Αγαπητοί σύντροφοι η σημερινή μας συνάντηση είναι η πρώτη στη καινούργια χρονιά και φυσικά η πρώτη στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα.
Τη πρώτη δεκαετία, που αφήσαμε πίσω μας, μάλλον δε θα αργήσουμε να τη λησμονήσουμε. Τα είχε όλα. Οκταετία Μπους, πολέμους στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στη Παλαιστίνη και κλείνει με την κορύφωση μιας πολύπλευρης κρίσης του νεοφιλελεύθερου μοντέλου ανάπτυξης και οικονομίας, μια πολύπλευρη κρίση του καπιταλισμού.
Μια κρίση οικονομική, περιβαλλοντική, ενεργειακή. Μια κρίση που εκδηλώνεται πλέον, όχι απλώς ως χρηματοπιστωτική αλλά περνάει στη πραγματική οικονομία με κύριο χαρακτηριστικό την εκτόξευση της ανεργίας.
Στην αρχή προσπάθησαν να μας πείσουν ότι η πηγή της κρίσης αυτής ήταν η απληστία των golden boys. Αυτό ήταν το λάθος στο σύστημα, είπαν, και έπρεπε να το διορθώσουν. Αλλά γρήγορα αποκαλύφθηκε ότι το σύστημα δεν κάνει λάθη. Είναι λάθος.
Η πηγή της κρίσης είναι η ίδια η φύση του μοντέλου ανάπτυξης το οποίο έρχεται αντιμέτωπο με τις εσωτερικές του αντιφάσεις.
Είναι ένα μοντέλο που από τη μία θέλει
- τους μισθούς να καθηλώνονται,
- την ανασφάλεια να γενικεύεται,
- την ανεργία να αφήνεται να εκτιναχθεί
Ενώ από την άλλη
- το δημόσιο να αποσύρεται ραγδαία από την υποχρέωση κάλυψης βασικών κοινωνικών αναγκών.
Έτσι λοιπόν, καλείται η κοινωνία να καλύψει τις ανάγκες με δανεικά. Η διαρκής διεύρυνση του δανεισμού όμως είναι ασύμβατη με τη στασιμότητα των μισθών και την ευελιξία. Δεν μπορείς διαρκώς να δανείζεις ανθρώπους που έχουν όλο και λιγότερα.
Με αυτά τα δεδομένα να απειλούν τους λαούς της Ευρώπης, η κοινή δράση των δυνάμεων της αριστεράς, η προβολή των εναλλακτικών της προτάσεων σε εθνικό ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, δεν ήταν ποτέ άλλοτε τόσο αναγκαία όσο σήμερα.
Και υπό αυτό το πρίσμα πέντε χρόνια μετά την ίδρυσή του το κόμμα μας έχει πολύ μεγαλύτερα καθήκοντα από αυτά που του αναλογούν, εν όψει μάλιστα και του 3ου Συνεδρίου του, στο τέλος του χρόνου.
Πόσο μάλλον όταν η Ευρώπη παραμένει δέσμια του νεοφιλελευθερισμού και του ευρωατλαντισμού. Και την ίδια στιγμή, το ηγετικό λόμπι που την κυβερνά, συντηρητικοί και σοσιαλδημοκράτες, όχι μόνο δεν έχουν δείξει να κατανοούν αυτά τα αδιέξοδα, αλλά επιλέγουν ένα φάρμακο για τη κρίση που είναι πολύ χειρότερο από την ίδια την ασθένεια.
Προτάσσουν ακόμα και τώρα τη δημοσιονομική σταθερότητα και αδιαφορούν για την απασχόληση.
Συγκροτούν το μεγάλο συνασπισμό της Ευρωπαϊκής άνεργης ανάκαμψης. (jobless growth)
Επιφυλάσσουν για την Ευρώπη ένα μέλλον επάνω στις ίδιες οικονομικές και πολιτικές συντεταγμένες παρόλο που η πραγματικότητα τους διαψεύδει.
Δεν μπορούν να βρουν απάντηση στην κρίση όχι μόνο ως οικονομικό φαινόμενο αλλά ως ένα φαινόμενο που αγγίζει τα δομικά χαρακτηριστικά του συστήματος.
Γιατί η παγκόσμια φτώχεια, η ανεργία, ο πόλεμος η καταστροφή του περιβάλλοντος δεν προϋπήρξαν απλώς της κρίσης αλλά ήταν το προανάκρουσμά της.
Οι ίδιες δυνάμεις δεν μπορούν να αναδείξουν την Ευρώπη, ως ένα παράγοντα διεθνούς σταθερότητας και ειρήνης χωρίς τη ομπρέλα του ΝΑΤΟ του οποίου την κατάργηση δικαίως επιμένουμε να διεκδικούμε.
Και όλα αυτά μέσα σε μια περίοδο διεθνών ανακατατάξεων, όπου η ηγεμονία των ΗΠΑ αμβισβητείται, η Κίνα κατακτά ένα νέο και σημαντικό ρόλο ενώ νέες δυνάμεις αναδύονται εμφατικά στη διεθνή σκηνή.
Η Ευρωπαϊκή Αριστερά, με σαφήνεια έχει μιλήσει για την ανάγκη αλλαγής του οικονομικού μοντέλου και του μοντέλου ανάπτυξης. Έχει εγκαίρως μιλήσει για την ανάγκη ενίσχυσης των χαμηλών εισοδημάτων για την τόνωση της ζήτησης και την αναδιανομή του πλούτου. Για την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και την ανάγκη για κοινωνική και κλιματική δικαιοσύνη.
Έχει δικαιωθεί η αμβισφήτησή μας στα θεμέλια της ΕΕ.
Δικαιωθήκαμε που εδώ και καιρό αντιπαραβάλλουμε:
- Στο παράλογο αυτό Σύμφωνο Σταθερότητας, ένα σύμφωνο για την κοινωνική δικαιοσύνη την αλληλεγγύη και την αειφορία
- Στον ανεξέλεγκτο ρόλο της ΕΚΤ τον πολιτικό έλεγχο.
- Στην κυριαρχία των αγορών επί των χωρών τη δυνατότητα απευθείας δανεισμού των χωρών και την έκδοση ευρωομολόγου
- Στην ανυπαρξία ουσιαστικής αλληλεγγύης την ενίσχυση του κοινοτικού προϋπολογισμού.
Αυτό το διάστημα κρίση δεν διέρχεται μόνο η οικονομία αλλά και το μοντέλο της ΕΕ ζει μια βαθιά κρίση.
Η Ε.Ε. Είναι ανήμπορη να διαχειριστεί την κρίση και χρησιμοποιεί χώρες με υψηλό έλλειμμα, όπως η Ελλάδα ή η Ιρλανδία, ως πειραματόζωα στα σχέδιά τους να αντιμετωπίσουν τη κρίση ως ευκαιρία να βαθύνουν την ηγεμονία των αγορών και το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο.
Πειραματόζωα που επιχειρεί να τιμωρήσει προς παραδειγματισμό με νεοφιλελεύθερα μέτρα σοκ για τη ραγδαία μείωση των ελλειμμάτων εν καιρώ ύφεσης.
Η περίπτωση της Ελλάδας, αγαπητοί σύντροφοι, δεν αφορά αποκλειστικά τον Ελληνικό λαό, αλλά ως πιλοτικό σχέδιο, αποτελεί ένα κακό προμήνυμα για όλους τους λαούς της Ευρώπης.
Για τους λαούς που η δικτατορία των αγορών προσπαθεί να τρομοκρατήσει προβάλλοντας το Ελληνικό αντιπαράδειγμα της μείωσης των μισθών και των συντάξεων, της διάλυσης του ασφαλιστικού συστήματος, της δραματικής μείωσης της ανεργίας.
Μπροστά σε αυτή την ωμή πράξη τρομοκρατίας που έχει τη συναίνεση της δεξιάς και σοσιαλδημοκρατίας, η Ευρωπαϊκή Αριστερά δεν μπορεί να μένει απαθής.
Οφείλουμε να αντιδράσουμε. Για το λόγο αυτό, μεταξύ άλλων προτείνουμε και ένα ειδικό ψήφισμα για την περίπτωση της Ελλάδας.
Το μέγιστο λοιπόν καθήκον για την Ευρωπαϊκή Αριστερά είναι η συντονισμένη και ριζική αμφισβήτηση των ν/φ επιλογών που φορτώνουν τα βάρη της κρίσης σους εργαζόμενους και στους άνεργους.
Ενʼ όψει του Συνεδρίου μας το Δεκέμβρη προτείνουμε:
1. Να συγκροτηθεί ομάδα εργασίας επιστημόνων και ερευνητικών κέντρων που θα πάρει μια ανοιχτή πρωτοβουλία για τη διατύπωση ενός εναλλακτικού συμφώνου για την Ε.Ε.
2. Να οργανωθεί άμεσα καμπάνια για την ανεργία και την επισφάλεια, που θα κορυφωθεί τη 1η Μάη, ως ημέρα πανευρωπαϊκής δράσης για
Α. Το ελάχιστο ευρωπαϊκό εγγυημένο εισόδημα
Β. Την κατάργηση του ΣΣ
Αυτή η μέρα να προετοιμαστεί με εθνικού επιπέδου συντονισμένες δράσεις για να συγκροτήσουμε στο κοινωνικό κα πολιτικό πεδίο το αντίπαλο δέος στο μεγάλο συνασπισμό της άνεργης ανάκαμψης.
3. Να διερευνήσουμε την ιδέα διοργάνωσης ενός παγκόσμιου αριστερού φόρουμ για την οικονομική κρίση, που θα συνδυαστεί με το 3ο μας συνέδριο.
4. Να αναλάβουμε μια ευρωπαϊκή πρωτοβουλία ειρήνης για το Αφγανιστάν. Στο ζήτημα αυτό κρίνεται η διεκδίκηση ενός άλλου ρόλου της Ευρώπης, κρίνεται η πολιτική Ομπάμα και το μέλλον του ΝΑΤΟ. Κάθε μέρα που περνάει γίνεται πιο σαφές ότι δεν υπάρχει στρατιωτική λύση στο θέμα του Αφγανιστάν.
5. Τέλος να παρακολουθήσουμε στενότερα τις εξελίξεις και να στηρίξουμε τις προσπάθειες του προέδρου Χριστόφια για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος. Για πολλούς λόγους το Κυπριακό θα μπορούσε να αποτελέσει προνομιακό πεδίο δράσης για το ΚΕΑ. Πρόκειται για ευρωπαϊκό πρόβλημα με άμεση εμπλοκή της αριστεράς και από τις δύο κοινότητες στην προσπάθεια επίλυσής του, η επανένωση θα μπορούσε να αποτελέσει για όλη την Ευρώπη παράδειγμα συμβίωσης (Ε/Κ-Τ/Κ, Χριστιανών – μουσουλμάνων κλπ)
Αυτές είναι οι ελάχιστες προϋποθέσεις για να γίνει πράξη το σύνθημα των Ευρωεκλογών,
«Ναι μπορούμε να αλλάξουμε την Ευρώπη».
Βερολίνο 9/01/2010
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS