Το σχέδιο Απόφασης που κατατέθηκε από τον Δημήτρη Χατζησωκράτη και υποστηρίχθηκε από την ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ ΠΤΕΡΥΓΑ
ΠΛΑΤΙΑ ΕΝΟΤΗΤΑ, ΑΝΤΙΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ, ΕΙΡΗΝΙΚΕΣ, ΜΑΖΙΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ
1. Η Ελλάδα οδηγείται σε διαπιστωτική πράξη μειωμένης κυριαρχίας με την αίτηση της κυβέρνησης ενεργοποίησης του μηχανισμού στήριξης της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ.
2. Για τη ζοφερή αυτή εξέλιξη οι ευθύνες των αλληλοδιάδοχων κυβερνήσεων του δικομματισμού είναι τεράστιες. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, οδήγησαν την χώρα σε τεράστια ελλείμματα και υπέρογκο χρέος. Σε συνθήκες δανεισμού τριτοκοσμικών χωρών.
Η δημοσιονομική κρίση της ελληνικής οικονομίας ανέδειξε με δραματικό τρόπο τα αδιέξοδα του κοινωνικοοικονομικού προτύπου και του πελατειακού κράτους που οικοδομήθηκε στη χώρα ύστερα από τη μεταπολίτευση.
3. Οι ραγδαίες εξελίξεις στην Ελλάδα αναδεικνύουν ότι η Ε.Ε. στερείται της πολιτικής και οικονομικής ολοκλήρωσής της. Η απόφαση – συμβιβασμός της Ευρωζώνης της 25/03/10 για ένα μηχανισμό μελλοντικού δανεισμού της Ελλάδας σφραγίστηκε από τη συντηρητική, αυταρχική σφραγίδα της Γερμανικής κυβέρνησης, ανέχεται την ασυγκράτητη κερδοσκοπία, ακόμα και των κρατών –μελών, και κυρίως υπονομεύει τις προοπτικές συνοχής των χωρών του ευρώ με την πρόσκληση εμπλοκής προς το ΔΝΤ. Έχει ενισχύσει τις δεξιές φωνές ιδιαίτερα στη Γερμανία, που δείχνουν στη χώρα μας το δρόμο της εξόδου από το ευρώ.
Η κατεύθυνση που εξυπηρετεί τους λαούς της Ευρώπης και τον ελληνικό λαό δεν είναι κάθε χώρα να δίνει μόνη τη μάχη κατά της κερδοσκοπίας του χρηματιστικού κεφαλαίου. Οι προτάσεις της αριστεράς πρέπει να συνδυάζονται με τους στόχους αλλαγής στην Ευρωπαϊκή Ένωση προς την επείγουσα κατεύθυνση της ομοσπονδιακής δημοκρατικής ενοποίησης με πρώτους στόχους τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του τραπεζικού συστήματος και των χρηματαγορών από πολιτικούς θεσμούς, την απεμπλοκή από τους ασφυκτικούς δημοσιονομικούς κανόνες και αποδοχή της βαρύτητας των κριτηρίων απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας, τη στήριξη του ευρώ με ισχυρό κοινοτικό προϋπολογισμό, τη στήριξη χωρών όταν δέχονται τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, δηλαδή κοινή οικονομική πολιτική.
4. Οι ευθύνες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είναι πελώριες. Ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας όταν το μέγεθος των προβλημάτων και της κρίσης είχαν παροξυνθεί με την πενταετή διακυβέρνηση της ΝΔ.
Το υπέρογκο δημόσιο χρέος και έλλειμμα υποχρέωναν σε δημοσιονομικές προσαρμογές και μεγάλες μεταρρυθμίσεις.
Οι επιλογές για την αντιμετώπιση του μείζονος προβλήματος μέσα από άνισες και αδικαιολόγητες οριζόντιες περικοπές στις δαπάνες, στις αποδοχές των δηµοσίων υπαλλήλων αδιακρίτως, καθώς και οι επιµέρους διορθώσεις στο φορολογικό που παζαρεύονταν ως την τελευταία στιγµή, αντί για µια ολοκληρωμένη, ριζική μεταρρύθμιση που να πείθει, ήσαν τα αποτελέσματα πολιτικής αδυναμίας να αποκρούσει τις κερδοσκοπικές επιθέσεις και νεοφιλελεύθερες επιλογές και να συγκρουστεί με κυρίαρχα στρώματα και δυνάμεις του κεφαλαίου. Ανατρέπουν άρδην το προεκλογικό πρόγραμμα με το οποίο εκλέχθηκε το ΠΑΣΟΚ.
5. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει βαρύτατες ευθύνες γιατί σπατάλησε πολιτικό χρόνο, δεν διαμόρφωσε τις κατάλληλες συμμαχίες στον Ευρωπαϊκό χώρο που θα μπορούσαν να καταλήξουν σε πολύ διαφορετικό μηχανισμό στήριξης και προοπτικής για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους τόσο για την Ελλάδα όσο και για τις άλλες χώρες που απειλούνται.
6. Η εμπλοκή και η αποδοχή της δανειοδότησης από το ΔΝΤ αποτελεί κορυφαίο λάθος επιλογής. Το ΔΝΤ με τις συνταγές και τις παρεμβάσεις του αποτελεί όχι τυχαία την ακραία και απευκταία λύση καταφυγής. Και μόνο η κεντρική πρόταση του επικεφαλής για την υποχρεωτική είσοδο της χώρας στον αποπληθωρισμό υποδεικνύει την αναγκαιότητα με κάθε τρόπο να αποτραπεί το ΔΝΤ.
Καμία πολιτική δύναμη και κανένας έλληνας πολίτης δεν είναι δυνατόν συνειδητά να αποδέχεται η χώρα μας να εμπλακεί σε σπειροειδή κάθοδο και ύφεση όχι μόνο τριετίας αλλά ορίζοντα εικοσαετίας.
7. Η χώρα μας έχει εισέλθει σε μια περίοδο σοβαρών ανακατατάξεων. Απαιτείται από όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις εγρήγορση, αποφασιστικότητα, αίσθημα ευθύνης και προτάσεις για την πορεία του τόπου, χωρίς να παραγνωρίζεται η απόλυτη ευθύνη των μέχρι σήμερα χειρισμών και τραγικών παραλήψεων από τις δυνάμεις που έχουν κυβερνήσει τον τόπο από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
Ο ΣΥΝ πρότεινε εγκαίρως και επιμένει για την έκδοση των «λαϊκών ομολόγων» ως ένα μέτρο άντλησης ενός τμήματος των δανειακών αναγκών αποφόρτισης των ακραίων κερδοσκοπικών πιέσεων, τουλάχιστον των του ποσού των 10 δις που η χώρα χρειάζεται μέχρι τις 19 Μαΐου.
Αυτές τις δύσκολες στιγμές ο ΣΥΝ επιμένει όχι στις εφήμερες λύσεις αλλά στην προοπτική. Οι δανειακές ανάγκες της χώρας δεν εξαντλούνται μόνο στην κάλυψη των ληξιπρόθεσμων οφειλών.
Η διάθεση και η αξιοποίηση των υπολοίπων είναι μείζον ζήτημα.
Είναι απολύτως αναγκαίο να μην βαδίσουμε στην πεπατημένη. Πρέπει να υπάρξει ένας αναπτυξιακός σχεδιασμός και πρόγραμμα, όπου η κυβέρνηση οφείλει να ακολουθήσει μια πολιτική για σχεδιασμένη αειφόρο ανάπτυξη και πράσινη-οικολογική ανασυγκρότηση της οικονομίας.
Ο ΣΥΝ πιστεύει ότι υπάρχει άλλος δρόμος που θα προβλέπει:
- Την επιβεβλημένη μείωση του ελλείμματος και η συγκράτηση του χρέους να μη φορτωθεί στις πλάτες των συνήθων υποζυγίων αλλά να συνδυαστεί με βαθιά αλλαγή του κράτους, του άδικου φορολογικού συστήματος, της διαχείρισης των χρημάτων του δημοσίου, του παραγωγικού αλλά και του καταναλωτικού προτύπου, επιλογών και νοοτροπιών σπατάλης, διαφθοράς.
- Την εξοικονόμηση πόρων για την υγεία και την παιδεία, για την εφαρμογή κοινωνικών πολιτικών που θα μειώνουν πραγματικά τις ανισότητες και θα στηρίξουν την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων που υπονομεύει την αναπτυξιακή προοπτική και την κοινωνική συνοχή.
- Την προώθηση νέων οικολογικών επιλογών στην ανάπτυξη και στην ενεργειακή πολιτική, να περιορίσει δραστικά τη σπατάλη φυσικών πόρων, την καταστροφή του περιβάλλοντος.
8. Είναι πολιτικό και θεσμικό σκάνδαλο να μην υπάρχει καμία ενημέρωση της εθνικής αντιπροσωπείας για όσα συζητούνται τώρα πίσω από τις κλειστές πόρτες των υπουργείων με τους διεθνείς ελεγκτές και τα οποία θα δεσμεύουν την χώρα για πολλά χρόνια..
Ο ΣΥΝ καλεί την κυβέρνηση να απορρίψει το σύστημα των προτάσεων που θα υποβάλλει το ΔΝΤ προκειμένου να μην υπογραφεί η σύμβαση δανειοδότησης με αυτό.
Η κυβέρνηση οφείλει, σε κάθε περίπτωση, να φέρει τη Σύμβαση με το ΔΝΤ για επικύρωση στη Βουλή. Η τυπική νομιμοποίηση δεν μπορεί να καλύψει την ουσιαστική πολιτική δημοκρατική ανάγκη να συζητήσει και μέσα από ονομαστική ψηφοφορία να αποφασίσει το ελληνικό κοινοβούλιο.
9. Ο ΣΥΝ απορρίπτει ως αποπροσανατολιστικές προτάσεις που αναφέρονται:
- στην όποια προσωρινή ή και μακροπρόθεσμη έξοδο της χώρας από την ΟΝΕ και το ευρώ προκειμένου είτε για να μην δημιουργεί περαιτέρω προβλήματα στην ευρωζώνη, όπως αντιδραστικές και συντηρητικές δυνάμεις προτείνουν, είτε για να αποκτήσει η χώρα δυνατότητες εσωτερικού ελέγχου και δυνατότητες υποτίμησης του εθνικού νομίσματος, όπως δυνάμεις του αριστερισμού προτείνουν. Σε κάθε περίπτωση μια τέτοια προοπτική οδηγεί σε μεγάλη υποτίμηση και σε δραματική μείωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.
- στην επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με τους μεγάλους πιστωτές του εξωτερικού. Οι χρονικές αναπροσαρμογές αναμφισβήτητα αποτελούν συνήθη πρακτική των χωρών. Η απαλοιφή όμως μέρους του χρέους, σε ακραίες περιπτώσεις, μπορεί να είναι αποδεκτή για χώρες του 3ου και 4ου κόσμου. Δεν θα είναι αποδεκτή από τους πιστωτές, στους οποίους και πάλι θα είμαστε υποχρεωμένοι να καταφύγουμε, για χώρες της ευρωζώνης. Η άρνηση και αδυναμία προώθησης τέτοιων επιλογών θα έχει ως συνέπια την στάση των πληρωμών, δηλαδή την πτώχευση και την και την σίγουρη επέλαση του ΔΝΤ για τις περαιτέρω διευθετήσεις.
10. Ο ΣΥΝ θεωρεί ότι πρώτη προτεραιότητα σήμερα αποτελεί η συσπείρωση δυνάμεων κοινωνικών, επιστημονικών, πολιτικών που δεν περιορίζονται στην καταγγελία αλλά αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να διαμορφώσουν συνολική πρόταση ευθύνης και διεξόδου και να την διαδώσουν στην κοινωνία, πρόταση πραγματικά εναλλακτική, υπέρ των εργαζομένων.
Σε αυτή την πορεία καθοριστικός θα είναι ο ρόλος των κινητοποιήσεων των εργαζομένων. Τη ζυγαριά δεν θα τη γείρουν μικρές επιμέρους κινητοποιήσεις, που δεν αλλάζουν τους συσχετισμούς. Ούτε βέβαια η μονιμοποίηση των βίαιων επεισοδίων που αναστατώνουν και αποδιώχνουν τα πιο αδύνατα κοινωνικά στρώματα. Ο τόπος, η υπόθεση της εναλλακτικής πορείας απαιτούν μαζικές, πλατύτατα ενωτικές κινητοποιήσεις, μακριά από τις σημερινές μικροκομματικές διαιρετικές νοοτροπίες.
Αθήνα 25/04/10
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS