Βιώνουμε σήμερα μια μεγάλη διαρθρωτική πολυσύνθετη καπιταλιστική κρίση, η οποία δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και κρίση κλιματικών αλλαγών και όχι μόνο. Η κρίση αυτή είναι αποτέλεσμα της πλήρους και παταγώδους χρεοκοπίας του νεοφιλελευθερισμού, της αγοραίας «παγκοσμιοποίησης» και του ίδιου του καπιταλισμού.
Η Ελλάδα έχει περιέλθει σε μια νέα ιδιόμορφη «κατοχή» από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές και το διευθυντήριο της Ε.Ε. Ο παλιός Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος έχει επανέλθει με νέο, πολύ χειρότερο, πρόσωπο.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τον κρατικό προϋπολογισμό του 2010, το πρόγραμμα σταθερότητας (2010 - 2012) και τα πρόσθετα μέτρα για την κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης, τη μείωση των μισθών, το πάγωμα των προσλήψεων και τις νέες φορολογικές επιβαρύνσεις των φτωχών και μεσαίων στρωμάτων όλο και περισσότερο απομακρύνεται από τις όποιες περιορισμένου χαρακτήρα προεκλογικές δεσμεύσεις της έναντι των εργαζομένων. Ουσιαστικά εφαρμόζει το σχέδιο της προηγούμενης κυβέρνησης της ΝΔ, το οποίο μάλιστα υπερβαίνει προς πιο νεοφιλελεύθερες κατευθύνσεις. Έχει μετατραπεί σε άθυρμα και εκτελεστικό όργανο των αγορών.
Με τη συνδρομή της ηγετικής ελίτ της Ευρωπαϊκής ένωσης, των διεθνών χρηματοπιστωτικών-κερδοσκοπικών οργανισμών και των μεγάλων κρατικών και ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης διαμορφώνεται ένα ασφυκτικό κλίμα πειθάρχησης των εργαζομένων και της ελληνικής κοινωνίας. Με την τρομοκρατία των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και την επίκληση κινδύνων για την ίδια την εθνική κυριαρχία της χώρας μας, την ψευδή εικόνα περί του αναπόφευκτου των εφαρμοζόμενων πολιτικών, προσπαθούν να εμπεδώσουν στα λαϊκά στρώματα ένα κλίμα μοιρολατρίας και ηττοπάθειας.
Με πρόσχημα την αντιμετώπιση του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την ουσιαστική συναίνεση της ΝΔ επιχειρεί να αλλάξει πλήρως το οικονομικό κοινωνικό τοπίο, να αφαιρέσει θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα και να προωθήσει μία ριζική αναδιανομή εισοδημάτων και δικαιωμάτων σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων με στόχο να μειώσει τα εισοδήματά τους κατά 20-25% την επόμενη τριετία.
Η ανεργία στη χώρα μας υπερβαίνει το 15% (750.000 άνεργοι) και αυξάνεται συνεχώς και το 2010 εκτιμάται ότι θα υπερβεί το 20% (1.000.000 άνεργοι). Οι ελαστικές μορφές απασχόλησης συνεχώς επεκτείνονται, αφορούν πλέον όλες τις ηλικίες και περισσότερους από 1.100.000 εργαζόμενους. Οι απασχολούμενοι στη μαύρη/ανασφάλιστη εργασία υπερβαίνουν το 1.000.000.
Ταυτόχρονα έχει αυξηθεί η εργοδοτική αυθαιρεσία στους χώρους εργασίας. Σύνταγμα, νόμοι, εργατική νομοθεσία, συλλογικές συμβάσεις εργασίας και κανονισμοί για την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων παραβιάζονται ασύστολα από τους εργοδότες στο όνομα της μείωσης του κόστους εργασίας και του μέγιστου δυνατού κέρδους. Η πρώτη συνέπεια είναι η αύξηση των εργατικών ατυχημάτων και των επαγγελματικών ασθενειών.
Η κυβέρνηση αντί να πάρει ουσιαστικά μέτρα για την προστασία και την αύξηση της απασχόλησης αύξησε ακόμα περισσότερο τις στρατιές των ανέργων βγάζοντας στην ανεργία δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους με stage και συμβάσεις έργου στο δημόσιο τομέα χωρίς να τους δίνει καμία προοπτική απασχόλησης στο μέλλον. Επεκτείνει τα stage στον ιδιωτικό τομέα και προωθεί την χρηματοδότηση από τον ΟΑΕΔ των εργοδοτικών εισφορών όσων επιχειρήσεων προσλαμβάνουν νέους ανέργους, που όμως στην πράξη θα απολύουν παλαιότερους εργαζόμενους. Παγώνει τις προσλήψεις στο δημόσιο τομέα. Με την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης θα αυξήσει ακόμη περισσότερο την ανεργία των νέων.
Αντί να πάρει μέτρα για την κατάργηση των απάνθρωπων και αντεργατικών μορφών απασχόλησης (ενοικίαση εργαζομένων, υπεργολαβίες, συμβάσεις έργου κλπ), της μαύρης ανασφάλιστης εργασίας και τον περιορισμό της ασυδοσίας των εργοδοτών κυρίως στον ιδιωτικό τομέα, προωθεί νομοσχέδιο με το οποίο απλά ρυθμίζει, δηλαδή νομιμοποιεί τον εργασιακό μεσαίωνα στη χώρα μας.
Ταυτόχρονα προχωρά σε δραστική περικοπή των επιδομάτων των δημόσιων υπαλλήλων οδηγώντας σε μείωση τις αποδοχές τους δίνοντας έτσι και την κατεύθυνση για την εισοδηματική πολιτική και στους εργαζόμενους του ιδιωτικό τομέα. Μειώσεις μισθών στο δημόσιο σημαίνουν σκληρή λιτότητα, και στον ιδιωτικό τομέα.
Ενώ χρειάζεται στήριξη και ενίσχυση των μισθών, της εγχώριας παραγωγικής βάσης και της απασχόλησης, η κυβέρνηση, παραδομένη στις διεθνείς αγορές και τις νεοφιλελεύθερες επιλογές των κυρίαρχων της Ε.Ε., κάνει ακριβώς το αντίθετο, οδηγώντας σε επιδείνωση της ύφεσης και σε αύξηση της ανεργίας και της εργασιακής επισφάλειας.
Προχωρεί επίσης σε μια νέα φοροεπιδρομή στα λαϊκά στρώματα με άμεσους και κυρίως έμμεσους φόρους, είτε με τροπολογίες της νύκτας, που μετά από μεγάλες αντιδράσεις αποσύρθηκαν για να επανέλθουν με κανονικό νομοσχέδιο, είτε με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που προωθεί προς ψήφιση στη Βουλή.
Η μείωση μισθών μαζί με την αύξηση των φόρων συνιστά μια μεγάλη κοινωνική λεηλασία, ενώ θα έπρεπε να εφαρμοστεί μια πολιτική σε ριζικά αντίθετη κατεύθυνση για τον περιορισμό της φορολογικής ασυλίας μεγάλων κερδών, μεγάλων εισοδημάτων, μεγάλων περιουσιών, μεγάλων κληρονομιών και της φοροδιαφυγής που έχει προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις.
Η κυβέρνηση αθέτησε πλήρως την υπόσχεσή της για κατάργηση του Νόμου «Πετραλιά» και προωθεί την αντικατάσταση του αναδιανεμητικού χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης με το κεφαλαιοποιητικό σύστημα, δηλαδή την ατομική – ιδιωτική σύνταξη στη θέση της κοινωνικής, τη μείωση της κρατικής χρηματοδότησής της και την αφαίρεση ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Τα μέτρα που ανακοίνωσε οδηγούν σε κατάργηση της κατώτερης σύνταξης, σε δραματική μείωση όλων των συντάξεων, στην αύξηση των ορίων ηλικίας και των ασφαλιστικών εισφορών όλων των ασφαλισμένων και στη μετατροπή της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης σε ανταποδοτική, δηλαδή σε ατομική-ιδιωτική ασφάλιση.
Τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση για το ασφαλιστικό, τη μείωση των μισθών και το φορολογικό ή αυτά που ετοιμάζεται να πάρει για να περικοπεί το δώρο Χριστουγέννων, να απελευθερωθούν οι απολύσεις και να αυξηθεί ο ΦΠΑ είναι κοινωνικά άδικα, ακραία νεοφιλελεύθερα, αναποτελεσματικά και αδιέξοδα. Οδηγούν σε διάλυση την κοινωνική ασφάλιση, σε λεηλασία των εισοδημάτων των λαϊκών στρωμάτων, σε κατάψυξη της ζήτησης και κατά συνέπεια σε βάθεμα της ύφεσης και σε μεγάλη φτώχεια και ανεργία.
Ειδικά τα κυβερνητικά μέτρα για την κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης και των συντάξεων κάνουν να φαίνονται «φιλολαϊκές» ακόμα κι αυτές τις προτάσεις Γιαννίτση, που είχαν αποσυρθεί το 2001 από την τότε κυβέρνηση Σημίτη μετά από γενικό ξεσηκωμό των εργαζομένων.
Η κυβέρνηση θα προχωρήσει επίσης στην επόμενη τριετία σε νέες ιδιωτικοποιήσεις ύψους 5,4 δισ. ευρώ, αθετώντας έτσι άλλη μία προεκλογική δέσμευσή της βάζοντας στο στόχαστρό της την ΑΤΕ, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, τον ΟΠΑΠ, τη ΔΕΗ, ότι απέμεινε από τον ΟΤΕ κλπ.
Ο ρόλος του ΣΥΝ αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερής πολιτικής συμμαχίας ιδιαίτερα σε αυτή την περίοδο δεν είναι «να τρώμε τις σάρκες μας» μπροστά στα μάτια της κοινωνίας που υποφέρει από την οικονομική κρίση, αλλά να πείσουμε τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα των πόλεων και της υπαίθρου, τη νεολαία ότι δεν πρέπει να μένουν με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά στην επίθεση που δέχονται. Ότι πρέπει να αγωνιστούν για μια άλλη πολιτική που θα φορτώνει τα βάρη της κρίσης σε αυτούς που τα δημιούργησαν.
Τα θύματα της οικονομικής κρίσης και των πολιτικών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ περιμένουν από το ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ να γράφουν ειδήσεις όχι με τις εσωτερικές αντιπαραθέσεις και την ατέρμονη γκρίνια αλλά με τη δυναμική παρουσία τους εκεί που τον χρειάζονται.
Ο ΣΥΝ θα πρέπει να συμβάλλει αποφασιστικά ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ζωντανός και δρών πολιτικός οργανισμός που θα ασκεί αριστερή, μαχητική, αποτελεσματική αντιπολίτευση, που θα παίρνει πρωτοβουλίες για τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, θα προωθεί αποτελεσματικά τις πολιτικές καμπάνιες του για την ανεργία, την ελαστική απασχόληση, την κοινωνική ασφάλιση, θα ενισχύει την ενεργή παρουσία του στους κοινωνικούς αγώνες και θα αξιοποιεί και θα προβάλλει το εναλλακτικό πρόγραμμά του και τις θέσεις του για τα προβλήματα του λαού και της χώρας.
Για να γίνει αυτό πρέπει να κάνουμε ριζική πολιτική στροφή στη δουλειά μας μέσα στους εργαζόμενους και στους άνεργους αλλά και να αναβαθμίσουμε την παρέμβασή μας στο εργατικό κίνημα. Να διαθέσουμε στελέχη, μέλη, πολιτικά και οικονομικά μέσα και σκληρή δουλειά γιʼ αυτό το σκοπό. Να προσπαθήσουμε το επόμενο διάστημα που η κυβέρνηση θα προσπαθεί να αλλάξει ριζικά το οικονομικό κοινωνικό τοπίο να κάνουμε όσα δεν κάναμε τόσο χρόνια σε αυτό τον τομέα της δουλειάς μας.
1. Στο ιδεολογικό-πολιτικό επίπεδο θα ενισχύσουμε την προσπάθειά μας για να ανατρέψουμε το κλίμα φόβου και της μοιρολατρίας που επιφέρουν στα λαϊκά στρώματα οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης, να πείσουμε ότι αυτές οι πολιτικές δεν είναι μονόδρομος, ότι υπάρχει άλλη πολιτική διέξοδος. Να προβάλλουμε τη δική μας πρόταση για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης με την δημιουργία της ασπίδας κοινωνικής προστασίας για τα θύματά της και την έξοδο από αυτή με πολιτικές που θα έχουν ως κριτήρια και στόχους την αντιμετώπιση της ανεργίας, την αύξηση των εισοδημάτων των εργαζομένων, την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, την απόκρουση των ιδιωτικοποιήσεων, την πλήρη και σταθερή εργασία, την αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου, την προστασία του περιβάλλοντος. Αυτά προϋποθέτουν μία άλλη ιεράρχηση των προβλημάτων της οικονομίας. Ότι προτεραιότητα δεν θα δίνεται στο δημοσιονομικό έλλειμμα αλλά στο πραγματικό έλλειμμα της χώρας που είναι παραγωγικό, αναπτυξιακό και κοινωνικό.
2. Στο πολιτικό επίπεδο θα επιμείνουμε στην προώθηση της εξάμηνης ΚΑΜΠΑΝΙΑΣ του ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑ με κεντρικό σύνθημα είναι ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΣΦΑΛΗ ΕΡΓΑΣΙΑ - ΠΛΗΡΗ ΣΤΑΘΕΡΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ με στόχους την:
Η καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά μόνο τους ελαστικά εργαζόμενους και τους απασχολούμενους με μαύρη ανασφάλιστη εργασία, αλλά και τους ανέργους του χαμηλόμισθους, τους απειλούμενους με απολύσεις, αλλά και όλους τους εργαζόμενους που δεν μπορούν με τους μισθούς τους να τα βγάλουν πέρα.
Επίσης στην καμπάνια μπορούν να εντάσσονται και τα ζητήματα των μισθών, της ακρίβειας, της κοινωνικής ασφάλισης και της άδικης φορολογίας.
Θα επιμείνουμε να οργανώνονται δημόσιες εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ γι' αυτά τα θέματα παντού, καθώς και περιοδείες βουλευτών, στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και συνδικαλιστών σε εργασιακούς χώρους, συναντήσεις με συνδικάτα, και φορείς κοινωνικής πολιτικής, επιτροπές ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων, με τα συντονιστικά αγώνα των stagiers και των συμβασιούχων κλπ.
3. Σε κοινωνικό επίπεδο θα πρέπει να συμβάλουμε στην ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων και στην ενεργοποίηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, ώστε να βγει από την αγωνιστική άπνοια ή τις «εκτονωτικές» κινητοποιήσεις, που προσπαθούν να του επιβάλουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ στη ΓΣΕΕ έχει χαμηλώσει τους τόνους και ενδιαφέρεται αποκλειστικά για το πώς θα στηρίξει την κυβέρνηση. Διαμορφώνεται, έτσι, στο επίπεδο της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος ένας επιθετικός κυβερνητικός συνδικαλισμός που μπλοκάρει τον αγώνα των εργαζομένων. Η ΔΑΚΕ συνεχίζει να παίζει το ρόλο της ουράς στις επιλογές της ΠΑΣΚΕ.
Από την άλλη μεριά, το ΠΑΜΕ αρνείται την ανάγκη ανάπτυξης αγώνων με όρους κινήματος και εντείνει την κομματική και διχαστική πολιτική του. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι αδιαφόρησε και δεν συνέβαλε στη λήψη αποφάσεων για απεργία από τις τριτοβάθμιες οργανώσεις, θέλοντας να δημιουργήσει την εικόνα της μόνης μαχητικής δύναμης. Παραγνωρίζει το γεγονός ότι στις σημερινές, εξαιρετικά δύσκολες, συνθήκες χρειάζεται ένα όσο γίνεται πλατύτερο μέτωπο πάλης για να συσπειρωθούν οι εργαζόμενοι.
Λειτουργεί όχι ως τμήμα του κινήματος, αλλά ως μια δύναμη η οποία ποντάρει στην αποτυχία των συνδικάτων για να κερδίσει κάποιους πόντους.
Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση οι δυνάμεις μας που δρουν στα συνδικάτα προσπαθούν να βγάλουν το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα από το ρόλο του συμπιεσμένου περιεχομένου ενός πολιτικοσυνδικαλιστικού σάντουιτς μεταξύ των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ από τη μία και του ΠΑΜΕ από την άλλη.
Οι δυνάμεις μας επιλέγουν ένα δρόμο σαφώς διαφορετικό από την τακτική του κυβερνητικού συνδικαλισμού των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ αλλά και των διασπαστικών πρακτικών του ΠΑΜΕ, που ουσιαστικά έχουν καταδικάσει το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα εν μέσω οικονομικής κρίσης σε παραλυσία.
Συμβάλλουμε στη διαμόρφωση μιας νέας δυναμικής που θα μπορεί να συσπειρώσει τους εργαζόμενους από τα κάτω στη βάση συγκεκριμένων στόχων και αιτημάτων. Ενός κινήματος μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα που θα πιέζει τις ηγεσίες να παίξουν το ρόλο τους, θα δημιουργεί κινηματικά γεγονότα και θα συμβάλει στο συντονισμό των εργαζομένων από τα κάτω. Στόχος μας είναι ο πολλαπλασιασμός δυνάμεων και όχι η διαίρεση, η ενωμένη δράση και όχι η κομματική περιχαράκωση. Όσες δυσκολίες κι αν έχει το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα δεν το εγκαταλείπουμε, αλλά προσπαθούμε να το στρέψουμε σε αγωνιστική – διεκδικητική κατεύθυνση και νʼ αλλάξουμε τους συσχετισμούς δυνάμεων στο εσωτερικό του.
Η μορφή του συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων, που θα προχωρούν σε αυτοτελείς δράσεις όταν οι τριτοβάθμιες οργανώσεις αδρανούν και θα εντάσσονται στον κοινό αγώνα όταν αυτές κινητοποιούνται, είναι η καλύτερη μέθοδος στις σημερινές συνθήκες.
Η ακύρωση του προγράμματος σταθερότητας και των πρόσθετων οικονομικών μέτρων, το ασφαλιστικό και η επισφαλής και ανασφάλιστη εργασία μπορούν να είναι το περιεχόμενο του συντονισμού σήμερα κι εμείς αντιμετωπίζουμε θετικά σχετικές πρωτοβουλίες που ήδη είναι σε εξέλιξη. Αυτή η τακτική έχει χαρακτήρα ενωτικής αγωνιστικής δράσης από τα κάτω, δεν πολώνει, δημιουργεί το έδαφος ώστε να συμμετέχουν στους αγώνες τμήματα των εργαζομένων, που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ. αλλά δυσαρεστούνται από την πολιτική του πρώτου και από τη συναίνεση που δίνει η δεύτερη, απευθύνει κάλεσμα ενότητας στην εργατική βάση του ΠΑΜΕ και διαμορφώνει μια ισχυρή δυναμική πίεσης στις τριτοβάθμιες οργανώσεις να αποφασίζουν αγωνιστικές κινητοποιήσεις.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως είναι απαραίτητο να οργανωθεί πιο αποτελεσματικά και να ενοποιηθεί ο συνδικαλιστικός χώρος του ΣΥΡΙΖΑ (Δίκτυο Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς), όχι για να παίξει το ρόλο μιας αυτόκλητης πρωτοπορίας στο όνομα των εργαζομένων, αλλά το ρόλο του καταλύτη για τη συγκρότηση -από τους ίδιους τους εργαζόμενους- ενός εναιίαου αγωνιστικού μετώπου.
Επίσης είναι πολύ σημαντικό να αξιοποιήσουμε τη συμμετοχή μας στο Δίκτυο συνδικαλιστών του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς για να ενισχύσουμε το συντονισμό των εργατικών αγώνων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και κυρίως στον ευρωπαϊκό νότο (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία).
Ο πολιτικός στόχος του ΣΥΝ για τη συγκρότηση ενός γνήσια ταξικού, αυτόνομου, ενωτικού, αντιγραφειοκρατικού και μαχητικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος μπορεί να συμβάλει στο να αναδειχθεί ένα ισχυρό ρεύμα αντίστασης στην εφαρμοζόμενη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική. Σε αυτήν την κατεύθυνση και κυρίως για να αλλάξουν οι σημερινοί συσχετισμοί δύναμης μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι αναγκαία η μαζικοποίησή του, η ένταξη των γυναικών, των νέων και των μεταναστών στις γραμμές του, όπως και ολόκληρου του κόσμου της επισφαλούς και μαύρης εργασίας.
Επίσης χρειάζεται σήμερα στις κοινωνικές δυνάμεις που ριζοσπαστικοποιούνται ένα πλατύ κοινωνικό εργαλείο. Είναι το ελληνικό κοινωνικό φόρουμ που σήμερα το χρειαζόμαστε όσο ποτέ και θα στηρίξουμε πολιτικά τις προσπάθειες για την αναζωογόνησή του.
4. Σε κομματικό-οργανωτικό επίπεδο θα προσπαθήσουμενα στέψουμε όλο το κόμμα προς τη δουλειά για τα οικονομικά- κοινωνικά – εργασιακά μέτωπα της περιόδου που διανύουμε.
Η σύγχρονη αριστερή ριζοσπαστική κινηματική ταυτότητα που θέλει να έχει ο ΣΥΝ αποκτά ουσία τότε μόνον, όταν τροφοδοτείται από τη δημιουργική σχέση του με την κοινωνία. Είναι αναντικατάστατη η ζωντανή σχέση του κόμματος, των στελεχών και των μελών του με τους εργαζόμενους, τις κοινωνικές δυνάμεις και τα κοινωνικά προβλήματα, η άμεση, πρόσωπο με πρόσωπο, επαφή των οργανώσεων με τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τους νέους, η ζωντανή παρουσία των κομματικών μελών στους εργασιακούς χώρους, στον συνδικαλισμό, στους μαζικούς φορείς, γενικά στις κοινωνικές διεργασίες και εξελίξεις.
Είναι μη αποδεκτό για τον ΣΥΝ, ως κόμμα της σύγχρονης ριζοσπαστικής κινηματικής Αριστεράς που θέλει να είναι, ένα μεγάλο τμήμα των μελών του να μην είναι μέλη στις συνδικαλιστικές οργανώσεις του χώρου εργασίας τους ή του κλάδου τους και κατά συνέπεια να μην έχουν καμία παρέμβαση σε αυτές. Ο ΣΥΝ θα προχωρήσει άμεσα σε «εσωκομματική καμπάνια» για εγγραφή όλων των μελών του στα συνδικάτα και για την ενεργοποίηση τους για τη στήριξη των αγωνιστικών ταξικών συνδικαλιστικών παρατάξεων του χώρου τους ή για τη συγκρότηση τέτοιων όπου δεν υπάρχουν.
Η ουσιαστική παρέμβαση του ΣΥΝ στις πραγματικές διεργασίες που συντελούνται στην κοινωνία απαιτεί καλύτερη ανάπτυξη του κόμματος στους εργατικούς χώρους και στις λαϊκές γειτονιές, στενότερη σχέση του με τα κινήματα που αναπτύσσονται ενάντια στη νεοφιλελεύθερη πολιτική και κυρίως με το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Στο αμέσως επόμενο διάστημα θα ανασυγκροτήσουμε και θα στηρίξουμε τις πολιτικές κινήσεις του κόμματος στους εργασιακούς χώρους και κυρίως στον ιδιωτικό τομέα όπου πρέπει να ρίξουμε ιδιαίτερο πολιτικό βάρος. Θα ενισχυθεί επίσης η συνεργασία του τμήματος εργατικής πολιτικής του κόμματος με τη Νεολαία αφενός για τον προσανατολισμό της στην εργατική δουλειά και αφετέρου για την οργανωμένη ανανέωση των συνδικαλιστικών στελεχών μας.
Μέχρι τα τέλη Μαρτίου θα γίνει συζήτηση σε όλες τις πολιτικές κινήσεις και στις ΝΕ του κόμματος για τον προγραμματισμό τους για τα οικονομικά-κοινωνικά μέτωπα που αναφέρθηκαν παραπάνω και θα χρεωθούν παντού υπεύθυνοι για την παρακολούθηση της εργατικής δουλειάς.
Τα ζητήματα αυτά αποτελούν πρώτη προτεραιότητα του ΣΥΝ στη νέα περίοδο.
Η απεργία της ΑΔΕΔΥ και των πρωτοβάθμιων συνδικάτων του ιδιωτικού τομέα στις 10/2 καθώς και η πανελλαδική πανεργατική απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στις 24/2, πρέπει να κλιμακωθούν και να αποτελέσουν την αφετηρία για ακόμα πιο δυναμικές και μαζικές κοινωνικές αντιστάσεις, ώστε το σύνθημα των εργαζομένων «φτάνει πια» να φτάσει όχι μόνο στην κυβέρνηση, στους τραπεζίτες και στο κεφάλαιο, αλλά μέχρι τις Βρυξέλλες και την ΕΕ.
Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζουν τους αγώνες των εργαζομένων και εργάζονται σταθερά για τη διαμόρφωση ενιαίου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου για την ακύρωση του προγράμματος σταθερότητας και των πρόσθετων αντιλαϊκών των μέτρων που παίρνει η κυβέρνηση με τη συναίνεση της δεξιάς, της ακροδεξιάς, του ΣΕΒ και των τραπεζών.
Αθήνα, 21 Φεβρουαρίου 2010
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS