Το έργο της τρομοκράτησης των εργαζομένων και η επιβολή νέων άδικων και αναποτελεσματικών μέτρων επαναλαμβάνονται. Ο πρωθυπουργός, μάλιστα, έχει την άνεση να λέει στους εργαζομένους «αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε, θα κοπούν τόσα και άλλα τόσα», χωρίς να ντρέπεται ή να φοβάται, αφού η σκληρά ταξική επίθεση έχει μετατραπεί σε εθνική υπόθεση, ο θύτης σε μπροστάρη του αγώνα εναντίον των «κατακτητών» και η «ηρωική» πράξη συνίσταται στο «να πάρουμε μόνοι μας τα μέτρα που πρέπει».
Η ελληνική αστική τάξη και στο σύνολό της η εργοδοσία δεν μπορούν να πιστέψουν αυτό που συμβαίνει: όχι μόνο κανένα μέτρο δεν στρέφεται εναντίον τους, αλλά τα περισσότερα αποτελούν διακαή τους πόθο εδώ και πολλά χρόνια. Το «πάρτι» με το ξήλωμα εργασιακών δικαιωμάτων και αποδοχών δεν θα σταματήσει μέχρι να πούμε οι εργαζόμενοι έως εδώ. Οσο πιάνει το κόλπο, θα το συνεχίζουν. Αυτοί που κερδίζουν από την κρίση και την «εθνική τραγωδία» είναι αυτοί που τη δημιούργησαν, ενώ οι εργαζόμενοι θα την πληρώσουν, αφού πρώτα πλήρωσαν την «ανάπτυξη» της «ισχυρής Ελλάδας». Διότι όσο πέφτουμε στην «εθνική» λούμπα τόσο θα πληρώνουμε.
Απλό παράδειγμα, η διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων: φώναζε τότε ο ΣΥΝ ότι η Ελλάδα έχει μεγάλα προβλήματα και χρέη και η προτεραιότητα πρέπει να είναι η ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης και το νοικοκύρεμα των δημόσιων οικονομικών (η κατάσταση επέτρεπε τη μείωση του χρέους στο 60% με 70% του ΑΕΠ). Χλεύη και κατηγορίες περί «μίζερων αριστερών» ήταν η μοίρα μας. Το όργιο κερδοφορίας έγινε στην «πατρίδα που το γέννησε» και υποθηκεύσαμε το μέλλον, όπως φαίνεται σήμερα. Δεν πειράζει, όμως, νιώσαμε «εθνική υπερηφάνεια». Από αυτή με την οποία θα ταΐζουμε τα παιδιά μας από εδώ και μπρος...
Οι συνέπειες των μέτρων (και όχι της κρίσης γενικά) θα είναι η ένταση της ύφεσης, η τεράστια άνοδος της ανεργίας και της φτώχειας, το κλείσιμο πάρα πολλών μικρών επιχειρήσεων, η οικονομική ασφυξία των αυτοαπασχολούμενων, η κατάρρευση των υπηρεσιών κ.λπ.
Για να βγούμε από την ύφεση, θα πουν, πρέπει να κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να προσελκύσουμε κεφάλαια και επενδύσεις και το επιχείρημα θα είναι πολύ «πιασάρικο» με 20% ανεργία... Να ξεχάσουμε εργασιακά δικαιώματα, περιβαλλοντικές ευαισθησίες και ας υποθηκεύσουμε ό,τι μπορεί ακόμη να υποθηκευτεί σε αυτό τον τόπο για να έρθουν οι κερδοσκόποι, για να φάμε ένα κομμάτι ψωμί. Ο κύκλος κλείνει με την ένταση του ίδιου στρεβλού αναπτυξιακού μοντέλου που δημιούργησε την κρίση... Αρα, λοιπόν, το σχέδιο λέει ότι από την κρίση που δημιούργησαν θα βγουν κερδισμένοι: ισοπέδωση των εργαζομένων και ένταση της πολιτικής που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.
Ή μήπως όχι; Μήπως, λέω, μήπως σκεφτούμε λίγο τα παιδιά μας και τις ανάγκες τους; Και ξέρετε, αν το κάνουμε, όλα γίνονται, γιατί είμαστε περισσότεροι και αυτοί που παράγουν τον πλούτο.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS