Η κατακερματισμένη συνεδριακή πλειοψηφία του ΣΥΝ στέκει αμήχανη μπροστά στα αποτελέσματα των πολιτικών επιλογών της. Το μοναδικό κομμάτι της που δικαιούται να είναι ,μερικώς, ευχαριστημένο από τα αποτελέσματα είναι το κόκκινο(κοκκινο)-πράσινο δίκτυο. Ο οραματισμός του για την κατοχύρωση θέσης στην γεωγραφία του ΣΥΡΙΖΑ, ως κοινού τόπου και προγραμματικής συνείδησης του χώρου σε μεγάλο βαθμό επιτυγχάνεται. Σύμμαχος, περιστασιακός πάντα, στους τακτικούς σχεδιασμούς του ο οβιδιακά μεταμορφούμενος Αλέκος Αλαβάνος, γιατί στους στρατηγικούς στόχους, τους χωρίζει «εθνική» και «αντι-ΚΚΕ» άβυσσος.
Στο ίδιο έργο θεατές και ηθοποιοί για πολλά χρόνια ,ξέρουμε ότι αναγκαίος όρος πάντα για την σύμπλευση της πολύχρωμης και ιδεολογικά αντιφατικής ως αλληλο-συγκρουόμενης πλειοψηφίας, είναι η πολεμική στον «εσωτερικό εχθρό», την Ανανεωτική Πτέρυγα.
Από τον «εκτός πολιτικού σχεδίου», κατά σ. Χριστόφορο Παπαδόπουλο – μετέπειτα θεοποιημένο, άμα τη αφίξει στα επέκεινα – Παπαγιαννάκη έως το «Αντι-Μάαστριχ, αντι-ευρωπαϊσμού» φθινοπωρινό κρεσέντο, κατά σ. Αλαβάνο, κοινή κόκκινη γραμμή είναι η κατεύθυνση εξόδου στους μιαρούς, κρυπτοπασόκους ανανεωτές και η ουσιαστική μετάλλαξη του ΣΥΝ, διαμέσου του ΣΥΡΙΖΑ ,σε κόμμα της αντισυστημικής, αντικαπιταλιστικής, ριζοσπαστικής μόνο, Αριστεράς και μετά βλέπουμε.
Στοχεύσεις πολιτικά απολύτως θεμιτές ,που προσπαθούν όμως να πραγματωθούν με ανήθικες μεθόδους διαπομπεύσης, συνομωσιολογίας και απολίτικης ισοπέδωσης των εσωτερικών πολιτικών αντιπάλων, εσωκομματικές ίντριγκες και οργανωτίστικες ντρίμπλες. Επαληθεύοντας για μία ακόμα φορά την σχέση «μέσου και σκοπού». Έτσι η ψευδαίσθηση ενότητας της Αριστεράς, μετατράπηκε σε υπέρτατο στόχο, ανυπολόγιστης σημασίας που η διατήρηση του απαιτεί κάθε θυσία και κόστος υποχώρησης.
Η παρατεινόμενη ιδεολογική αμηχανία από το ΄89, το σύμπλεγμα μειωμένης αριστερής επαναστατικότητας απέναντι στα original αριστερόμετρα του ΚΚΕ, η αβαθής κατανόηση του δημοκρατικού δρόμου, συνδυασμένα με την Σημητική επίθεση και την αποσκίρτηση ηγετικών στελεχών αλλά και με το θετικό της περιόδου, την συμμετοχή στη δημιουργία ισχυρών διεθνών κινημάτων ενάντια στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την καταστροφή του περιβάλλοντος, οδήγησαν την ιδεολογικά απροετοίμαστη πλειοψηφία στην όσμωση με τον Αριστερισμό. Εκεί δεν είδαν ότι τα «ιαματικά κινηματικά λασπόλουτρα» στις γωνίες τους είχαν «κινούμενη άμμο», στην οποία πολιτικά εγκλωβίστηκαν λόγω της μέθης από τις εσωκομματικές νίκες.
Στην ιστορία της Αριστεράς δυστυχώς ποτέ δεν έλειψαν ο άμετρος βολονταρισμός, η σαγήνη της παραμυθίας και το απαραίτητο κυνήγι μαγισσών. Η εσωκομματική εργαλειοποίηση της φενάκης του ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει μεν εσωκομματικές πλειοψηφίες αλλά όχι κοινωνικές δυναμικές.
Όταν η κοινωνική δυναμική για άλλους λόγους, την συγκυρία, την ιστορία και τη δράση σου ως ΣΥΝ, σε ακούμπησε και σε εκσφενδόνισε δημοσκοπικά, έδωσες απίστευτα λάθος ερμηνεία ,που σε οδήγησε σε αλλεπάλληλα τραγικά πολιτικά λάθη. Αλαβάνειες αμετροέπειες και μικρομεγαλισμούς, φευδοεπαναστατικό επικοινωνιακό εγκλωβισμό στις Δεκεμβριανές καταστροφές ενώ πολιτικά και πρακτικά ήσουν κατηγορηματικά αντίθετος, ευρωβουλευτική αποτυχία λόγω εγκατάλειψης του αριστερού ευρωπαϊσμού. Το καλοκαιρινό σήριαλ βυζαντινών δολοπλοκιών και πνιγηρής εσωσυρριζικής κουζίνας οδήγησε στο, ευτυχώς για μας εξαιρετικά σύντομο, προεκλογικό φθινόπωρο που ελλείψει πολιτικών ικανοτήτων των συμμάχων πέραν των παζαριών και με αξιοθαύμαστη αποφασιστικότητα ο ΣΥΝ πήρε προγραμματικές πρωτοβουλίες και χρεώθηκε δια του προέδρου του, τον προεκλογικό αγώνα στις πλάτες του. Θες γιατί κανείς από τους συμμάχους δεν πίστευε ότι θα πηγαίναμε σχετικά καλά, θες γιατί το πρωτεύον ήταν η κατοχύρωση της υψηλής συμμετοχής στην κρατική επιχορήγηση, για την επαρκή χρηματοδότηση όλων των ξεχωριστών αληθειών τους, η συμμετοχή τους στα ψηφοδέλτια ήταν περιθωριακή με εξαίρεση την Αθήνα που ήταν ευθέως ανταγωνιστική. Κοροβέσης vs Τσίπρα, Βαλαβάνη vs Κουβέλη. Η εκλογική διάψευση των προσδοκιών τους ξεπεράστηκε με το γνωστό επαναστατικό αξίωμα ότι «αν οι εκλογές αλλάζαν την κοινωνία, το σύστημα θα τις απαγόρευε» και έτσι απερίσπαστοι αναλώθηκαν στην προετοιμασία του κωμειδύλιου της Τρίτης Φθινοπωρινής Πανελλήνιας Σύναξης των Ριζοσπαστών Αριστεροφυλάκων, όπου κάποιοι, όποιοι ήθελαν, συμμετείχαν όπως ήθελαν, είπαν ότι ήθελαν για να «συναποφασίσουν δημοκρατικά και αναγκαστικά» ήθελαν δεν ήθελαν, ένα προσυμφωνημένο κείμενο μιας Γραμματείας , που κάποιοι θέλουν και άλλοι δεν θέλουν και όπου η «εξαιρετική σαφήνεια» του επιτρέπει στον καθένα να το ερμηνεύει όπως θέλει σʼ ότι θέλει. Το γελοίο έχει ήδη ξεπερασθεί.
Ο πρόεδρος αλλά και η ηγεσία του ΣΥΝ έχει την ευθύνη, ελπίζω και την ικανότητα να πάρει χθες, τώρα, αύριο πρωτοβουλία. Με ειλικρίνεια, ανοιχτή καρδιά να προχωρήσει άμεσα σε ένα συνέδριο του ΣΥΝ επανακαθορισμού της λειτουργίας του και των πολιτικών του στόχων, τους όρους συμμετοχής και συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Έχουμε ξεπεράσει τον Μαρξ και τους Μάρξ, η φαρσοκωμωδία μας εκθέτει, δεν μπορεί να σφυρίζουμε αδιάφοροι ότι δεν καταλαβαίνουμε. Αν θέλουμε άλλο κόμμα ας το κάνουμε κανονικά.
Η θεμιτή συνεργασία και κοινή δράση με όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς πάνω σε κοινούς αντινεοφιλελεύθερους, αντιπολεμικούς, αντιρατσιστικούς στόχους, δεν συνιστά ούτε νέο πολιτικό σχηματισμό, ούτε υποχρεωτικές ιδεολογικές συμπλεύσεις, ούτε αέναη δέσμευση και υποχώρηση στα πάντα.
Ο Συνασπισμός οφείλει να λειτουργήσει ως διακριτός πολιτικός σχηματισμός και να μην υποκατασταθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, διαλυόμενος ή ρευστοποιούμενος, όχι γιατί τα πολιτικά κόμματα είναι αέναα, ούτε για λόγους κομματικού πατριωτισμού αλλά γιατί ακόμα εκφράζει ένα διακριτό, μεγάλο ιστορικό ιδεολογικό ρεύμα. ¨Εχει ευρύτερο πολιτικό και προγραμματικό ορίζοντα, στον σοσιαλιστικό χώρο και στην πολιτική οικολογία και όχι μόνο κομμουνιστικό και μεγαλύτερες πολιτικές ικανότητες από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι «καπιταλιστικές φάρσες» των εκλογών, όπου επικοινωνούμε άμεσα και προνομιακά με το σύνολο των πολιτών που ενδιαφέρονται, το πιστοποιούν κάθε φορά δραματικά.
Δεν είναι κακό το Αριστερό Ρεύμα να παραδεχθεί ότι η πολιτική και ιδεολογική επένδυση που έκανε στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε τα αποτελέσματα που ήθελε και παρά την αρχική ανοδική φάση με υψηλές τιμές ,οι μετοχές (δυνατότητες του σημερινού μορφώματος) αποδείχθηκαν φούσκα . Εξυγίανση τώρα αλλιώς επίκειται πτώχευση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΙΡΜΠΑΣ
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS