Η Αριστερά είναι η τελευταία στην οποία μπορεί κανείς να αναζητήσει ευθύνες, διότι δεν κυβέρνησε τον τόπο. Αλλά ως αντιπολίτευση, πρέπει να σας θυμίσω, ότι ήμασταν αυτοί που βρεθήκαμε στο στόχαστρο όλο το προηγούμενο διάστημα ως γκρινιάρηδες, ως γραφικοί, ως κρίνοντες με έναν ιδιαίτερο τρόπο που δεν ευνοεί τα εθνικά συμφέροντα, όταν σε περιόδους ανάπτυξης επισημαίναμε τους κινδύνους. Όταν σε περιόδου όπου οι κυβερνώντας αλλά και τα δυο μεγάλα κόμματα υπερηφανεύονταν για την ισχυρή οικονομία, το ισχυρό ευρώ, την Ελλάδα που κάνει Ολυμπιακούς Αγώνες, την Ελλάδα που, παρά το ότι είναι μια μικρή χώρα, είναι μια πολύ ισχυρή χώρα μέσα στην ευρωζώνη, εμείς κρούαμε από τότε τον κώδωνα του κινδύνου. Λέγαμε ότι δεν μπορεί μια χώρα να έχει ισχυρή οικονομία, όταν αυτή την οικονομία την στηρίζει σε μια κατανάλωση υπερβολική σε σχέση με τις δυνατότητές της, όταν την κατανάλωση αυτή την στηρίζει σε δανεισμό -για κάθε ένα ευρώ που καταναλώνει, δανείζεται δύο- κι όταν αυτό το μοντέλο οικονομίας δεν έχει παραγωγική βάση, έχει μια στρεβλή ανάπτυξη που στηρίζεται στο τσιμέντο και τις υπηρεσίες.
Εκτός από μας…
Θα σας θυμίσω ότι η μόνη πολιτική δύναμη -ούτε το ΚΚΕ εναντιώθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες- η μόνη πολιτική δύναμη που θεωρήσαμε ότι ήταν πέρα από τις δυνάμεις και τις δυνατότητές μας, ήμασταν εμείς. Που είπαμε ότι θα δημιουργήσουν αυτοί οι αγώνες μια τεράστια μαύρη τρύπα στα οικονομικά της χώρας και κυρίως δεν θα δημιουργήσουν υποδομές στην οικονομία μας τις οποίες τις έχουμε ανάγκη, αλλά θα αφήσουν χρέη κάτω από το τραπέζι, συναλλαγές με μαύρο πολιτικό χρήμα, με τα C4I, τα συστήματα ασφάλειας και όλα αυτά τα οποία βγήκαν στο φως της δημοσιότητας και βεβαίως κάποιες δεκάδες εγκαταστάσεις που κόστισαν δισεκατομμύρια οι οποίες είναι άχρηστες.
- Όλη αυτή η μαύρη τρύπα δεν θα επιδεινωθεί όμως με τις δυναμικές κινητοποιήσεις, τις απεργίες, που θα βυθίσουν ενδεχομένως την οικονομία της χώρας σ΄έναν φαύλο κύκλο;…
Νομίζω ότι αυτό που θα βυθίσει την οικονομία της χώρα σ΄ έναν φαύλο κύκλο είναι τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση. Κανείς δεν παραγνωρίζει ότι βρισκόμαστε σε μια δύσκολη καμπή. Όμως το πρόβλημα της Ελλάδας, παρά τα όσα είπαμε πιο πριν, τα οποία ισχύουν και με το παραπάνω, δηλαδή της στρεβλής ανάπτυξης, των αδυναμιών της, των διαρθρωτικών προβλημάτων της οικονομίας, δεν είναι μόνο ελληνικό πρόβλημα. Είναι πρόβλημα ευρωπαϊκό. Και πρέπει να σας θυμίσω ότι η οικονομική κρίση δεν ξεκίνησε στην Ελλάδα, ούτε ξεκίνησε επειδή οι Έλληνες είναι απατεώνες και κατάφερναν να δημιουργούν πλαστή εντύπωση για τα πραγματικά τους ελλείμματα. Ξεκίνησε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, πήρε διαστάσεις ως μια κρίση στην αρχή στον χρηματοπιστωτικό τομέα, μετά επεκτάθηκε ως δημοσιονομική κρίση. Είναι δομική κρίση του συστήματος οικονομίας και ανάπτυξης, είναι δομική κρίση του καπιταλισμού.
Επικεντρώνεται το πρόβλημα στη χώρα μας ως αδυναμία της Ελλάδας να μπορεί να δανειστεί με τους ίδιους όρους που δανείζονται και άλλες χώρες της ευρωζώνης. Εάν λοιπόν αυτή η αδυναμία δεν ξεπεραστεί, επιτρέψτε μου την εκτίμηση ότι η κρίση πολύ γρήγορα θα επεκταθεί και σε άλλες επισφαλείς χώρες; Της ευρωζώνης, με τη διαδικασία του ντόμινο, και θα απειλήσει την ίδια τη συνοχή της ευρωζώνης…
Ο κύριος Στρος Καν πιθανόν να έχει και άλλου είδους λόγους για να κάνει αυτή την εκτίμηση. Εδώ παίζονται παιχνίδια, τα οποία ξεπερνάνε τη διάσταση διαφορετικών εκτιμήσεων ή απόψεων. Παιχνίδια ίσως και γεωπολιτικών ισορροπιών με επίκεντρο τα διαφορετικά νομίσματα, από τη μια το σκληρό ευρώ, από την άλλη το δολάριο, η Κίνα ως ανερχόμενη δύναμη. Σε κάθε περίπτωση είμαστε στο μάτι ενός κυκλώνα που μας ξεπερνάει ως χώρα.
Όμως δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι η ελληνική κυβέρνηση αντιμετώπισε με ερασιτεχνισμό το όλο πρόβλημα. Είχαμε μια επίθεση κερδοσκοπίας, η οποία επίθεση αντιμετωπίστηκε μʼ έναν τρόπο όχι απλά χαλαρό, ήταν σαν να τους φωνάζαμε, εδώ είμαστε, ελάτε να κερδοσκοπήσετε εις βάρος μας. Γιατί δημιούργησε μια παγίδα η κυβέρνηση, ένα σκιάχτρο για να δικαιολογήσει την αδυναμία της να υλοποιήσεις τις προεκλογικές της εξαγγελίες, στην οποία παγίδα, την παγίδα της χρεοκοπίας έπεσε η ίδια μέσα. Βγήκε πρώτη και ανήγγειλε ότι είμαστε μπροστά στον κίνδυνο της χρεοκοπίας, πριν καν τα διεθνή παπαγαλάκια των μεγάλων αυτών χρηματοπιστωτικών οίκων πο9υ αξιολογούν, πο9υ δανείζουν τη χώρα μας και κερδοσκοπούν εις βάρος της, τρέξουν να το πουν οι ίδιοι και να κερδοσκοπήσουν.
Είπα ότι ήταν ερασιτεχνική η στάση της κυβέρνησης να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της χώρας, όμως από την άλλη ιδιαίτερα επαγγελματική στο να εξαπατήσει τον ελληνικό λαό. Γιατί καμιά άλλη κυβέρνηση πέραν αυτής δεν θα μπορούσε να σταθεί πάνω από τρεις μέρες με τέτοια μέτρα. Φανταστείτε τι θα γινόταν στη χώρα μας αν είχαμε μια κυβέρνηση Καραμανλή και εξήγγειλε αυτά τα μέτρα. Ούτε ο κ. Μητσοτάκης κατάφερε ποτέ να εξαγγείλει ή να εφαρμόσει τέτοια μέτρα. Το ΠΑΣΟΚ έχει εμπειρία στο να υπόσχεται προεκλογικά και άλλα να πράττει μετεκλογικά.
Θα μπορούσα να βαθύνω ακόμα περισσότερο τη σκέψη σας και να πω ότι αυτή η κρίση του καπιταλισμό δεν ξεπερνιέται αν δεν ξεπεραστεί και ο πυρήνας της δομής της καπιταλιστικής οικονομίας. Σε κάθε περίπτωση εδώ υπάρχει ένα απίστευτο κερδοσκοπικό παιχνίδι με τα CDS και με τις μεγάλες τράπεζες, τη Deutsche Bank, Goldman, την Sachs, την Jp Morgan.. όλους αυτούς τους κολοσσούς … Οι ίδιες τράπεζες οι οποίες έχουν δημιουργήσει αυτόν τον πανικό περί χρεοκοπίας της χώρας, με ευθύνη βεβαίως και του Πρωθυπουργού που έπαιξε το ρόλο -επιτρέψτε μου την έκφραση- του παπαγάλου. Βγήκε αυτός και το είπε πρώτος. Αυτές οι τράπεζες λοιπόν είναι αυτές που πρώτες σπεύδουν να δανείσουν τη χώρα με 6,5% επιτόκιο και είναι αυτές οι οποίες ελέγχουν τα λεγόμενα CDS, δηλαδή ασφαλίζουν τα ομολογιακά δάνεια της χώρας μας και άλλων χωρών προκειμένου να εισπράξουν υψηλά ασφάλιστρα στην περίπτωση που έχει διαδοθεί η φήμη περί χρεοκοπίας. Και αφού οικονομήσουν, ανεβάζοντας τα spreads με την υπόθεση των υψηλών επιτοκίων, έρχονται μετά και λένε, υπάρχει ζήτημα αξιοπιστίας της χώρας, πρέπει να αυξηθούν και άλλο τα CDS.
Λοιπόν αυτό το παιχνίδι το κερδοσκοπικό που παίζεται μπροστά στα μάτια μας είναι ένα παιχνίδι το οποίο θα έπρεπε η κυβέρνηση να το είχε εντοπίσει και να κρατήσει μια τελείως διαφορετική στάση. Όχι να μπει σε μια διαδικασία να στρώσει το χαλί στους κερδοσκόπους.
Θέλω να θέσω ένα εύλογο ερώτημα. Μας είπαν ότι πρέπει να πάρουμε αυτά τα απεχθή μέτρα, αντιλαϊκά, αντικοινωνικά μέτρα. Τα πήρε λοιπόν η κυβέρνηση αυτά τα μέτρα και την επόμενη μέρα πάει να δανειστεί και το επιτόκιο παραμένει στο 6,5%. Άρα λοιπόν ποιος ο λόγος να θυσιάσουμε την Ιφιγένεια, τον 14ο μισθό, την αγοραστική δύναμη των Ελλήνων εργαζομένων, να βάλουμε φόρους στα; Καύσιμα, αύξηση του ΦΠΑ, όταν το πρόβλημα παραμένει το ίδιο; Μήπως τελικά πίσω απʼ όλα αυτά κρύβεται ένας μύχιος πόθος όλων αυτών των κερδοσκόπων που είναι να διαλύσουν την κοινωνική συνοχή στην Ελλάδα για να μπορέσουν να κερδοσκοπήσουν ακόμα ευκολότερα; Μήπως δηλαδή τα μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση και αυτά που ενδεχομένως εξαγγείλει ακόμα -γιατί πολύ φοβάμαι ότι δεν έχουμε δει την τελευταία πράξη του έργου- έχουν σαν ένα βασικό στόχο να διαλύσουν την κοινωνική συνοχή στη χώρα;
Τι είναι λοιπόν η χρεοκοπία; Είναι κάτι μεταφυσικό, όπως είπε ο κ. Σαχινίδης προχθές, ότι είναι μεταφυσικό πράγμα το δίλημμα ανάπτυξη ή δημοσιονομική σταθερότητα. Η χρεοκοπία τι είναι; Είναι μόνον ο κίνδυνος πιστοληπτικής χρεοκοπίας; Αν χρεοκοπήσει η κοινωνία, αν οι φτωχοί γίνουν φτωχότεροι, οι πλούσιοι πλουσιότεροι, μεσαία στρώματα δεν υπάρχουν, κλείνουν οι επιχειρήσεις, μετά βεβαίως το αν θα δανείζεται η χώρα ή όχι είναι βεβαίως σημαντικό πράγμα, αλλά λίγο αφορά τον μικροέμπορο που κινδυνεύει να κλείσει το μαγαζί του, τον εργαζόμενο που δεν θα μπορεί να στείλει στο φροντιστήριο γαλλικών ή αγγλικών το παιδί του…
.. Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι ακολουθούμε μια εντελώς λαθεμένη πολιτική. Η στάση της κυβέρνησης απέναντι στα κερδοσκοπικά παιχνίδια ήταν εξ αρχής λαθεμένη. Έπρεπε από την πρώτη στιγμή να αναδείξει το πρόβλημα, όχι ως πρόβλημα χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας, αλλά ως πρόβλημα του ευρώ και να αναζητήσει, να διεκδικήσει στήριξη -πράγμα που το κάνει τελευταία στιγμή και αφού έχει υποστεί όλη την πίεση, αφού έχει πάρει δύο ομολογιακά δάνεια με πολύ υψηλά επιτόκια και αφού έχει περάσει μέτρα αντιλαϊκά και αντικοινωνικά.
Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι αυτά τα μέτρα θα μας οδηγήσουν σε μια βαθιά ύφεση τα επόμενα χρόνια. Είναι όχι απλά αναποτελεσματικά αλλά και εγκληματικά. Γιατί πρόσκαιρα ενδεχομένως να μειώσουν το έλλειμμα, όσες μονάδες όμως θα μειώσουν το έλλειμμα, άλλες τόσες μονάδες θα μας οδηγήσουν στην ύφεση, άλλες τόσες μονάδες θα μειωθεί το εθνικό εισόδημα.
Δεν υπάρχει λοιπόν άλλος τρόπος από το να αντιδράσει η κοινωνία. Ο κόσμος στους δρόμους δεν είναι μια μέθοδος του 19ου αιώνα. Είναι μια μέθοδος -δεν ξέρω άλλη- πο9υ μπορεί να δημιουργήσει ένα ισχυρό αντίβαρο, ένα αντίβαρο πίεσης στις κερδοσκοπικές πιέσεις και τις πολιτικές πιέσεις των κυρίαρχων δυνάμεων σήμερα στην Ε.Ε. που έχουν δει τη χώρα μας ως πειραματόζωο. Μονάχα αν λάβουν το μήνυμα ότι αυτή η κοινωνία δεν αντέχει άλλο πίεση και θα αντιδράσει στην πίεση, πιθανόν και να υποχωρήσουν.
Η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ νομίζω ότι είναι μια στάση που θα πρέπει να αναθεωρηθεί από τους ίδιους. Στο βαθμό που δεν αναθεωρείται είναι διχαστική και δημιουργεί προβλήματα στο λαϊκό κίνημα. Την προηγούμενη Παρασκευή μάλιστα η απόφαση της κας Παπαρήγα να αποχωρήσει η Κ.Ο. του ΚΚΕ και να μην συνδράμει μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ σε ονομαστική ψηφοφορία, διευκόλυνε τα μέγιστα τηνκο0ινοβολευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Έδωσε τη δυνατότητα στον κ. Παπουτσή ανέξοδα να βγάζει λογύδρια από το βήμα της Βουλής αλλά να μην αναλαμβάνει την ευθύνη -κι αυτός και οι 160 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να ψηφίσουν με τη στάση τους ή να απορρίψουν αυτά τα μέτρα. Έδωσε τη διευκόλυνση στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να μπορούν να πηγαίνουν το Σαββατοκύριακο στις περιοχές όπου εκλέγονται και να λένε, εγώ δεν ήμουνα μέσα, δεν ξέρω. Γιατί ήταν κωμικοτραγική εικόνα. Την στιγμή που ψηφίζονταν, το απόγευμα της Παρασκευής, τα κυριότερα μέτρα που έχουν έρθει από τη μεταπολίτευση και μετά στο ελληνικό Κοινοβούλιο, που θα κρίνουν την τύχη της χώρα μας, ήταν μέσα 20 βουλευτές. Αστεία εικόνα ήταν αυτή. Και έχει ευθύνη η ηγεσία του ΚΚΕ διότι δεν μπορεί να μας λέει ότι εμείς παίζουμε στα ίσια τον αντίπαλο. Τι θα πει παίζουμε στα ίσια τον αντίπαλο; Ή ψάχνουμε να βρούμε, όπως έλεγε κι ο Λένιν, κάθε χαραμάδα για να διεισδύσουμε και να δημιουργήσουμε πρόβλημα στον αντίπαλο ή σηκώνουμε τα χέρια ψηλά, αποχωρούμε και δεν δίνουμε τη μάχη. Και βεβαίως δεν το έκανε αυτό η ηγεσία του ΚΚΕ για να διευκολύνει το ΠΑΣΟΚ. Δεν το πιστεύω. Το έκανε μη τυχόν και ταυτιστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Νομίζω ότι αυτή η πολιτική είναι μια πολιτική που σʼ αυτή την κρίσιμη στιγμή που βιώνουμε θα κριθεί από τους πολίτες και από τον ίδιο τον κόσμο που στηρίζει το ΚΚΕ. Σε κάθε περίπτωση, εμείς επαναλαμβάνουμε την ανάγκη δημιουργίας ενός μεγάλου κοινωνικού συνασπισμού. Σʼ αυτή την προσπάθεια χρειαζόμαστε και τις δυνάμεις από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, που ειλικρινά θέλουν να ανατραπεί αυτή η πολιτική.
Και θέλω να καταδικάσω για άλλη μια φορά την επίθεση στον Πρόεδρο της ΓΣΕΕ…
Η επίθεση στον κ. Παναγόπουλο, ανεξάρτητα από ποιους έγινε και τι στόχους είχαν, αντικειμενικά λειτουργεί προβοκατόρικα για την Αριστερά και το συνδικαλιστικό κίνημα. Λειτουργεί υπέρ αυτών που δεν επιθυμούν την έντονη κινητικότητα που επικρατεί αυτή τη στιγμή στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και ιδίως στις συνδικαλιστικές δυνάμεις.
Για άλλη μια φορά, θα πω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκεται διαρκώς στο στόχαστρο, έχει και άλλη πολιτική στόχευση αυτή την περίοδο -άρα αποκλείεται κάποιος από τον ΣΥΡΙΖΑ να προέβη σʼ αυτές τις κινήσεις- αλλά έχει και άλλες πολιτικές πρακτικές, άλλη κουλτούρα που δεν συνάδει μʼ αυτού του είδους τις πρακτικές.
Νομίζω ότι η συνδικαλιστική ηγεσία έχει μεγάλη ευθύνη για την αδυναμία ύπαρξης του συνδικαλιστικού κινήματος στη χώρα μας, όλο το προηγούμενο διάστημα. Σ΄ αυτή τη φάση όμως δεν πρέπει να προτάξουμε αυτές τις ευθύνες, αντίθετα χρειάζεται να δούμε την όσο το δυνατόν πιο πλατιά συμμετοχή όλων η των δυνάμεων σʼ ένα πλατύ κοινωνικό μέτωπο, γιατί μόνον έτσι μπορούμε να σταματήσουμε αυτή τη λαίλαπα που έρχεται. Δεν είναι τώρα η ώρα της απόδοσης των ευθυνών. Τώρα είναι η ώρα του κοινού αγώνα.
Υπʼ αυτή την έννοια, νομίζω ότι πρέπει να υπάρξει ψυχραιμία, να μην πέσουμε στις παγίδες που μπορεί να μας στήνουν. Η κοινωνική όξυνση που δημιουργείται και η δυσαρέσκεια πιθανόν να μας οδηγήσει και σε άλλου τέτοιου είδους σκηνές σαν αυτή που είδαμε την προηγούμενη Παρασκευή έξω από τη Βουλή. Εμείς θα επιμείνουμε να μιλάμε για την ανάγκη ενωτικών, πλατιών, ειρηνικών όμως και συλλογικών αγώνων. Μόνον οι ειρηνικοί μαζικοί αγώνες είναι αυτοί που φέρνουν αποτέλεσμα.
Εμείς πιστεύουμε ότι η χώρα βυθίζεται στο χρέος όσο βυθίζεται στην ύφεση, όσο συνεχίζουμε να ασκούμε αναποτελεσματικές πολιτικές, όσο συνεχίζουμε να δανειζόμαστε με τα επιτόκια αυτά, δηλαδή όσο συνεχίζουν να μας γδέρνουν οι κερδοσκόποι και όσο δεν αντιδρούμε.
Αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει αυτή τη στιγμή μια μεγάλη δυσκολία. Δεν την παραγνωρίζουμε. Αμφισβητούμε όμως τον χειρισμό, αμφισβητούμε την αποτελεσματικότητα των μέτρων. Θεωρούμε ότι τα μέτρα αυτά είναι και αναποτελεσματικά και άδικα.
Άρα λοιπόν τι λέμε; Λέμε τρία πράγματα. Πρώτον, τα βάρη όχι στους συνήθεις υπόπτους. Θα μπορούσε να ξεκινήσει η προσπάθεια να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα με την φορολογία των κερδών των ανώνυμων επιχειρήσεων. Να ξαναπάει στο 40, 45%, όπως ήταν πριν το 1992 και τώρα πηγαίνει στο 20%. Να παγώσουν τα κέρδη των τραπεζών για όσο διάστημα διαρκεί η κρίση. Γιατί δηλαδή μέσα στο 2009 οι τράπεζες πρέπει να έχουν κέρδη 3 δις ?; Γιατί αυτά τα έκτακτα μέτρα, που δεν θα είναι έκτακτα, μόνιμα θα είναι, γιατί αυτά τα μέτρα θίγουν τους εργαζόμενους και τους μισθωτούς και όχι αυτούς που κερδίζουν; Γιατί η Εκκλησία να συνεχίζει να έχει αφορολόγητο καθεστώς; Γιατί οι εφοπλιστές να λειτουργούν με τις off shore εταιρείες και να μην ζητείται έστω μια συμβολή. Δις κερδίζουν. Γιατί οι εξοπλισμοί να είναι σε τόσο υψηλά επίπεδα;
Υπάρχει λοιπόν άλλη πολιτική. Αυτή την άλλη πολιτική δεν μας την ζητάνε βεβαίως, δεν μας ασκούν πιέσεις γι αυτή την πολιτική. Το αντίθετο, μας ασκούν πιέσεις για να διαλύσουν τον κοινωνικό ιστό. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να αντισταθείς αυτές τις πιέσεις. Αν δεν μπορεί λοιπόν η κυβέρνηση, πρέπει να το κάνει ο λαός, οι κοινωνικές δυνάμεις, οι εργαζόμενοι.
Δεν υπάρχουν λοιπόν συγκεκριμένοι σταθμοί. Υπάρχει η ανάγκη διεύρυνσης αυτού του μετώπου. Θα είναι μια διαρκής διαδικασία. Δεν θα τελειώσει σε μια βδομάδα, σε δυο βδομάδες. Θα είναι μια διαρκής διαδικασία, που κατά τη γνώμη μου μπορεί να επιφέρει πολύ σημαντικές αλλαγές όχι μόνο μέσα στην Ελλάδα και στο πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα αλλά και στην ίδια τη δομή της Ε.Ε.
Είναι προβλήματα τα οποία είναι εδώ και πάρα πολλά χρόνια ανοιχτά. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι τα μεγάλα αυτά οξυμμένα εθνικά θέματα. Όμως είναι δυνατόν να είμαστε ένα ισότιμο μέλος της ευρωζώνης, της ευρωπαϊκής οικογένειας, της Ε.Ε. και να μην υπάρχει καμία ουσιαστική στήριξη, να μην ρίχνει το βάρος η Ε.Ε. για να διαφυλάξει τα δικά της σύνορα; Είναι δυνατόν να αφήνουν μια χώρα της ευρωζώνης να σπαταλάει 4 και 5% του ΑΕΠ σε εξοπλιστικές δαπάνες. Θα μου πείτε βεβαίως ότι το κάνουν γιατί αυτοί τα παίρνουν, γιατί την ίδια στιγμή που ο κ. Παπανδρέου πήρε τα καλά λόγια από τον κ. Σαρκοζί…
.. Κάτω από το τραπέζι -λένε οι κακές γλώσσες και δεν το διέψευσε ο ίδιος- ότι του υποσχέθηκε εξοπλιστικές δαπάνες σε γαλλικές φρεγάτες. Ξέρετε την παροιμία που λέει το λόγο σου τον χόρτασα και το ψωμί σου φάτο; Ή μας είπε μια καλή κουβέντα ο κ. Σαρκοζί και φαντάζομαι ότι μπορεί να κερδίσει και κάποια δισεκατομμύρια από εξοπλιστικές δαπάνες, τι στιγμή που εμείς είμαστε σε κρίση;
Λοιπόν, αυτά τα μέτωπα είναι ανοιχτά. Κάποια στιγμή όμως αυτές οι πληγές πρέπει να κλείσουν και πρέπει να δουλέψουμε σʼ αυτή την κατεύθυνση.
Δεν έχω κανένα αντανακλαστικό έναντι της λέξης. Θεωρώ όμως ότι είναι ψεύτικος ο τρόπος με τον οποίον τον χρησιμοποιεί η κυβέρνηση. Γιατί -δεν ξέρω αν τον Πρωθυπουργό τον σταματάνε μονάχα μισθωτοί και μεροκαματιάρηδες και του λένε για την πατρίδα να δώσω και τον μισθό μου.. Εκτός από τους μεροκαματιάρηδες που έχουν φιλότιμο σ΄ αυτή τη χώρα, υπάρχουν και πολλοί άλλοι που κερδίζουν και οι οποίοι όμως δεν έχουν φιλότιμο. Και αν δεν σταματάνε οι εφοπλιστές ή οι τραπεζίτες ή οι μεγαλοεπιχειρηματίες, με τους οποίους εξ όσων γνωρίζω, έχουν άριστη σχέση με την κυβέρνηση και προεκλογικά και μετεκλογικά, για να τους πουν να δώσουμε κι εμείς κάτι από το πλεόνασμά μας, θα έπρεπε η κυβέρνηση να το σταματήσει και να τους πει, για την πατρίδα δώστε κι εσείς κάτι.
Αλλά μια και μιλάτε για την πατρίδα. .. Η εικόνα που δόθηκε στα διεθνή ΜΜΕ την περασμένη Παρασκευή ήταν μια εικόνα ντροπής για την πατρίδα. Διότι την ίδια στιγμή που ο Πρωθυπουργός με την Καγκελάριο της Γερμανίας συζητούσε στα σοβαρά -δεν έκοψε την ίδια στιγμή μαχαίρι τη συζήτηση- για το αν πρέπει να του δώσουμε κανένα από τα νησιά μας για να ξεχρεώσουμε, ένα σύμβολο της εθνικής αντίστασης μεταχειρίζονταν μʼ αυτόν τον τρόπο που τον μεταχειρίστηκαν οι δυνάμεις καταστολής.
.. Μιλάω για τον Μ. Γλέζο. Ο οποίος είχε το σθένος -είναι ένα σύμβολο διαχρονικής αντίστασης- να πει ότι δεν έχει να κάνει με το όνομα Γλέζος. Ήταν ένας πολίτης και ήταν μια επίθεση σ΄έναν πολίτη που ειρηνικά διαμαρτύρεται.
Με την ευκαιρία αυτή, θα έπρεπε κάποια στιγμή να συζητήσουμε και για το θέμα χρήσης χημικών σε διαδηλωτές από τις δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ. Το ότι δεν έχουμε μέχρι στιγμής θρηνήσει θύματα, κατά τη γνώμη μου, είναι τυχαίο. Ήταν ο Μ. Γλέζος. Θα μπορούσε να ήταν οποιοσδήποτε άλλος ηλικιωμένος ή μη άνθρωπος σʼ αυτή την επίθεση που δέχτηκε η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Τι ακριβώς φοβήθηκαν οι αστυνομικοί και αναχαίτισαν μʼ αυτόν τον τρόπο έναν γέροντα 88 ετών και βουλευτές; Τι ακριβώς φοβήθηκαν. Φανταστείτε πώς μπορεί να μεταχειριστούν έναν πολίτη ο ποίος δεν είναι γνωστός, δεν έχει τη δυνατότητα δηλαδή να παρέμβει. Πρέπει η κυβέρνηση, με αφορμή αυτό το γεγονός, να πάρει την απόφαση και να σταματήσει να λειτουργεί την αστυνομία με τον τρόπο που λειτουργεί. Και είναι η μοναδική αστυνομία στην Ευρώπη που κάνει χρήση αυτών των απαγορευμένων χημικών ουσιών. Δεν μπορεί την κοινωνική ένταση και όξυνση να την αντιμετωπίζει με καταστολή. Είναι ο χειρότερος σύμβουλος.
……. Νομίζω ότι περνάμε στιγμές δύσκολες. Και το πιο δύσκολο ακόμα είναι αν αναλογιστούμε ότι όλες οι προηγούμενες γενιές ζούσαν με την προσδοκία του ότι φτιάχνουν ένα μέλλον για τα παιδιά τους που θα είναι καλύτερο… Τώρα αυτό έχει αρχίσει και αλλάζει. Και έχουμε αρχίσει να αμφισβητούμε αν οι επόμενες μέρες θα είναι καλύτερες από τις προηγούμενες κι αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μια κοινωνία.
Σε σχέση με την ημέρα της γυναίκας θα ήθελα να πω ότι δεν πρέπει να είναι μια μέρα ξεχωριστή, όπου να αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη να προωθήσουμε πολιτικές και πρακτικές ισότητας των δύο φύλων, αλλά πρέπει 365 μέρες το χρόνο να το κάνουμε αυτό. Είναι όμως μια μέρα ιστορική, διότι πριν από 50 χρόνια στη χώρα μας δεν θεωρούσαμε αυτονόητο ότι όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας, ανεξαρτήτως φύλου, έχουν δικαιώματα. Θεωρούσαμε ότι οι γυναίκες δεν μπορούν να έχουν τα ίδια δικαιώματα, δεν μπορούν να ψηφίζουν, δεν μπορούν να συμμετέχουν στην κοινωνική και πολιτική ζωή. Αυτό άλλαξε και άλλαξε μέσα από αγώνες.
Το ίδιο ισχύει και σήμερα: οτιδήποτε μπορεί να φαντάζει ουτοπικό ή δύσκολο να αλλάξει, μπορεί να αλλάξει μόνο μέσα από αγώνες.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS