Η οικονομική κρίση διαπερνά κοινωνίες, θεσμούς, κόμματα, χωρίς να εξαιρούνται και αυτά της αριστεράς στο σύνολό τους.
Η οικονομική κρίση για παράδειγμα, συνέτριψε πολιτικές στρατηγικές, όπως αυτή της κεντροαριστεράς. Άρκεσαν δυο - τρεις μήνες βάρβαρης επίθεσης ενάντια στον κόσμο της εργασίας για να επιβεβαιωθεί η συνεπής θέση της αριστερής πλειοψηφίας του Συνασπισμού. Πολιτικές πράξεις όπως η διάσπαση του μετώπου της ΠΟΣΔΕΠ, η εξαρχής υπονόμευση της συμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ, οι εκκλήσεις για κοινωνική συναίνεση και ανοχή προς την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, οι άμεσες προτροπές για κοινές εκλογικές καθόδους, τα γεύματα με το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο, αποτελούν πια μια πολιτική καρικατούρα, αλλά ταυτόχρονα και πολύτιμη εμπειρία.
Αυτή η αέναη αντιπαράθεση μέσα στο κόμμα, που το φρέναρε, που το καθιστούσε αναξιόπιστο και αφερέγγυο, όλα αυτά που στην πρακτική τους εφαρμογή ονομάστηκαν διγλωσσία, αμφισβήτηση δημοκρατικών πλειοψηφιών, παραγοντισμοί, αυθαιρεσία και προνομιακές σχέσεις με τους ταγούς των ΜΜΕ, μπορούν να λυθούν μόνο με σοβαρές αλλαγές στο κόμμα, με καταστατικές αλλαγές, με ρυθμίσεις, με κώδικα δεοντολογίας και σεβασμού. Αυτό είναι το βασικό θέμα του συνεδρίου. Και κακώς υπάρχει αντίθεση σε αυτό.
Όσο για το επιχείρημα που ακούγεται ότι έπρεπε να είμαστε στον δρόμο δεν στέκει, αποτελεί λαϊκισμό γιατί εμείς είμαστε στον δρόμο και ταυτόχρονα μπορούμε και οφείλουμε να συνδιαλεγόμαστε.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ότι, ενώ εν μέσω κρίσης η σοσιαλδημοκρατία είναι πλήρως ενσωματωμένη και οι απόψεις μέσα στο κόμμα που διαχρονικά θεωρούν αυτό το ρεύμα προνομιακό χώρο για την αριστερά, είναι εγκλωβισμένες σε ένα αταξικό πολιτικό καθωσπρεπισμό, απρόθυμες να βγουν από το κάδρο της συναίνεσης (π.χ. εκκλήσεις για κοινωνική συνοχή, θέση για συμμετοχή στη συνάντηση πολιτικών αρχηγών), τελικά πάλι οι αριστεροί - μαρξιστές οικονομολόγοι καλούνται να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.
Υπάρχουν λοιπόν σοβαρότατες συλλογικές και ατομικές αναλύσεις για την ουσία της κρίσης, που εκφράζονται μέσα στο κορμό αλλά και σε εκδοχές των θέσεων, οι οποίες θα συμβάλλουν στον καθορισμό της πολιτικής μας για το επόμενο διάστημα. Αυτές οι αναλύσεις είναι απολύτως φυσιολογικό να έχουν πολιτική αντιστοίχηση μέσα στο κόμμα, αρκεί αυτή η αντιστοίχηση να μην γίνεται με όρους υποκειμενικούς και διαιρετικούς της αριστερής πλειοψηφίας. Είναι αναλύσεις που εντάσσονται μέσα σε μια πραγματικά αριστερή προβληματική, είναι συνθέσιμες και οφείλουμε να τις παρακολουθήσουμε με προσοχή, αποφεύγοντας φτηνές πολώσεις. Καλούμαστε, μαζί με τις απαιτούμενες καταστατικές αλλαγές, να κάνουμε ένα μεγάλο βήμα ως κόμμα και ένα προωθητικό συνέδριο, επιβεβαίωσης των κοινωνικών, ταξικών και αγωνιστικών μας προσανατολισμών.
Επαναλαμβάνω ότι πρόκειται για αναλύσεις που, όπως δείχνει και η απόφαση της πρόσφατης ΚΠΕ μετά τη συγκρότηση του μνημονίου Κυβέρνησης-ΔΝΤ-Ε.Ε., μπορούν να αλληλοσυμπληρωθούν, κάτι που δεν έγινε για καθαρά υποκειμενικούς λόγους. Οφείλουμε να παλέψουμε γι' αυτό και να απελευθερώσουμε την αριστερά από ψευτοδιλήμματα.
Δεν βρισκόμαστε στην περίοδο ούτε της 2ης ούτε της 3ης Διεθνούς για να απλουστεύσουμε στο δίλημμα κατάρρευση του καπιταλισμού ή διαρκής του εξέλιξη και αναζήτηση τρόπων προοδευτικής του διαχείρισης. Κάθε μια επιλογή έδειξε τα όριά της.
Σήμερα η αριστερά οφείλει να παρακολουθεί την εξέλιξη του καπιταλισμού (ξεπέρασμα του έθνους-κράτους, καπιταλιστική ολοκλήρωση, παγκοσμιοποίηση με ηγεμονία των ΗΠΑ, ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις για το μοίρασμα των ενεργειακών πόρων και τη συγκέντρωση κεφαλαίων παγκοσμίως και στην Ε.Ε., προοδευτική στροφή χωρών Λατινικής Αμερικής και νέοι πόλοι οικονομικής ισχύος) και κάθε νέο στοιχείο που αφορά άμεσα τις δικές μας πολιτικές εξελίξεις (π.χ. αγωγός Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη, θέματα σχέσεων με την Τουρκία, υπερεξοπλισμοί κ.λπ.).
Επιπλέον, ενώ παραμένει κυρίαρχη η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ο άγνωστος την περίοδο των κλασικών του Μαρξισμού καπιταλισμός «φούσκα». Ένα σύστημα που «παίζεται» εκτός της πραγματικής παραγωγικής διαδικασίας, που δεν παράγει τίποτα, αποφέρει μόνο υπερκέρδη σε λίγους και αποδιαρθρώνει τη μισθωτή εργασία. Εκφάνσεις αυτού ήταν το χρηματιστήριο και η υπόθεση με τα ομόλογα.
Σύνθετες επομένως καταστάσεις και επιτρέψτε μου να θεωρώ ψευδεπίγραφο το δίλημμα «Εθνικό-Διεθνικό», το οποίο τεχνηέντως οδηγεί σε διαφορετική στόχευση, «εντός ή εκτός Ε.Ε.», με κάποιες ενδιάμεσες προσεγγίσεις.
Όπως ακριβώς και στο θέμα της αυτοκριτικής για το Μάαστριχτ, με την οποία συμφωνώ, όπου απλώς αλλάζει η εκφώνηση. Στη μια περίπτωση είναι πιο πολιτική - επικοινωνιακή, ενώ στην άλλη περίπτωση μάλλον πρόκειται για «δώρο» σε όσους εδώ και χρόνια μας ασκούν δριμεία κριτική.
Επίσης, έχοντας τη γνώμη ότι οι σχεδιασμοί επί χάρτου για το αν ο σοσιαλισμός θα γίνει σε μια χώρα ή σε όλες μαζί είναι ανεδαφικοί και άνευ ουσίας, συγχωρέστε μου την αδυναμία να καταλάβω αντίστοιχα, γιατί μια προγραμματική αντιπολίτευση «εντός των τειχών» δεν μπορεί ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ να είναι ΚΑΙ δομική ΚΑΙ αντισυστημική. Γιατί ένας αριστερός ριζοσπαστισμός στα όρια του έθνους-κράτους αντιστρατεύεται την πολιτική ενοποίηση των ριζοσπαστικών δυνάμεων της Ευρώπης και τη διεθνοποίηση της πάλης απέναντι σε υπερεθνικές εξουσίες και το αντίστροφο; Το ζήτημα είναι εάν εντάσσεται και διευκολύνεται μέσα σε αυτό το πλαίσιο ως επιλογή της αριστεράς.
Γιατί, μια αντίληψη της αριστεράς που κατηγορείται για κεϋνσιανισμό, έρχεται σε αντίθεση με το αίτημα να ορίσουμε ένα ριζοσπαστικό σχέδιο για να αντιμετωπίσουμε την Ε.Ε. των 27, όπως έχει οικοδομηθεί εδραιώνοντας ένα απατηλό μεταρρυθμισμό και διαιρώντας την αριστερά;
Σήμερα το μόνο ΜΗ δίλημμα και εκτός της αριστερής λογικής, είναι η επίκληση από την πλευρά της Αναν. Πτέρυγας για «δίκαιη» κατανομή των βαρών της κρίσης, μια παραλλαγή του «όλοι να συνεισφέρουμε» για κάτι που δεν δημιουργήσαμε. Αυτή λοιπόν η γραμμή περί κοινής - αναλογικότερης θυσίας ΔΕΝ είναι αποδεκτή.
Μπορεί λοιπόν η οικονομική κρίση από μόνη της να μετατραπεί σε πολιτική κρίση και αυτόματη αλλαγή συσχετισμών; Όχι, αν δεν βάλουμε το χεράκι μας. Αν δεν γίνουμε ένα συμπαγές και ταυτόχρονα πολυτασικό, δομημένο κόμμα, με στοχοπροσήλωση, με σαφέστερο ιδεολογικό στίγμα και κοινωνικές αναφορές, αποσαφήνιση στρατηγικών στόχων, χωρίς ηττοπάθεια, με επιθετικά κι όχι αμυντικά χαρακτηριστικά από το παρελθόν, στο οποίο φυσικά δεν χωρούν προσωπικές στρατηγικές και πολιτικοί «Μιθριδατισμοί». Με πολιτική συμμαχιών, πάντα με όρους κόμματος και σε καμιά περίπτωση με όρους διάχυσης μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, με στρατηγική επιλογή τη συσπείρωση των δυνάμεων της όλης αριστεράς.
Η συζήτηση που έχει ανοίξει για τόσο σοβαρά θέματα και όπως είναι απολύτως συμβατό εν μέσω κοινωνικών διεργασιών και κινητοποιήσεων, αποδεικνύει ότι όχι μόνο ΚΑΛΩΣ γίνεται το συνέδριο, αλλά αντιθέτως γίνεται και καθυστερημένα.
Προχωράμε στο συνέδριο έχοντας μια σημαντικότατη βάση - εκκίνησης: τις θέσεις του προηγούμενου προγραμματικού συνεδρίου, τις θέσεις της πλειοψηφίας της ΚΠΕ που υπερψηφίζω, τις υπόλοιπες - χρήσιμες αριστερές συμβολές (ακόμα κι αν κάποιος κινείται παράλληλα με αυτές). Το συνέδριο με τις αποφάσεις του, όχι μόνο δεν θα απονευρώσει τη συμμετοχή μας στους κοινωνικούς αγώνες, αλλά θα μας δώσει την νέα δυναμική για να καθορίσουμε τις εξελίξεις.
*Τζούλιος Συναδινός
ΠΚ Περιστερίου
Υπεύθυνος Αθλητικού Τμήματος ΣΥΝ
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS