Δανείζομαι τον τίτλο από άρθρο της Ναόμι Κλάιν στο Διαδίκτυο, που μεταφέρει την ακόλουθη εικόνα από την Αργεντινή του 2002: την ώρα που ο πρόεδρος της χώρας Εντουάρντο Ντουάλντο διαπραγματευόταν με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΙΜF στα αγγλικά), λίγα τετράγωνα πιο πέρα, οι κάτοικοι μιας πολυκατοικίας (ανάμεσά τους 19 παιδιά) είχαν οχυρωθεί στο κτήριο αρνούμενοι δικαστική απόφαση για την έξωσή τους, ενώ στην πρόσοψη είχαν γράψει το σύνθημα «IMF go to Hell», που σημαίνει «Άντε στο διάβολο, ΔΝΤ».
Παρόμοιες εικόνες θα ζήσουμε και στην Ελλάδα με την επονείδιστη απόφαση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για την εμπλοκή ή μάλλον για την πρωτοκαθεδρία του ΔΝΤ στο λεγόμενο «σχέδιο διάσωσης της ελληνικής οικονομίας», το οποίο συνοδεύεται από πρωτοφανή αντεργατική και αντιλαϊκή επιδρομή που θα αφήσει πίσω της τεράστια κοινωνικά ερείπια. Θα μπορούσε η αποτελεσματικότητα της επερχόμενης λαίλαπας να παρομοιαστεί με τη βόμβα νετρονίου που ήθελε να κατασκευάσει η κυβέρνηση Ρήγκαν στις αρχές της δεκαετίας του '80, με το επιχείρημα ότι θα ήταν μία βόμβα λιγότερο καταστροφική διότι θα μπορούσε να σκοτώνει τους ανθρώπους και να αφήνει άθικτα τα κτήρια! Ας θυμηθούμε, ωστόσο, ότι τα σχέδια για τη βόμβα νετρονίου εγκαταλείφθηκαν πολύ γρήγορα κάτω από την παγκόσμια κατακραυγή και τη συντονισμένη διεθνή λαϊκή κινητοποίηση, που είχε τότε ενώσει ευρύ φάσμα λαϊκών δυνάμεων με βάση το συγκεκριμένο πρόβλημα.
Το ερώτημα είναι αν με ανάλογο πνεύμα συσπείρωσης θα κινηθούν οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις στη χώρα μας που πραγματικά (και όχι δημαγωγικά) αντιτίθενται και εξεγείρονται κατά της «βόμβας νετρονίου του ΔΝΤ», ερώτημα που αφορά πρωτίστως την ευρύτερη αριστερά με όλες τις εκφράσεις της. Τούτη την ώρα, που οι καταιγιστικές εξελίξεις γεννούν αγωνία, οργή αλλά και τάσεις καθίζησης της κοινωνίας και τροφοδοτούνται φαινόμενα ατομιστικής αποσύνθεσής της και επικράτησης αντιλήψεων του τύπου «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», η μεγάλη ευθύνη της αριστεράς είναι να δώσει ελπίδα μέσα από την κοινή της δράση, που μπορεί να λειτουργήσει σαν χιονοστιβάδα και για ευρύτερες λαϊκές συσπειρώσεις. Ειδικότερα, η ηγεσία του ΚΚΕ θα είναι ασυγχώρητη αν συνεχίσει την τακτική των χωριστών συγκεντρώσεων και των χωριστών εκδηλώσεων για την Πρωτομαγιά, κόντρα στην ίδια τη δική του ενωτική παράδοση που ακόμα και στα πιο σκληρά χρόνια του εργατοπατερισμού στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα κήρυσσε και τηρούσε με ευλάβεια το σύνθημα «ένα σωματείο - μία ομοσπονδία - μία ΓΣΕΕ».
Η υπαγωγή της ελληνικής οικονομίας στο ΔΝΤ, που αποτελεί επιλογή και των κυρίαρχων δυνάμεων της Ε.Ε., επιβεβαιώνει τον ευρωατλαντισμό. Διότι είναι γνωστό ότι «κουμάντο» στο ΔΝΤ κάνουν οι ΗΠΑ, έστω κι αν ο εκάστοτε διοικητής του προέρχεται από την Ευρώπη στο πλαίσιο ενός άτυπου καταμερισμού ρόλων που θέλει τον πρόεδρο της Παγκόσμιας Τράπεζας (του άλλου «δίδυμου πύργου» των θεσμών του Μπέντον Γουντς) να είναι πάντοτε Αμερικανός. Το ΔΝΤ έχει καταγγελθεί από την αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα, αλλά και από τις περισσότερες χώρες του Τρίτου Κόσμου ως αντιδημοκρατικός οργανισμός. Για τις 182 χώρες-μέλη του δεν ισχύει το μία χώρα-μία ψήφος, αλλά το βάρος της ψήφου κάθε χώρας ορίζεται το οικονομικό μερίδιο (quota) με βάση το οποίο συμμετέχει. Με βάση το σύστημα αυτό στις ΗΠΑ αναλογεί το 17,16% των ψήφων και στην ομάδα G8 συνολικά το 49,31%. Επιπλέον, το ΔΝΤ έχει χαρακτηριστεί δύναμη κρούσης του νεοφιλελευθερισμού και στη δική του δράση έχουν αποδοθεί πολλές κρίσεις χωρών ή ολόκληρων περιοχών στο παρελθόν.
Η σημερινή κατάσταση στον κόσμο δικαιώνει και ενισχύει τις κατηγορίες αυτές κατά του ΔΝΤ καθώς και της Παγκόσμιας Τράπεζας, φέρνοντας πιο έντονα στο προσκήνιο τα αιτήματα για την κατάργησή τους ή την επανίδρυσή τους. Για παράδειγμα, ένα μίνιμουμ κοινό αίτημα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι να τεθεί το ΔΝΤ (όπως και η Παγκόσμια Τράπεζα) υπό τον έλεγχο του ΟΗΕ και να εκδημοκρατιστεί ριζικά. Η εμπλοκή του ΔΝΤ δείχνει ότι η μάχη των Ελλήνων εργαζομένων και του ελληνικού λαού αφορά όλη την ευρωπαϊκή αριστερά και γενικότερα την «άλλη Ευρώπη". Την ίδια ώρα αναδεικνύεται η πλανητική διάσταση του αγώνα μας και γίνεται ξανά επίκαιρη η «Διακήρυξη για μία Νέα Διεθνή Οικονομική Τάξη», που υιοθέτησε ο ΟΗΕ το 1974, ύστερα από προσπάθειες πολλών ετών των χωρών που απελευθερώθηκαν από τον ζυγό της αποικιοκρατίας και έγιναν σταδιακά πλειοψηφία στον ΟΗΕ. Η πρόταση του ΣΥΝ για ένα Παγκόσμιο Φόρουμ της Αριστεράς, που περιέχεται στις θέσεις για το 6ο Συνέδριο του κόμματός μας, αποκτάει πρόσθετη αξία μετά τις τελευταίες εξελίξεις.
* Ο Πάνος Τριγάζης είναι υπεύθυνος του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΝ
[ΑΥΓΗ]
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS