-Οι πρόσφατες συλλήψεις των αυτοαποκαλούμενων «κοινωνικών αγωνιστών» του «Επαναστατικού» Αγώνα, αλλά και η δολοφονία του 15χρονου μετανάστη από το Αφγανιστάν από βόμβα που είχε τοποθετήσει και ενεργοποιήσει κάποια άλλη παρόμοια οργάνωση, επαναφέρουν τα ερωτηματικά γύρω από την τρομοκρατία και τις τρομοκρατικές οργανώσεις.
Στο παρόν άρθρο αναφερόμαστε σε ενέργειες και δράσεις, βίαιες και ένοπλες, με τις οποίες επιδιώκεται, με ακραία εγκληματικότητα, η παρέμβαση στους κοινωνικούς και πολιτικούς ανταγωνισμούς.
Μαζί με την αυτονόητη και απόλυτη καταδίκη των φαινομένων αυτών από την πλευρά της Αριστεράς, οφείλουμε να στρέψουμε την προσοχή μας στον πολλαπλασιασμό και στην ένταση των τρομοκρατικών ενεργειών που εκδηλώνονται στη φάση που διανύουμε.
-Παρά τις κατά καιρούς βαρύγδουπες δηλώσεις αρμοδίων υπουργών ότι η τρομοκρατία, με την μία ή την άλλη μορφή, «είναι ένα κεφάλαιο που έκλεισε αμετάκλητα», υφίστανται σήμερα – και στη χώρα μας – οι συνθήκες που δημιουργούν ένα πεδίο στο οποίο προστρέχουν οι τρομοκράτες για την εξεύρεση του δικαιολογητικού λόγου των ενεργειών τους. Κα αυτό το πεδίο το διαμορφώνουν η κρίση, η ανασφάλεια, η κοινωνική αβεβαιότητα και η περιθωριοποίηση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων, ιδιαίτερα νεώτερων ηλικιών, η απαξίωση του πολιτικού συστήματος και των θεσμικών του εκπροσωπήσεων.
Η μονοσήμαντη και λειψή ανάγνωση της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας από πλευράς τρομοκρατικών οργανώσεων και η άρνηση των μαζών να τις παρακολουθήσουν και να τις ακολουθήσουν, τις οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι μάζες χρειάζονται αφύπνιση. Οι εγκληματικές τους πράξεις, με την επιστράτευση ιδεολογημάτων και ενός μεσσιανικού παραληρηματικού λόγου, αφυδατωμένες από μια μαζική απεύθυνση, επιλέγουν τη συμβολική κίνηση, την ατομική, την επιλεκτική, την συμπτωματική στόχευση.
Η περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής, η συνεπακόλουθη πλήρης περιφρόνηση των ίδιων των μαζών, στερεί τις τρομοκρατικές ενέργειες από την επιδιωκόμενη πολιτική ή, ειδικότερα, χειραφετητική επίφαση και αποκαλύπτει την πραγματική τους ουσία, δηλαδή το έγκλημα.
-Η σύγχρονη Αριστερά, σε όλες της ουσιαστικά τις εκφάνσεις, ιδιαίτερα μετά τις τραγικές εμπειρίες των δύο παγκόσμιων πολέμων, έχει θεωρητικά και πρακτικά υιοθετήσει τον δημοκρατικό, τον ειρηνικό, τον κοινοβουλευτικό δρόμο για το σοσιαλισμό.
Το χειραφετητικό πρόταγμα της σύγχρονης Αριστεράς, ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία, βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τη χρήση βίας, επιλέγει τη μη βία και, επομένως, θεωρεί την τρομοκρατία και την τρομοκρατική δράση ως εχθρό και αντίπαλο.
Οσο κι αν καταδικάζει κανείς το νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, με κανένα τρόπο δεν μπορεί να ταυτιστεί ή να υιοθετήσει τo τροπάριo της τρομοκρατίας, που αφανίζει ανθρώπινες ζωές, σπρώχνει σε πλήρη αδιέξοδα τμήματα της νεολαίας και λειτουργεί απόλυτα αποπροσανατολιστικά σε καίριες στιγμές της κοινωνικής διαλεκτικής.
-Ένα καίριο ερώτημα αναδεικνύεται. Μπορούμε να πολεμήσουμε την τρομοκρατία, ως πολίτες, ως κοινωνία, ως Αριστερά; Και με ποια μέσα; Με ποια όπλα;
Δεν χωρά αμφιβολία ότι υπάρχει ο ρόλος των δυνάμεων (αστυνομία, ειδικές δυνάμεις κλπ) που έχουν ταχθεί στην υπεράσπιση της ζωής και της ασφάλειας των πολιτών. Στο πεδίο αυτό εκδηλώνονται ζητήματα αποτελεσματικότητας, αλλά και σεβασμού των ατομικών ελευθεριών, που συναρτώνται με σοβαρά ελλείμματα στην εκπαίδευση, στη σχέση με τους πολίτες, στη διαμορφωνόμενη ψυχολογία, στον κοινοβουλευτικό έλεγχο, στον εκδημοκρατισμό των σωμάτων ασφαλείας.
Όμως, η πιο ουσιαστική και σε βάθος αντιμετώπιση του φαινομένου της τρομοκρατίας, περνάει μέσα από την ενίσχυση του δίπτυχου «Ελευθερία και Ισότητα» μέσα στην κοινωνία.
Αυτό σημαίνει ότι απαντώ στην τρομοκρατία με περισσότερη δημοκρατία. Με υπεράσπιση και ενίσχυση των δημοκρατικών ελευθεριών, εκείνων των ελευθεριών που καθιστούν την κοινωνία μας «ανοιχτή» και άξια υπεράσπισης. Δεν σημαίνει αστυνομοκρατία στις γειτονιές, ούτε ενεργοποίηση των καμερών, ούτε αστυνομικές επιχειρήσεις που οδηγούν σε «κλέφτες και αστυνόμους» στα στενά των Εξαρχείων.
Αυτό σημαίνει ότι απαντώ στην τρομοκρατία με συνεχή μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, με πόλεμο ενάντια στη φτώχεια, την ανέχεια, την περιθωριοποίηση, με μέτρα ενάντια στην ανεργία των νέων ανθρώπων.
Με ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής, μέσα από την εκ νέου άνθηση της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς.
Αυτή είναι η πολιτική που απομονώνει τους τρομοκράτες, τους στερεί από επιρροή και οπαδούς, τους ξεκόβει από κοινωνικές και πολιτικές ρίζες.
Αυτή είναι η πολιτική της Αριστεράς, του Συνασπισμού αν θέλετε, που καλείται να διοχετεύσει την απόλυτα δικαιολογημένη στις μέρες μας κοινωνική δυσαρέσκεια και αγανάκτηση ,σε δρόμους μαζικούς, δημιουργικούς, αγωνιστικούς.
-Μια τελευταία παρατήρηση. Στην αρχή του άρθρου αναφέρθηκα σε δηλώσεις για την τρομοκρατία σαν «ένα κεφάλαιο που έκλεισε αμετάκλητα». Φωτογράφισα, φυσικά, τον κ.Χρυσοχοϊδη. Αλήθεια, δεν σκέφτεται ο κ.Υπουργός ότι οι πρόσφατες συλλήψεις έπληξαν, οπωσδήποτε, αλλά δεν εξάρθρωσαν την τρομοκρατία;
Ιδιαίτερα θύλακες με δράση δεκαετιών, πολύ επιθετικούς και επικίνδυνους;
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS