Εκ μέρους της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ και του προέδρου της Αλέξη Τσίπρα χαιρετίζω τη σημερινή εκδήλωση ενόψει και της ημέρας που καθιερώθηκε για τα άτομα με αναπηρία.
Βέβαια τα ΑμΕΑ είναι συνάνθρωποί μας 365 ημέρες το χρόνο και δεν είναι δυνατόν να τα θυμόμαστε, να σας θυμόμαστε μόνο κάθε 3 του Δεκέμβρη.
Επίσης θέλω να πω ότι όλοι μας είμαστε πιθανοί υποψήφιοι για οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας στο υπόλοιπο της ζωής μας, είτε από ασθένεια είτε από ατύχημα, όπως επίσης ο καθένας από εμάς μπορεί να είναι αύριο γονιός ή παππούς ενός παιδιού που θα γεννηθεί με αναπηρία.
Το θέμα αφορά όλους μας και έτσι πρέπει να το αντιμετωπίζουμε.
Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει μια κοινωνία τις πλέον ευάλωτες ομάδες δεν μπορεί παρά να είναι ενδεικτικός του πραγματικού επιπέδου ανάπτυξης, ωρίμανσης, παιδείας και ευαισθησίας που διαθέτει.
Οι φραγμοί και οι διακρίσεις που αντιμετωπίζουν οι ομάδες αυτές στην καθημερινότητά τους αντανακλούν και την αποτυχία της κοινωνίας συνολικά.
Φυσικά τα άτομα με αναπηρίες δεν είναι ένα ενιαίο σώμα αλλά ένα εξαιρετικά διαφοροποιημένο που περιλαμβάνει ειδικές επιμέρους κατηγορίες με διαφορετικά επιμέρους προβλήματα και διεκδικήσεις.
Ωστόσο ο αποκλεισμός από την εργασία, η περιορισμένη πρόσβαση στην εκπαίδευση και η ελλιπής κοινωνική πρόνοια τέμνουν τις κατηγορίες αυτές ενοποιώντας ως προς τα ουσιαστικά και μεγάλα ζητήματα, προτάσσοντας και την ανάγκη για έναν κεντρικό σχεδιασμό εκ μέρους της πολιτείας.
Προσβασιμότητα και προσπελασιμότητα είναι δύο λέξεις συνδεδεμένες με τις διεκδικήσεις των ΑμΕΑ.
Ακόμη και το αυτονόητο, την ανεξάρτητη μετακίνηση των Ατόμων με κινητικά προβλήματα σε δημόσια κτίρια αλλά και σε δημόσιους χώρους δεν την έχουμε λύσει.
Σχεδόν το 10% των συμπολιτών μας αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα αναπηρίας. Πρόκειται για πάνω από 900.000 άτομα, το 80% των οποίων βρίσκονται εκτός αγοράς εργασίας.
Σε μια εποχή μάλιστα που οι κοινωνικές διεκδικήσεις υποχωρούν, που η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων αποτελεί πια κανονικότητα, είναι σαφές ότι κατʼ εξοχήν πλήττονται οι πλέον ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού, αντιμετωπίζοντας υψηλότερη ανεργία, χαμηλότερες αμοιβές, υψηλότερο ποσοστό μερικώς απασχολούμενων, μεγαλύτερο κίνδυνο απόλυσης.
Επειδή όμως η ένταξη στην εργασιακή διαδικασία είναι εξαιρετικά κομβικό στοιχείο για την ολοκλήρωση της προσωπικότητας και για την απόκτηση αυτάρκειας, είναι σημαντικό να δοθεί βάρος στον τομέα αυτό.
Ακόμα και αν στον δημόσιο τομέα, υπάρχουν πια αρκετές ασφαλιστικές δικλείδες για τα ΑμΕΑ, με ειδικές διατάξεις και μοριοδοτήσεις, ο ιδιωτικός τομέας παραμένει ένα ευρύ πεδίο στο οποίο πρέπει να θεσπιστούν κίνητρα και να απαιτηθούν δεσμεύσεις.
Δεν μπορεί να μη δούμε φυσικά ότι τα τελευταία χρόνια κυρίως σε επίπεδο θεσμικό και κυρίως σε ευρωπαϊκό έχουν γίνει σημαντικά βήματα.
Φυσικά η Ελλάδα παραμένει ένας φτωχός συγγενής και σε αυτόν τον τομέα, με σημαντικές καθυστερήσεις στις ενσωματώσεις κανονισμών και οδηγιών, και με ανεπαρκή χρηματοδότηση για την εφαρμογή δημόσιων πολιτικών που έχουν αποφασιστεί.
Να αναφέρουμε ενδεικτικά ότι η χώρα μας δεν είχε επικυρώσει τη Διεθνή Σύμβαση του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, η οποία ορίζει με κάθε λεπτομέρεια τα δικαιώματά τους σε μια ευνομούμενη πολιτεία, καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα δικαιωμάτων σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δράσης, από την υγεία και τη δικαιοσύνη μέχρι την απασχόληση και τη συμμετοχή.
Πριν από λίγες μέρες η Σύμβαση επικυρώθηκε από το Συμβούλιο της ΕΕ και πλέον απέκτησε χαρακτήρα υποχρέωσης.
Ας δούμε λοιπόν σε ποιες προσαρμογές της εθνικής νομοθεσίας θα προχωρήσει η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με ποιο χρονοδιάγραμμα και με ποιο τρόπο θα διασφαλίσει την εφαρμογή τους.
Στην τρέχουσα φάση, ίσως εκείνο που περισσότερο απʼ όλα χρήζει αντιμετώπισης είναι το υφιστάμενο χάσμα μεταξύ δημόσιων πολιτικών και κοινωνικής συνείδησης. Γιατί η άρση των προκαταλήψεων και του κοινωνικού αποκλεισμού, η μη καταστρατήγηση των δικαιωμάτων, η κοινωνική ενσωμάτωση των ΑμΕΑ πάνω απʼ όλα εναπόκειται σε μας τους ίδιους.
Στον καθένα μας.
Τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία δεν μπορεί να είναι μόνο αγώγιμα, αφού η νομική κατοχύρωση είναι το ένα μόνο σκέλος.
Οφείλουν να είναι αυτονόητα για όλους μας.
Θεωρούμε ότι το χάσμα αυτό μπορεί κατʼ εξοχήν να καλυφθεί με τη δράση ενός δραστήριου αναπηρικού κινήματος.
Όπως συνέβη και παλιότερα με το γυναικείο κίνημα, όταν το εξαιρετικά προοδευτικό οικογενειακό δίκαιο που θεσμοθετήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ʼ80 δεν ήταν παρά η αποκρυστάλλωση των διεκδικήσεων ενός πολύ ενεργού κινήματος.
Είναι στοίχημα, λοιπόν, η ενδυνάμωση του αναπηρικού κινήματος με δράσεις και δικτυώσεις, προκειμένου να κάνει κτήμα της η κοινωνία συνολικά τα αιτήματά του.
Πριν κλείσω το χαιρετισμό θα ήθελα να αναφέρω δύο παραδείγματα διαφορετικά το ένα από το άλλο.
Σε ένα περιφερειακό ΤΕΙ της Μακεδονίας υπήρχε φοιτήτρια με κινητικά προβλήματα που όταν χάλασε το ασανσέρ της σχολής για το πρώτο διάστημα την ανέβαζε ο πατέρας της αγκαλιά δύο ορόφους και όπως καταλαβαίνεται αυτό τσαλάκωνε την αξιοπρέπειά της και σταμάτησε τη σχολή, γιατί δεν επισκευαζόταν ο ανελκυστήρας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Άρα χωρίς ευθύνη της σταμάτησε η πρόσβασή της στη γνώση.
Το δεύτερο που ήθελα να σας κάνω γνωστό είναι ότι στο σχολείο που πηγαίνει η μικρή μου κόρη στο χωριό μου στη Θεσσαλονίκη, έχουμε εδώ και αρκετά χρόνια τμήμα ένταξης. Αυτό γιατί αγωνίστηκε για 5 περίπου χρόνια η μητέρα του Αποστόλη, παιδιού με νοητική στέρηση και έτσι σήμερα εκτός του Αποστόλη κάνει σε αυτό το τμήμα μάθημα και ο Γιαννάκης και η Μαρία και ο Ηλίας και όσα παιδιά το έχουν ανάγκη. Είμαστε περήφανοι και τυχεροί γιατί καταφέραμε να κρατήσουμε τον Αποστόλη στο σχολείο του χωριού και να μην πάει στο ειδικό σχολείο σε άγνωστο περιβάλλον.
Γιατί τα άτομα με αναπηρία δεν μπορεί να ζουν στην πίσω αυλή αφιλόξενων πόλεων.
Ευχαριστώ
3/12/2009,
ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS