Απολογισμός: 99 κάλυκες από πυροβόλο όπλο, 6 τραυματίες στο νοσοκομείο, ανάμεσά τους και μια 23χρονη Ειδική Φρουρός σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.
Ένα σχόλιο: Ο διοικητής του Ερυθρού Σταυρού, στο τέλος της δήλωσής του, είπε ότι "οι επαναστάτες διαδηλώνουν και σκοτώνονται, δεν σκοτώνουν".
Η δική μου άποψη: Οι επαναστάτες δίνουν όλη τους την ψυχή μέσα στην κοινωνία, για να αφυπνίσουν, να δώσουν θάρρος, να ενεργοποιήσουν τους καταπιεσμένους και να τους κάνουν να πιστέψουν στις δυνάμεις τους, να δράσουν μαζικά για μικρές ή μεγάλες ή θεαματικές ανατροπές στην πόλη, τη χώρα τους και τον κόσμο ολόκληρο. Και η ιστορία έχει αποδείξει ότι κάθε φορά που οι επαναστάτες τα καταφέρνουν και κερδίζουν την ηγεμονία, τότε η επιλογή της βίας δεν γίνεται από αυτούς, αλλά από τους εκφραστές και τους θεματοφύλακες του κυρίαρχου συστήματος (στρατιωτικές δικτατορίες ανά τον κόσμο, ελληνικός εμφύλιος κ.ά.).
Τότε οι επαναστάτες, οι επαναστατημένες κοινωνικές ομάδες, οι επαναστατημένοι λαοί, αναγκάζονται και νομιμοποιούνται να πάρουν όπλο, να υπερασπιστούν την ελευθερία, τη δημοκρατία, τις κατακτήσεις τους μαζικά, με όρους ηγεμονίας και ευρισκόμενοι -επί της ουσίας- σε άμυνα. Ο ίδιος ο Πουλαντζάς υποστήριξε, άλλωστε, πως ο δημοκρατικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό δεν θα είναι κατ' ανάγκην και ειρηνικός.
Αλλά γιατί, άραγε, συζητάμε περί επαναστατικών ιδεών και πράξεων, όταν αναφερόμαστε σε χτυπήματα τύπου "Σέχτας Επαναστάτων"; Τι σχέση έχουν με την επανάσταση και τις εξεγέρσεις αυτοί οι σκοτεινοί και αποϊδεολογικοποιημένοι πιστολάδες, που στις προκηρύξεις τους γράφουν ότι "ο μπάτσος είναι σαν το ντόνατ: δεν είναι καλός, αν δεν έχει τρύπα στο μέσον";
Δεν πέφτω εύκολα στον πειρασμό της συνωμοσιολογίας. Όμως αυτή η υπόθεση μοιάζει να έχει πολύ σκοτεινές προεκτάσεις και -κυρίως- πολύ σκοτεινή συνέχεια... Η αριστερά, η δική μας αριστερά, που δεν φοβήθηκε το πολιτικό κόστος, δεν έκλεισε το στόμα της και τόλμησε να μιλήσει για νεανική-κοινωνική εξέγερση τον Δεκέμβρη, πρέπει να βγει τώρα μπροστά, να ανοίξει εκείνη τη δημόσια συζήτηση περί κοινωνικών αγώνων και κοινωνικής απελευθέρωσης, να φωνάξει καθαρά και ξάστερα ότι η κοινωνία δεν πρέπει να "μασήσει" μπροστά σ' αυτό το επικίνδυνο αλισβερίσι κράτους-παρακράτους και άλλων, άγνωστων παραγόντων.
Η "κοινωνία του φόβου", που δήθεν δεν επιθυμεί ο κ. Χρυσοχοϊδης, εξυπηρετεί μονάχα τους κυρίαρχους και το πολιτικό τους σχέδιο: την κυριαρχία μέσω της καταστολής, της επιτήρησης, του εκφοβισμού. Η "Σέχτα Επαναστατών" κι όσες ομοειδείς ελιτίστικες συμμορίες χτυπούν με τέτοιους τρόπους, όπως χθες, δεν έχουν καμία σχέση ούτε καν με τον ΕΛΑ της δεκαετίας του '80, τη RAF ή τις "Ερυθρές Ταξιαρχίες", οργανώσεις με τις οποίες η δική μας αριστερά, ούτως ή άλλως, έχει σαφέστατα διαχωρισμένη στρατηγική και πρακτική, αλλά που, έστω κι αν δρούσαν με ελιτιστικές πρακτικές, τουλάχιστον διέθεταν ιδεολογικό υπόβαθρο και -συχνά- μεγάλη λαϊκή υποστήριξη-ανοχή. Γι' αυτό και αυτές οι σημερινές, θλιβερές «οργανώσεις»-καρικατούρες εντάσσονται -χωρίς δεύτερη σκέψη- σε αυτό ακριβώς το σχέδιο: την εδραίωση του φόβου ως μέσου έγκρισης ή πλατιάς ανοχής της κυρίαρχης πολιτικής. Γι' αυτό και είναι σαφέστατα στην άλλη όχθη του ποταμού. Στην όχθη του αντιπάλου.
* Ο Γιάννης Μπουρνούς είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS