Βγαίνοντας από τις εκλογές με το 4,6 %, όλοι και όλες είχαμε την αίσθηση ότι περίπου πέσαμε από την Ακρόπολη και σταθήκαμε όρθιοι. Είμασταν χαρούμενοι γιατί πήραμε ένα αναπάντεχο (σχετικά με ότι απεχθές είχε προηγηθεί) ποσοστό, είχε επιβεβαιωθεί η ύπαρξη της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς παρά την άνοδο και την αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ, αισθανθήκαμε περήφανοι που ο νέος Πρόεδρος μας τα κατάφερε μια χαρά και όλα φαίνονταν ότι θα αποδιώχναμε στο παρελθόν τη μιζέρια του χώρου, που τόσο ταλαιπώρησε τους απλούς αγωνιστές και ψηφοφόρους μας, που μας έδωσαν πάλι ανάσα ζωής.
Φαίνεται όμως ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά. Γιατί δεν άργησε να φανεί, ότι κάποιοι και από διάφορες πλευρές που προσωρινά λούφαξαν, με την πρώτη ευκαιρία άρχισαν παλι να βγαίνουν από το καβούκι τους και δειλά δειλά να ξαναζεσταίνουν τις μηχανές της αυτοκαταστροφής.
Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ (μέλος τώρα του ΣΥΡΙΖΑ) Α. Αλαβάνος, επανεμφανίστηκε περίπου ως ο ηγέτης όλων των καταπιεσμένων της Ευρωπαϊκής Ηπείρου και μας κατακεραύνωσε ως η “κοσμιοτάτη” προς το σύστημα Αριστερά (θυμάστε κάποτε τον Α. Παπανδρέου που μας είχε αποκαλέσει ως αριστερά των σαλονιών;), που πρέπει να αποκηρύξουμε μετά βδελυγμίας τον ευρωπαϊσμό, καθώς και την προγραμματική αντιπολίτευση, διότι το σύστημα δεν καταλαβαίνει παρά μόνο με “συγκρούσεις” “ειρηνικά αντάρτικα πόλεων” κλπ. Άραγε η σύγκρουση με το Βωβό, με τον Βγενόπουλο, για τους επισφαλείς εργαζόμενους, για τα stage κλπ. σε ποιά διαγωγή κατατάσσεται;
Από την άλλη πλευρά η σύγχυση επιτείνεται όταν η μεν “Ανανεωτική Πτέρυγα”, με αφορμή την περίφημη πλέον ιδιότητα του μέλους του ΣΥΡΙΖΑ και την υπαρκτή ασάφεια που δημιουργεί η διαχείριση της “κάρτας μέλους”, κανοναρχεί τα ΜΜΕ, είτε με ανακοινώσεις, είτε με δηλώσεις, ενώ οι μικρότερες τάσεις της αριστερής πλειοψηφίας στην ουσία εκχωρούν την αυτοτελή λειτουργία του ΣΥΝ στο ΣΥΡΙΖΑ.
Τελικά καταφέραμε να φετιχοποιήσουμε την υπόθεση των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, λες και το κυρίαρχο θέμα σ' ένα κόσμο που κυριολεκτικά καίγεται (ανεργία, επισφάλεια, κρίση, περιβαλλοντικά καταστροφή κλπ.), είναι το οργανωτικό του ΣΥΡΙΖΑ. Λες και μέχρι σήμερα το όποιο έλλειμα πιο ουσιαστικής, πιο δυναμικής παρέμβασης στις εξελίξεις, οφείλεται στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ....δεν είχε μέλη.
Σίγουρα το έλλειμα δημοκρατίας και η οργανωτική ανασυγκρότηση είναι σοβαρά προβλήματα, πρωτίστως όμως είναι πολιτικά. Αν λοιπόν συμφωνούμε όλοι σ' αυτό και αν εμμένουμε στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι και παραμένει πολιτική συμμαχία κομμάτων, συνιστωσών και ανένταχτων, τότε ας στραφούμε άμεσα στη συζήτηση των πολιτικών προβλημάτων, στην εμβάνθυνση των προγραμματικών μας κατευθύνσεων - που τουλάχιστον για το ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ έχουν ψηφισθεί από το 82% του Προγραμματικού Συνεδρίου - ας πέσουμε με τα μούτρα με αυτές τις θέσεις αλλά και με νέες επεξεργασίες σε εξωστρεφείς δραστηριότητες για την υπεράσπιση των εργαζομένων, των νέων, των ανέργων, των επισφαλώς εργαζόμενων, των αγροτών, των μικρομεσαίων, όλων των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και από τις επιπτώσεις της οικονομικής και οικολογικής κρίσης. Ας ξεκαθαρίσουμε επίσης μια και καλή τη θέση μας για τη βία και την τρομοκρατία που βρίσκουμε δυστυχώς μπροστά μας όλο και με πιο δραματικό τρόπο;
Μήπως όμως, πίσω από τις επαναλαμβανόμενες συνεχείς κρίσεις και εκρήξεις εντός ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ, κρύβονται όχι μόνο διαφορετικές, αλλά και εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές; Αν ναι, τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος (τουλάχιστον σε ότι αφορά το Κόμμα μας, τον ΣΥΝ), από τη διοργάνωση ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ μέχρι το Μάρτιο του 2010, για να επιβεβαιωθούν ή όχι τα βασικά φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά (ευρωπαϊσμός, δημοκρατικός δρόμος, συμμαχίες), σχέσεις με ΣΥΡΙΖΑ, αριστερή προγραμματική αντιπολίτευση σε συνθήκες διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και φυσικά αποτύπωση στη νέα ηγεσία των νέων συσχετισμών που έχουν προκύψει από τις έντονες και πυκνές εξελίξεις που την τελευταία διετία έχουν συντελεστεί. Ας μην ξεχνάμε ότι σήμερα έχει προκύψει ένα νέο πολιτικό σκηνικό (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, νέα ηγεσία στη ΝΔ, εμφάνιση Οικολόγων-Πράσινων κλπ.), ενώ και εντός ΣΥΝ, έχουν δημιουργηθεί διαφοροποιήσεις σε σχέση με το εσωκομματικό τοπίο του 5ου Συνεδρίου.
Επιπλέον είναι σαφές ότι στη συνείδηση της πολύ μεγάλης πλειοψηφίας του Κόμματος, έχει αποδομηθεί η συνέχιση της λειτουργίας των τάσεων όπως τις γνωρίσαμε, αφού όλοι και όλες συνομολογούμε ότι έχουν φθάσει πλέον στα όρια τους. Με τη λειτουργία τους ως μηχανισμών αναπαραγωγής εσωκομματικής εξουσίας, όχι μόνο εξάντλησαν την όποια προωθητική τους δύναμη, αλλά κατήργησαν στην ουσία την εσωκομματική δημοκρατία, πλήττοντας ταυτόχρονα την αποτελεσματικότητα του Κόμματος. Φυσικά δεν μιλάμε για κατάργηση των τάσεων, ούτε για αναθεώρηση των σχετικών άρθρων του Καταστατικού. Μιλάμε για την πραγματική επιβεβαίωση και εφαρμογή του Καταστατικού, που απορρίπτει τα κομματίδια μέσα στο κόμμα και επιδιώκει τη συγκρότηση ρευμάτων ιδεών, με ανοιχτές και δημόσιες λειτουργίες, χωρίς μονιμότητα και με συνεισφορά στον ιδεολογικό, πολιτικό και προγραμματικό διάλογο.
Σε ότι με αφορά, το επόμενο διάστημα θα εργαστώ (πιστεύω μαζί με άλλους πολλούς) για ένα τέτοιο ΣΥΝ, που θα επιβεβαιώσει τα ιδρυτικά χαρακτηριστικά του στις νέες σημερινές συνθήκες, τόσο σε σχέση με την πολιτική του, όσο και σε σχέση με τη δημοκρατική του οργάνωση, για ένα Κόμμα των μελών του.
Ένας τέτοιος ΣΥΝ μπορεί να ηγεμονεύσει (με τη θετική έννοια του όρου) και να λειτουργήσει ως πραγματική ατμομηχανή του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και αυτού που θέλουμε αύριο να είναι διευρυμένος προς το σοσιαλιστικό και οικολογικό χώρο, για να γίνει πάλι η Αριστερά – μετά από πολλές δεκαετίες- ηγετική δύναμη της ελληνικής κοινωνίας.
Νίκος ΣΥΡΜΑΛΕΝΙΟΣ
Υ.Γ. Όσοι αντιδρούν στην προοπτική Συνεδρίου τώρα με πρόσχημα την εσωστρέφεια, ας φροντίζουν να αναδεικνύουν την πολιτική ουσία των προβλημάτων και ας μην την αναπαράγουν διαρκώς με επιλεκτικές διαρροές στα μμε. Αυτό ισχύει για όλους και όλες τις τάσεις ανεξαίρετα.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS