Χωρίς καμία αμφιβολία, η όλη πολιτική κατάσταση για την παραπέρα πορεία και ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι κρίσιμη. Η έλλειψη εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης μεταξύ των διάφορων συμμαχικών δυνάμεων που τον συναποτελούν είναι οφθαλμοφανής. Οι ευκαιρίες όμως για ουσιαστική πολιτική παρέμβαση στην κοινωνία χάνονται η μία πίσω από την άλλη. Η εσωστρέφεια εξακολουθεί να είναι βασικό στοιχείο της πολιτικής παθογένειας του χώρου.
Κυρίως από τις ευρωεκλογές και μετά παρουσιάζονται καταστάσεις δυσάρεστες και ανεξήγητες, βασικά στον ηγετικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, που υπονομεύουν τη συνοχή και το κύρος αυτού του σημαντικού και πρωτόγνωρου εγχειρήματος για τα δεδομένα της ελληνικής αριστεράς. Αντίθετα, ο απλός κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, οι απλοί αγωνιστές και ψηφοφόροι του από όλες τις δυνάμεις που τον συναποτελούν, ειδικά στις εθνικές εκλογές του Οκτώβρη, διατράνωσαν στην μεγάλη τους πλειοψηφία τη θέλησή τους να συνεχισθεί η κοινή ενωτική τους προσπάθεια με στόχο όχι μόνο την ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την παραπέρα συσπείρωση και κοινή δράση όλων των δυνάμεων της αριστεράς.
Δυστυχώς όμως ορισμένοι μέσα στα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ στην κυριολεξία βρίσκονται εκτός πραγματικότητας. Βλέπουν το μπόι τους στη δύση του ήλιου και πιστεύουν ότι το ανάστημά τους είναι μεγαλύτερο από αυτό που στην πραγματικότητα είναι. Νομίζουν με λογικές εισοδισμού και μικροκομματικού ωφελιμισμού ότι θα μπορέσουν να ξεφύγουν από την κατάσταση στην οποία βρίσκονται εδώ και πολλά χρόνια. Συγκρούονται και δημιουργούν ένα κλήμα έντασης με τη μεγαλύτερη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, τον ΣΥΝ, τη δύναμη που αποτελεί το 80% του συμμαχικού σχήματος, και γενικά δεν αντιλαμβάνονται ότι τα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιμετωπίζονται συγκρουσιακά και οργανωτικίστικα, με φυγές προς τα εμπρός, προς το άγνωστο, που μπορεί να αποδειχθούν και άλμα στο κενό.
Βέβαια και μέσα στον ΣΥΝ υπάρχουν δυνάμεις που ποτέ δεν είδαν την πολιτική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ με καλό μάτι. Μπορεί ο πολιτικός σχεδιασμός της κεντροαριστεράς να ηττήθηκε με το 4ο και 5ο συνέδριο στον ΣΥΝ, όμως ορισμένα στελέχη της μειοψηφίας του δείχνουν μια ανοχή και περιμένουν στην «γωνία». Δυστυχώς δεν είναι πεισμένα για την ανάγκη πολιτικής ύπαρξης του ΣΥΡΙΖΑ. Σκόπιμα θέτουν τον κίνδυνο διάχυσης και μετεξέλιξης δήθεν του ΣΥΝ μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ. Η κινδυνολογία αυτή, που αναπτύσσεται από ορισμένα στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας, μπορεί να αποσκοπεί στην αλλαγή πορείας στη στρατηγική συμμαχιών που έχει σήμερα ο ΣΥΝ. Στην πραγματικότητα, δεν πιστεύουν στον ΣΥΡΙΖΑ και για τον λόγο αυτό κινδυνολογούν για τη δήθεν μετεξέλιξη και διάχυση του ΣΥΝ μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ξεχνούν ή κάνουν πως ξεχνούν ότι η αριστερή πλειοψηφία του κόμματος στο μεγαλύτερο μέρος της είναι σήμερα εκ πεποιθήσεως ο καλύτερος εγγυητής της αυτοτέλειας και της συνέχισης της κομματικής ύπαρξης του ΣΥΝ. Η ίδια η ζωή απέδειξε, ας μη μας διαφεύγει, ότι στην Ελλάδα όλα τα συμμαχικά σχήματα της αριστεράς που κατάφεραν να παίξουν σημαντικό ρόλο στα πολιτικά δρώμενα της χώρας είχαν μέσα στις γραμμές τους ένα κόμμα, κορμό, γερό και μαζικό, πόλο συσπείρωσης όλης της συμμαχίας. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας αριστερής πολιτικής συμμαχίας χωρίς καμιά αμφιβολία ήταν το ΕΑΜ.
Το μεγάλο ερώτημα λοιπόν που πρέπει να απαντηθεί από τους δεκάδες αγωνιστές, από όλες τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, το δύσκολο τριήμερο της 3ης Πανελλαδικής Σύσκεψης, είναι αν την επόμενη μέρα το όραμα, η σωστή επιλογή της ενότητας και της κοινής δράσης όλων των δυνάμεων της αριστεράς, θα συνεχίσει να υπάρχει στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα ή όχι. Η υπόθεση της κοινής δράσης όλων των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων δεν μπορεί να αρχίζει και να τελειώνει σε κάποια ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ ή του Περισσού και πολύ περισσότερο σε προσωπικές μωροφιλοδοξίες ορισμένων που νοιάζονται για το δικό τους πολιτικό κηπάκι και μόνο. Η υπόθεση αυτή δεν μπορεί να είναι ένα ντέρμπι μεταξύ του άλφα ή του βήτα στελέχους, δεν μπορεί να είναι μια εμφύλια σύρραξη.
Όλοι μας, με πρώτο από όλους το μοιραίο πολιτικά πρόσωπο αυτού του χώρου, τον σ. Αλ. Αλαβάνο, που με τη στάση του τον τελευταίο καιρό δεν βοήθησε όπως θα έπρεπε και θα μπορούσε την υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ, να ξαναδούμε την στάση μας, να βάλουμε το "εμεί"ς του Μακρυγιάννη πάνω από το "εγώ". Η υπόθεση της ενότητας και της κοινής δράσης όλων των δυνάμεων της αριστεράς είναι πάνω από όλα. Μόνο έτσι θα χτυπηθεί το σάπιο δικομματικό σύστημα.
Φυσικά και είναι κατανοητό ότι επιβάλλονται ορισμένες οργανωτικές διορθώσεις για την καλύτερη λειτουργία του συμμαχικού σχήματος. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν πρέπει να κάνουμε οργανωτικές αλλαγές τέτοιες που θα αλλοιώσουν τον συμμαχικό χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να μιλάμε για την ανάγκη μετεξέλιξης και δημιουργίας νέου πολιτικού υποκειμένου.
Ο πλούτος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς η διαφορετικότητα των πολιτικών υποκειμένων που τον συναποτελούν. Άλλωστε η εμπειρία στη γειτονική μας Ιταλία της προσπάθειας μετεξέλιξης της κεντροαριστερής «Ελιάς» σε κόμμα, όπως και του λεγόμενου αριστερού «Ουράνιου Τόξου» στη ριζοσπαστική αριστερά σε νέο πολιτικό υποκείμενο εγκαταλείποντας τα συμμαχικά σχήματα, απέτυχαν παταγωδώς.
Το κύριο ζητούμενο στον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δεν είναι η κάρτα μέλους και πώς θα παίρνονται οι αποφάσεις. Η συναίνεση πάντως είναι βασική προϋπόθεση για να λειτουργήσει μια πολιτική συμμαχία δυνάμεων που θέλουν να συνυπάρχουν με τη διαφορετικότητά τους.
Το μεγάλο ζητούμενο λοιπόν όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά για όλη την ελληνική αριστερά σήμερα είναι ο σύγχρονος πολιτικός λόγος και η μαζική κοινωνική ταξική δράση. Απλώς το πώς θα καταφέρει η ελληνική αριστερά να γίνει πλειοψηφική ηγεμονική δύναμη στην ελληνική κοινωνία.
* Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος της Ε.Γ. της ΚΠΕ του ΣΥΝ
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS