Είμαστε τρεις βδομάδες πριν τις εκλογές. Είμαστε σε ώρα μάχης. Η κοινωνία και κυρίως η ξεχασμένη από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ κοινωνία των ανέργων, της εργασιακής επισφάλειας, της υποβαθμισμένης ζωής, των θυμάτων της κρίσης περιμένει τις θέσεις μας. Θέσεις και προτάσεις έγκαιρα επεξεργασμένες που δυστυχώς ακατανόητες πράγματι έριδες και συμπεριφορές άφηναν κλειδωμένες στα συρτάρια. Στις μέρες που έχουν μείνει πρέπει να προσηλωθούμε μόνο σε αυτό: Στο νέο μετεκλογικό τοπίο που διαμορφώνεται, τοπίο βαθειάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, στα ορατά σε όλους προβλήματα και στις δικές μας θέσεις και προτάσεις.
Όχι μόνο υπάρχει τρόπος να ξεπεραστεί η κρίση, αλλά δεν έπρεπε καν να έχει εκδηλωθεί. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ήταν αρνητικό αλλά ούτε «ταπεινωτική ήττα» συνιστούσε ούτε καταστροφικό ήταν.
Ήταν μια κρίση που πυροδοτήθηκε από τα πάνω, από πολλές πλευρές και με πολλές σκοπιμότητες.
Γιʼ αυτό και η κρίση αυτή δεν άγγιξε τον απλό κόσμο του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος και τώρα δίνει ενωμένος την εκλογική μάχη.
Η Αριστερά στη χώρα μας είναι μια υπαρκτή δύναμη με παράδοση αγώνων και βαθιές κοινωνικές ρίζες. Το καινούργιο θα ήταν να υπερβεί τις χρόνιες παθογένειές της και να καλύψει τα προγραμματικά και πολιτικά της ελλείμματα. Να βρει τρόπο να διαλέγεται και ταυτόχρονα να δρα ενιαία. Να επιλύει τις όποιες διαφορές της όχι με διασπάσεις αλλά με τη δημοκρατική συμμετοχή του κόσμου της Αριστεράς.
Αυτή την τομή κλήθηκε να επιχειρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το εγχείρημα αποδείχθηκε πιο δύσκολο από όσο περιμέναμε. Η αναγκαιότητά του όμως είναι διαρκής και έντονη. Η προσπάθεια επομένως πρέπει να συνεχιστεί και μετά τις εκλογές, αλλά προφανώς σε νέες βάσεις.
Προφανώς. Διότι δε μας περισσεύει κανείς. Όμως προσθέτω και το εξής: ψυχή της αριστεράς δεν είμαστε εμείς οι επώνυμοι αλλά ο κόσμος που μας ανέδειξε. Αυτός είναι που τελικά κρατά ζωντανή την ελπίδα για μία σύγχρονη και ριζοσπαστική Αριστερά.
Και ό,τι πετύχουμε θα είναι επιτυχία ακριβώς αυτού του κόσμου, ο οποίος δείχνει να παίρνει την υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια του.
Αυτή είναι η μια όψη μιας λύσης ανάγκης που επιλέχθηκε ως διέξοδος, ακριβώς από την κρίση. Η άλλη όψη είναι ότι αυτή η λύση έχει μέσα της έναν ηθικό και έναν δημοκρατικό πυρήνα. Και αυτός είναι ότι όλοι θα εκλεγούν με σταυρό. Και ότι ο νέος Πρόεδρος δε θα οριστεί, αλλά θα προκύψει δημοκρατικά από τη νέα Κοινοβουλευτική Ομάδα σε συνεργασία και με όλες τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Κατά τη γνώμη μου η επόμενη βουλή θα είναι μεταβατική. Ακόμη και αν δώσει αυτοδύναμη κυβέρνηση με τη βοήθεια του καλπονοθευτικού εκλογικού νόμου, αυτή δε θα είναι σε θέση να συγκρουστεί με τα ισχυρά κατεστημένα συμφέροντα και νοοτροπίες και να δρομολογήσει μια προοδευτική διέξοδο από την κρίση. Επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα λόγο να θυσιάζει την αυτόνομη παρουσία του και τη δυνατότητά του να επηρεάζει μαζί με τα κινήματα τις εξελίξεις στο βωμό μιας εύθραυστης και μεταβατικού χαρακτήρα διαχείρισης, ενός χρεοκοπημένου συστήματος, ενός άδικου και μη βιώσιμου μοντέλου ανάπτυξης.
Έχουμε επεξεργαστεί ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα. Περιορίζομαι εδώ σε δύο ιδέες:
Πρώτο, η κρίση είναι σύνθετη, οικονομική, κοινωνική, οικολογική, ηθική. Άρα δε μπορεί να αντιμετωπιστεί με αποσπασματικά μέτρα, αλλά με βαθιές αλλαγές μακράς πνοής που να συγκροτούν ένα συνεκτικό σχέδιο και να στηρίζονται σε μια ευρεία κοινωνική βάση.
Δεύτερο, βασικός άξονας για να έχουμε μια βιώσιμη οικονομική ανάκαμψη είναι η στήριξη των χαμηλών εισοδημάτων και η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, η ανάκαμψη της απασχόλησης και συγκεκριμένα η δημιουργία τουλάχιστον 500.000 θέσεων εργασίας τα επόμενα 4-5 χρόνια. Μόνον έτσι θα δημιουργηθεί υγιής αγοραστική δύναμη και ζήτηση καθώς και νέος πλούτος που μαζί και με τη δίκαιη διανομή του μπορούν να δημιουργήσουν μια αφετηρία για την ανάσχεση της κρίσης, την αντιμετώπιση των συνεπειών της και την έξοδο από αυτήν.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS