Πριν από έναν χρόνο, στην Ελλάδα έλαβε χώρα ένα κοινωνικό φαινόμενο παγκόσμιας και ιστορικής εμβέλειας. Η ελληνική κοινωνία βίωσε έναν «κοινωνικό σπασμό», δηλαδή μια εξέγερση. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών, στην πλειονότητά τους παιδιά, σε όλο το μήκος και το πλάτος της χώρας, για αρκετές μέρες εκδήλωσαν μια «αναπάντεχη» οργή.
Αφορμή για την πυροδότηση αυτής της έκρηξης οργής ήταν το γεγονός της εν ψυχρώ δολοφονίας ενός μαθητή από έναν αστυνομικό. Οσο αποτρόπαιο και αν είναι το εν λόγω γεγονός, δεν μπορεί να εξηγήσει την κλίμακα του κοινωνικού φαινομένου που ακολούθησε. Η αριστερά διέγνωσε σε αυτή την πρωτοφανή εξέγερση μια έκρηξη οργής που οφειλόταν στα γενικευμένα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα που πνίγουν σήμερα την πλειονότητα των πολιτών. Προειδοποιούσαμε εδώ και καιρό -πολύ πριν από την εκδήλωση της διεθνούς οικονομικής κρίσης- ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική οδηγεί σε απόγνωση μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.
Μπροστά στην εξέλιξη αυτού του πρωτοφανούς γεγονότος η αριστερά κινήθηκε σε δύο άξονες. Πρώτον, έδωσε τη δική της ερμηνεία για τα αίτια του φαινομένου και κατήγγειλε τους πολιτικά υπευθύνους. Δεύτερον, μετείχε στην εξέγερση δίνοντας το δικό της παράδειγμα αγώνα αλλά και ένα διεκδικητικό πλαίσιο, ώστε να μετατρέψει τον θυμό και την οργή σε οργανωμένη, συντεταγμένη και αποτελεσματική διεκδίκηση.
Οπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, η αριστερά υπερασπίστηκε τη φύση του φαινομένου, κατηγόρησε με δριμύτητα και χωρίς περιστροφές τους πολιτικά υπευθύνους για την κατάσταση της χώρας και μετέφερε τη φωνή της ξεχασμένης κοινωνίας που εξεγειρόταν μέσα στη Βουλή και στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Τα αντίποινα αυτής της στάσης ήταν η συκοφαντία, η τρομοκρατία και η κατηγορία περί υποκίνησης ή κάλυψης εγκληματικών πράξεων. Οπως συμβαίνει συνήθως, με το πέρασμα του χρόνου η αριστερά δικαιώνεται και οι συκοφάντες παραδίδονται στη χλεύη της Ιστορίας.
Εναν χρόνο μετά, οι αιτίες αυτής της έκρηξης όχι μόνο δεν έχουν αμβλυνθεί αλλά διογκώνονται με ταχύτατους ρυθμούς. Οι κοινωνίες είναι σε οριακό σημείο και τίποτα δεν φαίνεται ικανό να μετριάσει την απόγνωση που νιώθουν εκατομμύρια άνθρωποι κυρίως νέοι.
Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι ακόμη πιο ζοφερή. Η Ελλάδα αντιμετωπίζεται από τις διεθνείς χρηματαγορές και την ΕΕ ως πειραματόζωο για τον παραδειγματισμό και άλλων: πώς μπορεί μια κοινωνία, μέσα στην κρίση, να δεχθεί να ισοπεδωθεί για να κερδίσει την «εμπιστοσύνη» των διεθνών χρηματαγορών, δηλαδή των υπεύθυνων για την κρίση. Διότι τα μέτρα που μας προτείνουν για να μας «εμπιστευθούν» θα βαθύνουν την κρίση και θα οξύνουν τα αδιέξοδα.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ γνωρίζει το παιχνίδι που παίζεται, όπως γνωρίζει, τουλάχιστον από τον περασμένο Δεκέμβρη, ότι η ελληνική κοινωνία είναι στα όριά της. Τα επικοινωνιακά παιχνίδια και οι εκκλήσεις για διάλογο είναι εκτός τόπου και χρόνου. Ολα έχουν πια ειπωθεί. Εμείς λέμε ότι ο μόνος δρόμος για την Ελλάδα είναι η αποφασιστική ρήξη με την πολιτική που γέννησε την κρίση και με τους εκβιασμούς των «αγορών». Η κυβέρνηση φαίνεται να επιλέγει τον δρόμο του πολιτικού παραλογισμού των αγορών αγνοώντας τις ανάγκες των πολλών. Είναι μια επιλογή με τρομακτικές συνέπειες για το μέλλον της χώρας.
Ανδρέας Καρίτζης, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS