Η πρώτη κάλπη των ευρωεκλογών μέσα στην κρίση έβγαλε ένα αρνητικό αποτέλεσμα σε όλη την Ευρώπη. Η αποχή και η Ακροδεξιά ενισχύθηκαν, η Δεξιά άντεξε, η Σοσιαλδημοκρατία συνετρίβη και η Αριστερά έμεινε στάσιμη. Στην Ελλάδα ενισχύθηκε ο ΛΑΟΣ και υποχώρησαν η κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά.
Το ζήτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι σημαντικό, καθώς όλο το προηγούμενο διάστημα στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Διαμόρφωσε συγκεκριμένες προγραμματικές θέσεις για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης από τη σκοπιά των εργαζομένων. Βρέθηκε δίπλα στους αγώνες των εργαζομένων εναντίον της νεοφιλελεύθερης κρισιογόνας πολιτικής (διάλυση εργασιακών σχέσεων, ιδιωτικοποιήσεις, ασυδοσία τραπεζικού κεφαλαίου κ.λπ.). Ηταν παρών σε όλους τους μεγάλους περιβαλλοντικούς αγώνες, ακόμη και με κόστος, αλλά και νίκες (Ελαιώνας). Κράτησε εντελώς διαφορετική στάση αρχών και αξιών τον Δεκέμβρη. Ολες αυτές οι κινήσεις κατέστησαν τον ΣΥΡΙΖΑ μια εντελώς διαφορετική πολιτική δύναμη. Και όμως, η μισή ελληνική κοινωνία που δεν πήγε στις κάλπες, τοποθέτησε τον ΣΥΡΙΖΑ δίπλα στις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις.
Το ίδιο λίγο-πολύ ισχύει για το σύνολο της Αριστεράς σε όλες της τις εκφράσεις στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη. Με αυτή την έννοια, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, καθώς αν μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ έχανε δυνάμεις, τότε θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε την κύρια αιτία σε κινήσεις που κάναμε το προηγούμενο διάστημα και άρα η ενδεχόμενη διόρθωση θα ήταν σχετικά πιο εύκολη. Ομως, φαίνεται ότι αποτελεί ένα βαθύτερο πρόβλημα που ακουμπά το σύνολο της Αριστεράς και την αδυναμία της να αλλάξει τους συσχετισμούς. Ενα πρόβλημα που επιτείνεται μέσα στην κρίση, καθώς φαίνεται ότι οι λαοί αποδεσμεύονται εν μέρει από τον δικομματισμό, αλλά δεν επιλέγουν να στηρίξουν την Αριστερά. Ομως, μέσα στην κρίση δεν υπάρχει η πολυτέλεια να μην υπάρξουν ριζικές αλλαγές προς αριστερή κατεύθυνση.
Η ψύχραιμη ανάλυση αναδεικνύει την ανάγκη για την περαιτέρω σύνδεση της Αριστεράς με τους εργαζομένους και τη νεολαία. Τον προσανατολισμό των δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο κοινωνικό πεδίο, ώστε α) να αναπτυχθούν αδιαμεσολάβητες σχέσεις με εκτεταμένα τμήματα της κοινωνίας για να μη διαστρεβλώνονται οι θέσεις μας και να φτάνει η πληροφορία για τις νίκες που αποσιωπώνται, β) να αναπτυχθούν πρωτοβουλίες στο εργατικό, αυτοδιοικητικό και γενικότερα στο κοινωνικό πεδίο ώστε να αντιμετωπιστούν άμεσα τα τεράστια προβλήματα (στον βαθμό που μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο) και την ενίσχυση της αλληλεγγύης ανάμεσα σε αυτούς που πλήττονται από την κρίση. Με αυτό τον τρόπο μόνο θα επιτευχθεί η ανάσχεση φαινομένων κοινωνικής αποσύνθεσης λόγω κρίσης, όπως η λογική «όλοι εναντίον όλων» και της κοινωνικής επιρροής της Ακροδεξιάς. Με αυτόν τον τρόπο θα επιτευχθεί η συμπόρευση των πολιτών με την Αριστερά, όταν επιλέγουν να αποδεσμευθούν, ώστε να μην επιλέγουν την αποχή που ευνοεί τις δυνάμεις της κρίσης ή την Ακροδεξιά που συνιστά τη χειρότερη απάντηση στην κρίση.
Σε κάθε περίπτωση, η ριζοσπαστική Αριστερά δεν πρόκειται να αφήσει σε ησυχία τις δυνάμεις της κρίσης και την Ακροδεξιά. Θα συνεχίσει να στηρίζει αγώνες για τα μεγάλα κοινωνικά, οικονομικά και περιβαλλοντικά προβλήματα, να μη χωράει στους σχεδιασμούς του συστήματος και να χαλάει τη σούπα. Και θα αντιμετωπίσει τις αδυναμίες της ώστε την επόμενη φορά τα εκλογικά αποτελέσματα να δίνουν ελπίδα για το αύριο.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS