερματισμού. Στρέφοντας τις κοινωνικές κατηγορίες την μία εναντίον της άλλης.
Και εδώ η μεγάλη μας ευθύνη είναι να καταφέρουμε να ακυρώσουμε αυτό το σχέδιο. Αναδεικνύοντας πρώτα πρώτα αυτό που επιδιώκουν να κρύψουν. Ότι δηλαδή πίσω από αυτή την πολιτική δεν κρύβεται η επιδίωξη να λυθούν προβλήματα, αλλά να ωφεληθούν κάποιοι από την διάλυση της κοινωνίας.
Και δεύτερον, αναδεικνύοντας την ανάγκη για κοινωνική ενότητα και αλληλεγγύη απέναντι στην κρίση. Ότι η βασική αντίθεση μέσα στην κοινωνία δεν είναι ανάμεσα σε εργαζόμενους, επισφαλείς και άνεργους. Είναι η αντίθεση ολόκληρης της κοινωνίας απέναντι σε μια πολιτική που επιδιώκει να λεηλατήσει κάθε κοινωνικό δικαίωμα, κάθε κατάκτηση, κάθε δημόσιο πόρο. Και ότι ο μόνος τρόπος να αντισταθούμε είναι η ενότητα.
Υπάρχουν πολλά βήματα που πρέπει να κάνουμε σε αυτή την κατεύθυνση. Και πρώτα από όλα να υψώσουμε μια ασπίδα αλληλεγγύης απέναντι στην κρίση. Να υπερασπιστούμε κάθε θέση εργασίας, Και να απαιτήσουμε μια άλλη πολιτική, που δεν θα δουλεύει για τα κέρδη αλλά για τις ανθρώπινες ανάγκες. Που θα δημιουργεί θέσεις εργασίας. Που θα αναδιανέμει δίκαια τον κοινωνικό πλούτο. Που θα μας βάζει σε έναν δρόμο ανάπτυξης με επίκεντρο τον άνθρωπο και το περιβάλλον και όχι με επίκεντρο τους ισολογισμούς των ανωνύμων εταιρειών.
Πρέπει να προβληματιστούμε πολύ πάνω σε αυτά τα ζητήματα. Και να δούμε τους δρόμους και τα πεδία που είναι ανοιχτά αυτή τη στιγμή μπροστά μας. Και από Σεπτέμβρη με αφετηρία τις κινητοποιήσεις μας στη ΔΕΘ να ξεδιπλώσουμε δύο άξονες δράσεων και καμπάνιας. Ο ένας αφορά τη προάσπιση των δικαιωμάτων και το μέτωπο απέναντι στον ακροδεξιό λαϊκισμό και ο άλλος τη προστασία της κοινωνίας απέναντι στη κρίση που γεννά απολύσεις ανεργία, νέα φτώχεια.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ξέρω ότι στη σημερινή σύσκεψη περιμένετε να ακούσετε περισσότερα για τις οργανωτικές μας αδυναμίες, αλλά αν θέλουμε να αναμετρηθούμε με τις πραγματικές αδυναμίες μας πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα και τα πολιτικά μας ελλείμματα.
Γιατί κάθε φορά που κοιτάζω τους δείκτες της ανεργίας και ειδικότερα της ανεργίας των νέων που έχουν φτάσει στο 25%. Αλλά και της υποαπασχόλησης, της μαύρης εργασίας, των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα που δουλεύουν με μπλοκάκι, είτε μηχανικοί στις τεχνικές εταιρίες, είτε δημοσιογράφοι σε ΜΜΕ και πολλοί άλλοι, αναρωτιέμαι : πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι η παρέμβασή μας για να προασπίσουμε και να οργανώσουμε τη δράση αυτών των ανθρώπων;
Πόσο μπορεί να ακουμπήσει αυτόν τον κόσμο της επισφάλειας μια παρέμβαση που είναι προσανατολισμένη για να οργανώνει τη συνδικαλιστική δράση στη μισθωτή εργασία και δει του ευρύτερου δημόσιου τομέα;
Πόσο ικανοποιημένοι μπορούμε να είμαστε από την παρέμβασή μας στο συνδικαλιστικό κίνημα;
Ποια είναι η συνεισφορά μας στον αναπροσανατολισμό και την ριζοσπαστικοποίηση του θεσμικού συνδικαλιστικού κινήματος;
Ποιά βήματα έχουμε κάνει για την συνδικαλιστική οργάνωση στους χώρους της επισφάλειας και της ελαστικής απασχόλησης;
Και κυρίως πως θα βρεθούμε πιο κοντά στα αδύναμα κοινωνικά στρώματα, στους άνεργους, στους χαμηλοσυνταξιούχους, στους περιθωριοποιημένους;
Με ποιες πρωτοβουλίες θα τους βοηθήσουμε να οργανώσουν τις διεκδικήσεις τους, να δώσουν δύναμη στην φωνή τους;
Αν δεν ψάξουμε να δώσουμε απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, όσες εκδοχές καλές ή καλύτερες να βρούμε για τη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, δε πρόκειται να απαντήσουμε στις απαιτήσεις της κοινωνίας από τη ριζοσπαστική αριστερά.
Γιατί αυτό είναι το πεδίο δράσης της Αριστεράς. Και είμαι σίγουρος ότι ο προβληματισμός αυτού του πανελλαδικού σώματος θα συμβάλλει και προς αυτή την κατεύθυνση.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Τα λέω όλα αυτά όχι για να αποφύγω τη συζήτηση για τα εσωτερικά μας μιλώντας για τη συγκυρία αλλά γιατί αν θεωρήσουμε ότι τα ζητήματα της οργανωτικής λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν τα θέτει η ίδια συγκυρία και η απαίτηση να ανταποκριθούμε πιο αποτελεσματικά σε αυτήν αλλά τα θέτει η επιμονή ή το καπρίτσιο κάποιων συντρόφων που δεν έχουν κομματική ένταξη, τότε δεν πρόκειται να αναζητήσουμε ουσιαστικές λύσεις.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να αναζητήσουμε ουσιαστικές λύσεις και ας ξεκινήσουμε αυτόν τον ειλικρινή και ουσιαστικό διάλογο από τις κοινές μας διαπιστώσεις.
Ας ξεκινήσουμε, για παράδειγμα, με την κοινή διαπίστωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι περισσότερο από μια πολιτική συμμαχία. Και επομένως είναι αναγκαίο να δούμε τρόπους δημοκρατικής εμβάθυνσης. Τρόπους που θα κάνουν πιο αποκεντρωμένο, πιο ανοιχτό και πιο αντιπροσωπευτικό τον τρόπο με τον οποίο θα λαμβάνονται οι αποφάσεις. Και που θα αφήνει χώρο για την εκπροσώπηση των ανένταχτων συντρόφων μας στα πολιτικά όργανα.
Αλήθεια είναι το εκλογικό αποτέλεσμα που μας αναγκάζει να ανοίξουμε αυτόν το προβληματισμό;
Δηλαδή αν είχαμε 7,4% και όχι 4,7%, θα ήταν όλα καλά;
Εγώ λέω πως όχι δεν θα ήταν καλά.
Σε κάθε περίπτωση θα έπρεπε να αναζητήσουμε λύσεις, να βαθύνουμε τη δημοκρατία και τη πολιτικοποίηση των κινήσεων βάσης του ΣΥΡΙΖΑ.
Ας προσπαθήσουμε όμως να εντοπίσουμε τα πραγματικά πρόβλημα για να ανιχνεύσουμε και λύσεις. Και για αυτό το λόγο θα ήθελα να επαναδιατυπώσω δυο κρίσιμα ερωτήματα που έθεσα μέρες πριν και στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Το πρώτο ερώτημα είναι αν το πραγματικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ αφορά τα πρόσωπα ή τις διαδικασίες; Είναι το πρόβλημά μας το ποιος ηγείται ή μήπως το πρόβλημα μας είναι πώς συλλογικά λειτουργεί η ηγεσία; Πόσα κέντρα αποφάσεων υπάρχουν; Που και σε ποιόν λογοδοτεί αυτή η ηγεσία;
Εγώ πιστεύω, σύντροφοι, το δεύτερο και σε ότι με αφορά δε πρόκειται να συμβάλω στην κλιμάκωση μιας ανούσιας και απολίτικης αντιπαράθεση, θα ήθελα όμως να μιλήσουμε επί της ουσίας για τη συλλογική μας λειτουργία.
Και το δεύτερο ερώτημα είναι αν μπορεί ένα πολυσυλλεκτικό σχήμα να λειτουργεί μόνο στη βάση της ισότιμης συμμετοχής των συνιστωσών ή μήπως χρειάζεται να λαμβάνουμε υπόψη και τη δημοκρατική επιλογή του κόσμου που μας ακολουθεί, ενταγμένων και ανένταχτων;
Και εδώ η απάντηση είναι ότι σε ένα σχήμα ισότιμης συνεργασίας προσπαθείς να προχωράς με συναινέσεις. Όταν όμως αυτές δεν προκύπτουν είναι προφανές ότι έχεις δυο επιλογές. Ή να παίρνεις επώδυνες αποφάσεις σε ένα τραπέζι κεκλεισμένων των θυρών; Ή να ακολουθείς το δόγμα ότι η δημοκρατία άρει τα αδιέξοδα.
Είμαι ανοιχτός να ακούσω και κάθε άλλη άποψη ή πρόταση επ’ αυτού, αλλά η δική μου επιλογή βαραίνει υπέρ της δεύτερης εκδοχής, δηλαδή υπέρ δημοκρατίας.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Αυτά είναι σοβαρά ζητήματα. Και οφείλουμε να τα δούμε διεξοδικά, συζητώντας τις προτάσεις μας με συντροφικό πνεύμα, με αλληλοσεβασμό και με πίστη στην ανάγκη για ένα ποιοτικό άλμα στην λειτουργία μας.
Το μεγάλο όπλο του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι συσπειρώνει στις γραμμές του συντρόφους και συντρόφισσες, που υπερβαίνουν τα όρια των συνιστωσών οι οποίες τον συναποτελούν. Και το όπλο αυτό οφείλουμε να το αξιοποιήσουμε, δίνοντας πιο βαθύ και πιο ουσιαστικό περιεχόμενο στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί.
Μαζί όμως με τα ζητήματα λειτουργίας, οφείλουμε να δούμε και την παρέμβαση μας στο κοινωνικό πεδίο.
Και αυτό σημαίνει ΣΥΡΙΖΑ παντού. Σε γειτονιές, επαρχιακές πόλεις, χώρους δουλειάς. Σημαίνει διαρκείς πρωτοβουλίες, που θα ενεργοποιούν τις δυνάμεις μας και θα μας φέρνουν σε επαφή με την κοινωνία. Σημαίνει την παρουσία μας στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών αγώνων, αλλά και την παρέμβασή μας με συζητήσεις και εκδηλώσεις.
Αριστερά σημαίνει εξωστρέφεια. Η Αριστερά δεν είναι μόνο εκφώνηση θέσεων. Η Αριστερά είναι στάση ζωής, είναι υπερηφάνεια, είναι αρχές και ιδεολογική στάση, είναι δράση και πρωτοβουλίες.
Και όλα αυτά, που σε κάποια εποχή, του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης και των αντιπολεμικών κινητοποιήσεων, αισθανθήκαμε ότι τα είχαμε βρει, μετά από ένα μεγάλο διάστημα υποχώρησης, οφείλουμε σήμερα να τα ανακαλύψουμε ξανά.
Αριστερά, όμως, σημαίνει και συλλογικότητα, σημαίνει και δημοκρατία, σημαίνει και αυτοδιαχείριση, σημαίνει αυτονομία, σημαίνει δικτύωση και οριζόντιες διαδικασίες, σημαίνει αντιγραφιοκρατία, σημαίνει θητείες στους δημόσιους ρόλους και στις δημόσιες εκπροσωπήσεις στη βουλή και την ευρωβουλή, σημαίνει συλλογική ηγεσία και λογοδοσία στη βάση και όχι αδιαμεσολάβητη επαφή των ηγετών με τη κοινωνία.
Εγώ έτσι την αντιλαμβάνομαι την αριστερά, έτσι αντιλαμβάνομαι και παλεύω για το Συνασπισμό, έτσι ονειρεύομαι τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και πραγματικά πιστεύω ότι είναι ώριμη η συζήτηση για τις φόρμες και τις δομές του ΣΥΡΙΖΑ, να την ανοίξουμε χωρίς ενδοιασμούς και να κατατεθούν όλες οι απόψεις, αλλά να μου επιτρέψετε να σας πω ότι καμία φόρμα δεν μπορεί να διασφαλίσει το περιεχόμενο.
Και έγω θα ήθελα να μιλήσουμε και επί της ουσίας για το περιεχόμενο. Δηλαδή για το πόσο αληθινά δημοκρατική ριζοσπαστική, ανανεωτική, αντικομφορμιστική αριστερά μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είμαστε;
Και αν πιστεύετε σύντροφοι ότι αυτοί οι επιθετικοί προσδιορισμοί θα αρχίσουν να ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα αν συμφωνήσουμε σε οργανωτικά σχήματα, μακάρι να διαψευστώ εγώ, αλλά καμία εμπειρία αυτό δεν το επιβεβαιώνει. Ισχυρίζομαι, δηλαδή, ότι το διακύβευμα είναι λίγο πιο βαθύ και πιο ουσιαστικό, από όσο παρουσιάζεται.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ανακτήσει το χαμένος έδαφος αρκεί να γυρίσουμε γρήγορα σελίδα και να βγούμε από το καβούκι μας στρεφόμενοι στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας.
Και φυσικά να αποδεχθούμε τα λάθη μας και φυσικά να μάθουμε από τα λάθη αλλά να μην τρομάξουμε κιόλας και τα πάρουμε όλα πίσω. Γιατί έτσι όπως πάμε θα χάσουμε και θα σβήσουμε και ότι ως τα τώρα είχαμε κερδίσει.
Και θέλω να κλείσω με ένα παράδειγμα.
Ο περασμένος Δεκέμβρης, που τρόμαξε τόσο πολύ το πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο, μάλλον, από ότι φάνηκε τρόμαξε και εμάς τους ίδιους.
Πρέπει να τον ξαναδιαβάσουμε. Και να δούμε ότι μέσα στους χιλιάδες εξεγερμένους νέους, που κάθε άλλο παρά την τυφλή βία προσδοκούσαν, υπάρχει το σπέρμα της αμφιβολίας, υπάρχει η φλόγα της αμφισβήτησης και η ανάγκη για μια καλύτερη ζωή.
Αυτό το υλικό υπάρχει εκεί έξω στην κοινωνία, ακόμα και αν δεν εκδηλώνεται ανοιχτά. Και είναι τα αντισώματα της νέας γενιάς απέναντι σε ένα σύστημα το οποίο το μόνο που υπόσχεται στους νέους είναι ότι θα τους καταστρέψει τη ζωή και το μέλλον.
Αυτό τον σπόρο αμφισβήτησης πρέπει να τον ξαναβρούμε. Με μια μεγάλη στροφή, ένα γενναίο άνοιγμα στην νεολαία, μιλώντας την γλώσσα της και βοηθώντας την να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματά της και όχι ζητώντας συγνώμη που δεν γίναμε και εμείς εισαγγελείς και δεν κανοναρχήσαμε το δάκτυλο. Και όχι δηλώνοντας μετανιωμένοι για την επιλογή μας να μιλήσουμε τη γλώσσα της.
Μπορούμε και πρέπει να το συνεχίσουμε αυτό το άνοιγμα, διεκδικώντας την ηγεμονία των αριστερών ιδεών μέσα στους νέους.
Είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε. Αν η Αριστερά είναι άξια και ικανή να κερδίσει την εμπιστοσύνη των νέων ανθρώπων, δεν θα έχει να φοβηθεί τίποτα.
ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ 18/07/2009
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS