Oμως, τα φαινόμενα διαφθοράς δεν αποτελούσαν ξένο σώμα στη σκληρά ταξική πολιτική που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις του δικομματισμού, αλλά ακραίες εκφάνσεις της. Η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε όχι επειδή οι κυβερνήσεις απέτυχαν αλλά επειδή πέτυχαν: τη γενίκευση ενός μοντέλου ανάπτυξης με δανεικά, τεράστιες κερδοφορίες για το κεφάλαιο, την αναδιάρθρωση της εργασίας, την ιδιωτικοποίηση δημόσιας περιουσίας, την αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου σε βάρος των εργαζομένων κ.λπ.
Το ίδιο ισχύει για τη νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της ΕΕ και του ευρώ: δεν είναι ατύχημα ούτε αποτυχία, αφού εξασφάλισε τον συντονισμό της πολιτικής των κυρίαρχων τάξεων σε βάρος της εργασίας με επιτυχία όλο το προηγούμενο διάστημα. Τώρα πώς γίνεται μια πετυχημένη πολιτική υπέρ του κεφαλαίου να οδηγεί σε μια τόσο οξεία κρίση εξηγείται από αυτό που λέει η Αριστερά, ότι δηλαδή η κρίση είναι δομική και σύμφυτη του καπιταλισμού: δεν είναι αποτέλεσμα λαθών αλλά επιτυχιών.
Το ίδιο ισχύει και για τις επιλογές της κυβέρνησης και των κυρίαρχων δυνάμεων στην ΕΕ κατά τη διάρκεια της κρίσης (βλ. ΔΝΤ, αυστηροποίηση συνθηκών, φαινόμενα εκτροπής κ.λπ.): δεν είναι ατύχημα, αλλά συνειδητές επιλογές με στόχο μέσω της κρίσης του χρέους να αντιμετωπιστεί η κρίση του κεφαλαίου με την επιδείνωση της κρίσης της εργασίας.
Από την άλλη, κινήσεις όπως η απόφαση της ΕΚΤ να αγοράζει κρατικά ομόλογα στη δευτερογενή αγορά συνιστούν προσπάθειες διαχείρισης των συνεπειών μιας αδιέξοδης πολιτικής εμμονής στο νεοφιλελεύθερο δόγμα «υποταγής στις αγορές» και δεν εντάσσονται σε ένα πλαίσιο ουσιαστικής αντιμετώπισης της αιτίας της κρίσης.
Αυτές οι ad hoc ρυθμίσεις θυμίζουν την υπόθεση των επικύκλων, δηλαδή τη θέση ότι οι πλανήτες και ο Ηλιος δεν γυρίζουν γύρω από τη Γη, αλλά γύρω από νοητά κέντρα που γυρίζουν γύρω από τη Γη, ως μια προσπάθεια να εξηγηθούν οι τροχιές των πλανητών χωρίς να απορριφθεί η κεντρική θέση ότι η Γη είναι στο κέντρο του σύμπαντος. Ομως, το πρόβλημα ήταν ακριβώς αυτή η κεντρική υπόθεση. Ετσι και σήμερα, το πρόβλημα είναι οι αγορές και όσο δεν αλλάζει αυτή η παραδοχή το αδιέξοδο θα βαθαίνει.
Οπως έχουν έρθει τα πράγματα, μόνο οι ευρωπαϊκοί λαοί μπορούν να αμφισβητήσουν αυτήν την κεντρική παραδοχή. Μόνο οι εργαζόμενοι -οι οποίοι θυσιάζονται στον βωμό της «ελεύθερης αγοράς»- μπορούν να φωνάξουν το αυτονόητο: ο βασιλιάς είναι γυμνός! Και να αναστρέψουν την καταστροφική πορεία ως άξιοι συνεχιστές της ευρωπαϊκής επαναστατικής παράδοσης.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS