…Χώρα και πολιτισμός με βάθος δεν φοβάται κανέναν ξένο, μόνο τον εαυτό της πρέπει να φοβάται, όταν είναι «βλαμμένος», τόνισε κλείνοντας την ομιλία του ο Γρηγόρης Ψαριανός, στη Βουλή κατά τη συζήτηση επί της αρχής του νομοσχεδίου για την «Ελληνική Ιθαγένεια και την πολιτική συμμετοχή ομογενών και νομίμως διαμενόντων μεταναστών».
… Είναι ντροπή να μιλάμε για τα αυτονόητα, να έχουμε αντεγκλήσεις και διαξιφισμούς για πράγματα που στην κοινή λογική του ανθρώπινου ζώου έχουν λυθεί εξ ορισμού, από κτίσεως κόσμου. Και όσοι αρέσκονται στα ελληνοπρεπή, στις «δηθενιές» και στα ελληνικά, σε εισαγωγικά, παραμυθάκια να ξέρουν ότι, ο πολιούχος τους είναι ο Αίσωπος, εθνικός μας παραμυθάς,
που ήταν ξένος, εκβράστηκε από τη Βόρεια Αφρική,
ήταν μετανάστης, λαθρομετανάστης, λαθροάνθρωπος, λαθροπαραμυθάς, λαθροέλληνας.
Αυτή η ιδεολογία είναι η ίδια που αρνήθηκε το αυτονόητο δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες, στους νέους, στους μικρασιάτες, στους πρόσφυγες της Βορείου Ηπείρου, στους πρόσφυγες της σοβιετίας. Μπορούμε, όμως, να προχωρήσουμε σε ελληνοποιήσεις ακαριαία,σε ένα βράδυ, αν είναι ολυμπιονίκες, αν είναι πρωταθλητές και ας μην ξέρουν «γρι» ελληνικά, σε ένα βράδυ τους βγάζουμε όλα τα χαρτιά και πλήρη δικαιώματα.
Στυλοβάτες αυτής της άθλιας, νεοφασίζουσας προπαγάνδας είναι οι θαυμαστές των γερμανών βασιλέων της Ελλάδας, αυτοί που έφεραν τον ΄Οθωνα και τον στήριξαν, τους Γλύξμπουργκ, τους Γεώργιους, τους Κωνσταντίνους , τους Αλέξανδρους, τις Φρειδερίκες και τις ΄Αννες Μαρίες, που ήταν όλοι ξένοι, και έμαθαν ελληνικά με πενήντα δασκάλους και εντατικά προγράμματα. Για να τους κάνουμε βασιλιάδες και να καμαρώνουμε γιʼαυτούς.
Οι πρόγονοι των στυλοβατών αυτού του παραληρήματος ελληνοποιούνταν ακαριαία, αν ήταν αυτό που έπρεπε για την εξουσία και για την κρατούσα τάξη και ασφάλεια. Και γίναν και διοικητές μονάδων και αρχιστρατιωτικοί, και ας ήταν αρβανίτες, ας ήταν τουρκόσποροι.
Είναι η ίδια ιδεολογία που πέταγε τους μικρασιάτες, που έχασαν τις περιουσίες και την βαθιά ελληνική τους παιδεία και μέσα από τις «καθημερινές» και τις «ακρόπολες», τότε, τους αποκαλούσε «ξυποληταρία», «τουρκόσπορους» και «παστρικές σμυρνιές».
Όπως τώρα φουκαράδες, που δεν είναι αποβράσματα, είναι φυγάδες γιατί δεν αντέχουν εκεί που είναι, γιατί είναι «κόλαση», όπως φουκαράδες ήταν οι παππούδες μας οι πρόσφυγες κιʼοι γονείς μας οι «λαθρομετανάστες», οικονομικοί και πολιτικοί φυγάδες. Και τώρα είμαστε «εθνικά περήφανοι» που είναι δήμαρχοι, κυβερνήτες, γερουσιαστές ή βουλευτές στις χώρες που κατέφυγαν.
Στα παιδιά, που γεννιούνται στην Ελλάδα και φοιτούν στα ελληνικά σχολεία, εμείς αρνούμαστε το δικαίωμα να μιλήσουν τη μόνη γλώσσα που ξέρουν, να είναι ελληνόπουλα. Γιατί αν πάνε στην Κένυα, στην Τανζανία ή στη Ζανζιβάρη, δεν υπάρχουν εκεί. Αλλά δεν υπάρχουν ούτε και εδώ, δεν υπάρχουν πουθενά, δεν ζουν. Και έχουν φτάσει ως το πανεπιστήμιο, μπορεί να διδάξουν στο πανεπιστήμιο και να μην έχουν ακόμα χαρτιά.
Όπως αγωνιστήκαμε για δικαιώματα στους νέους, στις γυναίκες, στους πρόσφυγες, έτσι και τώρα θα αγωνιστούμε για το αυτονόητο δικαίωμα αυτών των παιδιών. Γιατί η Ιστορία πηγαίνει μπροστά, δεν γυρίζει πίσω.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS