Συντρόφισσες και σύντροφοι
πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που παίρνω μέρος σε Συνέδριο Νεολαίας. Ήλθαν έτσι τα πράγματα που αν και απ΄ τα 17 ήμουν οργανωμένος έχασα τις αγωνίες και τις χαρές μιας οργάνωσης Νεολαίας. Οπότε έχω ένα καθήκον που μου βάζουν οι στίχοι του Έμινεμ
Καλύτερα να χαθώ στη μουσική σας
Και τη στιγμή που θα ʽναι και δικιά μου
Να μην χάσω τη δική μου ευκαιρία
Ίσως είναι η μοναδική στη ζωή μου
Η μετάφραση και η παράφραση είναι δική μου και παρακαλώ συγχωρέστε και την αμηχανία και το τρακ.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Εδώ και καιρό εξελίσσεται μια μεγάλη, ίσως πρωτόγνωρη διαρθρωτική, πολυσύνθετη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Κρίση οικονομική, κοινωνική, πολιτική, περιβαλλοντική, διατροφική, κλιματική.
Δεν θα τολμήσω να σας την αναλύσω. Οι θέσεις σας το κάνουν με απόλυτη επάρκεια, οφείλω να συγχαρώ την ομάδα που τις συνέγραψε και νομίζω πως αποτελούν ένα πολύ καλό υλικό και για το 6ο Έκτακτο Συνέδριο του Κόμματος μας.
Δύο πράγματα επιτρέψτε μου να τονίσω.
Το πρώτο: Επί της κρίσης και σε επίπεδο λύσεων διεξόδου γίνονται επιλογές. Και η κυβέρνηση καθʼ υπόδειξη της Ε.Ε. και των κυρίαρχων τάξεων έχει κάνει τη δική της. Νεοφιλελευθερισμός, ισοπέδωση των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων. Συνηθίζουμε να λέμε πως τα μέτρα είναι αντιλαϊκά, άδικα, αναποτελεσματικά και αδιέξοδα. Υπάρχει όμως κάτι βαθύτερο. Οι κυρίαρχες δυνάμεις σʼ όλες τις χώρες παίζουν τούτη τη στιγμή ένα μεγάλο στοίχημα. Να μετατρέψουν την κρίση που δημιούργησαν σε ευκαιρία να πάρουν πίσω όσα η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι κατέκτησαν με αγωνία και αίμα κοντά δύο αιώνες τώρα.
Τα μέτρα δεν είναι μέσον δήθεν διεξόδου. Είναι κυρίως στόχος επιβολής. Δεν είναι για το σήμερα, δεν είναι για 3 χρόνια. Διαμορφώνουν ένα νέο κόσμο. Γιʼ αυτό και ο αγώνας του σήμερα είναι και ο αγώνας για το μέλλον. Κρίνεται τώρα η μορφή και ο τύπος του κόσμου και της κοινωνίας μετά την κρίση, οι νικητές και οι ηττημένοι της περιόδου.
6 λέξεις συγκροτούν την πολιτική μας στη συγκυρία.
Κοινωνικός συνασπισμός
Πανευρωπαϊκός συντονισμός
Διεθνιστική αλληλεγγύη.
Από αυτό απορρέουν καθήκοντα:
1ο Να μην φοβηθούμε εμείς και να βγάλουμε το φόβο από το μυαλό των ανθρώπων που νοιώθουν αδύναμοι και μόνοι, που αναζητούν ατομικές λύσεις μπρός στην κοινωνική ισοπέδωση.
2ο Να ενώσουμε, να πολλαπλασιάσουμε και όχι να διαιρέσουμε τις δυνάμεις. Στόχος μας είναι η ενωμένη δράση και όχι η κομματική περιχαράκωση. Εμείς καλούμε όλες τις αριστερές δυνάμεις, όλες τις κοινωνικές δυνάμεις κάτω από ένα σύνθημα «πάρτε τα μέτρα πίσω. Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση σας. Υπάρχει άλλος δρόμος».
3ο Εμείς δεν περιμένουμε, ούτε απλά προετοιμαζόμαστε για να υποδεχτούμε ένα εργατικό, μικρομεσαίο, αγροτικό Δεκέμβρη.
Σήμερα, τώρα, τον φτιάχνουμε, τον οικοδομούμε. Προσφέρουμε τον χειραφετικό μας λόγο και την αγωνιστική μας δράση. Ζυμώνουμε και ζυμωνόμαστε με την κοινωνία. Απαντάμε στην επίθεση στην ίδια κλίμακα που αυτή γίνεται. Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο.
4ο Αντιμετωπίζουμε την κρίση ως απειλή, αλλά και ως ευκαιρία, ως δυνατότητα για ένα νέο προσανατολισμό για την κοινωνία. Για μια νέα ιεράρχηση των προβλημάτων με βάση τις ανάγκες των πολλών και όχι την ιδιοτέλεια των λίγων.
Για μια νέα κατεύθυνση στη πολιτική. Για μας ο άνθρωπος και το περιβάλλον είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση. Η μάχη φαίνεται να γίνεται στη Βουλή και στους δρόμους. Αλλά μην ξεχνάτε ότι η κύρια μάχη γίνεται στο τόπο εργασίας, στη δουλειά, στο πανεπιστήμιο, μέσα στο ίδιο το σπίτι. Γιατί πρώτη προτεραιότητα είναι να δημιουργηθεί συνείδηση αντίστασης και δράσης.
Απαντάμε στην επίθεση όχι με γενικόλογες υποθέσεις όχι με την επίκληση ενός οραματικού μέλλοντος αλλά με συγκεκριμένα εναλλακτικά προγράμματα, κατανοητά στον κόσμο, σε σύγκρουση με τις νεοφιλελεύθερες επιλογές που θίγουν στη ρίζα του το ίδιο το σύστημα. Σʼ αυτή την κατεύθυνση το κίνημα της νεολαίας όχι μόνο μπορεί, όχι μόνο πρέπει αλλά είναι απαραίτητο να παίξει καταλυτικό ρόλο.
Γιʼ αυτό χρειαζόμαστε μια μαχητική, αποτελεσματική, μαζική νεολαία.
Τι είναι αυτό; Δεν ξέρω.
Όχι γιατί δεν έχω απάντηση αλλά γιατί κάθε ένα επίθετο παίρνει συγκεκριμένο πρακτικό χαρακτήρα σε κάθε φάση της κοινωνικής εξέλιξης σε κάθε φάση του πολιτικού αγώνα. Σήμερα Π.Κ. Νεολαίας παντού.
Ξέρουμε πως με διαφορετικούς όρους πολιτικοποιήθηκε η δική μας γενιά με διαφορετικούς η δική σας και είναι σαφώς πιο δύσκολο τώρα. Πιο δύσκολο αλλά και πιο σίγουρο και πιο ανθεκτικό.
Ξέρουμε πως δεν είμαστε το κόμμα που σας αξίζει. Όπως λέει και ο Μάλαμας πολλές φορές «άλλα λέμε κι΄ άλλα κάνουμε».
Ξέρουμε πως δεν μπορεί και δεν είναι βοήθεια στη νεολαία να αντλούμε νέα στελέχη μόνο με αφαίμαξη της νεολαίας μας.
Ξέρουμε πως δεν είναι λίγες οι φορές που αντί να σας ανοίγουμε σας κλείνουμε δρόμους.
Όμως συντρόφισσες και σύντροφοι να ʽστε σίγουροι πως θα γίνουμε το κόμμα που όλοι θέλουμε και θα το κάνουμε όλοι μαζί. Για μας είναι ζήτημα ζωής να σας βοηθήσουμε. Και αυτό είναι κάτι συγκεκριμένο.
Να σας δώσουμε την εμπειρία μας χωρίς να νομίζουμε ότι η εμπειρία είναι το άπαν ή πως τα ξέρουμε όλα. Να σας ακούμε γιατί η δική σας εμπειρία και δράση ανοίγει νέους δρόμους.
Και τέλος όταν κάνετε το λάθος, γιατί θα το κάνετε, όλοι το κάνουμε, να μπαίνουμε μπροστά, ασπίδα και το δικό μας σώμα να απορροφά τους κραδασμούς.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
στα συνέδρια και τις συνεδριάσεις μας εμείς οι οργανωμένοι αριστεροί ορίζουμε τις ιεραρχήσεις και τους τρόπους δράσης μας. Η ζωή όμως είναι εκεί έξω. Με τα προβλήματα της και τις ομορφιές της. Εκεί έξω είναι η ανεργία, η επισφάλεια, η μισή ζωή, η ανύπαρκτη και χιλιοπληρωμένη παιδεία. Και μείς σ΄ αυτά τα προβλήματα πρέπει να απαντήσουμε.
Εκεί έξω είναι και οι ομορφιές, οι μουσικές, οι όμορφες νύχτες οι όμορφες και έξυπνες γυναίκες, οι ενδιαφέροντες άντρες για το πόσο έξυπνοι συζητιέται χρόνια τώρα.
Να τα ζήσετε όλα.
Θέλω να σας βάλω ένα καθήκον . Είπα ότι θα φτιάξουμε το κόμμα που θέλουμε. Δεν είναι η πλήρης αλήθεια. Εμείς ρυθμίσεις θα κάνουμε. Ίσως η εμπειρία μας δεν είναι αρκετή. Άλλωστε είναι συνηθισμένο όσοι διαχειρίστηκαν την κρίση ίσως και κατάφεραν να βγάλουν το Κόμμα απʼ αυτή είναι δύσκολο να οδηγήσουν οι ίδιοι το χώρο στην ανάπτυξη που του ταιριάζει.
Να τώρα το καθήκον.
Στους δρόμους του Παρισιού το ʼ68, στα Αμερικάνικα πανεπιστήμια, στους δρόμους της Πράγας, στους δρόμους της Αθήνας μπήκε ένα μεγάλο ερώτημα για την Αριστερά.
Για χρόνια τα κόμματα της Αριστεράς δεν έδωσαν πολύ σημασία. Έως ότου στους δρόμους του Σιάτλ, της Γένοβας, στο Πόρτο Αλέγκρε, στους δρόμους της Αθήνας το ερώτημα έγινε και πάλι επίκαιρο. Και ήλθε πολύ συγκεκριμένο από τα βουνά των Τσιάπας.
"Σʼ αυτό τον κόσμο υπάρχει ένα πολιτικό κενό. Εμείς δεν θέλουμε να το γεμίσουμε σε συναλλαγή της όποιας δύναμης και των όποιων ψήφων μας με το σύστημα και την εξουσία. Εμείς θέλουμε να το μεγαλώσουμε με ερωτήματα και να προχωρήσουμε ρωτώντας ώστε κάθε διοίκηση να υπακούει. Εμείς θέλουμε να ξεπηδήσει απʼ αυτό το κενό μια ζωή αξιοπρέπειας, δικαιοσύνης, ισοτιμίας, συναγωνιστικότητας και αλληλεγγύης". Μια σοσιαλιστική ζωή.
Και το ερώτημα είναι "ποιός είναι αυτός ο άλλος τρόπος για να κάνεις πολιτική";
Δεν θα το βρούμε ίσως εμείς. Είστε υποχρεωμένοι να το βρείτε εσείς.
Και μια και σε ηλικία είμαι όσο δύο από τους μεγαλύτερους ανάμεσα σας, μια συμβουλή.
Στη ζωή ιδιαίτερα στην κοινωνία αλλά και στην πολιτική θα βρεθείτε μπροστά σε καταστάσεις όπου θα κληθείτε να πάρετε δύσκολες αποφάσεις. Αξιοποιείστε την ως τότε γνώση και εμπειρία σας. Όμως μην ξεχάσετε να γυρίσετε πίσω σʼ αυτό που είσαστε τώρα. Δημιουργικοί και ανυπότακτοι. Αθώοι αλλά όχι αφελείς. Και να θυμάστε πως όχι μόνο η ιστορία αλλά και η ζωή γράφεται με ανυπακοή και προχωρά με αγώνα, ρήξη και ανατροπή.
20/03/2010
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS