Είμαστε μάρτυρες όλη την προηγούμενη εβδομάδα μιας προσπάθειας με κύρια επικοινωνιακά χαρακτηριστικά και με σκοπό το «πολιτικό λιντσάρισμα» του χώρου της ανανεωτικής ριζοσπαστικής αριστεράς. Πάνω στο υπαρκτό ζήτημα της αντιπαράθεσης περί την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και πάνω επίσης στο υπαρκτό ζήτημα της επιλογής μιας συλλογικής εκπροσώπησης με πρώτο μεταξύ ίσων τον πρόεδρο του ΣΥΝ, στήθηκε μια άνευ προηγουμένου επικοινωνιακή επίθεση προς τον χώρο μας με ακραίους χαρακτηρισμούς, με ψευδολογίες, με εμφανή προσπάθεια γελοιοποίησης και με ακόμα πιο εμφανή πολιτική διάθεση για να τεκμηριωθεί δήθεν το ενδεχόμενο μιας «αυτοδιάλυσης» του χώρου.
Συνδυάστηκε μάλιστα η πιθανότητα για αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ με αυτή την πορεία «συρρίκνωσης και αυτοκαταστροφής» του χώρου. Σε πρωτοσέλιδα και σε αναλύσεις δε οι απειλές διαδέχθηκαν τις άκρως προσβλητικές αναφορές. Ενδεικτικό του κλίματος πολιτικής διαχείρισης των πραγματικών δυσκολιών που είχε ο δικός μας χώρος αποτελεί το ότι τάχατες έκπληκτοι και σε συγχορδία αναλυτές τον επικοινωνιακού συστήματος που ακουμπάει στον δικομματισμό αντιμετώπισαν την επιμονή των δημοσκοπήσεων σε ενδείξεις σχετικά ενθαρρυντικές για την παράταξη μας. Μίλησαν ακόμα και για μαζικό οίκτο των αριστερών!
Η υποκρισία όμως περισσεύει, όπως περίσσεψε και τον Δεκέμβρη, όταν το ίδιο σύστημα θέλησε να θέση εκποδών το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τους απασχολεί ούτε προς στιγμήν ότι στην Ελλάδα, καθ' όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης και μέχρι σήμερα, με εξαίρεση τον Σημίτη, κυριάρχησαν δημοκρατικά εκλεγόμενοι ηγέτες από τις γνωστές τρεις οικογένειες στο ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. Επί 35 χρόνια θεωρούν φυσικό να παραδίδεται η σκυτάλη εναλλάξ σε μέλη αυτών των οικογενειών από δύο μάλιστα πολυσυλλεκτικά κόμματα μέσα στα οποία το εύρος των διαφωνιών είναι απείρως μεγαλύτερο από αυτές που μπορεί κανείς να ανιχνεύσει μέσα στον πολυτασικό συνασπισμό και την ενωτική προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ.
Όπως επίσης δεν τους ενδιαφέρει να σχολιάσουν τη δεκαοκταετή παρουσία της Αλέκας Παπαρήγα, επίσης δημοκρατικά εκλεγμένης σε αλλεπάλληλα συνέδρια στο τιμόνι του ΚΚΕ. Το πρόβλημα για τους κυρίως αναλυτές και για το επικοινωνιακό επιτελείο του ΠΑΣΟΚ ήταν και είναι το γιατί ο Τσίπρας θα κατέβει με ανάγκη για σταυροδότηση και γιατί θα παρακάθηνται στελέχη όπως ο Νταβανέλος, ο Πάντζας και η Μπρεκάση σε μεγάλες συνεντεύξεις ή και γιατί ακόμα θα μιλούν δύο ή τρεις ηγετικοί παράγοντες από το συμμαχικό σχήμα σε πολιτικές εκδηλώσεις.
Απίστευτη υποκρισία, που αποτελεί όμως ένα κομμάτι μόνο στο παζλ του επικοινωνιακού κυνισμού που επιχειρεί να διαχειριστεί και να διευθετήσει την κρίση του δικομματισμού και το νέο πολιτικό σκηνικό. Χωρίς καμιά ερμηνεία ή έστω επισήμανση περάσανε τη δημοσιοποίηση των ποιοτικών ερευνών που δείχνουν ότι το θέμα της μετανάστευσης, από αιχμή που ήταν προ διμήνου στην ατζέντα Καρατζαφέρη, την οποία προπαγάνδιζαν ασύστολα, σήμερα έρχεται, όπως και παλαιότερα, στις τελευταίες θέσεις των προς επίλυση προβλημάτων στην κοινή γνώμη. Όπως επίσης ξαφνικά σταμάτησαν να αναλογίζονται, κάτι που στην προκειμένη περίπτωση θα ήταν εύλογο, το κατά πόσο η πολύ μεγάλη αποχή του Ιουνίου θα υπάρξει ως φαινόμενο μονιμότερο και σε ποιο βαθμό θα επηρεάσει την αναδιάταξη των δυνάμεων.
Θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί και σε πιο άμεσα πολιτικά ζητήματα, όπως π.χ. η αγιοποίηση της ατζέντας Καραμανλή για σκληρά μέτρα στη βάση των αντικοινωνικών αντιλήψεων των νεοφιλελεύθερων ελίτ της Ε.Ε.
Είναι σαφές ότι οι λίγες μέρες που μένουν για να ξεδιπλώσουμε τις δικές μας προγραμματικές προτάσεις και την εναλλακτική στρατηγική μας έχει μείζονα σημασία το να αποδομήσουμε συστηματικά αυτή την πολιτική υποκρισία, να καταδείξουμε πειστικά ότι δεν είμαστε ίδιοι και ότι δεν ανήκουμε στον κόσμο της επικοινωνιακής μικροπολιτικής που αναπτύσσεται σε βάρος της πολιτικής και της κοινωνίας.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS