Ο Πρόεδρος του ΣΥΝ, Νίκος Κωνσταντόπουλος παραβρέθηκε στην κηδεία της Διδώς Σωτηρίου και στον επικήδειο που εκφώνησε προς τιμήν της μεγάλης συγγραφέως τόνισε τα εξής:
Η Διδώ Σωτηρίου, κομμάτι της ιστορίας μας, κομμάτι της ζωής μας, κιβωτός των αγώνων και των βασανισμών του λαού μας, άγρυπνο όραμα ανθρωπιάς και ειρήνης, ολοκλήρωσε το ταξίδι της στον κόσμο.
Γεύτηκε τη ζωή, πάλεψε τις ιδέες της, αντιστάθηκε στη βαρβαρότητα και το φασισμό, αναλώθηκε στον αγώνα για τη λευτεριά και την προκοπή , εναντιώθηκε στο δογματισμό και τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό, διαφύλαξε μέσα από ξεριζωμούς, κατατρεγμούς, διώξεις και διαγραφές την τρυφερή της ύπαρξη, την γυναικεία της ευαισθησία, τον δημιουργικό κι ανήσυχο στοχασμό της.
Έγραψε αυτό που ήταν. Στο έργο της έδωσε αυτό που ήταν. Μια ανθρώπινη παρουσία, διαποτισμένη από την δραματική περιπέτεια της ιστορίας του 20ου αιώνα, του ελληνισμού, της αριστεράς. Μια ασυμβίβαστη συνείδηση σμιλευμένη από τα πάθη και τις χαρές των ανθρώπων, τα αδιέξοδα και τα οράματα λαών και κοινωνιών, τις ομορφιές και τις μεταστροφές των εποχών.
Αγάπησε τον κόσμο σαν τρυφερό κορίτσι, που φοβάται κι ονειρεύεται, που συνομιλεί με τον ουρανό και διακινδυνεύει απέναντι στον θάνατο. Αφιερώθηκε στην Αριστερά και ξόφλησε με τη ψυχή της την ακεραιότητα των ιδεών της.
Η Μικρασιατική καταστροφή, ο ξεριζωμός και η προσφυγιά, ο εμφύλιος, οι διώξεις της, η παρανομία, η διαγραφή από το Κομμουνιστικό Κόμμα και η αγριότητα των μηχανισμών, στάθηκαν δοκιμασίες γονιμοποιές, άπλωσαν και βάθυναν τον πλούτο που κουβαλούσε μέσα της.
Συνομίλησε με εποχές διαφορετικές και διαφορετικές γενιές. Δεν πορεύτηκε στα σκοτεινά. Την ειρήνη αναζητούσε κι όχι τα φανατικά και διχαστικά. Δεν μοιρολογούσε ούτε αφόριζε την πραγματικότητα της ήττας και της διάψευσης. Να την αλλάξει ήθελε, έξω από δογματισμούς και στρεβλώσεις, με αισιοδοξία και καρτερικότητα.
Διαλεγόταν με το μέλλον των ανθρώπων πάνω από τα χαρακώματα των πολέμων, μακριά από τους εθνικισμούς και τους ρατσισμούς.
Φλεγόταν από το όραμα της αριστεράς και πόναγε για τις παραμορφώσεις του από τους ακρωτηριασμούς των μηχανισμών και το γκέτο των δογμάτων.
Πορευόταν ανάμεσα στα γεγονότα και τους ανθρώπους κι έφεγγε κι όταν οι καιροί ήταν σκοτεινοί κι όταν μετά από την καταιγίδα ξαστέρωνε ο ουρανός.
Αυτό το φέγγος της ύπαρξης της, αυτό το τρυφερό ανθρώπινο χαμόγελο θα σκορπάει την ευεργεσία του και σε μας και σε ατέλειωτες, μετά από μας γενιές.
Και αυτή η διαχρονική αγάπη τόσων γενεών θα είναι η αιωνία μνήμη της. Το παντοτινό χάδι του κόσμου για όσα αστείρευτα του πρόσφερε.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS