Οι εξαγγελίες του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης της ΝΔ, αν μη τι άλλο, έχουν μια σταθερότητα στον χρόνο. Οταν οι δείκτες της ανάπτυξης ήταν καλοί, οι εργαζόμενοι έπρεπε να υπομείνουν περαιτέρω μείωση των δημόσιων δαπανών (δηλαδή μείωση του κοινωνικού κράτους και υποβάθμιση των δημόσιων αγαθών), αύξηση των φορολογικών βαρών, καθήλωση των αποδοχών, μεγαλύτερη ευελιξία στην εργασία και μείωση των δικαιωμάτων. Και τούτο στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, η οποία έπρεπε να αντέξει σε έναν αγώνα δρόμου με τις άλλες χώρες κάτω από τον σκληρό έλεγχο των κερδοσκόπων του χρηματοπιστωτικού τομέα, με θύματα τους εργαζομένους και τη νεολαία.
Αλλά και μετά το ξέσπασμα της κρίσης εδώ και τόσους μήνες, η κυβέρνηση συνεχίζει να προωθεί παρόμοια μέτρα, στο όνομα της ανάγκης η χώρα να κρατηθεί στο πλαίσιο του συμφώνου σταθερότητας. Ενός συμφώνου που αποτελεί την κορωνίδα μιας πολιτικής που οδήγησε στην κρίση και επιτείνει σήμερα τα υφεσιακά φαινόμενα. Η κυβέρνηση συνεχίζει να ακολουθεί με δογματισμό μια οικονομική πολιτική, που το μόνο που κάνει είναι να ρίχνει τις ζημιές της κρίσης στους συνήθεις ύποπτους, τους εργαζομένους.
Ομως, αυτή η επιλογή δεν είναι μόνο της ελληνικής κυβέρνησης. Τόσο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα όσο και τα υπόλοιπα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη, που βρίσκονται στην κυβέρνηση, ακολουθούν την ίδια οικονομική ορθοδοξία. Γι αυτό και στις ευρωεκλογές η σοσιαλδημοκρατία είχε τεράστιες απώλειες. Ακόμη και στην Ελλάδα που το ΠΑΣΟΚ δεν είναι στην κυβέρνηση και έχει απέναντί του τη χειρότερη κυβέρνηση των τελευταίων πολλών ετών, όχι μόνο δεν κατάφερε να καρπωθεί τη φθορά της και να δημιουργήσει μια δυναμική υπέρ του, αλλά υποχώρησε κιόλας. Εμφανίζεται ως μέρος της κρίσης και όχι μέρος της λύσης.
Αυτές τις ημέρες ο υπουργός Οικονομίας ανακοίνωσε νέα μέτρα στην ίδια κατεύθυνση. Εχουμε, δηλαδή, μια κυβέρνηση που ακολουθεί την ίδια κρισιογόνα οικονομική πολιτική, ανεξάρτητα από τo γεγονός ότι τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Προτάσεις νέων φόρων και περιστολής δαπανών που ακολουθούνται εδώ και πάρα πολλά χρόνια, χωρίς ποτέ να πετυχαίνουν τους στόχους για τους οποίους μπαίνουν. Την ίδια ώρα προτείνονται μέτρα για την περαιτέρω αποδιοργάνωση της εργασίας (μείωση των ημερών εργασίας με αντίστοιχη μείωση των αποδοχών), τα οποία μας πάνε πολλά χρόνια πίσω. Το κωμικό είναι ότι αυτές οι ρυθμίσεις, που σήμερα παρουσιάζονται ως μέτρα για να βγούμε από την κρίση, έχουν γίνει νόμοι την εποχή της «ανάπτυξης» επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ!
Τα προβλήματα επιτείνονται ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι σε όλη την Ευρώπη αλλά και στη χώρα μας ενισχύθηκε στις ευρωεκλογές η ακροδεξιά. Μια τέτοια εξέλιξη μετατοπίζει την πολιτική ατζέντα σε ζητήματα περαιτέρω περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων, ενώ την ίδια στιγμή αδυνατίζει το μέτωπο εναντίον της οικονομικής πολιτικής και της κρίσης που δημιουργεί.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι επιτακτικό η ριζοσπαστική Αριστερά, αλλά και όλες οι δυνάμεις που τοποθετούνται εκτός του δικομματικού νεοφιλελεύθερου τόξου, να μπορέσει να αρθρώσει πειστικό πολιτικό λόγο απέναντι στην κρίση και στον φόβο που γεννά αλλά και κοινωνικές πρακτικές που αντιπαραθέτουν στη λογική «όλοι εναντίον όλων» την αλληλεγγύη και τη συλλογική αντιμετώπιση των προβλημάτων.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS