Ολοι έχουν κάτι να πουν για τη διεθνή οικονομική κρίση που έχει αρχίσει να επηρεάζει δραματικά τις ζωές όλων μας. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η Ριζοσπαστική Αριστερά μιλούσε για το αδιέξοδο που οδηγούνται οι οικονομίες και οι κοινωνίες από την τυφλή εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων ιδεολογημάτων πριν από την κρίση και τότε θεωρούνταν «αναχρονιστική» και «εκτός πραγματικότητας».
Τότε, οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού -μπλε και πράσινοι στη χώρα μας- ζαλισμένοι από τα υπερκέρδη του κεφαλαίου από τον χρηματοπιστωτικό τζόγο και τους υψηλούς εικονικούς ρυθμούς ανάπτυξης που προέκυπταν από την κερδοσκοπική κίνηση των κεφαλαίων σε όλο τον πλανήτη, «ξεχνούσαν» τη φτώχεια που χτυπούσε την πόρτα όλο και περισσότερων εργαζομένων και νέων ανθρώπων, αλλά και τη συνολική υποβάθμιση της ζωής τους εξαιτίας της συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους και της περιβαλλοντικής ανισορροπίας.
Αφού σήμερα δεν μπορούν να κρύψουν το αδιέξοδο που οι επιλογές τους δημιούργησαν, προβαίνουν σε μια διαφορετική τακτική. Δεν αρνούνται την πραγματικότητα (πάλι καλά) αλλά μετατοπίζουν την αιτία από τον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης αντίληψης σε δευτερεύουσες και επιμέρους πτυχές: Στην «απληστία» κάποιων λίγων, στην «ακραία» εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού, σε δυσλειτουργίες κατά την εφαρμογή και άλλα τέτοια αμήχανα και παιδαριώδη για μια τόσο μεγάλης έκτασης, αλλά και βάθους, κρίση. Γιατί τέτοια κρίση δεν προκύπτει από μικρολαθάκια, αλλά από τον προβληματικό χαρακτήρα του πυρήνα του νεοφιλελευθερισμού. Αυτή η ρητορεία θα ήταν για γέλια αν δεν έκρυβε μια πολύ σοβαρή απειλή. Οτι καμιά αναθεώρηση και αυτοκριτική δεν πρόκειται να κάνουν οι πολιτικές δυνάμεις που στήριξαν την πορεία προς το πουθενά μέχρι σήμερα (λέγε με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ).
Επομένως, εν μέσω κρίσης δεν έχουμε να αντιπαρατεθούμε με έναν αριστερό κεϊνσιανισμό που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν συστημικές δυνάμεις βάζοντας την ουρά στα σκέλια. Εναν αριστερό κεϊνσιανισμό που θα επιχειρούσε με αναποτελεσματικό και άτολμο τρόπο, σε σχέση με την κρισιμότητα της κατάστασης, να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της κρίσης. Ωστόσο, θα αποτελούσε μια αλλαγή έστω και αν δεν λειτουργούσε με γνώμονα τα συμφέροντα των εργαζομένων και της νεολαίας, αλλά με γνώμονα την εκ νέου οργάνωση της συναίνεσης προς όφελος του κεφαλαίου.
Ομως, σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με κάτι πολύ χειρότερο. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με πολιτικές δυνάμεις που δεν αναθεωρούν τίποτε, όπως φαίνεται από τις προτάσεις τους για την «αντιμετώπιση» της κρίσης. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συναινούν να δοθεί πολύ χρήμα στους τραπεζίτες, κάνουν συναντήσεις μαζί τους για να διαμορφώσουν κοινή στάση και από την άλλη εκφωνούν ευχολόγια για τους πολίτες και ετοιμάζονται να μετακυλίσουν τη ζημιά σε αυτούς.
Σε αυτό το σκηνικό η σύγκρουση θα είναι σφοδρή. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ήδη παραταχθεί δίπλα στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Απέναντί μας δεν έχουμε μόνο τις πολιτικές και κοινωνικές συστημικές δυνάμεις, αλλά και την απειλή μιας γενικευμένης κοινωνικής αποσύνθεσης (εξαθλίωση, γκέτο, φαινόμενα βίας, παραβατικότητα κ.λπ.) και αναζωπύρωσης ξενοφοβικών και ρατσιστικών στάσεων. Ο αγώνας θα είναι δύσκολος. Αλλά, έχουμε μάθει πια να νικάμε.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS