Βρισκόμαστε στη τελική ευθεία προς το 6ο (έκτακτο) συνέδριό μας. Ενός συνεδρίου που θα ήταν αχρείαστο αν είχαμε όλοι σεβαστεί και τηρήσει τις αποφάσεις του 5ου, αν δεν είχε αμφισβητηθεί από την μειοψηφία του 20% το προγραμματικό συνέδριο, αν δεν υπήρχαν οι «τρικλοποδιές» στον Αλέξη, όχι μόνο από όσους δεν τον ψήφισαν, αλλά και από αυτούς που τον ψήφισαν και τον ανέδειξαν στην ηγεσία.
Θα ήταν αχρείαστο αν θα μπορούσαμε να είμαστε σε θέση να εφαρμόζουμε πρώτοι εμείς τα συναποφασισμένα των συνδιασκέψεων του ΣΥΡΙΖΑ και να μη συμμετέχουμε σε αυτόν σαν ένα συνονθύλευμα τάσεων, προσώπων, στρατηγικών. Η τελματώδης και οριακή κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ και οι αυξημένες ευθύνες του ΣΥΝ, τόσο για την κατάσταση αυτή όσο και για το ξεπέρασμά της, είναι, ως εκ τούτου ένας σοβαρότατος λόγος για τη σύγκληση του συνεδρίου, που μόνο όσοι εθελοτυφλούν ή όσοι επιδιώκουν να τελειώνουμε με το συμμαχικό αυτό εγχείρημα, το αρνούνται.
Κατά τη γνώμη μας, έστω και μέσω της θύελλας των μέτρων της «τρόικας» (αλλά ακόμα και λόγω αυτής), έστω λίγους μήνες πριν τις «Καλλικράτειες» εκλογές, το συνέδριο όχι μόνο είναι απαραίτητο, αλλά και η τελευταία κυριολεκτικά ευκαιρία για ανασύνταξη του χώρου, ώστε να ανταποκριθεί στις ανάγκες των καιρών και στις προσδοκίες όλου του ελληνικού λαού, που ψάχνοντας σανίδα σωτηρίας, στη παραζάλη του δείχνει να έχει ανεπαρκέστατα αντανακλαστικά σε αντιδραστικές διεξόδους.
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων από μας θα είναι σύνεδροι, αντιλαμβανόμαστε την κρισιμότητα των καιρών και θα αναγκάσουμε ηγεσίες, μηχανισμούς, προσωπικές επιδιώξεις και «φορείς» άλλων πολιτικών σχεδίων να ακούσουν τη φωνή της βάσης για ένα ΣΥΝ-κόμμα με αρχές, ξεκαθαρισμένες θέσεις και αποτελεσματικότητα. Για ένα ΣΥΝ-πραγματική ραχοκοκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ, που με τις ιδέες και τη δουλειά του θα αναδεικνύεται η πραγματικά ηγεμονική και προωθητική του δύναμη και όχι η τροχοπέδη, που δίνει την ευκαιρία να «παίρνουν κεφάλι» απόψεις και στρατηγικές που κάνουν τον ΣΥΡΙΖΑ «στενότερο» από τις επί μέρους συνιστώσες του.
Η «δημοκρατική» μας παράδοση θα επιβάλει κατά πάσα πιθανότητα την εκλογή με λίστες. Έτσι η ενδεχόμενη ένταξή μας σε μία από αυτές θα είναι αναγκαστική. Παρόλα αυτά πιστεύουμε ότι μπορούμε όλοι οι σύνεδροι να ξεχάσουμε κομματικές καταγωγές (που τον τελευταίο καιρό πάλι φουντώνουν), να αρνηθούμε την άνευ όρων ένταξη σε εσωκομματικά στρατόπεδα, να απαγκιστρωθούμε από επιρροές «επιφανών» και «ιστορικών» στελεχών και με καθαρό μυαλό να ψηφίσουμε προτάσεις και πρόσωπα που θα εγγυώνται μια πορεία του ΣΥΝ αντίστοιχη των αναγκών της εποχής.
Θεωρούμε εκ των «ων ουκ άνευ» τη θέσπιση από το συνέδριο κανόνων δεοντολογίας στο πνεύμα αυτών που συζητήθηκαν στην Π.Γ. (χωρίς όμως να γίνουν απόφαση της τελευταίας ΚΠΕ - άραγε γιατί;). Θεωρούμε απαραίτητη τη στελεχική ανανέωση του κόμματος, χωρίς ισοπεδωτικές λογικές απαξίωσης των παλιότερων, αναδείχνοντας τη νέα «βάρδια» του κόμματος και διαφυλάσσοντάς την παράλληλα από τα «κουσούρια» της προηγούμενης.
Θεωρούμε απαραίτητη τη στήριξη του προέδρου μας στη δύσκολη περίοδο που θα ακολουθήσει μετά το συνέδριο, ανεξάρτητα με τις προσωπικές μας προτιμήσεις.
Ο σύντροφος Αλέξης, προς τιμήν του, όσο καιρό είναι πρόεδρος του ΣΥΝ, έδειξε μια αξιοθαύμαστη για την ηλικία του ωριμότητα, ένα απρόσμενο πολιτικό πείσμα και κυρίως μια, πρωτόγνωρη για πρόεδρο του ΣΥΝ, εμμονή στις δημοκρατικές διαδικασίες. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και αυτός άμοιρος λαθών ή παραλείψεων, που όμως δικαιολογούνται και μόνο από το γεγονός ότι βρέθηκε ξαφνικά στη κορυφή, ανάμεσα σε συμπληγάδες πέτρες, «εσωτερικού» και «εξωτερικού χώρου».
Τελειώνουμε με κάτι τοπικό και κάτι προσωπικό. Το τοπικό είναι ότι ανεξάρτητα με τα γενικότερα προβλήματα στον ΣΥΡΙΖΑ, εδώ στη Λέσβο το συμμαχικό σχήμα έχει αποκτήσει ρίζες, με αλληλοεκτίμηση και συντροφικότητα ανάμεσα στις συνιστώσες και γι' αυτό συνεχίζει, παρά τα «κεντρικά» προβλήματα, να λειτουργεί και κυρίως να δρα μέσα στην τοπική κοινωνία. Ως εκ τούτου θεωρούμε αδιανόητη την οποιαδήποτε σκέψη για «απαγκίστρωση» του ΣΥΝ από αυτόν. Άλλο θέμα είναι τα προβλήματα στη λειτουργία και δράση του, που αναγνωρίζουμε την ύπαρξή τους και την ανάγκη για λύση και υπέρβασή τους και άλλο η φυγή προς ένα εφιαλτικό παρελθόν της πολυδιάσπασης και του ενδοαριστερού ανταγωνισμού.
Το προσωπικό είναι ότι αν το συνέδριο δεν έχει τη θετική εξέλιξη που προσδοκούμε και εξελιχθεί σε «μια από τα ίδια», δεν βλέπουμε το λόγο να συνεχίζουμε να συμμετέχουμε σε μία προσπάθεια χωρίς μέλλον.
Θα παραμείνουμε όμως ενεργοί αριστεροί πολίτες στον τόπο μας, γιατί την αριστερά την χρειάζεται πρώτα από όλα ο λαός μας, που δοκιμάζεται αυτήν την εποχή με πρωτόγνωρο τρόπο και γιατί πιστεύουμε τελικά ότι αριστερά είναι ο κόσμος της και όχι το όποιο κομματικό σχήμα που πρέπει να είναι μέσο και όχι αυτοσκοπός για την αλλαγή της κοινωνίας.
* N.E. Μυτιλήνης
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS