Ο όμορφος κόσμος του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού καταρρέει σαν χάρτινος πύργος μπροστά στα μάτια μας, αναγκάζοντας τους καθηγητές-απολoγητές του να ζητήσουν συγνώμη από τους φοιτητές τους για αυτά που τους δίδασκαν τόσα χρόνια.
Τεράστιοι επενδυτικοί κολοσσοί «τινάζουν τα πέταλα», το αμερικανικό κράτος κοινωνικοποιεί ζημιές χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, τα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα στη χώρα αλλά και παντού είναι πλέον τραγικά, για να μη μιλήσουμε για την περιβαλλοντική, πετρελαϊκή, διατροφική και δεν ξέρω ποια άλλη κρίση.
Αφού λοιπόν τελειώνουμε σιγά σιγά με τους μουλάδες του νεοφιλελευθερισμού, το κομβικό ζήτημα είναι να επιβάλουμε μια ριζικά διαφορετική αντίληψη για την κοινωνία και την οικονομία. Από την οικονομία των αγορών να περάσουμε στην οικονομία των αναγκών.
Ομως σε κάθε κίνηση, που θα αμφισβητεί τη λογική του κέρδους και θα προτάσσει τις κοινωνικές ανάγκες, το κεφάλαιο δεν θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια. Θα απαντήσει αποσυρόμενο, εκβιάζοντας με την απειλή της οικονομικής δυσπραγίας.
Η σοσιαλδημοκρατία παραδοσιακά παραδίδεται σε έναν τέτοιο εκβιασμό, αγοράζει τη λογική του κεφαλαίου, αντιλαμβάνεται την απειλή «απεργίας» από τη μεριά του ως κρίση και υιοθετεί την αντίληψη ότι όλοι πρέπει να είναι ευχαριστημένοι. Με αυτό τον τρόπο υποτάσσεται ιδεολογικά και πολιτικά στη λογική του κεφαλαίου.
Γι αυτό ο κ. Παπανδρέου δεν τόλμησε να πει τίποτα που να θίξει ουσιαστικά τους «από πάνω», αλλά σε κάθε μέτρο που εξήγγειλε στη Θεσσαλονίκη φρόντισε να διαβεβαιώσει για το αντίθετο.
Ομως το αδιέξοδο είναι τέτοιο πια, που δεν μπορεί να πείσει αυτή η στρατηγική. Διευρύνεται διαρκώς το τμήμα εκείνο του πληθυσμού που αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα δεν πάνε άλλο και χρειάζεται μια ριζική αλλαγή. Η λογική του μονόδρομου υποχωρεί, γι αυτό κλονίζεται ο δικομματισμός και γεννιέται η ελπίδα.
Το θέμα δεν είναι πέντε μέτρα πάνω, πέντε μέτρα κάτω ή να φύγει η κυβέρνηση των δομημένων ομολόγων για να έρθει η κυβέρνηση του σκανδάλου του χρηματιστηρίου, αλλά να αντιμετωπιστεί η αιτία των προβλημάτων, που δεν είναι άλλη από τον πυρήνα της πολιτικής που και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ασπάζονται, αγνοώντας τα μηνύματα που έρχονται από παντού.
Στον αντίποδα της σοσιαλδημοκρατίας η ριζοσπαστική αριστερά πιστεύει ότι η «απεργία» του κεφαλαίου είναι ευκαιρία και όχι κρίση. Οταν το κεφάλαιο απειλεί με απόσυρση για να μας τρομοκρατήσει, οι εργαζόμενοι μπορούν να αντιτάξουν μια παραγωγική δραστηριότητα, με δημόσιες επενδύσεις και κοινωνικό έλεγχο, με γνώμονα τις ανάγκες και όχι το κέρδος. Ετσι απαντάμε στον εκβιασμό του κεφαλαίου, ώστε να ανοίξει σήμερα ο δρόμος για μια άλλη κοινωνία, που θα υπερβαίνει τα σημερινά αδιέξοδα αντιμετωπίζοντας την αιτία τους. Η εποχή των εκβιασμών πρέπει να τελειώσει και θα κάνουμε τα πάντα γι αυτό.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS