Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Οι εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, ανέδειξαν μια νέα κυβέρνηση. Είναι αμφίβολο, όμως, αν θα αναδείξουν και μια νέα πολιτική κατεύθυνση.
Κάθε μέρα που περνάει επιβεβαιώνεται η προεκλογική μας εκτίμηση ότι τα δυο κόμματα του δικομματισμού είχαν δυο απολύτως συμπληρωματικά προγράμματα.
Και πράγματι όσο περνάει ο καιρός τα πεπραγμένα της νέας κυβέρνησης θυμίζουν περισσότερο το προεκλογικό πρόγραμμα της ΝΔ, παρά τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ.
Ταυτόχρονα, όμως, οι εκλογές παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε, ανέδειξαν στην Βουλή μια ισχυρή κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, με την εντολή να αποτελέσει εκ νέου την πραγματική αντιπολίτευση απέναντι στις κυρίαρχες πολιτικές επιλογές και να εκφράσει τις διεκδικήσεις της ξεχασμένης κοινωνίας.
Πριν καν κλείσουν οι πρώτες 100 ημέρες, τα πρώτα κοινωνικά μέτωπα έχουν ήδη ανοίξει, στο ζήτημα των συμβασιούχων, των ωρομίσθιων και των εργαζόμενων με stage.
Και η μάχη αυτή θα δοθεί σε κάθε επίπεδο.
Αλλά είναι μια μάχη που μπορεί να κερδηθεί στους δρόμους, με την δράση των νέων ανθρώπων και την δημιουργία ενός μεγάλου κινήματος γύρω από την εργασιακή επισφάλεια. Και εκεί πρέπει βρίσκεται ένας από τους πιο μεγάλους μας στόχους την επόμενη περίοδο.
Ταυτόχρονα, όμως, όλα δείχνουν ότι η μεγάλη σύγκρουση θα γίνει για το ασφαλιστικό.
Το πώς η κοινωνία μπορεί να αποτρέψει ένα τέτοιο σχέδιο, το ξέρουμε. Το είδαμε με την ήττα της κυβέρνησης Σημίτη και την αδυναμία της να προωθήσει το σχέδιο Γιαννίτση.
Εγκαλούμε, λοιπόν, ευθέως την κυβέρνηση για διγλωσσία και υποκρισία.
Διγλωσσία γιατί σήμερα επιλέγει την ασάφεια και σηκώνει δήθεν τα χέρια μπροστά στο τεράστιο δημοσιονομικό πρόβλημα, το οποίο χρησιμοποιεί ως πρόσχημα για να ανοίξει το ασφαλιστικό.
Αν έχουν τη βούληση να στηρίξουν το ασφαλιστικό σύστημα, οι προτάσεις είναι εδώ, τις ξέρουν, δεν έχουν παρά να τις υλοποιήσουν.
Χρειάζονται νέοι πόροι. Μαζί με την πάταξη της εισοφοροδιαφυγής και την κατάργηση της επισφαλούς εργασίας.
Νέοι πόροι λοιπόν. Αλλά το σχέδιό τους είναι σε άλλη κατεύθυνση.
Μιλούν για δομικές αλλαγές. Δικαιούμαστε να πιστεύουμε ότι έχουν στο μυαλό τους τη μετάβαση στο κεφαλαιοποιητικό σύστημα. Αν δεν είναι έτσι ας το διαψεύσουν.
Γι αυτό τους λέμε να μην ξεχνάνε το στραπάτσο της κυβέρνησης Σημίτη. Της οποίας τα σχέδια σαρώθηκαν από τους ενωτικούς αγώνες των εργαζομένων.
Στην κατεύθυνση αυτή, καλέσαμε τον πρωθυπουργό να σταματήσει να παίζει με κλειστά χαρτιά. Να βγει δημόσια και να ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του.
Και δηλώσαμε ότι εμείς είμαστε κάθε στιγμή έτοιμοι να υπερασπιστούμε απέναντι στα όποια κυβερνητικά επιχειρήματα, το δικαίωμα όλων των εργαζόμενων στην κοινωνική ασφάλιση με σαφείς θέσεις και με τεκμηριωμένες προτάσεις αναδιανομής πόρων.
Μέχρι στιγμής κρύβονται. Θα πάρουν, όμως, την απάντηση στους δρόμους.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Πριν από μερικούς μήνες ζήσαμε μια τεράστιων διαστάσεων παγκόσμια οικονομική κρίση. Εχθές υπήρξε ακόμα ένας σοβαρός κλυδωνισμός και μεγάλη πτώση στις χρηματαγορές.
Η κυβέρνηση υιοθέτησε εντελώς ανεύθυνα τη σπέκουλα για χρεοκοπία με σκοπό να κατεβάσει απότομα τον πήχη των προσδοκιών του κόσμου.
Και τώρα το πληρώνει. Αυτή τη σπέκουλα τη λούζεται.
Αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι το κυρίαρχο σχέδιο για μια άνεργη ανάκαμψη, δεν λειτουργεί.
Η έξοδος από την κρίση συνδέθηκε με περιοριστικές πολιτικές, με θυσίες για τους φτωχούς και τους αδύναμους, με προσπάθειες να στηριχτεί η αγορά και το κεφάλαιο. Αλλά και με την διακριτική υπόδειξη ότι η ανάκαμψη θα συνοδεύεται με ανεργία και φτώχεια.
Το μεγάλο στοίχημα λοιπόν τώρα είναι να προτάξουμε το δικό μας εναλλακτικό σχέδιο.
Δεν μπορεί τα φάρμακο για την κρίση να είναι χειρότερο από την ίδια την ασθένεια.
Δεν μπορεί η Ευρώπη και οι λαοί της να είναι δέσμιοι του Συμφώνου Σταθερότητας.
Δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι το πειραματόζωο κάθε νεοφιλελεύθερου κομισάριου.
Είναι λοιπόν ώρα να βγούμε μπροστά με τις δικές μας θέσεις, και να τις κάνουμε αίτημα για ολόκληρη την κοινωνία.
Με την προγραμματική και αγωνιστική μας αντιπολίτευση.
Να οικοδομήσουμε ένα πλατύ αγωνιστικό μέτωπο αλληλεγγύης κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Για τη στήριξη του ασφαλιστικού συστήματος.
Για τη στήριξη των χαμηλών εισοδημάτων, για την αναδιανομή του πλούτου, για τη προστασία του κοινωνικού κράτους, των δημόσιων αγαθών και του περιβάλλοντος. Για τον έλεγχο του κερδοσκοπικού κεφαλαίου.
Οι αγώνες είναι μπροστά μας και είναι αγώνες στην Βουλή, είναι αγώνες στους δρόμους, είναι αγώνες σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα.
Μόνο που τις τελευταίες μέρες ο κόσμος μας αντί να προετοιμάζεται για τις νέες μάχες, βρίσκεται σε μια μεγάλη αμηχανία.
Βλέπει γύρω του τα κοινωνικά μέτωπα να οξύνονται και όμως τα τύμπανα της μάχης για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ηχούν στα κοινωνικά μέτωπα, αλλά για μια ακόμα φορά στις εσωτερικές μας διαδικασίες.
Ακούω και διαβάζω τις εφημερίδες και έχω την εντύπωση ότι η συζήτηση αυτή ξεπερνάει τον εύλογο προβληματισμό για την αντιμετώπιση οργανωτικών προβλημάτων ή την κάλυψη λειτουργικών ελλειμμάτων που παρατηρήθηκαν στην ως τώρα δράση μας και υπεισέρχεται σε πιο ουσιαστικά ελλείμματα και αδυναμίες.
Και αναφέρομαι σε πολιτικά ελλείμματα και αδυναμίες που συνήθως υποβαθμίζουμε, ίσως γιατί ξέρουμε πόσο δύσκολο και επίπονο είναι να αναμετρηθούμε με αυτές.
Όλοι όσοι βρεθήκαμε, χρόνια τώρα σε αυτή τη δύσκολη και πρωτόγνωρη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ, βρεθήκαμε με στόχο να υπερβούμε τη παθογένεια της πολυδιάσπασης και του κατακερματισμού της αριστεράς
Ο κατακερματισμός της Αριστεράς, όμως, δεν είναι μόνο αιτία οργανωτικών αδυναμιών, είναι και αποτέλεσμα άλλων, "διαρθρωτικών", πολιτικών, στρατηγικών και προγραμματικών ελλειμμάτων της Αριστεράς.
Αυτό σημαίνει ότι δεν βρεθήκαμε μαζί στον ΣΥΡΙΖΑ για να κάνει ο ένας μαθήματα στον άλλο.
Βρεθήκαμε όλοι μαζί γιατί μας ένωσε η πεποίθηση ότι ο διπλανός μας δεν είναι εχθρός.
Βρεθήκαμε όλοι μαζί γιατί οραματιστήκαμε μια μεγάλη αριστερά, από τα αριστερά της αριστεράς ως τα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας και αυτή η σπορά της ενότητας ήταν που μπόλιασε και ενέπνευσε χιλιάδες αριστερούς απογοητευμένους από τη περίοδο της ήττας, κουρασμένους από τις απανωτές διασπάσεις και ανένταχτους αλλά όχι ανενεργούς πολίτες.
Ενέπνευσε τους απογοητευμένους της γενιάς του πολυτεχνείου.
Ενέπνευσε τη γενιά της ήττας και της αποστράτευσης που βρέθηκε μετά το 92 ανέστια χωρίς να προλάβει καν τη κομματική της ενηλικίωση.
Ενέπνευσε όμως κυρίως και τη νεότερη γενιά αγωνιστών, δίνοντας της το όραμα μιας νέας αριστεράς που δε θα τρώει από τα έτοιμα των αγώνων του χθες, αλλά θα οργανώνει και θα πρωταγωνιστεί στους αγώνες του αύριο.
Και εμείς μάθαμε να συνυπάρχουμε και να πορευόμαστε μαζί με συντρόφους που μέχρι χθες ήμασταν απέναντι.
Και μάθαμε και να ακούμε την άλλη άποψη, να συνθέτουμε και να οικοδομούμε συναινέσεις.
Γιατί δεν φτιάξαμε τον ΣΥΡΙΖΑ μόνο για να γίνουμε πιο πολλοί αλλά και για να γίνουμε όλοι διαφορετικοί.
Γιατί πιστέψαμε στη προοπτική της όσμωσης και της ανασύνθεσης της αριστεράς.
Γιατί πιστέψαμε ότι το στοιχείο της διαφορετικότητας και του πλουραλισμού είναι πλούτος και όχι απειλή.
Γιατί πιστέψαμε ότι η ενότητα μέσα από τη διαφορετικότητα είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της νέας ταυτότητας της αριστεράς του 21 αιώνα
Γιατί πιστέψαμε ότι οι παλιές αντιθέσεις που πηγάζουν από την ιδεολογική καταγωγή των ρευμάτων σκέψης της πολυσυλλεκτικής μας αριστεράς, θα δώσουν σιγά-σιγά τη θέση τους σε νέες που θα είναι πιο πραγματικές γιατί θα βασίζονται στις αντιθέσεις του σήμερα.
Γιατί πιστέψαμε ότι μέσα από την όσμωση και τη κοινή δράση θα έρθει κάποια στιγμή που θα μάθουμε να λειτουργούμε ως κοινές συνισταμένες μιας αριστεράς που διαλέγεται και αλληλεπιδρά και όχι ως συνιστώσες, μιας αριστεράς που διαρκώς θα τρώγεται με τον εαυτό της.
Και παρά τις δυσκολίες καταφέραμε να βρούμε κοινούς βηματισμούς, να περπατήσουμε μαζί και να ξεπεράσουμε τη παθογένεια του πολυκερματισμού και της εμφύλιας διχόνοιας της αριστεράς.
Και αγωνιστήκαμε μαζί απέναντι στο πραγματικό εχθρό που δεν είναι στις γραμμές μας, δεν είναι αυτός που έχει άλλη άποψη, αλλά βρίσκεται απέναντι στα πραγματικά πεδία της μάχης και όχι στους ανεμόμυλους της ενδοαριστερής εσωστρέφειας.
Δεν υπάρχουν, σύντροφοι, εσωτερικοί αντίπαλοι, ούτε μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει αν χάσει κάποιος από αυτούς που τον συναποτελούν.
Είναι εύκολο να βρει ο καθένας έναν αντίπαλο εδώ μέσα και να του ανοίξει μέτωπο. Υποθέτω ότι αυτό θα βρει και εύκολη απήχηση στα Μέσα Ενημέρωσης.
Αλλά ο εχθρός δεν είναι εδώ μέσα.
Εδώ μέσα βρίσκονται οργανώσεις και άνθρωποι, που χάρη στην πρωτοβουλία της δημιουργίας του ΣΥΡΙΖΑ σταμάτησαν να πορεύονται ξεχωριστά και ένωσαν τις δυνάμεις τους σε ένα κοινό εγχείρημα.
Εδώ μέσα βρίσκονται οι άνθρωποι που έδωσαν τη μάχη των εκλογών με πίστη με ελπίδα, χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες, χωρίς να διεκδικούν κάτι για τον εαυτό τους.
Και όλοι και όλες όσοι έδωσαν αυτή τη μάχη δεν βλέπουν εσωτερικούς εχθρούς ανάμεσά μας. Βλέπουν συναγωνιστές και συντρόφους. Με τους οποίους μπορεί να διαφωνούν, αλλά έχουν αποφασίσει να βαδίζουν μαζί.
Βλέπουν συναγωνιστές και συντρόφους που θέλουν να ηττηθεί οριστικά στο μυαλό όλων των αριστερών η λογική του εσωτερικού εχθρού που πηγάζει από τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας του κομουνιστικού κινήματος και την οποία, δυστυχώς, η ηγεσία του ΚΚΕ υπηρετεί τα τελευταία χρόνια με περισσότερο σθένος από ποτέ.
Ο εχθρός για όλους εμάς δεν βρίσκεται δίπλα μας, αλλά βρίσκεται απέναντι.
Βρίσκεται εκεί που οι εργοδότες δεν τηρούν τις συλλογικές συμβάσεις, εκεί που προχωράνε σε αναιτιολόγητες απολύσεις.
Εκεί που οι τράπεζες παίρνουν στο πλειστηριασμό τα σπίτια μεροκαματιάρηδων για χρέη μερικών χιλιάδων ευρώ.
Εκεί που οι νονοί της νύχτας βάζουν κάγκελα στις παραλίες.
Εκεί που οι μπουλντόζες βάζουν μπρος στις πέντε το πρωί για να ξεριζώσουν τα δέντρα στο παρκάκι της γειτονιάς για να χτίσει ο εργολάβος.
Εκεί που σκοτώνονται οι εργάτες επειδή σκάνε οι υψικάμινοι γιατί η συντήρηση τους κοστίσει.
Εκεί που τα κυκλώματα ρίχνουν βιτριόλι σε συνδικαλίστριες εργάτριες που τολμάν να σηκώσουν κεφάλι.
Εκεί που το κράτος δολοφονεί έναν 16χρονο, έτσι χωρίς λόγο.
Εκεί είναι οι εχθροί της αριστεράς. Εκεί είναι οι δικές μας θέσεις μάχης και όχι εδώ μέσα στις συσκέψεις και στους διαδρόμους των κομματικών μας γραφείων.
Εκεί έξω ζει και αναπνέει μια κοινωνική αριστερά που μας έχει ξεπεράσει.
Και αυτός ο κόσμος δε θα μας περιμένει για πάντα αν διαρκώς εκπέμπουμε μια εικόνα μίζερης εσωστρέφειας.
Είναι ο κόσμος που μας στήριξε με τη ψήφο του για άλλη μια φορά, όταν κάποιοι μας ετοιμάζανε κόλλυβα.
Κι όταν είδαν ότι αντί για κηδεία είχαμε μια μικρή ανάσταση, έβαλαν τα κόλλυβα στο ψυγείο για να μας τα ξαναζεστάνουν 50 μέρες μετά.
Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη.
Έχουμε χορτάσει από διασπάσεις και από ρήξεις στην αριστερά, δεν χρειαζόμαστε άλλες.
Τώρα είναι η ώρα της ενότητας, τώρα ξεπροβάλει η ώρα της ανασύνθεσης και όχι των ρήξεων και των διασπάσεων.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε ως συμμαχία οργανωμένων αριστερών δυνάμεων. Όμως η δύναμή του και η επιτυχία του είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη δυνατότητα να εμπνέει και να κινητοποιεί ανθρώπους πέρα από την οργανωμένη του βάση.
Το πρώτο πρόβλημα που έχει λοιπόν να λύσει η συνδιάσκεψη, είναι το πώς αυτοί οι άνθρωποι θα συμμετέχουν με ισότιμο τρόπο στις διαδικασίες.
Και πως θα μπορούν να συμβάλλουν ουσιαστικά στη λήψη των πολιτικών αποφάσεων.
Από την μια λοιπόν το θέμα είναι η ισοτιμία των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, ανεξαρτήτως από το αν είναι οργανωμένα ή όχι.
Από την άλλη, οφείλουμε να προχωρήσουμε σε όλα τα βήματα, σεβόμενοι την αυτονομία και την ανεξαρτησία όλων ανεξαιρέτως των συνιστωσών. Και αυτό διασφαλίζεται αν συνεννοηθούμε ότι οι αποφάσεις στα σημαντικά ζητήματα, θα λαμβάνονται με την ευρύτερη δυνατή συναίνεση.
Θεωρώ ότι προχωρώντας με αυτή την αρχή, που είναι αυτονόητη για μια πολιτική συμμαχία, μπορούμε να διερευνήσουμε τα οργανωτικά σχήματα που μας βοηθούν να προχωρήσουμε.
Και να βρούμε ικανοποιητικές λύσεις στα ζητήματα της αντιπροσώπευσης, της εκλογής οργάνων ή της συγκρότησης εκλεγμένων σωμάτων με αποφασιστικό χαρακτήρα. Χωρίς κανείς να κινδυνεύει να ακυρωθεί πολιτικά, είτε λόγω μεγεθών, είτε λόγω απουσίας πολιτικής ένταξης.
Και πιστεύω ότι αυτή η συζήτηση είναι τεράστιο λάθος να λέμε ότι είναι οργανωτική, είναι βαθύτατα πολιτική.
Όσο και αν έχει επικεντρωθεί σε συζητήσεις για το μητρώο μελών, για τις ποσοστώσεις και για την κατανομή της κρατικής επιχορήγησης, η αφετηρία των προβλημάτων είναι πολιτική.
Και σχετίζεται με την φυσιογνωμία και τα χαρακτηριστικά του εγχειρήματος. Τα ελλείμματα μας, δεν είναι οργανωτικού χαρακτήρα, αν και αδιαμφισβήτητα υπάρχουν και αυτά. Τα ελλείμματά μας είναι πολιτικά και πάνω σε αυτή τη βάση οφείλουμε να τα αντιμετωπίσουμε.
Πάνω σε αυτή τη βάση, θεωρώ ότι εκ των πραγμάτων ανοίγει ένα ζήτημα ευρύτερο από τα οργανωτικά. Και σε αυτό μπορούμε να δώσουμε μια λέξη που μπορεί να είναι πραγματικά μαγική αν της δώσουμε περιεχόμενο, και η λέξη αυτή ακούει στο όνομα ανασύνθεση.
Για να το θέσω απλά. Έχουμε αποδεχτεί όλοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ότι ο ΣΥΡΖΙΑ είναι κάτι περισσότερο από πολιτική συμμαχία, αλλά κάτι λιγότερο από πολιτικό κόμμα.
Μια πολιτική συμμαχία περιορίζεται εκ των πραγμάτων στα όρια που θέτει η πολιτική αυτονομία των συνιστωσών της.
Ένας πολιτικός φορέας μπορεί να προχωρήσει πιο μακριά, αλλά χρειάζεται τα φυσιογνωμικά, πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά που θα το ενοποιούν.
Θεωρώ ότι αργά ή γρήγορα, ανεξάρτητα από τα όποια οργανωτικά μέτρα που θα αποφασίσουμε σε αυτή τη συνδιάσκεψη, θα αναγκαστούμε να προχωρήσουμε είτε προς τη μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση.
Αλλιώς, όσο προωθημένες αποφάσεις και να πάρουμε, δεν θα έχουμε απαντήσει στα πραγματικά προβλήματα.
Γιατί για κάθε οργανωτικό πρόβλημα υπάρχει και μια πολιτική αιτία. Αλλά το αντίστροφο δεν ισχύει πάντα. Για κάθε πολιτικό πρόβλημα δεν υπάρχει και μια οργανωτική απάντηση.
Είναι προφανές ότι η υπόθεση της ανασύνθεσης δεν είναι απλή. Αλλά νομίζω ότι είναι μια συζήτηση που μπορεί και πρέπει να ξεκινήσει εντός του ΣΥΡΙΖΑ.
Με ανοιχτό ακόμα και το ζήτημα της συγκρότησης ενός ενιαίου πολυτασικού φορέα, οργανωμένου πάνω σε βαθιές δημοκρατικές αρχές, αντίστοιχες με τις δημοκρατικές αρχές με τις οποίες θέλουμε να μπολιάσουμε την κοινωνία.
Για εμάς η δημοκρατία είναι μια αξία αδιαπραγμάτευτη.
Θέλουμε να λειτουργούμε δημοκρατικά. Θέλουμε στις κορυφαίες μας επιλογές, ο λαός του ΣΥΡΙΖΑ, τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, να έχουν τον καθοριστικό λόγο.
Να χαράζουν πολιτικές και να δεσμεύουν τις ηγεσίες στη βάση όμως κοινά συμφωνημένων αρχών και αξιών.
Η συζήτηση, λοιπόν, αυτή, μπορεί να ξεκινήσει και να προχωρήσει σε βάθος παράλληλα με την κουβέντα για τα οργανωτικά.
Με μοναδική δέσμευση όλων εδώ μέσα, ότι όποια και αν είναι η εξέλιξη της, δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για τον αρχικό μας σκοπό. Την ευρύτερη δυνατή ενότητα της Αριστεράς.
Στην κατεύθυνση αυτή, οφείλω να υπογραμμίσω ότι θα μείνουμε προσηλωμένοι στην ιδέα της ενότητας και της κοινής δράσης της αριστεράς.
Για χάρη της ενότητας θα βάζουμε στην άκρη τις προσωπικές μας φιλοδοξίες όπως κάναμε προεκλογικά κερδίζοντας στην κοινωνία ένα μέρος του ηθικού πλεονεκτήματος που είχαμε απολέσει.
Θα συνεχίσουμε να λειτουργούμε καταλυτικά, στην κατεύθυνση της ανασύνθεσης, πάντα με σεβασμό στους συμμάχους και στους ανένταχτους συντρόφους.
Ας μην φοβηθούμε λοιπόν να ανοίξουμε τη συζήτηση για τα πολιτικά. Ας μη φοβηθούμε να ανοίξουμε μια συζήτηση που θα μας δώσει δύναμη για μια νέα έφοδο προς το μέλλον.
Αρκεί αυτή τη συζήτηση να τη κάνουμε συγκροτημένα, με ειλικρίνεια και με μάτια και το νου στραμμένα έξω.
Εκεί που η κοινωνία πιέζεται, δίνει μάχες και έχει ανάγκη από τη δική μας παρουσία στη πρώτη γραμμή των αγώνων.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS