Τα δημοσιονομικά προβλήματα χωρών όπως η Ελλάδα δεν είναι ένα εθνικό ζήτημα. Αφορούν το σύνολο της Ευρώπης (ασυδοσία των διεθνών χρηματαγορών, εμμονή των κυρίαρχων δυνάμεων της ΕΕ στη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία και στην ισοπέδωση των όποιων κατακτήσεων των εργαζομένων έχουν απομείνει). Η δραματική κατάσταση των εργαζομένων σε Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία κ.α. (αλλά και στη Γερμανία, που, παρά τα «καλά δημοσιονομικά», επιβάλλεται ο μεγαλύτερος ρυθμός μείωσης αποδοχών στην ΕΕ) αναδεικνύει ότι η έξοδος από την κρίση χωρίς να ισοπεδωθούν οι κοινωνίες θα είναι κοινή για όλους ή για κανέναν στον ευρωπαϊκό χώρο.
Ο πρωθυπουργός, οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις και ΜΜΕ, αλλά και παράγοντες όπως ο ΣΕΒ αναπτύσσουν μια ρητορική σύμφωνα με την οποία απειλείται η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας και γιʼ αυτό πρέπει να δεχτούν οι εργαζόμενοι να πληρώσουν την κρίση. Να αποδεχτούν την καταδίκη τη δική τους και των παιδιών τους στη φτώχεια και την ανέχεια, αφού τα μέτρα που προτείνονται για την «αντιμετώπιση» της κρίσης είναι κοινωνικά άδικα και βάρβαρα. Ομως, τα μέτρα είναι και απολύτως αναποτελεσματικά, αφού οδηγούν με βεβαιότητα την Ελλάδα σε μια βαθιά και παρατεταμένη ύφεση (κατά παράβαση κάθε λογικής επιβάλλεται μείωση αποδοχών σε περίοδο ύφεσης!).
Και όλα αυτά επειδή «κινδυνεύει» η εθνική κυριαρχία από τις αγορές (που μέχρι χθες είχαν πάντα δίκιο) και από την ΕΕ (που μέχρι χθες ήταν ο μονόδρομος για την ευημερία). Η εν λόγω ρητορική περί «εθνικής υπόθεσης» επιχειρεί να αθωώσει τις υπεύθυνες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις στο εσωτερικό της χώρας για τη σημερινή κατάσταση. Σήμερα που αποκαλύπτεται η καταστροφή την οποία προκάλεσαν και πιέζονται και οι ίδιες, προσπαθούν να θολώσουν τα νερά. Οι θύτες, αυτοί που υλοποίησαν και συνεχίζουν να υλοποιούν την πιο σκληρή, αντιλαϊκή πολιτική, εμφανίζονται να είναι από τη μεριά των θυμάτων, κομμάτι του εθνικού κορμού που δήθεν καταπιέζεται από εξωτερικούς εχθρούς! Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι δυνάμεις κέρδισαν από την πολιτική που οδήγησε στην κρίση και σχεδίασαν από κοινού με τις αντίστοιχες δυνάμεις στις άλλες χώρες το νεοφιλελεύθερο ναυάγιο της ΕΕ. Δεν εξαναγκάστηκαν να το κάνουν! Το επέλεξαν και εμμένουν σε αυτήν τη σκληρά ταξική επιλογή.
Αποκαλυπτική είναι η περίπτωση της «επιτήρησης» της ελληνικής οικονομίας. Ενώ η όλη διαδικασία συνιστά (σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους) στήριξη των κυρίαρχων δυνάμεων της ΕΕ στην επίθεση της ελληνικής κυβέρνησης και των οικονομικά ισχυρών στους εργαζόμενους (τα επιπλέον μέτρα αποτελούν διακαή πόθο τους πολλά χρόνια), εμφανίζεται ως «χτύπημα» στην εθνική κυριαρχία. Δηλαδή, μια σκληρά ταξική επίθεση εμφανίζεται ως εθνική υπόθεση! Ομως, όπως δεν ήμασταν όλοι μέρος της «ισχυρής Ελλάδας» την περίοδο της «ανάπτυξης» (οι εργαζόμενοι ήταν τα θύματα), έτσι και στην περίοδο της κρίσης δεν μας αφορούν οι «εθνικοί αγώνες». Ο μόνος αγώνας που πρέπει να δώσουν οι εργαζόμενοι είναι να μην πληρώσουν την κρίση, δηλαδή να μη δεχτούν κανένα μέτρο. Ούτε ένα.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS