Συντρόφισσες και Σύντροφοι – Φίλοι και Φίλες.
Με την συγκέντρωση αυτή, θέλουμε να στείλουμε ένα μήνυμα ενότητας, αντίστασης και αγώνα.
Αυτό το μήνυμα στέλνει η Αριστερά σε αυτή τη κρίσιμη στιγμή στους εργαζόμενους, στους άνεργους, στους νέους ανθρώπους σε όλες και όλους όσοι αγωνιούν για το παρόν και το μέλλον τους.
Tο στέλνει σε όλες και όλους αυτούς που αγωνίζονται να επιβιώσουν με μισθούς και συντάξεις φτώχειας, σε όλες και όλους όσοι βλέπουν τη ζωή τους να περνάει μέσα στην αγωνία και την ανασφάλεια.
Και το μήνυμα αυτό λέει: Τώρα δεν είναι ώρα ούτε της υπομονής ούτε της συναίνεσης. Τώρα είναι ώρα να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, πριν να είναι αργά.
Αρκετά μίλησαν οι κερδοσκόποι, οι κάθε λογής πρόθυμοι τεχνοκράτες, τα παπαγαλάκια του νεοφιλελευθερισμού.
Τώρα θα μιλήσουν οι εργαζόμενοι. Τώρα θα μιλήσει η κοινωνία, που όλοι αυτοί την θέλουν αμήχανη, παθητική και φοβισμένη.
Και η φωνή της, η φωνή που διεκδικεί ζωή και αξιοπρέπεια, θα ακουστεί πολύ δυνατά. Σε ολόκληρη την Ελλάδα και σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Αυτό το μήνυμα μεταφέρουμε σήμερα από την άλλη άκρη της Ευρώπης. Από την Ιβηρική χερσόνησο, από όπου η Πορτογαλική και Ισπανική αριστερά μας στέλνουν μήνυμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης.
Αλλά και μήνυμα ελπίδας ότι οι δυνάμεις του κεφαλαίου και της χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας από δω και στο εξής δε θα αλωνίζουν μόνες τους στην Ευρώπη.
Η φωνή των εργαζόμενων, η φωνή των λαών θα ακουστεί δυνατά, αφού δε θα μείνουμε ο καθένας μόνος του αλλά θα συντονίζουμε τις προσπάθειές μας και τις δράσεις μας.
Θα συντονίσουμε τις δράσεις μας για να δώσουμε ένα μήνυμα ισχυρό. Τόσο ισχυρό ώστε να φτάσει στους κομισάριους των Βρυξελών και στους κερδοσκόπους των αγορών.
Τόσο ισχυρό ώστε να τρομοκρατήσει τους τρομοκράτες και να ανατρέψει τα σχέδια ισοπέδωσης των κοινωνικών κατακτήσεων των λαών της Ευρώπης.
Σ/σες και σ/φοι, φίλες και φίλοι
Αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό είναι πρωτοφανή. Ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν είδαμε τέτοιου μεγέθους επίθεση σε εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, τέτοια απόπειρα να λεηλατηθούν ζωές και να υποθηκευτεί το μέλλον ολόκληρων γενεών.
Αν νομίζουν ότι τα σχέδιά τους θα υλοποιηθούν χωρίς αντίσταση και χωρίς κόστος, είναι πολύ γελασμένοι.
Αν νομίζουν ότι ο κόσμος της δουλειάς, οι άνθρωποι του μεροκάματου, οι νέοι των 700 ευρώ θα παρακολουθούν αμέτοχοι την επίθεση που οργανώνεται εναντίον τους κάνουν πολύ μεγάλο λάθος.
Ο κόσμος αυτός έχει φωνή. Και η φωνή αυτή θα ακουστεί πολύ δυνατά.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Τις τελευταίες μέρες, βομβαρδιζόμαστε με αναλύσεις για την άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας.
Το μόνο που δεν ακούγεται είναι ποιος είναι υπεύθυνος για την κατάσταση αυτή.
Είναι αδιανόητο να μην πληρώνει κανείς τον πολιτικό λογαριασμό, να μην ζητιούνται και μην αποδίδονται οι βαριές ευθύνες στις παρατάξεις του δικομματισμού που σπατάλησαν την μεταπολίτευση και τον πλούτο της χώρα μας, υπηρετώντας εγχώρια και διεθνή μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και οδηγώντας σε απόγνωση το μεγαλύτερο μέρος του λαού μας και ιδιαίτερα της νεολαίας.
Για την Αριστερά το χρέος, και τα μεγάλα ελλείμματα που συμβαδίζουν με την ανεργία και την φτώχεια, αποτελούν πρόβλημα που πρώτοι εμείς υφιστάμεθα και πρώτοι απʼ όλους εμείς τονίσαμε τις βαρύτατες κοινωνικές τους συνέπειες.
Για μας η κρίση δεν είναι ένα κόλπο ή ένα τρικ του διεθνούς νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού μοντέλου αλλά είναι και μια πραγματικότητα η οποία εκτός από προβλήματα δημιουργεί και το πεδίο για τη διαμόρφωση και την προβολή πραγματικά εναλλακτικών προοδευτικών προτάσεων για την υπέρβασή της, σαν αυτές που εμείς από την πρώτη στιγμή με αιχμή το τραπεζικό σύστημα είχαμε επεξεργαστεί και προβάλλει έγκαιρα.
Όταν εμείς εδώ και χρόνια μιλάγαμε μαζί με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς που μαζί συγκροτήσαμε το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς και το Ευρωπαϊκό κοινωνικό Φόρουμ, για ένα επικίνδυνο Σύμφωνο Σταθερότητας που θα έπρεπε να αλλάξει και να γίνει Σύμφωνο για την απασχόληση, για την κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη και για την αειφόρο ανάπτυξη, μας θεωρούσαν ως ευρωσκεπτικιστές, ως υπονομευτές του κοινού ευρωπαϊκού οράματος, ως μια Αριστερά που απέχει από την πραγματικότητα και στηρίζεται σε ουτοπικές αναλύσεις και σε ιδεοληψίες.
Τα ίδια μας έλεγαν όταν ως Προμηθείς για την επερχόμενη κρίση διοργανώσαμε τα μαζικά ευρωπαϊκά κοινωνικά φόρα και βάλαμε στο κέντρο της κινητοποίησής μας το σύνθημα «να είναι οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη», όπως και σήμερα που λέμε «να μην πληρώσουμε εμείς τη δικιά τους κρίση».
¨Όλα αυτά τα χρόνια όμως οι περίφημες αγορές ζητούσαν επί της ουσίας να σταματήσει κάθε μορφή αναδιανομής πλούτου στην κοινωνία.
Και αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι η εκτίναξη των ελλειμμάτων και του χρέους, για τα οποία οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι σύρονται σήμερα στο ειδώλιο.
Στο διάστημα αυτό όμως δεν εκτινάχθηκαν μόνο τα ελλείμματα. Εκτινάχθηκαν και οι κοινωνικές ανισότητες, πράγμα για το οποίο επίσης η χώρα μας δεχόταν διεθνώς συγχαρητήρια.
Ρωτάμε λοιπόν σήμερα; Ποιος είναι υπεύθυνος για την σημερινή κρίση;
Είναι οι συντάξεις των 500 και 600 ευρώ;
Είναι οι μισθοί που συνήθως εξανεμίζονται στις πρώτες 15 μέρες;
Είναι οι άνθρωποι που προσπαθούν να ζήσουν τις οικογένειές τους με δουλειές του ποδαριού;
Είναι οι στρατιές των ανασφάλιστων και των stage που βρέθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη στο δρόμο;
Γιατί αυτοί καλούνται σήμερα να πληρώσουν και μάλιστα πολύ σκληρά, για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί.
Θα το πούμε λοιπόν ευθέως. Όταν σήμερα όλος ο κόσμος μιλάει για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει μια Ελλάδα. Υπάρχουν δύο.
Υπάρχει η Ελλάδα των λίγων και ισχυρών. Αυτών που πλούτισαν με τις σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές, με τις χαριστικές ρυθμίσεις χρεών, με τις κερδοφόρες μπίζνες εις βάρος του δημόσιου συμφέροντος, με τα 28 δις κρατικής ενίσχυσης, με την κερδοσκοπία των ομολόγων του δημοσίου, με την μεταφορά των ασφαλιστικών υποχρεώσεών τους στο ΙΚΑ, με τις σημαίες ευκαιρίας, με τα καρτέλ και την αισχροκέρδεια, με την διαρκή συμπίεση του κόστους εργασίας.
Και υπάρχει και η άλλη Ελλάδα, η Ελλάδα των πολλών. Αυτών που δεν θέλουν τίποτα άλλο εκτός από το να ζουν με τη δουλειά τους, αλλά να ζουν με αξιοπρέπεια.
Αυτών που διεκδικούν το δικαίωμά τους στη μόρφωση, στην αξιοπρεπή διαβίωση, στην υγεία και την παιδεία. Και σήμερα, αυτή η δεύτερη Ελλάδα, η Ελλάδα των πολλών καλείται να πληρώσει τα σπασμένα της κρίσης. Και να διασφαλίσει την υψηλή κερδοφορία των λίγων.
Αλλά δεν πάει άλλο. Η αίσθηση της κοινωνικής αδικίας και της εκμετάλλευσης ξεχειλίζει πια. Και η απάντηση θα δοθεί στους δρόμους.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Δεν αξίζει το κόπο να αναφερθώ εκτενώς στις προεκλογικές δεσμεύσεις της σημερινής κυβέρνησης και του σημερινού πρωθυπουργού προσωπικά.
Είναι πλέον κοινός τόπος ότι δεν έχει υπάρξει ποτέ μεγαλύτερη και τόσο απροκάλυπτη υπαναχώρηση, τέτοιας κλίμακας διάψευση των προσδοκιών για ευρύτατα κοινωνικά στρώματα.
Ο κόσμος θέλησε να απαλλαγεί από μια κοινωνικά άδικη και σκληρή πολιτική την οποία εφάρμοζε η Νέα Δημοκρατία. Και εμπιστεύτηκε τον κ. Παπανδρέου ο οποίος δεν τσιγκουνεύτηκε καθόλου σε διακηρύξεις κοινωνικής ευαισθησίας.
Ο κόσμος ψήφισε τις δεσμεύσεις για ένα κοινωνικά δίκαιο και βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα. Και σήμερα έρχεται αντιμέτωπος με τις κυνικές δηλώσεις του κ. Λοβέρδου ότι η αλληλεγγύη των γενεών έχει τελειώσει και ότι το μόνο που θα μείνει όρθιο από το ασφαλιστικό είναι οι συντάξεις πείνας.
Ο κόσμος ψήφισε την περίφημη δέσμευση του κ. Παπανδρέου ότι θα ματώσει στις διαπραγματεύσεις με τους κοινοτικούς εταίρους προκειμένου να υπερασπιστεί το δημόσιο συμφέρον. Και σήμερα βλέπει τον πρωθυπουργό της χώρας και τον κ. Παπακωνσταντίνου να παίζουν με κατεβασμένα χέρια.
Να εκχωρούν κοινωνικά δικαιώματα στους κερδοσκόπους, ανοίγοντας τους ακόμα περισσότερο την όρεξη.
Να παραιτούνται από κάθε διεκδίκηση κοινοτικής αλληλεγγύης, όπως θα ήταν αυτονόητο στο πλαίσιο ενός κοινού νομίσματος.
Και να διαβεβαιώνουν ότι είναι έτοιμοι να υλοποιήσουν τα πιο αδιανόητα σχέδια προκειμένου να αποκαταστήσουν την αξιοπιστία της χώρας.
Μόνο που αυτό στο οποίο καλείται σήμερα η χώρα, είναι να βυθιστεί στην ανεργία, στην φτώχεια και στην οικονομική ύφεση, χωρίς καμία προοπτική διεξόδου.
Και είναι πρόθυμοι να υλοποιήσουν μια τέτοια εγκληματική πολιτική, γιατί νομίζουν ότι με το κόλπο της επιτήρησης και των εξεταστικών επιτροπών θα αποφύγουν το πολιτικό κόστος.
Είναι όμως βαθιά γελασμένοι.
Είναι πολύ γελασμένοι αν νομίζουν ότι δεν θα δώσουν λόγο για τις πολιτικές τους επιλογές στην ελληνική κοινωνία.
Γι αυτό οφείλουμε να είμαστε ξεκάθαροι.
Οι εκκλήσεις για εθνική ενότητα μπροστά στην κρίσιμη φάση που περνάει η χώρα, είναι απροκάλυπτα υποκριτικές.
Καλούνται, δηλαδή, οι εργαζόμενοι σε ενότητα με τις τράπεζες για να βγούμε από το αδιέξοδο;
Και εντάξει, οι εργαζόμενοι θα συνεισφέρουν με μείωση του εισοδήματός τους, με κατάργηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων, με περισσότερη έμμεση φορολογία, με διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος.
ΟΙ τράπεζες και τα ισχυρά οικονομικά κέντρα, τι ακριβώς καλούνται να συνεισφέρουν;
Τίποτα απολύτως, είναι η απάντηση.
Αν το σχέδιο πάει καλά, απλώς θα συνεχίσουν να βουλιάζουν στα κέρδη.
Αλλά με τέτοιους όρους δεν υπάρχει καμία εθνική ενότητα.
Για την αριστερά, λοιπόν, η διαχωριστική γραμμή είναι διαφορετική. Και τώρα με την κρίση, αυτή η διαχωριστική γραμμή γίνεται περισσότερο ευδιάκριτη από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν.
Από την μια μεριά είναι οι ανθρώπινες ζωές, η δουλειά, η αξιοπρέπεια και από την άλλη είναι τα κέρδη.
Και αυτή είναι η γραμμή που χωρίζει σήμερα ολόκληρη την Ευρώπη.
Η μόνη ενότητα λοιπόν που μπορεί να αντιμετωπίσει την σημερινή κατάσταση, είναι η ενότητα ανάμεσα στους εργαζόμενους.
Είναι η στάση της αλληλεγγύης και του αγώνα ανάμεσα στους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους οικονομικά αδύναμους.
Γιατί η ενότητα και η αλληλεγγύη είναι η μοναδική τους δύναμη. Είναι ο μοναδικός τρόπος να ακουστεί δυνατά η φωνή τους.
Η πολιτική που ακολουθείται σήμερα δεν πρόκειται να μας βγάλει από κανένα αδιέξοδο. Καμία οικονομία δεν κατάφερε ποτέ να ισορροπήσει τα οικονομικά της μεγέθη χωρίς ανάπτυξη.
Οι δημοσιονομικοί περιορισμοί, οι περικοπές μισθών, ο στραγγαλισμός της πραγματικής οικονομίας δε πρόκειται να έχουν κανένα αποτέλεσμα.
Αντίθετα θα μας βάλουν ακόμα πιο βαθιά στον φαύλο κύκλο της ύφεσης.
Θα οδηγήσουν σε μια τραγωδία. Σε ένα νέο κύκλο ύφεσης όπου ούτε καν οι δημοσιονομικοί στόχοι δεν θα επιτευχθούν.
Και αυτό δεν το λέει μόνο η ριζοσπαστική Αριστερά. Το λένε και όλοι οι οικονομολόγοι, στους οποίους ο κ. Παπανδρέου αναφερόταν διαρκώς προεκλογικά, για να τους ξεχάσει όμως σήμερα, που πλέκει το εγκώμιο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Και όταν μιλάμε για μια συνεχώς ανατροφοδοτούμενη ύφεση, δεν μιλάμε για στατιστικές.
Μιλάμε για ανεργία, μιλάμε για φτώχεια, μιλάμε για τεράστια αδιέξοδα.
Μιλάμε για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που δεν θα μπορεί να συντηρηθεί με τον μισθό του ή την σύνταξή του, που θα εξωθηθεί στα παγκάκια και θα μαζεύει τα σκουπίδια από τις λαϊκές αγορές.
Μιλάμε για την κατάργηση της πρόσβασης σε κοινωνικές υπηρεσίες, για κόσμο που δεν θα έχει δικαίωμα να αρρωστήσει αν δεν έχει λεφτά για να πληρώσει.
Και δεν είναι ότι αυτή η προοπτική διαφεύγει από την σκέψη των κυρίαρχων οικονομικών κύκλων, ντόπιων και ξένων. Κάθε άλλο.
Απλώς δεν την θεωρούν καθόλου κακή. Στο βωμό του κέρδους και της ανταγωνιστικότητας πάντα θα υπάρχουν παράπλευρες απώλειες.
Αρκεί να ανοίξουν οι ευκαιρίες για κέρδη. Κάθε λύση προς αυτή τη κατεύθυνση την ονομάζουν νοικοκύρεμα και σταθεροποίηση.
Έχουν όμως και μια μεγάλη ανησυχία. Δεν έχουν τεστάρει πόσο μπορεί να αντέξει το σκοινί που τραβάνε δίχως να σπάσει.
Για αυτό και κάπου πρέπει να εφαρμόσουν το πείραμά τους, για να μετρήσουν τις αντιδράσεις, να δουν πόσο μπορεί να αντέξει ένας λαός.
Και το πειραματόζωο είναι η χώρα μας και ο ελληνικός λαός και η πάντα πρόθυμη πολιτική ηγεσία των κυβερνήσεων του δικομματισμού.
Σε εμάς λοιπόν θα δοκιμάσουν πρώτα για να συνεχίσουν μετά και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, με πρώτες στη σειρά αυτές του ευρωπαϊκού Νότου.
Να δουν πόσο μπορεί να αντέξει ένας λαός, μια κοινωνία χωρίς να αντιδράσει.
Αυτό θέλουν να μετρήσουν, αυτή η λογική βρίσκεται σήμερα στον πυρήνα της περίφημης κοινοτικής επιτήρησης, αυτή τη τεχνογνωσία θέλουν να δοκιμάσουν.
Υπάρχει βέβαια και η περιβόητη τεχνογνωσία του ΔΝΤ, που εφαρμόστηκε στη Λατινική Αμερική, αλλά εκεί κάτι δε πήγε καλά στο πείραμα και η οργή ξεχείλισε σε εξεγέρσεις.
Αυτό είναι το μόνο ίσως που τους τρομάζει, αλλά στη περίπτωση των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου έχουν τις πρόθυμες σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, να παίξουν το ρόλο του Δούρειου Ίππου. Να ελέγξουν τις αντιδράσεις των συνδικάτων, να θολώσουν τα νερά, να χρησιμοποιήσουν τη γνωστή πια διγλωσσία.
Άλλα λένε και άλλα κάνουν.
Στο εσωτερικό τα ρίχνουν στις κακές αγορές και έξω συμμορφώνονται πλήρως στο ασφυκτικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που και οι ίδιοι φυσικά συνοικοδόμησαν μαζί με τις φιλελεύθερες δυνάμεις της Ευρώπης.
Αυτό κάνει και ο Ισπανός Θαπατέρο και ο Πορτογάλος Σώκρατες.
Αυτό κάνει και η κυβέρνηση του κου Παπανδρέου τέσσερις μήνες τώρα.
Προς τα μέσα, κάνει την αμέτοχη, σηκώνει τα χέρια, μιλάει για κατάργηση της εθνικής μας κυριαρχίας και προσπαθεί αμήχανα να τα φορτώσει στους προκατόχους της.
Αλλά προς τα έξω είναι το καλό και πρόθυμο παιδί. Υπόσχεται απολύσεις και περικοπές, υπόσχεται διάλυση του ασφαλιστικού, υπόσχεται τη συνταγή της ολοκληρωτικής κοινωνικής οπισθοδρόμησης, υπόσχεται κάθε τι που θα μπορούσε να κατευνάσει τις άγριες κερδοσκοπικές διαθέσεις των αγορών.
Αλλά που να κατευναστούν. Όσα περισσότερα τους δίνουν τόσο περισσότερα θα ζητάνε. Χθες ζητάγανε το 14ο μισθό, αύριο θα ζητάνε και το 13ο. Μεθαύριο μπορεί και να τους ζητήσουν και όλους.
Αυτός ο δρόμος τελειωμό δεν έχει.
Και όλα αυτά για να μη χρεοκοπήσει η χώρα.
Μα τι νόημα έχει η επίκληση του στόχου αυτού όταν με τις επιλογές αυτές στο όνομα του στόχου οδηγούμε σε πλήρη χρεοκοπία τη κοινωνία;
Και πως μπορούμε να μιλάμε για διάσωση της χώρας από τη χρεοκοπία όταν θα έχουμε μια χρεοκοπημένη κοινωνία;
Και τι είδους σοσιαλιστές είναι αυτοί που θα δεχτούν πιέσεις και «στημένες πιέσεις» ώστε να κοπούν μισθοί και επιδόματα εργαζομένων?
Των εργαζομένων που εργάζονται περισσότερο από όλους στην Ευρώπη και έχουν μόλις το 70 % του μέσου μισθού της ευρωζώνης.
Άραγε έδωσαν πρώτα πίσω οι τραπεζίτες το ζεστό κρατικό χρήμα που τους έσωσε πέρυσι? Κόπηκαν οι παρανοϊκοί εξοπλισμοί στη μέση;
Εισπράχθηκε τίποτε από τις εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρείες;
Εισπράχθηκαν τα 12 δις ευρώ της εισφοροδιαφυγής;
Χωρίς να έχει γίνει τίποτε από όλα αυτά η κυβέρνηση επιλέγει την «τεχνογνωσία», δηλαδή την θηλιά στον λαιμό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Οφείλουμε να το πούμε ξεκάθαρα. Αυτό που πληρώνουμε σήμερα, είναι η χρεωκοπία ενός μοντέλου ανάπτυξης που εφαρμόστηκε τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη.
Το περίφημο Σύμφωνο Σταθερότητας έχει πια καταργηθεί στη πράξη και αυτό δε μπορεί να κάνουν πως δεν το βλέπουν.
Η ίδια η κρίση το κατάργησε κι αυτό αποδεικνύεται από το έλλειμμα της Γερμανίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας, της Βρετανίας όσο και της Ελλάδας.
Κρατάνε από αυτό, μόνο τη θρησκευτική προσήλωση στη διάλυση των ασφαλιστικών συστημάτων και των εργασιακών σχέσεων.
Αυτά που υπαγορεύουν οι διεφθαρμένοι οίκοι αξιολόγησης που παριστάνουν τους γενικούς εισαγγελείς των χρεών και των ελλειμμάτων και που προέβλεπαν ζωή χαρισάμενη για τη Lehman Brothers μια μέρα πριν καταρρεύσει.
Οι οίκοι αξιολόγησης που καθορίζουν τη πορεία και το μέλλον ολόκληρων κρατών. Αυτά τα άντρα διαφθοράς που αντί να καταγγέλλονται από την ηγεσία της ευρωπαϊκής ένωσης, αναβαθμίζονται και επισημοποιούνται όπως αποκάλυψε ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ πριν από λίγες μέρες στο ευρωκοινοβούλιο.
Σήμερα, με το ελάχιστα πειστικό πρόσχημα της προστασίας της ευρωζώνης από τις κερδοσκοπικές πιέσεις, προωθούνται όλες οι μεταρρυθμίσεις που βρήκαν αντίσταση από τους εργαζόμενους της Ευρώπης όλα τα προηγούμενα χρόνια και ξηλώνονται κατακτήσεις δεκαετιών που κερδήθηκαν με αίμα και με θυσίες από τους λαούς της Ευρώπης.
Το ξήλωμα του ασφαλιστικού συστήματος, η κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος, η πλήρης διάλυση του κοινωνικού κράτους, η ιδιωτικοποίηση κάθε δημόσιας περιουσίας. Και ακόμα η κατάργηση κάθε αναδιανομής πλούτου, όπως θεμελιώθηκε στις ευρωπαϊκές κοινωνίες μετά τον πόλεμο.
Για μας, η Ευρώπη σήμερα δεν είναι απλώς ένα θεσμικό μόρφωμα. Οι αποφάσεις που παίρνονται σήμερα στις Βρυξέλλες αποτυπώνουν τους συσχετισμούς δύναμης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία.
Ότι χάνεται από κοινωνικά δικαιώματα, μετατρέπεται σε κέρδος. Και αυτό πρέπει να το καταλάβουν οι εργαζόμενοι που αύριο θα διαπιστώσουν ότι ο εργοδότης τους θα μπορεί να τους απολύσει χωρίς αποζημίωση.
Και οι νέοι που θα διαπιστώσουν ότι δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να θεμελιώσουν δικαίωμα σε αξιοπρεπή σύνταξη, ακόμα και αν δουλεύουν μέχρι τα 70 τους.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, οι εργαζόμενοι δεν θα απαντήσουν με εθνική περιχαράκωση, δεν θα απαντήσουν με εθνική συναίνεση.
Η μοναδική απάντηση είναι ο ενιαίος και αλληλέγγυος αγώνας των εργαζομένων σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η απάντηση είναι ο αγώνας για μια άλλη Ευρώπη, που δεν θα στηρίζεται στο απαξιωμένο Σύμφωνο Σταθερότητας, ούτε θα κυβερνάται από μια ανεξέλεγκτη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Αλλά θα χτιστεί ξανά, μέσα από ενωτικούς κοινωνικούς αγώνες σε καινούρια βάση.
Μπροστά στην επίθεση του κεφαλαίου, οι Έλληνες, οι Γερμανοί, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Πορτογάλοι εργαζόμενοι, ελάχιστα πράγματα έχουν να χωρίσουν.
Αλλά τους ενώνει ο αγώνας για μια δημοκρατική κοινωνική Ευρώπη.
Ένας αγώνας που διεξάγεται ταυτόχρονα σε εθνικό αλλά και σε διεθνές πεδίο, με στόχο το πάντα επίκαιρο σύνθημα του κοινωνικού Φόρουμ: οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Το μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ προς τις κοινωνικές δυνάμεις είναι ότι μπροστά μας βρίσκονται δύο δρόμοι.
Ο ένας είναι ο δρόμος της παραίτησης και της υποταγής.
Ο άλλος είναι ο δρόμος των κοινωνικών αγώνων. Ο δρόμος της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Μπορούμε να νικήσουμε αν βαδίσουμε αυτόν τον δρόμο ενωμένοι. Ξέροντας ότι έχουμε με την μεριά μας το δίκαιο και την αλήθεια.
Στις 24 Φεβρουαρίου είναι η Γενική Απεργία. Πρέπει να γίνει πραγματικός σεισμός. Ένας σεισμός που θα κουνήσει τα γραφεία μέσα στα οποία λαμβάνονται οι αποφάσεις για την ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.
Ένας σεισμός που θα γίνει αισθητός στις Βρυξέλλες. Και που θα δώσει το μήνυμα της αντίστασης στους εργαζόμενους ολόκληρης της Ευρώπης.
Ξέρουμε ότι τα επίσημα συνδικάτα βρίσκονται πολύ πίσω από τις απαιτήσεις των καιρών. Μετά βίας και μέσα από πολλές παλινωδίες και τακτικισμούς πήρε η 24η Φεβρουαρίου τον χαρακτήρα της γενικής Απεργίας.
Ξέρουμε ότι πολύ λίγα πράγματα έχουν γίνει από αυτή την πλευρά για τον συντονισμό της δράσης των εργαζομένων στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Ξέρουμε επίσης ότι τη πρωτοβουλία που αναλάβαμε εμείς, να προτείνουμε μαζί με την αριστερά των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, που πλήττονται πρώτες από τη κρίση, το συντονισμό των αγώνων των εργαζομένων για κοινά αιτήματα και κινητοποιήσεις, θα έπρεπε πρώτοι αυτοί να το τολμήσουν, αν είχαν τη στοιχειώδη ευθύνη να ξεηολίσουν από τη γραφειοκρατική και διαχειριστική αντίληψη.
Αυτοί όμως δε μπορούν να συνεννοηθούν με την ΑΔΕΔΥ για κοινή απεργιακή κινητοποίηση, θα αναλάβουν τη πρωτοβουλία να συνεννοηθούν με τους Ισπανούς και τους πορτογάλους;
Ας μη τους αφήσουμε λοιπόν να πνίξουν την απεργία της ερχόμενης Πέμπτης, αντιμετωπίζοντάς την ως άλλη μια διεκπεραιωτική υπόθεση για την τιμή των όπλων.
Ας τη κάνουμε δική μας υπόθεση.
Τα πρωτοβάθμια σωματεία, οι εργαζόμενοι των 700 ευρώ, οι άνεργοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, να την μετατρέψουν σε μια τεράστια φωνή διαμαρτυρίας και αντίστασης.
Και αυτό θα είναι μόνο η αρχή .
ΘΑ είναι η αρχή για την συγκρότηση ενός μεγάλου κοινωνικού μετώπου, ενός μεγάλου κοινωνικού συνασπισμού που θα αναμετρηθεί με τους σημερινούς συσχετισμούς. Και που θα προωθήσει ένα εναλλακτικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της μεγάλης κοινωνικής κρίσης.
Στο μέτωπο αυτό έχουν θέση όλοι. Όλοι αυτοί που διεκδικούν το αυτονόητο δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή.
Όλοι αυτοί που θέλουν η ζωή να προχωρήσει προς τα εμπρός και όχι να γυρίσει εκατό χρόνια πίσω.
Όλοι αυτοί που υπερασπίζονται τις αξίες της ενότητας και της αλληλεγγύης, ανεξάρτητα από το τι ψήφισαν στις εκλογές.
Όλοι αυτοί που καταλαβαίνουν ότι έλληνες και μετανάστες εργαζόμενοι έχουν κοινά συμφέρον απέναντι στην εργασιακή εκμετάλλευση.
Όλοι αυτοί που αντιδρούν στην περίεργη συμμαχία που έχει συγκροτηθεί ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ, τη Νέα Δημοκρατία και το ΛΑΟΣ, με στόχο την χειρότερη μέχρι σήμερα κοινωνική οπισθοδρόμηση.
Στέλνουμε λοιπόν από αυτή τη συγκέντρωση το μήνυμα του ενωτικού κοινωνικού αγώνα.
Αφού η κυβέρνηση δεν τολμά ή δε μπορεί να σηκώσει ανάστημα, να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, να το κάνει ο ελληνικός λαός.
Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι οι νέες και οι νέοι να βγάλουν την χώρα από την κρίση. Να μπλοκάρουν τα μέτρα της κυβέρνησης.
Το σύνθημα ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ να μπει σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε σπίτι, σε κάθε σχολή, στους δρόμους του δίκαιου αγώνα των αγροτών.
Σε αυτό τον αγώνα δε χωράνε αποκλεισμοί περιχαρακώσεις. Και τους θέλουμε όλους δίπλα μας, να δώσουμε τη μάχη μαζί.
Θέλουμε δίπλα μας τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ που για μια ακόμη φορά αισθάνεται προδομένος.
Θέλουμε δίπλα μας τους απογοητευμένους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας που αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν σε τίποτα να ελπίζουν ακολουθώντας το δρόμο της παθητικής αποδοχής επιλογών που καταστρέφουν τη ζωή μας.
Κυρίως όμως θέλουμε δίπλα μας όλες τις δημιουργικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας.
Για αυτό και καλούμε τους ανθρώπους των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών, να βρεθούν στο πλευρό των ανθρώπων που δοκιμάζονται.
Γιατί δε μας αξίζει μια Ελλάδα με ένα εκατομμύριο άνεργους και δύο ή τρία εκατομμύρια φτωχούς.
Γιατί δε μπορεί κανείς να εμπνευστεί, να δημιουργήσει να γράψει σε ένα τοπίο κατεστραμμένο, με μια κοινωνία διαλυμένη.
Τώρα είναι η ώρα να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Εμείς πρώτοι απʼ όλους αναλαμβάνουμε τις δικές μας. Και ξεφεύγουμε από τη παραλυσία και την εσωστρέφεια.
Καλούμε όμως και όλες τις δυνάμεις της αριστεράς και της οικολογίας να αναλογιστούν και να αναλάβουν τις δικές τους.
Δε μπορεί η κοινωνία να στενάζει και εμείς να δίνουμε αγώνα για το ποιος θα παραβγεί στον άλλο.
Δε μπορεί ο κόσμος να χάνεται και εμείς να είμαστε σε δυο διαφορετικές συγκεντρώσεις και πορείες, η μια πεντακόσια μέτρα από την άλλη μη τυχόν και διασταυρωθούμε και κολλήσουμε καμιά ασθένεια.
Δεν μπορεί να συνεχίζεται για πολύ αυτή η κωμωδία.
Έχουμε όλοι ευθύνη απέναντι στην ιστορία.
Δε ζητάμε από κανέναν να προσχωρήσει στις απόψεις του αλλουνού.
Ζητάμε όμως από όλους να κάνουν το βήμα και να ενισχύσουν ενωτικούς και άρα αποτελεσματικούς αγώνες με στόχο να μπλοκαριστούν τα μέτρα.
Η ενεργοποίηση των κοινωνικών στρωμάτων, η ενεργή υπεράσπιση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, είναι το μοναδικό πράγμα που φοβούνται σήμερα οι κυρίαρχοι οικονομική κύκλοι.
Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Αν οι εργαζόμενοι εδώ αντιμετωπίσουν την σημερινή κατάσταση με παραίτηση και ηττοπάθεια, κάθε μέρα τα πράγματα θα γίνονται όλο και χειρότερα.
Αν, όμως, η κοινωνία αντισταθεί, το μήνυμα της αντίστασης θα περάσει σε ολόκληρη της Ευρώπη. Και αυτό είναι που τρέμουν οι μουλάδες του νεοφιλελευθερισμού, στην Αθήνα και τις Βρυξέλλες.
Μπορούμε, λοιπόν, να νικήσουμε.
Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε όλοι πόσο μεγάλη είναι η δύναμη που βρίσκεται στην ενότητα, στην αλληλεγγύη και στον αγώνα.
Οι αντίπαλοι μας το ξέρουν και αυτό ακριβώς είναι που φοβούνται.
Ας δώσουμε λοιπόν εκεί όλες μας τις δυνάμεις.
Ο αγώνας είναι μπροστά μας.
Αρκετά μίλησαν οι στημένοι τεχνοκράτες, οι ειδικοί, οι επαγγελματίες πολιτικοί και τα όρνεα των αγορών.
Τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσει η κοινωνία. Και η φωνή της θα είναι πιο δυνατή από κάθε άλλη φορά.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS