Ο κ. Καραμανλής προκήρυξε εκλογές με το σκεπτικό ότι χρειάζεται νωπή εντολή για να εφαρμοστεί σκληρή λιτότητα. Και ο κ. Παπανδρέου είπε ψέματα ότι διέθετε άλλο σχέδιο. Μέσα σε τέσσερις μήνες κατέληξε σε μια πολιτική που κάνει την πρόταση-σοκ του κ. Καραμανλή να φαντάζει φιλολαϊκή!
Η πολιτική Παπανδρέου είναι μνημείο δογματικής εμμονής στις συνταγές που οδήγησαν στην κρίση και οι οποίες θα επιδεινώσουν την ύφεση. Είναι πολιτική που βασίζεται στην κοινωνική αδικία, αφού καλούνται να πληρώσουν την κρίση οι «χαμένοι» της περιόδου της ανάπτυξης, στους οποίους ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. είχαν υποσχεθεί φως στην άκρη του τούνελ. Στην άκρη του τούνελ, όμως, τους περίμενε το φάσμα της φτώχειας.
Η Ελλάδα -και κάθε χώρα της Ε.Ε.- βρίσκεται «οικειοθελώς» σε πτωχευτική διαδικασία, με τις αγορές σε ρόλο διαχειριστή. Δεν απαιτείται πλέον η προσφυγή στο ΔΝΤ, αφού ήδη οι κυβερνήσεις είναι στοιχημένες με τις αγορές: μόνο που η πτωχευτική διαδικασία δεν αφορά περιουσιακά στοιχεία χωρών, αλλά την ίδια την εργασία. Αυτή είναι η ακραία συνέπεια της αρχιτεκτονικής της Ε.Ε. μέσα στην κρίση.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση έθεσε ένα σοβαρό δίλημμα στις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις στην Ε.Ε.: ή θα προβούν σε παρεμβάσεις που θα έθεταν σε έμπρακτη αμφισβήτηση τη νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική ή θα επέμεναν στη διατήρησή της. Τελικά, η απάντηση στο δίλημμα είχε τον χαρακτήρα στοιχήματος: να μετατραπεί η αποτυχία του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος, που παρήγαγε μια παγκόσμια κρίση, σε κινητήριο δύναμη εμβάθυνσής του.
Μόνο σε ένα τέτοιο πολιτικό πλαίσιο οι αγορές μπορούν να ασκούν τη λειτουργία τους ως μηχανισμός πειθάρχησης: η πολιτική της Ε.Ε. συνίσταται στην εμπέδωση του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος δια της έκθεσης των χωρών-μελών σε αυτόν τον μηχανισμό πειθάρχησης. Δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αυτό, αλλά και την Πορτογαλία, την Ισπανία κ.ά. Γι' αυτό χρειάζεται συντονισμένη πάλη σε όλη την Ευρώπη για τη ριζική ανατροπή του νεοφιλελεύθερου οικοδομήματος, που καθιστά τη συμμόρφωση στις υποδείξεις των διεθνών χρηματαγορών φυσικό νόμο.
Η κρίση οδηγεί στα άκρα την πολιτική αντίληψη κατά την οποία τα αίτια εμφανίζονται ως αποτελέσματα, οι θύτες ως θύματα, οι επιλογές ως νομοτέλειες: μέσα σε καθεστώς γενικευμένης ύφεσης ανατίθεται η ανάκαμψη στους μηχανισμούς που δημιούργησαν την κρίση, προχωράει η μείωση μισθών και συντάξεων, αλλά εξαιρείται η μείωση των εξοπλισμών, διαλύεται η κοινωνική ασφάλιση υπό το πρόσχημα του δυσβάστακτου μελλοντικού κόστους, ενώ ταυτόχρονα μετατίθενται με τη μέθοδο των ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Δημόσιου & Ιδιωτικού Τομέα) ένα ανυπολόγιστο και διαρκώς ογκούμενο ύψος δαπανών σε μελλοντικούς κρατικούς προϋπολογισμούς...
Μπροστά σε αυτό τον παραλογισμό, την αντιστροφή της πραγματικότητας και την κυνική καταδίκη στην ανέχεια των εργαζομένων, υπάρχει μόνο μια απάντηση. Παλλαϊκός ξεσηκωμός στην Ελλάδα για τη σαρωτική ήττα της πολιτικής της κυβέρνησης. Όχι γιατί δεν μας νοιάζουν τα ελλείμματα και τα χρέη, αλλά γιατί δεν αποτελεί αποδεκτή λύση η «εμπιστοσύνη» των αγορών, αν η Ελλάδα έχει ένα εκατομμύριο άνεργους, δυόμισι εκατομμύρια φτωχούς και διαλυμένα ασφαλιστικά ταμεία.
Ο λαϊκός παράγοντας είναι ο μόνος που μπορεί να βάλει φραγμό στον κατήφορο. Γιατί το κεφάλαιο είναι σαν το νερό. Πηγαίνει προς τα εκεί που βρίσκει μικρότερη αντίσταση. Αν δεν κάνουμε πίσω και ορθώσουμε το ανάστημά μας, το κεφάλαιο θα εγκαταλείψει τη λύση να πληρώσουμε εμείς και τα παιδιά μας τις ζημιές της κρίσης και θα ψάξει άλλον δρόμο. Για τους εργαζόμενους δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική. Ώς εδώ.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS