Η 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ παρά την προσπάθεια ορισμένων να υπονομευτεί κατέληξε σε ορισμένα συμπεράσματα που δίνει ώθηση για την υπέρβαση νοοτροπιών και αγκυλώσεων της δικής μας Αριστεράς. Η μαζικότητα που είχε, μαζικότητα που ούτε οι ίδιοι οι οργανωτές της δεν περίμεναν, έδειξε ότι όλοι όσοι ονειρεύονται μια άλλη Αριστερά, ανοιχτή, δημοκρατική, ανατρεπτική μέσα στην κοινωνία και τους αγώνες δεν λιποτάκτησαν. Έδειξε ότι οι δυνάμεις που θα μπορούσαν να παλέψουν για την αντιστροφή της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ είναι παρούσες και θέλουν να προχωρήσουμε στην Ανασύνθεση της Αριστεράς.
Επειδή μετεκλογικά η κεντρική πολιτική σκηνή δεν θα μας αφήσει να ανασάνουμε, να λειτουργήσουμε, να αναλογιστούμε το πώς ήρθαν τα πάνω κάτω θα πρέπει εδώ και τώρα ο ΣΥΝ να ανοίξει τη δική του συζήτηση με τη διεξαγωγή άμεσα δημοψηφίσματος για το ποιον ΣΥΡΙΖΑ θέλουμε και στη συνέχεια έκτακτου συνεδρίου που θα ξεκαθαρίσει χωρίς συμβιβασμούς και επίπλαστες ενότητες εάν θα πάμε μακριά τον ΣΥΡΙΖΑ, ως εργαλείο νέας ενότητας και ανασύνθεσης της Αριστεράς.
Είμαστε ήδη στην περίοδο που ο δικομματισμός προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί. Συγκροτεί μια νέα σχέση κόμματος - ψηφοφόρου «πελάτη» που εγκαινίασε το ΠΑΣΟΚ με την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου μέσα από μαζική ψηφοφορία και ακολούθησε η Ν.Δ. προχθές με την εκλογή του νέου αρχηγού της. Αυτό δείχνει ότι τα αστικά κόμματα βλέπουν την κρίση του πολιτικού συστήματος και προσπαθούν μέσα από αμφιλεγόμενες διαδικασίες να πετύχουν μια κάποια συμμετοχή του κόσμου τους, έστω και στο επίπεδο ψήφισης του αρχηγού τους. Ειδικά η ανάδειξη του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της Δεξιάς, πέρα από το πολιτικό μήνυμα που φέρνει μαζί της, την πιο δεξιά μετατόπιση αυτής της παράταξης, δείχνει με πρωτοφανή τρόπο την απέχθεια ακόμη και των συντηρητικών ψηφοφόρων σε κόμματα –μηχανισμούς όπου η συζήτηση γίνεται σε κλειστά κονκλάβια «σοφών» και όχι με άνοιγμα στην κοινωνία. Δείχνει την απέχθεια των συντηρητικών ψηφοφόρων σε ότι έρχεται από το παρελθόν ακόμα και της ίδιας της παράταξής τους με την καταψήφιση της Ντόρας Μπακογιάννη -Μητσοτάκη.
Συνεπώς, ως ΣΥΝ θα πρέπει να σκεφτούμε πως θα ανοίξει η συζήτηση πρωτίστως στην Αριστερά και με συμμετοχή της όλων των ανθρώπων της Αριστεράς, όχι για καθολικές ψηφοφορίες αρχηγών, αλλά για θέσεις και προτάσεις που θα βάζουν τέλος στο σημερινό πολιτικό σκηνικό. Ο δικομματισμός ακόμη βρίσκεται σε κρίση. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μοιάζει να έχει γεράσει πριν ακόμη περάσουν 100 μέρες διακυβέρνησης. Πρέπει λοιπόν να βρούμε τρόπους όλοι οι αριστεροί να αισθανθούν ότι συμμετέχουν σε αυτή τη μεγάλη συζήτηση για τη μεγάλη αριστερά της ανατροπής και όχι της επιβίωσης.
Στην 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη φάνηκε καθαρά ότι ο ΣΥΝ εξακολουθεί να πατάει σε δύο βάρκες, ακυρώνοντας την αριστερή πλειοψηφία του 5ου Συνεδρίου. Από τη μία η τροχοπέδη που βάζει συνεχώς η Ανανεωτική Πτέρυγα και από την άλλη η οξεία έως και άδικη κριτική που έκανε από τα «αριστερά» ο σ.Αλαβάνος, σε συνδυασμό με την αδυναμία ή την ατολμία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΝ να πάρει ξεκάθαρες θέσεις προς την εδραίωση και εμβάθυνση του εγχειρήματος, μπορεί να οδηγήσουν την κατάσταση σε τέλμα.
Οι ισορροπίες κορυφής και η διάθεση να μη θιγούν τα κεκτημένα των στελεχών και της γραφειοκρατίας ακυρώνουν στην πράξη τον καθοριστικό ρόλο που παίξαμε στη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε η άχρωμη οραματικά στάση του σ.Τσίπρα ούτε ο οπορτουνίστικος πατερναλισμός του σ. Αλαβάνου συνιστούν λύση.
Εμείς καταθέτουμε ξανά την πρόταση που είχαμε παρουσιάσει στο 5ο Συνέδριο του Κόμματός μας μόλις ενάμισι χρόνο πριν, όταν κάποιοι αγωνιούσαν πρωτίστως να μη σπάσει η συνεννόηση με την Ανανεωτική Πτέρυγα:
1) Να συγκροτηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε μαζικό πολιτικό σχηματισμό, με ανοιχτές επιτροπές βάσης και με εμβάθυνση της σύγκλισης σε νεολαιΐστικο και συνδικαλιστικό επίπεδο. Μόνο με αυτές τις προϋποθέσεις θα μπορέσει να υποδεχτεί την τεράστια πολιτική δυναμική την οποία είχε απλώς «αγγίξει» την περίοδο 2007-2008.
2) Να σταθεροποιήσει και να εξειδικεύσει τη στροφή στην σύγχρονη εργατική τάξη. Προεκλογικά αυτή η στροφή εκφράστηκε με τις αναφορές στα θύματα της ευέλικτης απασχόλησης και της ανεργίας. Αυτό πλέον δεν αρκεί. Το κυριότερο είναι να οργανώσουμε τους αγώνες της, να συμβάλουμε στη συνδικαλιστική της ανασυγκρότηση, στη γενικότερη ταξική της αυτοπεποίθηση και αφύπνιση.
3) Να αποκτήσει σαφές, όχι γενικόλογο – πολιτικό ούτε «ενδεικτικό», πρόγραμμα μίνιμουμ αιτημάτων. Να κάνει την αντινεοφιλελεύθερη κατεύθυνση πρόγραμμα. Σε αυτό τα «15 σημεία» νομίζουμε ότι αποτελούν μαγιά.
4) Να εξειδικεύσει τη γραμμή «ενάντια στην κεντροαριστερά και τον κυβερνητισμό» σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής, σε επίπεδο κινήματος και σε επίπεδο προγράμματος.
5) Να ξεκαθαρίσει την τακτική του απέναντι στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Η έκκληση πρέπει να είναι ανοιχτή και ευθεία προς τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ να συστρατευθεί με την Αριστερά και το κίνημα, σε μια ταξική και αντινεοφιλελεύθερη αντιπολίτευση.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS