Μετά το αποτρόπαιο γεγονός της δολοφονίας 3 τραπεζοϋπαλλήλων της MARFIN είχαμε ενέργειες εκ μέρους φορέων του κινήματος που δείχνουν να μη κατανοούν τι διακυβεύεται στη συγκυρία.
Αναφέρομαι στην καταγγελία μιας εργαζόμενης της MARFIN την οποία διακινεί και ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανιζόμενος να πιστεύει ότι τουλάχιστον έχει προτεραιότητα η ανάδειξη των θεμάτων που θίγει η καταγγελία (βασικές ελλείψεις στην πυρασφάλεια, εργοδοτική τρομοκρατία κ.λ.π). Επίσης αναφέρομαι στην ανακοίνωση της ΟΤΟΕ που αφού ζητά την παραδειγματική τιμωρία των φυσικών αυτουργών αναφέρει ότι «οι ηθικοί αυτουργοί, όμως, πρέπει να αναζητηθούν στην ασκούμενη πολιτική, στην επιχειρησιακή στάση της αστυνομίας αλλά και στις Διοικήσεις των Τραπεζών»
Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι όσα περιγράφονται στα κείμενα καταγγελίας για το κτίριο αλλά και την εργοδοτική συμπεριφορά, ανταποκρίνονται πλήρως στην αλήθεια. Γνωρίζω επίσης ότι τα θέματα που θίγει είναι πολύ σοβαρά και επιβαρυντικά για την ποιότητα ζωής και πολλές φορές και για τη σωματική ακεραιότητα των εργαζομένων. Θα μπορούσε κανείς να προσθέσει την απαράδεκτη συμπεριφορά του Βγενόπουλου και το ότι επιδίδεται στην εκμετάλλευση του γεγονότος για την προώθηση των δικών του στόχων.
Όμως οι φορείς που προσεγγίζουν έτσι το ζήτημα κάνουν σα να θέλουν να αποφύγουν τις πραγματικές πολιτικές διαστάσεις του θέματος. Κάνουν σα να τους διαφεύγει ότι αυτό που συνέβη δεν ήταν εργατικό ατύχημα αλλά μια κανονική δολοφονία, στο όνομά του κινήματος και εν μέσω διαδήλωσης των εργαζομένων. Κάνουν ή πραγματικά δεν κατανοούν ότι δεν πρέπει να αφήνεται κανένα περιθώριο σύνδεσης των αγώνων , ανεξαρτήτως των αιτιών που τους προκαλούν, με ενέργειες απρόκλητης βίας. Ιδιαίτερα μάλιστα η αναφορά σε ηθική αυτουργία, δηλαδή η άποψη ότι η ασκούμενη πολιτική εξώθησε σε αυτή την αποτρόπαια πράξη, δίνει μια έμμεση δικαιολογητική βάση σε τέτοιου είδους ενέργειες εμφανίζοντας τες ως ανακλαστική αντίδραση.
Η δολοφονία απέδειξε ότι ακόμη και η «βία χαμηλής κρούσης» είναι εξίσου επικίνδυνη για την ανθρώπινη ζωή. Επανέφερε τη συζητημένη διαπίστωση ότι οι αντιλήψεις που αναπτύσσει μια μικρή μειοψηφία σε σχέση με τη βία ως αποδεκτό μέσο πολιτικής πάλης δεν είναι απλά γραφικές αλλά και επικίνδυνες για το κίνημα.
Στο επίπεδο της σημειολογίας η τακτική αυτών των ομάδων να παρεισφρύουν στους κοινωνικούς αγώνες αλλοιώνοντας το χαρακτήρα τους, η προσπάθεια που καταβάλλουν να μεταφέρουν σε άλλους τις συνέπειες των πράξεων τους, ο συνδυασμός του θράσους με τη δειλία που επιδεικνύουν, η χρήση όλων των μέσων που έχουν στην κατοχή τους έναντι των αντιπάλων τους όταν αυτοί βρίσκονται σε αδύναμη θέση, δείχνει τον ευτελή χαρακτήρα τους.
Δεν πρόκειται για συντρόφους που κάνουν ατελέσφορη επιλογή και χρησιμοποιούν αναποτελεσματικά μέσα ή παρασύρονται από την κοινωνική ένταση. Δεν έχουν σχέση με το κίνημα που παλεύει χρόνια για τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα έχοντας μάλιστα πολλά θύματα. Είναι άτομα που συγκροτούν ένα διακριτό χώρο οποίος δεν έχει σχέση με τις αξίες της χειραφέτησης του ανθρώπου και με το στόχο του κοινωνικού μετασχηματισμού.
Με αυτή την έννοια πιστεύω ότι σε αυτή τη φάση είναι σημαντικό όχι μόνο να αναδείξουμε ότι η Αριστερά δεν έχει σχέση με αυτά τα φαινόμενα αλλά να εμβαθύνουμε και να επικοινωνήσουμε τη λογική της μη βίας και τη στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου.
Προσωπικά αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να έχω καμιά συμπεριφορά που μπορεί να εκληφθεί ως ανοχή απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα. Το ίδιο περιμένω να κάνουν και όλοι οι φορείς του κινήματος.
Παπαθανασίου Σάκης
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS