Ο καπιταλισμός με την νεοφιλελεύθερη πολιτική της άκρατης Ασυδοσίας των αγορών και της μεγιστοποίησης του κέρδους, μέσα από την σύνθλιψη του κοινωνικού και οικονομικού κόστους εργασίας, οδηγεί τα λαϊκά στρώματα σε εργασιακό μεσαίωνα και σε βαθμιαία κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση. Δεν πρόκειται για απλή μείωση αποδοχών και εισοδημάτων. Πρόκειται για μεγάλη ανατροπή των κοινωνικών σχέσεων με την οποία επιχειρείται η κατάργηση όλων εκείνων των δικλίδων ασφαλείας που τα στρώματα της εργασίας με πολλούς αγώνες είχαν κατακτήσει, δημιουργώντας εκείνο τον κοινωνικό ιστό που εξασφάλιζε στοιχειώδη δικαιώματα αξιοπρεπούς διαβίωσης στον εργαζόμενο.
Ξεχάστηκαν ακόμα και λεκτικά οι ιδέες του κράτους πρόνοιας, η σημασία της δημόσιας δωρεάν παιδείας και υγείας, της ασφάλισης της εργασίας, της σύνταξης για αξιοπρέπεια στα γηρατειά, του δικαιώματος του κάθε ανθρώπου για 8 ώρες δουλειάς, 8 ώρες αναψυχής και ανάπαυσης, 8 ώρες ύπνου και αναπλήρωσης. Τη θέση τους πήραν οι νεοφιλελεύθερες θεωρίες της ελαστικής εργασίας, της ανασφάλιστης εργασίας, της επιμήκυνσης του εργάσιμου χρόνου, της αμφισβήτησης στο δικαίωμα συνταξιοδότησης, της πληρωμένης άδειας, της δημόσιας περίθαλψης, της δημόσιας παιδείας. Όλα αυτά ενώ, τόσο το κατά κεφαλή ΑΕΠ, όσο και η παραγωγικότητα της εργασίας, εκτοξεύτηκαν στα ύψη τα τελευταία 40 χρόνια (συμπεριλαμβανόμενων και των ετών της κρίσης).
Στην κρίση αυτή η Ελλάδα εξ αιτίας των λανθασμένων πολιτικών, αλλά και της φαυλότητας των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, αποτέλεσε τον αδύναμο κρίκο του συστήματος και χρησιμεύει σαν πειραματόζωο στην εφαρμογή της πιο βίαιης εφαρμογής των μέτρων αυτών.
Η κατάσταση επιβάλλει την δημιουργία μιας μετωπικής πολιτικής συσπείρωσης, όλων ανεξαιρέτως των δυνάμεων εκείνων, που αντιτίθενται στα μέτρα αυτά, που θέλουν να αντιπαλέψουν το σύμφωνο σταθερότητας, που θέλουν να καταργήσουν την πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου, που θέλουν να δημιουργήσουν τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες ανατροπής της, που θέλουν να έρθουν σε επικοινωνία με αντίστοιχες πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη και στον κόσμο για την ανατροπή του νεοφιλελεύθερου διευθυντηρίου, που διοικεί ερήμην των λαών. Αυτή είναι η μόνη πολιτική διέξοδος από την κρίση, η μόνη λύση που δίνει ελπίδες ώστε τα παιδιά μας να μην ζήσουν χειρότερα από τους πατεράδες τους, που δίνει ελπίδα στην κοινωνία να μην περιπέσει στον εργατικό μεσαίωνα, που της προετοιμάζει ο νεοφιλελευθερισμός.
Στην συγκυρία αυτή, ο ΣΥΝ καλείται να γίνει ο καταλύτης που θα επιταχύνει τις διαδικασίες της σύμπηξης της Συσπείρωσης Ανατροπής, ενώ ταυτόχρονα να αποτελέσει την ατμομηχανή που θα την ωθήσει. Είναι λοιπόν απαραίτητη, η ενίσχυση της ιδεολογικοπολιτικής ενότητάς του. Πρέπει, το πολιτικό στίγμα που εκπέμπει να είναι σαφές και μη αμφισβητήσιμο. Για να γίνει αυτό πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τρία πράγματα.
1ον. Παλεύουμε για την ανατροπή του Καπιταλισμού για τον Σοσιαλισμό με Δημοκρατία και Ελευθερία, στον οποίο θα οδηγηθούμε μέσα από διαδικασίες που θα στηρίζονται, σε κάθε μικρότερο ή μεγαλύτερο βήμα, από την πλειοψηφία της κοινωνίας και όχι από τη θέληση κάποιας «πεφωτισμένης, οργανωμένης, αδιαμφισβήτητα αλάνθαστης πρωτοπορίας», που αποφασίζει ερήμην της κοινωνίας, για το καλό της κοινωνίας. Για να φτάσουμε εκεί έχουμε ανάγκη μια αριστερά που, προσεγγίζοντας τα κινήματα των πολιτών και των εργαζομένων, τις λαϊκές μάζες και τη νεολαία, να μετουσιώνει σε πολιτική τις ανησυχίες και τα προβλήματά τους και ξεπερνώντας τις αγκυλώσεις, τις εμμονές και τα δόγματα του παρελθόντος, να αρθρώσει μια εναλλακτική ιδεολογία με μαζική απήχηση, να μπορέσει να δώσει πολιτικό όραμα στους αγώνες που καλεί την κοινωνία να κάνει, ελπίδα και προοπτική σε ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα συνεπές που, ανακουφίζοντας άμεσα, σήμερα, την κοινωνία, να ανοίγει ταυτόχρονα τον δρόμο για τη ριζική αλλαγή του καπιταλισμού, σε μια κατεύθυνση που να μην μοιάζει με τα ηττημένα και αποτυχημένα σοσιαλιστικά καθεστώτα, που γνωρίσαμε στον εικοστό αιώνα (σοβιετικό και μαοϊκό μοντέλο).
2ον. Πρέπει να ξαναεπεξεργαστούμε και να ξεκαθαρίσουμε τι εννοούμε αριστερό ευρωπαϊσμό. Να ξεκαθαρίσουμε ότι, στην ευρωπαϊκή φυσιογνωμία της δικής μας αριστεράς, δεν χωράει η Ευρωπαϊκή Ένωση των αντιδημοκρατικών θεσμών και διαδικασιών, του νεοφιλελεύθερου διευθυντηρίου που διοικεί ερήμην των λαών, του εκτός κοινωνικού και λαϊκού ελέγχου διοικητικού μοντέλου με το οποίο γίνονται υποχρεωτικές οι αντικοινωνικές πολιτικές, που όχι μόνο δεν οδηγούν στην σύγκλιση των οικονομιών και των κοινωνιών, αλλά απεναντίας, μεγαλώνουν τα χάσματα και απομακρύνουν από το ιδανικό της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Να αναγνωρίσουμε σαν εσφαλμένη επιλογή την θέση μας στην Συνθήκη του Μάαστριχ. Να ξεκαθαρίσουμε ότι η συνθήκη της Λισσαβώνας και όσοι δεν τολμούν, δεν θέλουν ή δεν μπορούν να την καταψηφίσουν, δεν χωράνε στην δική μας Ευρωπαϊκή Αριστερά.
Αυτά αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση για την Ευρώπη των λαών, των εργαζομένων, της δημοκρατίας, της κοινωνίας των πολιτών, της οικολογίας και της προόδου, για την οποία παλεύουμε χτίζοντας συμμαχίες μέσα και έξω από την Ελλάδα.
3ον. Απαραίτητη είναι μια σύγχρονη οργανωτική μορφή, αντίστοιχη των στόχων και των επιδιώξεων του κόμματος. Πρέπει να είναι ενωτική πάνω στα κύρια ζητήματα, αφήνοντας ταυτόχρονα να ανθίζουν όλες οι σκέψεις, οι ιδέες και οι απόψεις, γιατί μόνο έτσι είναι δυνατός ο εμπλουτισμός, η γονιμοποίηση της πολιτικής και η ανακάλυψη των δρόμων που θα ακολουθηθούν. Ανοιχτή στην κοινωνική βάση και όχι απομονωμένη από αυτή.
Σε μια τέτοια οργανωτική μορφή δεν χωράει ο φραξιονισμός, όπως έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια στο κόμμα μας, με τις ξεχωριστές λίστες, τις παράλληλες ξεχωριστές συγκεντρώσεις και την αντικατάσταση του δημιουργικού διαλόγου από το μέτρημα των κουκιών της κάθε φράξιας. Ο ΣΥΝ, αν συνεχίσει να λειτουργεί σαν «ομοσπονδία» κομμάτων, δεν θα μπορέσει να παίξει το ρόλο που προανέφερα.
Πρώτο οργανωτικό μέτρο η εκλογή όλων των οργάνων με ενιαία λίστα και με δικαίωμα σταυροδοσίας στο 20%-25% των εκλεγομένων.
Θέλω να τονίσω ότι λόγοι αρχής όχι μόνο επιτρέπουν, αλλά επιβάλλουν την ύπαρξη διαφορετικής γνώμης και τη λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων για την κατοχύρωσή της και την προβολή της, μέσα στις διαδικασίες του κόμματος και των μέσων ενημέρωσης που διαθέτει. Από την άλλη, λόγοι προσωπικής αξιοπρέπειας και στοιχειώδους σεβασμού της ομαλής πολιτικής λειτουργίας επιβάλλουν, όσοι σύντροφοι έχουν αποδεχθεί την τιμή να κατέχουν σημαντικά αξιώματα, όπως του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου, της Πολιτικής Γραμματείας κ.λπ., να σέβονται τις συλλογικές αποφάσεις, καθʼ υπέρβαση των ιδιαίτερων προσωπικών απόψεών τους. Στην περίπτωση που οι προσωπικές απόψεις είναι ισχυρότερες από τις συλλογικές πολιτικές αποφάσεις, έχουν υποχρέωση να αποποιούνται των δικαιωμάτων της θέσεως την οποία είχαν την τιμή να τους ανατεθεί. Διαφορετικά βάζουν σε κίνδυνο την λειτουργία και την ενότητα του κόμματός μας.
* Πνευμονολόγος
Π.Κ. Υγειονομικών Αχαΐας
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS