Αποχαιρετώ έναν νέο εργάτη που δεν πρόλαβε να ζήσει.
Που δεν πρόλαβε να χαρεί όσο ήθελε, να λυπηθεί όσο του αντιστοιχούσε, να αγαπήσει και να αγαπηθεί όσο του άξιζε…
Που δεν πρόλαβε να γεράσει.
Γιατί δολοφονήθηκε σε ώρα εργασίας, από τη δίψα του κεφαλαίου για περισσότερα κέρδη!
Ο Γιάννης ήταν μοναδικός.
Για τη γυναίκα του, για τους γονείς του, τους φίλους και τις φίλες του, τους συναδέλφους του.
Για το κεφάλαιο ήταν αμελητέα μονάδα. Ο θάνατός του η ζωή τους!
Ο Γιάννης ακολουθεί το δρόμο που ακολούθησαν δεκάδες εργάτες και εργάτριες.
Άνθρωποι του μόχθου που σκοτώθηκαν σε ώρα εργασίας.
Ο καλύτερος τρόπος για να τον θυμόμαστε και για να τον τιμήσουμε είναι να θέσουμε τις δικές μας ζωές στον αγώνα, ενάντια σε όλους όσους δεν υπολογίζουν κανέναν και τίποτα προκειμένου να γίνουν πιο πλούσιοι.
Ας αγωνιστούμε να βάλουμε τη ζωή πάνω από τα κέρδη τους.