Μπάμπης Αγρολάμπος: Θα συζητήσουμε τώρα με το «στρατηγό της Κουμουνδούρου», τον Γιάννη Δραγασάκη, επικεφαλής του πολιτικού σχεδιασμού που είναι στη τηλεφωνική μας γραμμή. Κύριε Δραγασάκη, καλή σας ημέρα.
Γιάννης Δραγασάκης: Γεια σας.
Μπάμπης Αγρολάμπος: Κατʼ αρχάς, μια πρώτη αποτίμηση για το χθεσινό debate των αρχηγών των δύο μεγάλων κομμάτων ως προς το σκέλος της οικονομίας. Δεν ακούστηκαν πολλές αλήθειες. Θα λέγαμε ότι ακούστηκαν γενικά περιγράμματα, αυτά που ουσιαστικά ακούστηκαν και στο προηγούμενο debate, στο μεγάλο των έξι.
Γιάννης Δραγασάκης: Τώρα που έκλεισε αυτός ο κύκλος, μπορούμε να πούμε ότι επιβεβαιώθηκε η αρχική μας εκτίμηση ότι έχουμε δυο πακέτα, τα οποία βεβαίως είναι διαφορετικά μεταξύ τους αλλά δεν είναι ανταγωνιστικά, συγκλίνουν, είναι συμπληρωματικά. Δηλαδή αυτό του ΠΑΣΟΚ και αυτό της Νέας Δημοκρατίας και επομένως, εμείς προσπαθούμε να αξιολογήσουμε όχι τόσο το τι λέγεται, όσο ποια είναι η πραγματική κατάσταση της οικονομίας.
Μπάμπης Αγρολάμπος: Αυτό είναι το βασικό να ξέρουμε που πατάμε. Εδώ υπάρχει ένα ζήτημα.
Γιάννης Δραγασάκης: Και τι δε λέγεται.
Μπάμπης Αγρολάμπος: Έχετε απόλυτο δίκιο. Δε γνωρίζουμε ούτε τα βασικά στοιχεία, πού περίπου έχει φθάσει ο δανεισμός, πού θα φθάσει με βάση την εξέλιξη που παρουσιάζει φέτος σε σχέση βεβαίως με τα προϋπολογιζόμενα και το δεύτερο τι μεγάλα ανοίγματα μπορούμε να έχουμε ακόμη και στο έλλειμμα και στο δημόσιο χρέος που θα καθορίσει τους όρους του επόμενου δανεισμού απʼ ό,τι αντιλαμβάνομαι.
Γιάννης Δραγασάκης: Το βασικό επομένως, είναι ότι ο μεν κ. Καραμανλής παρʼ όλα αυτά επιμένει να υπερασπίζεται την πολιτική του και θα έλεγα το κάνει και με έναν τρόπο, έτσι, αποτελεσματικό από μια άποψη επικοινωνιακή. Απλώς, η πολιτική του, βεβαίως, είναι πολιτική που παράγει ανισότητες και, ιδίως με τη νέα της εκδοχή την πιο σκληρή που εξαγγέλλει, για πάγωμα μισθών, περικοπή κοινωνικών δαπανών και άλλων τέτοιων μέτρων μπορούμε να προβλέψουμε ότι η πολιτική του οδηγεί σε βαθύτερη ύφεση, μεγαλύτερη ανεργία και διεύρυνση των ανισοτήτων.
Από την άλλη όμως μεριά, ο κ. Παπανδρέου ακολουθεί μια τακτική την οποία εν τέλει θα πληρώσει. Δηλαδή, αντί να αξιοποιήσει την κρίση και τα συμπεράσματα που προκύπτουν παγκοσμίως απʼ αυτήν για μια ιδεολογική αντεπίθεση στη δεξιά αντίληψη περί οικονομίας και περί κοινωνίας, είναι σε μια κατάσταση άτακτης θα έλεγα ιδεολογικής υποχώρησης και αυτοπαγιδεύεται σε μια στενά διαχειριστική λογική. Δεν αμφισβητεί επί της ουσίας τις πολιτικές που οδήγησαν ως εδώ, ίσως διότι δεσμεύεται από το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση τις εφάρμοσε πρώτο, με αποτέλεσμα να συρρικνώνεται ο λόγος του ολοένα και περισσότερο σε μια εντελώς διαχειριστική λογική. Δηλαδή χθες έφθασε να συρρικνώσει το πακέτο που κατά το ΠΑΣΟΚ θα ανακάμψει την οικονομία στα 2,5 με 3 δις ?. Αν είναι δυνατόν σε μια χώρα που δανείστηκε φέτος 55 μέχρι τώρα δισεκατομμύρια ευρώ επισήμως, να λέει κανείς ότι αρκούν 2 - 2,5 -3 δις ? για να υπάρξει ανάκαμψη της οικονομίας και της απασχόλησης. Θεωρώ, δηλαδή, ότι οδηγείται σε μια δεξιά προσέγγιση των πραγμάτων, γεγονός το οποίο δε διορθώνεται μετά με το να κλείνει σε όλες τις πτώσεις την πράσινη οικονομία και τα γνωστά περί νέου μοντέλου κ.λπ.
Μπάμπης Αγρολάμπος: Πολιτικά, θα μπορούσα να το ερμηνεύσω ως εξής: Ότι φοβάται πως, αν πει κάτι για περαιτέρω δανεισμό, θα προκαλέσει σοκ, γιατί ήδη είμαστε υπερδανεισμένοι. Υπάρχει όμως ένα δεύτερο σημείο ανάγνωσης το εμπειρικό. Δηλαδή δεδομένου ότι τον τελευταίο καιρό οι εισπρακτικοί μηχανισμοί έχουν καταρρεύσει, δεν εισπράττουν ΦΠΑ, δεν εισπράττουν βεβαιωμένες οφειλές, δεν εισπράττουν τίποτα, υπάρχει και ένα θέμα διαχείρισης την επόμενη ημέρα. Δηλαδή κάποιος που θα μπει και θα αναλάβει αυτό το πράγμα το διαλυμένο, ότι θα πρέπει να το βάλει να δουλέψει μέχρι τον Δεκέμβριο, τουλάχιστον να μαζέψει, γιατί θα έχει διπλές υποχρεώσεις υποθέτω με τα δώρα, μισθούς και συντάξεις, και εκεί είναι ανελαστικά. Άρα;
Γιάννης Δραγασάκης: Εδώ ακριβώς περιμένουμε, και αυτό ζητά η κοινωνία, τομές. Δηλαδή να βγει ο κ. Παπανδρέου και να πει: Συγγνώμη, διότι μέχρι σήμερα και εμείς ως ΠΑΣΟΚ, ως κυβέρνηση, αυτό που ονομάζουμε φοροεισπρακτικό μηχανισμό δεν ήταν παρά ένας κομματικός μηχανισμός. Και αντί να πηγαίνουμε σε μια προοδευτική, ας πούμε, κατεύθυνση, πάμε από τους μπλε στρατούς, στους πράσινους στρατούς. Δε λέει τίποτα λοιπόν.
Δεύτερον, να βγει και να πει ότι η χώρα αυτή είναι μια υπερχρεωμένη χώρα που θέλουμε να στηρίξουμε το κοινωνικό κράτος, άρα δεν είναι σοβαρή συζήτηση αν θα βάλουμε φόρους ή δε θα βάλουμε φόρους. Ας αρχίσουμε λοιπόν να συζητάμε ποιοι δεν πληρώνουν φόρους και σε ποιους πρέπει να επιβληθούν φόροι. Αν όχι αύριο το πρωί, διότι και ο χρόνος στον οποίο επιβάλλεις τους φόρους είναι συνάρτηση της πορείας της οικονομίας, αλλά να είναι ξεκάθαρο το τοπίο.
Τρίτον, οι αγορές απέτυχαν, ο μύθος ότι οι αγορές αυτορυθμίζονται αποδείχθηκε μια επικίνδυνη αυταπάτη, πρέπει λοιπόν να συζητήσουμε σοβαρά για νέα αναπτυξιακά εργαλεία, για νέες δημόσιες παρεμβάσεις και πολιτικές. Για ένα νέο μοντέλο δημόσιου τομέα, για τραπεζικό σύστημα αναδιανομής, με νέο ρόλο και προγραμματισμό, με κοινωνικό έλεγχο, με ρόλο στους εργαζόμενους, με αυτά τα εργαλεία να προχωρήσουμε μπροστά.
Μπάμπης Αγρολάμπος: Στα εργαλεία, επαναφέρετε και πάλι το τραπεζικό σύστημα και ειδικότερα τις τρεις τράπεζες που ελέγχονται ή έχουν μεγάλη συμμετοχή του δημοσίου: Εθνική, Αγροτική, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο;
Γιάννης Δραγασάκης: Εμείς λέμε το εξής. Για να είμαστε και αντικειμενικοί. Υπάρχει ένα θέμα επιλογής τι είδους τράπεζες θέλεις. Η μια λογική λέει θέλω κερδοσκοπικές τράπεζες να κάνουν μεγάλα κέρδη, η μετοχή τους στο χρηματιστήριο να ανεβαίνει, να προσελκύουμε ξένα κεφάλαια, να επενδύονται αυτά τα κεφάλαια μετά στα Βαλκάνια, αυτός είναι ο τύπος καθαρά κερδοσκοπικών τραπεζών. Μʼ αυτό τον τύπο τραπεζών όμως δε μπορείς να στηρίξεις τη μικρή επιχείρηση, να στηρίξεις καινοτόμες επενδύσεις υψηλού κινδύνου, να εφαρμόσεις και κάποια κοινωνικά κριτήρια στους φτωχούς οι οποίοι έχουν υπερχρέωση. Αυτός λοιπόν ο τύπος πρέπει να απορριφθεί αν θέλεις να κάνεις κάτι διαφορετικό.
Ο δεύτερος τύπος είναι ότι θέλω τράπεζες βιώσιμες, δε θέλω τράπεζες επιδοτούμενες από το κράτος ή προβληματικές, θέλω να έχουν κέρδη οι τράπεζες, αλλά θέλω τα κέρδη να είναι μέσο και όχι αυτοσκοπός. Θέλω η τράπεζα να είναι εργαλείο ανάπτυξης, να συμβάλλει στην απασχόληση, να λειτουργεί με κριτήρια σύνθετα και κοινωνικά και οικονομικά. Και εμείς, με ρεαλιστικά κριτήρια σκεπτόμενοι, λέμε, επειδή αυτό για να γίνει απαιτεί μια συνολική κοινωνική ανατροπή, που σήμερα οι συσχετισμοί δεν την επιτρέπουν, θέτουμε ως έναν ενδιάμεσο στόχο ένα μικτό σύστημα: Να έχουμε ένα δημόσιο πυλώνα, ένα δημόσιο τομέα, να έχουμε ένα δεύτερο συνεταιριστικό τομέα, όπως σε άλλες χώρες, που να παίζει έναν βαρύνοντα ρόλο και βεβαίως θα έχεις και έναν ιδιωτικό τομέα. Αυτή είναι η σαφής πρότασή μας, δεν βλέπουμε κάτι συγκεκριμένο από την άλλη πλευρά.
Μπάμπης Αγρολάμπος: Σωστά και η πρόταση αυτή από την έναρξη της κρίσης ή και προηγουμένως έχει διατυπωθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ με πολύ μεγάλη σαφήνεια.
Κύριε Δραγασάκη, ήθελα να σας πάω και στην άλλη πλευρά τώρα. Ως προς τα φορολογικά ο κ. Καραμανλής απέφυγε να πει το παραμικρό χθες. Αν μπορεί να αυξηθεί από κάπου η άντληση εσόδων, αν μπορεί να μειωθεί από κάπου αλλού, έμεινε σε αυτό, ότι εμείς δώσαμε φοροαπαλλαγές, αλλάξαμε την κλίμακα, μειώσαμε τα βάρη.
Γιάννης Δραγασάκης: Ακριβώς. Κρύβοντας βεβαίως ότι έχει επιβάλλει γύρω στους τριάντα νέους φόρους και ο κ. Καραμανλής. Υπό το σύνθημα ότι δε θα επιβάλλει νέους φόρους και τους επέβαλε, διότι μειώνοντας τους φορολογικούς συντελεστές στα κέρδη των επιχειρήσεων είχε μια απώλεια εσόδων γύρω στα 6 δισεκατομμύρια ευρώ. Επομένως έπρεπε να καλύψει την τρύπα. Το ίδιο θα συμβεί με τον κ. Παπανδρέου. Ο κ. Παπανδρέου η μόνη συγκεκριμένη πρόταση που έχει κάνει μέχρι τώρα και την επανέλαβε και προχθές, σε ερώτηση που του έγινε, είναι ότι θα μειώσει τη φορολογία στα μη διανεμόμενα κέρδη.
Μπάμπης Αγρολάμπος: Και θα αυξήσει τα μερίσματα.
Γιάννης Δραγασάκης: Ναι, χωρίς να θέλουμε να γίνουμε τεχνικοί, αλλά οι λογιστές θα μας εξηγήσουν πολύ καλά με πόσες μεθόδους μπορεί μια τράπεζα, αν εφαρμοστεί αυτή η διαφορετική φορολόγηση στα μη διανεμόμενα κέρδη, αντί να μοιράζει μερίσματα, να μοιράζει μετοχές.
Μπάμπης Αγρολάμπος: Ή μπορεί να κάνει ανταλλαγές ιδίων μετοχών. Υπάρχουν χίλιοι δυο τρόποι, θα γίνουμε ξανά φοροτεχνικοί.
Γιάννης Δραγασάκης: Άρα μη διανεμόμενα κέρδη δε σημαίνει απασχόληση, δε σημαίνει επενδύσεις, μπορεί να σημαίνει έμμεσοι τρόποι διάθεσης αυτών των κερδών στους μετόχους ή σε άλλα πρόσωπα.
Μπάμπης Αγρολάμπος: Έχουμε τρία ακόμη ζητήματα να θίξουμε κ. Δραγασάκη. Το ένα είναι τα «κανόνια που σκάνε» αυτές τις μέρες μέσα στην προεκλογική περίοδο, μια μεγάλη ασφαλιστική, ένας όμιλος η Ασπίς, ο «Αγούδημος», τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Και το δεύτερο ζήτημα που θα ήθελα να σας θέσω είναι το θέμα του ασφαλιστικού, επί του οποίου ο κ. Καραμανλής περιορίστηκε στο τι έκανε μέχρι τώρα και ότι πρέπει να γίνουν και άλλα πολλά. Από την άλλη ο κ. Παπανδρέου, για πρώτη φορά, έθεσε ο ίδιος ευθέως ότι πρέπει να γίνει μια βασική σύνταξη δίκαιη για όλους και από εκεί και πέρα να δημιουργηθεί το ανταποδοτικό δεύτερο σκέλος πάνω στη βασική.
Γιάννης Δραγασάκης: Το οποίο πρέπει να στηρίζεται σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες υποθέτω.
Μπάμπης Αγρολάμπος: Δεν το ξέρω.
Γιάννης Δραγασάκης: Λοιπόν, τα τρία κανόνια δημιουργούν τεράστια προβλήματα στους εργαζόμενους που απολύονται, που μένουν χωρίς δουλειά, στο κοινωνικό σύνολο που συναλλασσόταν ιδίως με τις ασφαλιστικές, αλλά έχουν και ένα βαθύτερο και ευρύτερο συμβολισμό.
Πρώτον, σε ό,τι αφορά τις ασφαλιστικές εταιρείες. Εδώ και το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, εμφάνιζαν την ιδιωτική ασφάλιση ως τον τρίτο πυλώνα, ως λύση, ως πηγή ελπίδας, ως διέξοδο για το πρόβλημα του ασφαλιστικού συστήματος. Και βλέπουμε σήμερα αυτή την κατάρρευση. Φανταστείτε να είχε ο κόσμος τις συντάξεις του στις εταιρείες οι οποίες χρεοκόπησαν. Και επειδή θα βγουν τώρα κάποιοι να πουν, ναι αλλά αυτές ήταν μικρές εταιρείες, αν είχαμε μεγάλες δεν θα είχαμε πρόβλημα, επισημαίνω ότι η μεγαλύτερη ασφαλιστική εταιρεία στον κόσμο η AIG, η αμερικάνικη, είχε την ίδια τύχη και χειρότερη, χρεοκόπησε και αυτή.
Άρα πρέπει να βγει το συμπέρασμα, πέρα από τα άμεσα που πρέπει να δούμε με τους εργαζόμενους με τους ασφαλισμένους, με την εποπτεία που τα ήξερε αυτά, απλώς δε τα έβγαζε μέχρι τώρα μπροστά, πρέπει να περάσει αυτό στη σκέψη μας σε ό,τι αφορά το μέλλον της κοινωνικής ασφάλισης, ότι δε βρίσκεται σε ιδιωτικές εταιρείες, βρίσκεται σε ένα εγγυημένο από το δημόσιο βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα.
Δεύτερον, τα ναυπηγεία. Και εδώ μας είπαν τότε ότι με την ιδιωτικοποίηση των ναυπηγείων η Ελλάδα θα γίνει μεσογειακό ναυπηγικό κέντρο. Και αποδείχθηκε ότι ιδιωτικοποίησαν τα ναυπηγεία απλά για να παίρνει προμήθειες από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Δηλαδή, μια κρατικοδίαιτη ιδιωτική επιχείρηση η οποία τώρα επειδή και αυτά τα υποβρύχια που παρέδωσε ήταν ελαττωματικά, με αυτό τον τρόπο είτε εκβιάζει, είτε προσπαθεί να ξεφύγει από τις ευθύνες της.
Και το τρίτο, έχουμε το μοντέλο της ακτοπλοΐας βασισμένο σε εφοπλιστές-πειρατές -και εδώ βλέπουμε ένα κανόνι τώρα να σκάει - και δεν ξέρω αύριο, μεθαύριο τι θα γίνει με τα νησιά μας όταν είναι εξαρτημένα από ένα καρτέλ, ένα ολιγοπώλιο ιδιωτικών εταιρειών, όταν δηλαδή οι κυβερνήσεις έχουν αποποιηθεί την ευθύνη τους για ένα σύστημα το οποίο να διασφαλίζει ένα ελάχιστο επίπεδο συγκοινωνιακών υπηρεσιών σε όλους τους κατοίκους και σε όλα τα νησιά, για ένα δημόσιο φορέα παροχής υπηρεσιών και ρύθμισης αυτού του χώρου. Και βλέπετε ότι ακόμη και τώρα γιʼ αυτά δε γίνεται καμιά συζήτηση.
Μπάμπης Αγρολάμπος: Και επειδή όλα αυτά τα κανόνια έχουν σκάσει πάνω σε ένα κρίσιμο χρονικό διάστημα, δέκα μέρες πριν από τις εκλογές, υποθέτω ότι θα υπάρχει ένα ζήτημα άμεσης ρύθμισης και των εργασιακών αλλά και γενικότερα των οικονομικών ζητημάτων που εγείρονται. Θεωρείτε ότι μπορεί να σκάσουν και άλλα παρόμοια κανόνια, γιατί νομίζω ο χρόνος δεν είναι τυχαίος.
Γιάννης Δραγασάκης: Η κρίση που ζούμε πρέπει να την φανταστούμε ως ένα έργο που έχει διαδοχικές φάσεις, σαν ένα θεατρικό έργο με πολλές πράξεις. Ζήσαμε την πρώτη πράξη που ήταν η χρηματοπιστωτική κρίση, περνάμε τώρα τη δεύτερη φάση που είναι η κρίση στην παραγωγή και την κρίση απασχόλησης, περνάμε στην τρίτη φάση που θα χαρακτηρίζεται από «κανόνια». Χρεοκοπία επιχειρήσεων, κατάρρευση, ενδεχομένως, ακόμη και κολοσσών, απολύσεις του κόσμου, επομένως αύξηση της πίεσης στο κοινωνικό κράτος, διεύρυνση των αναγκών και ακριβώς γιʼ αυτό και πολιτικές που λένε ας μειώσουμε τις κοινωνικές δαπάνες, προλειαίνουν το έδαφος για σκληρές κοινωνικά καταστάσεις. Και με ανησυχεί, που για πέμπτη ή έκτη φορά ο κ. Παπανδρέου, χαρακτήρισε τα δημόσια νοσοκομεία άντρα διαφθοράς.
Μπάμπης Αγρολάμπος: Μήπως ξεκινά από διαφορετική αφετηρία; Μήπως αναφέρεται ο κ. Παπανδρέου ουσιαστικά στη διαχείριση στα οικονομικά και στις προμήθειες και σεις στην αυτοθυσία των ανθρώπων που εργάζονται για να εξυπηρετήσουν τους ασθενείς;
Γιάννης Δραγασάκης: Εγώ, αυτό ήθελα να ακούσω. Ήθελα να ακούσω από τον κ. Παπανδρέου ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους που δουλεύουν στα δημόσια νοσοκομεία, σε όλα τα νοσοκομεία ...
Μπάμπης Αγρολάμπος: Ε, καλά μην είμαστε τόσο επιθετικοί. Θα έλεγα ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει πάει στο νοσοκομείο και να μην έχει ευχαριστήσει το νοσηλευτικό ή ιατρικό προσωπικό, κακά τα ψέματα.
Γιάννης Δραγασάκης: Ακριβώς αυτό θέλω να πω. Και από εκεί και πέρα να μιλήσουμε και για εστίες διαφθοράς και να ψάξουμε τις αιτίες που δεν είναι άμοιροι ευθυνών αυτοί που καταγγέλλουν σήμερα.
Θέλω να πω όμως ότι με ανησυχεί η συχνή επανάληψη του θέματος αυτού, μου δίνει την εντύπωση ότι προλειαίνει το ΠΑΣΟΚ το έδαφος για να πάρει μέτρα περιοριστικά και όχι εξυγιαντικά στο χώρο της δημόσιας υγείας. Μακάρι να διαψευστώ.
Μπάμπης Αγρολάμπος: Θα το ανοίξουμε το θέμα, θα απευθυνθούμε στον κ. Ηλία Μόσια που ήταν συνεργάτης του πρώην Υπουργού Υγείας του κ. Αλέκου Παπαδόπουλου, καθηγητή στο LSΕ και βεβαίως γνωρίζει τα του συστήματος υγείας παλαιόθεν και στην Αγγλία και εδώ και σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση μελετάει μοντέλα και προσπαθεί τώρα να διαμορφώσει το μοντέλο της επόμενης μέρας, αν εκλεγεί βεβαίως το ΠΑΣΟΚ.
Ένα τελευταίο σχόλιο θα ήθελα. Τελευταία βλέπω κάποια ανοίγματα, κάποια χαμόγελα ή λοξές ματιές έστω, σήμερα διαβάζω μια συνέντευξη στο ΒΗΜΑ της κυρίας Κανέλλη που λέει ότι δεν είναι κακό, ας έρθουν και από τη δεξαμενή του ΣΥΡΙΖΑ στο ΚΚΕ ψηφοφόροι. Πώς σκοπεύετε να αντιμετωπίσετε τέτοιες επιθέσεις φιλίας;
Γιάννης Δραγασάκης: Το ΚΚΕ μου θυμίζει τον πονηρό πολιτευτή εδώ. Εκείνο που λέει είναι το εξής: θέλουμε τις ψήφους των αριστερών, αλλά δε θέλουμε την κοινή δράση των αριστερών. Ο κόσμος της Αριστεράς, θέλει κοινή δράση ενάντια στους κοινούς αντιπάλους. Δε μπορείς λοιπόν να λες, ελάτε εσείς που διαφωνείτε μαζί μου ψηφίστε με παρά τη διαφωνία σας, αλλά μετά ξέρετε θα γίνονται χωριστές διαδηλώσεις, θα γίνονται χωριστές διαμαρτυρίες, θα γίνονται χωριστές απεργίες. Το ΚΚΕ πρέπει να κάνει μια βαθύτερη επιλογή. Είναι υπέρ της κοινής δράσης των εργαζομένων και των αριστερών ανθρώπων ανεξάρτητα από την ιδεολογική τους πεποίθηση; Αν είναι υπέρ της κοινής δράσης από εκεί και πέρα ο κόσμος μπορεί να ψηφίζει ελεύθερα εκείνους που θεωρεί ότι είναι συνεπείς σε αυτή τη γραμμή. Αυτή τη στιγμή αυτό που κάνει είναι μια αντίφαση οφθαλμοφανής που στερείται πολιτικής συνέπειας και ειλικρίνειας.
Μπάμπης Αγρολάμπος: Είστε σαφής. Να σας ευχαριστήσω για την επικοινωνία που είχαμε.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS