Είμαστε 25 μέρες πριν από την εκλογική μάχη κι επομένως δεν έχουμε περιθώριο να συζητήσουμε τίποτε άλλο παρά μόνο πώς θέλουμε να είμαστε μετά τις 4 του Οκτώβρη, ούτως ώστε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της κοινωνίας αλλά και προβλήματα δικά μας, εννοώ της συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ, που αναδείχθηκαν αυτό τον καιρό, ιδίως μετά τις ευρωεκλογές.
Επομένως τίποτα δε μπαίνει κάτω από το χαλί -ακόμα κι αν μπορούσε να μπει- αλλά υπάρχει το αίτημα και η ανάγκη να ανασκουμπωθούμε, να κερδίσουμε χρόνο, να αξιοποιήσουμε τις μέρες που απομένουν για να καλύψουμε λάθη και ανευθυνότητες τις οποίες ζήσαμε όλο το προηγούμενο διάστημα.
Η ψυχή της Αριστεράς είναι ο κόσμος της. Αυτός «φυλάει Θερμοπύλες» κι αυτός κρατάει και ζωντανή την ελπίδα για μια σύγχρονη ριζοσπαστική Αριστερά. Δεν υποτιμώ καθόλου το ρόλο των επώνυμων στελεχών, αλλά αυτή την ώρα πραγματικά, αν πετύχουμε κάτι, αυτό θα το πετύχει ο κόσμος της Αριστεράς ενάντια αν θέλετε στις ανεπάρκειες της ηγετικής υπερδομής του χώρου μας.
Μου έχει γίνει πρόταση να βοηθήσω στον πολιτικό σχεδιασμό και στη διαμόρφωση και προβολή των προγραμματικών μας θέσεων. Είμαι ήδη στη θέση μου, περιμένοντας τα αρμόδια όργανα του ΣΥΡΙΖΑ να ολοκληρώσουν και τις θεσμικές διαδικασίες για να αρχίσει και επίσημα αυτή η δουλειά.
Αυτό δεν είναι στα δικά μου καθήκοντα. Εμένα μ΄ ενδιαφέρει το εξής πράγμα: Μιλάω σε προσωπικό τόνο, αλλά ελπίζω ότι είναι και συλλογική αγωνία. Καλά όλα αυτά που κάναμε εμείς και που ορισμένοι συνεχίζουν να κάνουν. Όμως, απέναντί μας έχουμε μια κοινωνία και κυρίως την ξεχασμένη κοινωνία, των ανέργων, της επισφαλούς εργασίας, των θυμάτων της κρίσης, που περιμένει επιτέλους από τη δική μας Αριστερά να ακούσει θέσεις και προτάσεις. Θέσεις και προτάσεις -σημειώνω- που έχουμε επεξεργαστεί. Αλλά ένα από τα προβλήματά μας είναι ακριβώς ότι μπήκαν στο συρτάρι, αντί να γίνουν σημαία λαϊκών κινητοποιήσεων και ουσιαστικού διαλόγου.
Επομένως το βασικό θέμα για μένα και για όσους θέλουμε να δώσουμε αυτό το στοίχημα και να το κερδίσουμε -γιατί πιστεύω ότι μπορούμε να το κερδίσουμε- είναι ακριβώς να δράσουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Να πούμε δηλαδή ποιοι είμαστε και τι κάναμε αυτά τα χρόνια. Δεν είμαστε μια αδρανής δύναμη ο ΣΥΡΙΖΑ αυτά τα χρόνια. Πετύχαμε πάρα πολλά. Και οι δυσκολίες μας αν θέλετε είναι απόρροια των μεγάλων ευθυνών που ξαφνικά αναλάβαμε και των προσδοκιών που ο κόσμος θέλησε να επενδύσει σε εμάς. Επομένως πρέπει να υπενθυμίσουμε ποιοι είμαστε. Να επισημάνουμε το τι λέμε για το σήμερα και το αύριο. Και στην πορεία αυτή ας ελπίσουμε ότι θα ωριμάσουν όλοι.
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. -και για να είμαι πιο ακριβής η Ν.Δ. και ο κ. Καραμανλής- παίζουν σήμερα έναν ιδιόμορφο ρόλο. Δεν προβάλουν ένα νέο κυβερνητικό πρόγραμμα στην περίπτωση που ο λαός τους εκλέξει, αλλά προβάλλουν μια ακραία δεξιά αντικοινωνική πολιτική, ανεφάρμοστη κατά την άποψή μου, που προβλέπει πάγωμα των μισθών του δημοσίου, μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, περιορισμό των κοινωνικών δαπανών, νέες φορολογίες. Και αν αυτά τα πράγματα εφαρμόζονταν, η κοινωνία θα βούλιαζε σε μεγαλύτερη ύφεση. Το κάνει αυτό, νομίζω, η Ν.Δ. και ο κ. Καραμανλής, πρώτον, για να μετατοπίσουν τον άξονα της πολιτικής μας ζωής και αντιπαράθεσης προς τα δεξιά, όσο γίνεται πιο δεξιά, να διευκολύνουν τον κ. Γ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ να συρθεί κι αυτός σε πιο συντηρητικές κατευθύνσεις. Και, προβλέποντας ίσως προσωπικά ο κ. Καραμανλής ότι η κατάσταση ίσως χειροτερέψει, προετοιμάζει το έδαφος να πει αργότερα ότι: «εγώ σας τα είπα, εγώ είμαι αυτός που μπορώ να οικοδομήσω ενδεχομένως έναν μεγάλο συνασπισμό, που μόνον αυτός θα βγάλει τη χώρα από την κρίση».
Άρα πρόκειται για μια επικίνδυνη πολιτική, αν εφαρμοστεί, και όχι για μια διέξοδο, και μάλιστα μονόδρομο.
Το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη πλευρά, προσπαθεί απεγνωσμένα να κρυφτεί μέσα σε ασάφειες. Επίσης έχουμε μια σειρά στελεχών που άλλα λέει το ένα και άλλα λέει το άλλο. Τελικά έχουμε κάθε άλλο παρά μια σαφή επιλογή, ότι δηλαδή αυτή η κρίση δε μπορεί να αντιμετωπιστεί με βάση τις πολιτικές που τη γέννησαν, ότι χρειάζεται μια αλλαγή πορείας, χρειάζεται μια αλλαγή πολιτικής.
Αλλά πριν απʼ αυτό υπάρχει αυτό που υπαινίχθηκα πριν. Ακούγοντας και το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. διαπιστώνουμε ότι τα μεγάλα προβλήματα του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας είναι ξεχασμένα. Δεν ακούμε τίποτα για τους ανέργους, δεν ακούμε τίποτα για τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, δεν ακούμε τίποτα για τον κόσμο που αντιμετωπίζει την ακρίβεια, δεν ακούμε τίποτα για τα θύματα της κρίσης. Μιλάμε για μια πολιτική αντιπαράθεση που αφήνει στο περιθώριο ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και τα προβλήματά της. Και αυτή ακριβώς είναι η πρόκληση για μας.
Πράγματι. Νομίζω ότι η κατάσταση που θα υπάρξει μετά τις εκλογές δε θα προσδιοριστεί από το αν ένα κόμμα, με βάση ένα απαράδεκτο εκλογικό σύστημα, έχει μια τυπική πλειοψηφία της μιας έδρας, των πέντε ή των δέκα εδρών. Το πρόβλημα που τίθεται στη χώρα μας σήμερα, όπως και σε άλλες χώρες, είναι ότι πρέπει να διαμορφωθεί ένας κοινωνικός συνασπισμός εξουσίας, ένας νέος δηλαδή κοινωνικός συσχετισμός, ο οποίος θα εφαρμόσει μια πολιτική σε αντίθεση με την πολιτική που εφαρμοζόταν ως τώρα. Άρα από την στιγμή που οι όροι, προϋποθέσεις δεν υπάρχουν, θα έχουμε μια αποτελμάτωση φοβούμαι της κατάστασης. Θα βγει κάποια κυβέρνηση. Θα παίρνει κάποια αποσπασματικά μέτρα, αλλά τα προβλήματα θα διογκώνονται. Και δεν αποκλείεται πολύ σύντομα πάλι να έχουμε πάλι εκλογές ή άλλου είδους εξελίξεις.
Μʼ αυτό το σκεπτικό λέω ότι δε βλέπω μια διέξοδο και μια σταθεροποίηση μετά τις 4 του Οκτώβρη, αλλά βλέπω την είσοδό μας σε μια περίοδο μεταβατική ανεξάρτητα από το αν υπάρχει ή όχι αυτοδυναμία.
Και από την άποψη αυτή, λοιπόν, η αυτόνομη παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ, μακριά από κεντροαριστερά ή άλλα σενάρια είναι ζωτικής σημασίας όχι μόνο για την ίδια την αριστερά αλλά και για την κοινωνία.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS