ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΠΤΕΡΥΓΑΣ: Συντηρητισμός με το μανδύα της Ανανέωσης…
Στο 6ο συνέδριο του ΣΥΝ, τα ηγετικά στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας (ΑΠ), επέλεξαν να συσπειρωθούν γύρω από ένα κείμενο με τίτλο «Η Αριστερά ξανά στο προσκήνιο ανανεωμένη».
Ήδη από το πρώτο κεφάλαιο οι συντάκτες δηλώνουν ξεκάθαρα τις διαφωνίες τους με την πολιτική της αριστερής πλειοψηφίας. Στο 1ο κεφάλαιο με τίτλο «συμπεράσματα από τη διετία», περιγράφουν σαν βασικές αδυναμίες της πολιτικής του κόμματος το προηγούμενο διάστημα, ανάμεσα στις άλλες, τις εξής: ότι δεν έγινε ξεκάθαρο τον Δεκέμβρη ότι ο ΣΥΝ είναι χωρίς «ναι μεν, αλλά» ενάντια στην βία, και ότι όσοι υιοθετούσαν βίαιες μορφές πάλης είναι «εχθροί της δημοκρατίας και της αριστεράς», ότι στις ευρωεκλογές δεν αναδείχτηκε ο ευρωπαϊκός και ανανεωτικός χαρακτήρας του κόμματος, και ότι ο ΣΥΝ έχει εγκλωβιστεί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ σε ατζέντα «αριστερισμού», σε «αντισυστημικές» πολιτικές θέσεις και σε «ακραίο αντιευρωπαϊσμό». Σε όλο το κείμενο, οι «αντισυστημικές» θέσεις, περιγράφονται σαν έσχατη πράξη προδοσίας της πολιτικής παράδοσης του ΣΥΝ. Ακριβώς λοιπόν τη στιγμή που το καπιταλιστικό σύστημα φανερώνει την απόλυτη χρεοκοπία του, οι σ. της Ανανεωτικής Πτέρυγας παρουσιάζονται έμμεσα σαν υπερασπιστές του, για να σώσουν την Αριστερά, από το «ατόπημα» της καταδίκης αυτού του σάπιου και βαθειά εκμεταλλευτικού κοινωνικού συστήματος! Αλήθεια όμως σύντροφοι, ο σοσιαλισμός, στο όνομα του οποίου μιλάτε, έστω και αναζητώντας τον δημοκρατικό ειρηνικό δρόμο προς αυτόν, δεν είναι ένα αντίπαλο σύστημα σε σχέση με το καπιταλιστικό;
Στο ζήτημα του χαρακτήρα της κρίσης, το κείμενο είναι θολό και αντιφατικό. Αλλού οι συντάκτες μιλάνε για κρίση χρηματοπιστωτική, και αλλού για κρίση υπερσυσσώρευσης, χρησιμοποιώντας έναν μαρξιστικό όρο. Η ουσία όμως της ανάλυσης κάθε άλλο παρά μαρξιστική είναι. Ενώ κατά τα λεγόμενα τους, παλεύουν για μια «αριστερή, δημοκρατική διέξοδο από την κρίση», δεν μπαίνουν καν στον κόπο να εξηγήσουν ποια είναι τα αίτια και ο χαρακτήρας αυτής της κρίσης, αλλά αναλώνονται σε μια ελλιπέστατη περιγραφή των συνεπειών της. Διαφαίνεται πάντως στο κείμενο, ότι σαν αιτία της κρίσης, εντοπίζουν τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού και όχι τα ίδια τα θεμελιακά χαρακτηριστικά του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Σαν βασική αιτία της ελληνικής κρίσης του δημόσιου χρέους, βαφτίζεται το κακό «πελατειακό κράτος» που «έχτισαν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ», το άδικο και αναποτελεσματικό φορολογικό σύστημα, αλλά και η χαμηλή ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, που οφείλεται στις «κακές επενδυτικές πολιτικές», την λανθασμένη αξιοποίηση των κοινοτικών κονδυλίων και στην ανεπάρκεια του ενιαίου νομισματικού συστήματος. Και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά όμως του κρατικοδίαιτου ελληνικού καπιταλισμού και του παρασιτικού αστικού κράτους του, δεν οφείλονται σε πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων, αλλά είναι δομικά στοιχεία του, όπως και άλλων χωρών που βρίσκονται στην ίδια βαθμίδα ανάπτυξης. Δεν μπορούν να ξεπεραστούν, παρά μόνο με μια πολιτική που θα καταργήσει αυτό το σύστημα.
Φυσικά, στο κείμενο γίνεται έμμεσα αποδεκτό, ότι οι έλληνες εργαζόμενοι, πρέπει, αν και με βαρεία καρδιά να πληρώσουν το χρέος και τους τόκους που έχουν συσσωρεύσει στις πλάτες τους οι έλληνες καπιταλιστές και το πολιτικό τους προσωπικό, αφού δεν γίνεται η παραμικρή νύξη για παύση πληρωμών, ή αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά όπως λέγεται «το έλλειμμα πρέπει να πέσει σε διαχειρίσιμα επίπεδα». Αυτή η στάση αποτελεί συγκεκαλυμμένη συναίνεση στο ταξικό έγκλημα που διαπράττει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Στο ζήτημα της ΕΕ, οι σ. επιμένουν στην αναγκαιότητα της πολιτικής ενοποίησης, με στόχο την «πολιτική διεύθυνση της Παγκοσμιοποίησης», για να μην κυριαρχείται αυτή από τις τυφλές δυνάμεις της αγοράς. Ξεπερνούν λοιπόν με κούφιες ωραίες φράσεις, το ουσιώδες ζήτημα που είναι η ταξική φύση της συγκεκριμένης ενοποίησης, και ο αντιδραστικός χαρακτήρας της ΕΕ.
Στο ζήτημα του προγράμματος, παρατίθεται ένα μακροσκελές και κουραστικό αφηρημένο ευχολόγιο, που περιλαμβάνει μια σειρά αιτήματα και μεταρρυθμίσεις, με βασικό χαρακτηριστικό, ότι δεν θίγουν ούτε στο ελάχιστο την εξουσία της αστικής τάξης πάνω στην οικονομία, την πηγή δηλαδή του προβλήματος. Στη σημερινή φάση όμως του καπιταλισμού, είναι αδύνατο να υλοποιηθεί έστω και ένα από τα προτεινόμενα μέτρα, όσο οι εργαζόμενοι δεν ελέγχουν την οικονομία, ακριβώς γιατί σε αυτή τη φάση τα μέτρα είναι ασύμβατα με την ίδια τη φύση του καπιταλισμού. Μιλώντας για «ανάπτυξη στηριγμένη σε ένα αποτελεσματικό και βιώσιμο μοντέλο», οι συντάκτες απλά καλλιεργούν αυταπάτες για τη δυνατότητα του ελληνικού καπιταλισμού να επιλύσει τα προβλήματα της κοινωνίας.
Βέβαια, διαβάζοντας κανείς όλα τα προτεινόμενα μέτρα, δίκαια αναρωτιέται που ακριβώς βρίσκεται ο σοσιαλισμός μέσα από το «δημοκρατικό δρόμο», τον οποίο επικαλούνται στο κείμενο τους οι σ. Στην πραγματικότητα, αυτές οι φράσεις μπαίνουν στο κείμενο μόνο για εθιμοτυπικούς λόγους, χωρίς πουθενά να συνδέεται το προτεινόμενο πρόγραμμα με τον στρατηγικό αυτό, κατά τους συντάκτες, στόχο.
Στο ζήτημα των συμμαχιών, αυτό που προτείνεται είναι η άμεση απεμπλοκή του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ, και η συμμαχία με το μικροαστικό καιροσκοπικό κόμμα των Οικολόγων Πράσινων, «ανοιχτή στην αριστερά», και με τους «σοσιαλιστές». Στόχος αυτής της συνεργασίας πρέπει να είναι μια προοπτική προοδευτικής διακυβέρνησης ευρύτατων δυνάμεων, (δηλαδή μια κεντροαριστερή αστική κυβέρνηση ταξικής συνεργασίας), που δυστυχώς σήμερα δεν είναι εφικτή, «λόγω του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζει το ΠΑΣΟΚ την κρίση,… καθώς και της ισχυρής κοινοβουλευτικής του αυτοδυναμίας» (!) Αυτή είναι λοιπόν η προοπτική που προτείνουν οι σ. στο κόμμα! να παίξει το ρόλο ενός αριστερού συμπληρώματος μιας αστικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, (μαζί βεβαίως με άλλους καιροσκόπους καριερίστες, όπως οι ΟΠ), όταν η λαϊκή κατακραυγή για την πολιτική του δεν θα επιτρέπει στο σύστημα την πολυτέλεια μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης! Αυτό που ονειρεύονται λοιπόν για την αριστερά, είναι για άλλη μια φορά να παίξει το ρόλο ενός στηρίγματος του καπιταλιστικού συστήματος-όταν αυτό θα αντιμετωπίζει την οργή των καταπιεσμένων-προδίδοντας τις ελπίδες των εργαζόμενων, όπως αναγκάστηκε να κάνει κάθε φορά που συμμετείχε σε μια αστική κυβέρνηση!
Μπορούμε λοιπόν να χαρακτηρίσουμε πολιτικά τις βασικές θέσεις αυτού του κειμένου, σαν ένα συντηρητικό, δεξιόστροφο ρεφορμισμό, πλήρως υποταγμένο στο καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό που απηχούν αυτές οι απόψεις, είναι οι πιέσεις της αστικής ιδεολογίας και της αστικής τάξης πάνω στην Αριστερά. Ταυτόχρονα αντανακλούν τις αυταπάτες που καλλιέργησε ο καπιταλισμός της προηγούμενης περιόδου- της ανάπτυξης, σε κάποια παραδοσιακά μικροαστικά στρώματα και σε ανώτερα στρώματα των εργαζόμενων, για τη δυνατότητα να βελτιώνεται η ζωή τους μέσα στα πλαίσια του συστήματος. Δυστυχώς, οι σύντροφοι επιμένουν να εθελοτυφλούν μπροστά στην χρεοκοπία του συστήματος, που αναδείχνεται με καταστροφικό τρόπο, και όσο συνεχίζουν να το κάνουν, προσφέρουν δυστυχώς τις χειρότερες υπηρεσίες στην Αριστερά και το κίνημα..
*ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΛΟΒΟΣ
Μέλος της ΠΚ Νεολ. ΣΥΝ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗΣ – ΓΛΥΦΑΔΑΣ,
μέλος της συντακτικής επιτροπής της εφημερίδας «Μαρξιστική Φωνή»
(www.marxismos.com)
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS