Η αλλαγή πολιτικής κατεύθυνσης στους δήμους της χώρας ασφαλώς και συνδέεται με τα πρόσωπα που καλούνται να υπηρετήσουν την Τοπική Αυτοδιοίκηση (Τ.Α.), αλλά δεν εξαντλείται σε αυτά:
Ακριβέστερα η αλλαγή στους δήμους:
Δεν θα επέλθει όσο τα κινήματα των πολιτών θα είναι ολιγομελείς ομάδες δραστήριων πολιτών, εφόσον ελάχιστοι πολιτικοί σχηματισμοί ενδιαφέρονται να αναπτυχθούν τέτοια κινήματα που θα συμμετέχουν ενεργά στη διαμόρφωση των προτάσεων και στην προώθηση λύσεων.
Δεν θα επέλθει ερήμην της εφαρμοζόμενης πολιτικής στο κεντρικό επίπεδο, καθώς οι αποφάσεις για την οικονομία, τις εργασιακές σχέσεις, το ασφαλιστικό, το περιβάλλον, την κοινωνική πολιτική (παιδεία, υγεία, πρόνοια κ.ά), καθορίζονται ακόμη από την κεντρική εξουσία, χωρίς ίχνος περιφερειακής αποκέντρωσης.
Δεν θα επέλθει όσο η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι ο επαίτης και δέσμιος των οικονομικών πόρων από την εκάστοτε κυβέρνηση.
Δεν θα επέλθει με συμφωνίες κορυφής ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ και ΑΛΛΟΥΣ «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥΣ» πολίτες αναζητώντας το λαμπερό πρόσωπο που θα ανατρέψει τον «δεξιό» δήμαρχο.
Η παραγνώριση όλων αυτών, με ταυτόχρονη προβολή της μονομερούς θέσης ότι οι εκλογές στην Τ.Α. είναι προνομιακός χώρος για συνεργασίες (μικροί δήμοι και μεγάλες πόλεις, όλοι στον ίδιο τορβά) και ότι αρκεί η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, ως σημαίνον και ως ζητούμενο για να αλλάξουν τα πράγματα στην κοινωνία, οδηγεί τους πολίτες σε στρεβλή αντίληψη για το πώς αλλάζουν τα πράγματα στην πόλη και όχι μόνον.
Εάν δεν γίνει συνείδηση στον καθένα και καθεμιά, τι είναι η εξουσία, τι διαφέρει από την διοίκηση -ακόμη ενίοτε και από την κυβέρνηση-, πώς αλλάζει η εξουσία χέρια και ποιος ο ρόλος του κινήματος για την ανατροπή αλλά και για την υπεράσπιση της εξουσίας των πολιτών, τότε πολύ εύκολα μπορούμε να θεωρήσουμε ότι αρκεί «να συμφωνήσουμε σε ένα πρόσωπο, στη βάση ενός προγράμματος και πάμε όλοι μαζί να αλλάξουμε τον δήμο». Μια αντίληψη που είναι όχι μόνο αναποτελεσματική (ακόμη και εάν «πάρουμε» τον δήμο) αλλά και μας γυρίζει πίσω. Διαπαιδαγωγεί τους πολίτες στην φενάκη ότι η εξουσία αλλάζει χέρια με Μια συμφωνία, με Μια εκλογική διαδικασία (Μια Κυριακή), έξω από τους πολίτες (με την έννοια των ενεργών συλλογικοτήτων), χωρίς τη συμμετοχή τους σε όλα τα επίπεδα και βεβαίως χωρίς συγκρούσεις (με τους εργολάβους, την εκκλησία, τους μεγαλοεκδότες, την κυβερνητική πολιτική).
Ακόμη περισσότερο παραβλέπει τις αναπόφευκτες συνέπειες -σε επίπεδο πολιτικής συνείδησης- πολιτικής ανοχής και συνεργασίας με τις δυνάμεις που εφαρμόζουν στην πράξη την πιο σκληρή και ανάλγητη πολιτική του νεοφιλελευθερισμού.
Ιδιαίτερα για τη Θεσσαλονίκη, η συνεχής επίκληση της αναγκαιότητας ανατροπής της κυριαρχίας της τριάδας (δήμαρχος, νομάρχης, μητροπολίτης), μέσω ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ, όπως αναπτύχθηκε πιο πάνω, μπορεί να «ακούγεται ευχάριστα στα αυτιά μας», αλλά όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα της πόλης, αλλά επιπλέον ακυρώνει κάθε μελλοντική προοπτική. Έτσι είναι σημαντικό να πληροφορηθούν οι πολίτες για τη στάση όλων των πολιτικών δυνάμεων και το ρόλο που διαδραμάτισαν σε κρίσιμα ζητήματα της πόλης (π.χ. ας μας θυμίσει ο κ. Μπουτάρης τη θέση που τήρησε η παράταξή του στο δημοψήφισμα για την υποθαλάσσια, τη θέση που εξέφρασε για την πρόταση της διοίκησης της ΔΕΘ περί «αξιοποίησης» του χώρου της ΔΕΘ, ή για την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού της πόλης...).
Θετική διέξοδος
Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αναλάβει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες και να ανοίξει όλα τα ζητήματα σε τοπικό επίπεδο, προτείνοντας όχι μόνο λύσεις των προβλημάτων, αλλά (κυρίως) τη ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ επίλυσής τους, μέσω της ενεργούς συστράτευσης και συμμετοχής όλων. Με έμφαση στα κινήματα της πόλης αλλά και στην περιφερειακή αποκέντρωση, την οικονομική αυτοτέλεια των Δήμων, την απόλυτη αντίθεση στις ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα).
Οφείλει να πρωταγωνιστήσει στη δημιουργία και ενίσχυση της αυτοοργάνωσης των πολιτών και να εμφυσήσει την αυτοπεποίθηση στις δυνάμεις τους. Τα κινήματα της πόλης έχουν να καταθέσουν σημαντικές επιτυχίες. Να εκθέσει με σαφήνεια τις θέσεις και τις προϋποθέσεις για την κοινωνική αλλαγή στην πόλη. Να εξηγήσει ότι τα ζητήματα δεν είναι μόνο τεχνοκρατικά, ή μόνο διαχειριστικά, αλλά πρωτίστως πολιτικά.
Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο ο ΣΥΝ, σύντροφοι, μην το ξεχνάμε) πρέπει να απευθύνουν κάλεσμα προς όλους τους κατοίκους (ντόπιους και αλλοδαπούς) για να συζητήσουν όλοι μαζί τους τρόπους για να αλλάξει ουσιαστικά η πολιτική της διοίκησης στην πόλη και όχι μόνον τα πρόσωπα.
Να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του σε ΜΙΑ δημοτική και ΜΙΑ νομαρχιακή κίνηση και να στήσει επιτροπές ΣΥΡΙΖΑ ανά δημοτικό διαμέρισμα με αντίστοιχη δικτύωση και στο νομαρχιακό επίπεδο. Να αναδείξει τα ζητήματα δημοκρατίας και συλλογικής λειτουργίας.
Να διερευνήσει με όρους αξιοπιστίας και αποτελεσματικότητας τα περιθώρια που υπάρχουν για συνεργασία με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς και της Οικολογίας, καθώς και με πολίτες από άλλους πολιτικούς χώρους, σε μικρά και μεγάλα ζητήματα της πόλης και του νομού.
Εάν και όπου προκύψει, να εξετασθούν και οι εκλογικές συνεργασίες που θα ανοίγουν το δρόμο την επόμενη μέρα για να γίνει όντως πράξη η πολυπόθητη αλλαγή στην Τ.Α. με συμφωνία πάνω σε τρεις άξονες:
α) αντίθεση και μέτωπο στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές στην Τ.Α. (ελαστικές σχέσεις εργασίας, εισβολή του ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ),
β) διεύρυνση του δημόσιου χώρου (πράσινο αλλά και κοινωνική πρόνοια),
γ) βάθεμα της δημοκρατίας με όρους ενεργούς συμμετοχής των πολιτών (συμμετοχικός προϋπολογισμός, συνοικιακά συμβούλια, αυτοδιαχείριση).
-Αλλιώς το «όλοι μαζί αδέλφια» μπορεί να γίνει «όλοι μαζί για το γκρεμό της αναξιοπιστίας».
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS