Είμαστε όλοι και όλες εδώ Έλλη.
Δεν ήρθαμε να αποχαιρετίσουμε τον αιώνα σου.
Ήρθαμε να δεσμευτούμε για τα επόμενα χρόνια.
Δεν ήρθαμε να δούμε την τελευταία σελίδα που έγραψες.
Ήρθαμε να σου υποσχεθούμε σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, πως πολλές σελίδες ανυπομονούν να γραφτούν.
Γιατί, για να γεμίσουν οι σελίδες τα χρόνια που έρχονται Έλλη χρειάζεται έμπνευση.
Χρειάζεται, δηλαδή, ο κόσμος μας, προσωπικότητες σαν εσένα.
Ήσουν, είσαι και θα παραμείνεις η έμπνευσή μας.
Η ζωή, το έργο σου, η προσωπικότητα σου, οι αγώνες σου Έλλη.
Είναι η μνήμη μας.
Είναι η έμπνευσή μας.
Έζησες τον αιώνα σου και είναι σαν να έζησες πολλές ζωές μαζί.
Η προσφυγιά, η κατοχή, η αντίσταση, οι σπουδές σου δημιούργησαν ένα φως που όλα αυτά τα χρόνια φώτισε τα σκοτάδια της πολιτικής και της διανόησης.
Συντρόφισσά μας.
Είμαστε όλοι εδώ με ένα χαμόγελο και ένα δάκρυ.
Γιατί η ζωή σου είναι η ιστορία της Αριστεράς.
Η Έλλη Παππά είναι η γυναίκα που δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές της κι όμως ήταν η πιο καλλιεργημένη.
Είναι η γυναίκα που εργάστηκε και πέτυχε την χειραφέτησή της.
Είναι η δημοσιογράφος που λάτρεψε την ελληνική γλώσσα.
Είναι η αγωνίστρια που οργανώθηκε σε καιρούς δύσκολους χωρίς να φοβηθεί κατοχικά στρατεύματα και στρατοδικεία.
Είναι η σύντροφος που φώναξε «Θέλω να έχω την ίδια τύχη με τον Μπελογιάννη».
Είναι η μάνα που γέννησε στην φυλακή και από εκεί έγραφε παραμύθια για τον γιο της.
Είναι η συγγραφέας και η ιστορικός που άφησε την δική της σφραγίδα.
Είναι η φυλακισμένη και εξόριστη για χρόνια, που κράτησε όρθιο το ανάστημα της και το φρόνημα των συγκρατούμενων της.
Είναι το κομματικό μέλος που δεν δίστασε να πάει κόντρα στον κομματικό μηχανισμό.
Είναι το ανήσυχο πνεύμα που ήθελε την κάθαρση της μαρξιστικής σκέψης από τις σταλινικές στρεβλώσεις.
Έλλη είμαστε όλοι και όλες εδώ.
Θυμόμαστε τις πατημασιές σου.
Από την Σμύρνη, στην Κοκκινιά. Από το Γυμνάσιο, στο ΕΑΜ. Από τον εμφύλιο, στην σύλληψη και στα κρατητήρια. Από την θανατική ποινή, στην γέννηση του παιδιού σου στην φυλακή.
Από την αποφυλάκιση στη δημοσιογραφία και στο συγγραφικό έργο. Από την Γυάρο στην άρνησή σου να φιλοξενηθείς στην Σοβιετική Ένωση.
Από την μεταπολίτευση, στην αφοσίωσή σου στη γλώσσα, στην δημιουργία και την αξιοπρέπεια.
Όλα αυτά τα χνάρια ακολουθούμε και τα κρατάμε μέσα μας, οδηγό και πολύτιμο σύντροφό μας.
Είμαστε όλοι και όλες εδώ Έλλη.
Για να σε δούμε πάλι δίπλα στον Νίκο Μπελογιάννη. Για να σας αφήσουμε, επιτέλους, μαζί και μόνους. Για να σας τιμήσουμε για τις θυσίες σας. Για να αποχαιρετήσει επιτέλους αυτός ο τόπος, με 57 χρόνια καθυστέρηση, και τον Νίκο Μπελογιάννη. Και αυτό προσπάθησε να σου στερήσει το εκδικητικό μετεμφυλιακό κράτος συντρόφισσά μας. Την ευκαιρία να αποχαιρετίσεις με αξιοπρέπεια τον σύντροφό σου, τον άνθρωπο με το γαρύφαλλο, τον αγωνιστή που ήθελες να πας μαζί του στην εκτέλεση.
O Μπελογιάννης, όμως νίκησε, συντρόφισσα Έλλη. Είναι ο ηθικός νικητής του εμφυλίου πολέμου.
Δεν τον κέρδισε με τα όπλα, αλλά ενσαρκώνοντας μπροστά στο δικαστήριο το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Της Αριστεράς, των κοινωνικών αγώνων και της εθνικής αντίστασης.
Υπερασπίστηκε την ανάγκη να λήξει ο εμφύλιος και να υπάρξει ειρήνη και συνεννόηση. Και αυτός είναι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο εκτελέστηκε.
Και ο Μπελογιάννης είναι και θα παραμείνει για πολλές γενιές ένα από τα κορυφαία σύμβολα της Αριστεράς.
Έγινε τραγούδι, έγινε αφίσα στα εφηβικά δωμάτια, έγινε σκίτσο από τα χέρια του Πικάσο.
Δεν θα γεράσει ποτέ. Θα ζήσει για πάντα δίπλα στον Τσε, δίπλα στους ήρωες των εφηβικών χρόνων για κάθε γενιά, αφού η εικόνα του θα γεννά σε κάθε γενιά τις δικές της ξεχωριστές μνήμες αντίστασης, αγώνα και αξιοπρέπειας.
Γιατί ο Μπελογιάννης ήταν, είναι και θα είναι παρόν σε όλες τις μεγάλες αναμετρήσεις της νέας γενιάς με την ιστορία.
Για τη γενιά των Λαμπράκηδων, ήταν παρόν στις μεγάλες διαδηλώσεις για τη δημοκρατία, ήταν εκεί στη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα.
Για τη γενιά του Πολυτεχνείου, ήταν παρόν στο Νοέμβρη, σκαρφαλωμένος στα κάγκελα, τραγουδούσε μαζί με τους φοιτητές συνθήματα για την ελευθερία.
Για τη γενιά της μεταπολίτευσης ήταν παρόν, ήταν τραγούδι στα χείλη του πλήθους που πίστευε ότι είναι κοντά ο κόσμος που ονειρεύτηκε.
Για τη δική μου γενιά ήταν παρόν στις μαθητικές καταλήψεις του ΄90, στη δολοφονία του Τεμπονέρα, στον άδικο χαμό του Κάρλος Τζουλιάνι στη Γένοβα.
Για τους σημερινούς 16άρηδες, ήταν κι αυτός εκεί, στις οργισμένες μέρες του περασμένου Δεκέμβρη. Σα ναʼ δινε το γαρύφαλλο που για πάντα κρατά στα χέρια του, στους συμμαθητές του Αλέξανδρου για να το προσφέρουν στους αστυνομικούς.
Συντρόφισσα Έλλη, εσύ και ο σύντροφός σου ο Νίκος είστε η περιουσία μας.
Εδώ, σήμερα, μπροστά σας όλες οι γενιές υποκλίνονται.
Κρατάμε τη στάση ζωής, τη σκέψη σου, το κριτικό σου πνεύμα.
Και υποσχόμαστε να βουτήξουμε κι εμείς βαθιά στα νερά.
Σε μία από τις τελευταίες σου συνεντεύξεις, σε ρώτησε η δημοσιογράφος «υπάρχει κάτι όπου μπορούμε να προσβλέπουμε;». Κι εσύ απάντησες: «Εγώ το μόνο, όπου προσβλέπω, όπου μπορώ να δω μια ελπίδα, είναι η νέα γενιά. Βιάζεσαι, μου λένε μερικοί, αλλά το πιστεύω, ακούγοντας τα ίδια τα νέα παιδιά που έρχονται εδώ, χωρίς να τα ξέρω, για να μιλήσουν μαζί μου. Και διαπιστώνω ότι αρνούνται αυτόν τον κόσμο, δεν τον θέλουν. Αυτό είναι το μόνο που με γαληνεύει στην Ελλάδα σήμερα».
Μείνε ήσυχη και γαλήνια συντρόφισσά μας. Η ελπίδα σου θα παραμείνει ζωντανή.
Καλό σου ταξίδι.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS