Μόλις πριν από λίγες μέρες ζήσαμε το τέλος της πρώτης πράξης του δράματος που λέγεται δημοσιονομική κρίση και οι επιπτώσεις της στη χώρα και στον λαό της. Από χθες μπήκαμε στη δεύτερη πράξη.
Πράξη εφαρμογής των μέτρων «αντιμετώπισης».
Πράξη ολοένα και μεγαλύτερης ανέχειας για μεγάλο μέρος των μισθωτών (κυρίως του δημόσιου τομέα).
Πράξη, παράλληλα, προσαρμογής της ζωής, της φιλοσοφίας, των συνηθειών, των προτύπων ενός ολόκληρου λαού.
Πράξη τέλος που θέτει , ή που μπορεί να θέσει, μπροστά στο νέο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον, σε δοκιμασία ιδέες, συστήματα, κοσμοθεωρίες και κυρίως πολιτικές.
Τα σκληρά και μονομερή μέτρα που απευθύνονται κατά κύριο λόγο σε μισθωτούς και συνταξιούχους, χωρίς να αναπτύσσουν ένα αίσθημα αναπτυξιακής ανατροπής, μπορεί να οδηγήσουν σε εντονότερα κρισιακά φαινόμενα, ενώ διαλύουν την κοινωνική συνοχή.
Ζούμε στην αρχή μίας περιόδου που παρόμοια της δεν έχει ξαναδεί η μεταπολιτευτική ιστορία μας.
Ζούμε τις συνέπειες από τη λειτουργία ενός παρακμασμένου και διεφθαρμένου κράτους και του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος.
Ζούμε ακόμα τις συνέπειες της απουσίας του συνεκτικού πολιτικού λόγου που θα μπορούσε να αφυπνίσει συνειδήσεις, να έβαζε έγκαιρα τις βάσεις για να άλλαζε τη ρότα προς τα γκρεμοτσακίσματα που ήταν μπροστά μας αλλά κάποιοι σφύριζαν αδιάφορα και συνέχιζαν απτόητοι…
Συνέχιζαν απτόητοι να αποδιαρθρώνουν ό,τι το ηθικό είχε απομείνει στο μεταπολιτευτικό κράτος, γι' αυτό η κρίση είναι και κρίση ηθικής,
Συνέχιζαν απτόητοι τους αποβλακωμένους μεγαλοϊδεατισμούς (π.χ. Ολυμπιακοί αγώνες, εδώ ταιριάζει να πούμε σε όλους, εμείς της ανανεωτικής αριστεράς: καλά να πάθετε γιατί σας τα λέγαμε, αλλά δεξιοί κεντρώοι και αριστεροί κοιτάγατε αλλού) που κόστισαν δισεκατομμύρια ευρώ για αναθέσεις, μίζες κ.λπ.
Συνέχιζαν απτόητοι να φουσκώνουν τον λαό με υποσχέσεις μιας άνετης ζωής στο δημόσιο και να κρατούν όμηρους χιλιάδες νέους και νέες με το παραμύθι του stage και άλλων ελαστικών μορφών απασχόλησης, να και μια πλευρά της δημοσιονομικής κρίσης
Συνέχιζαν με μεγαλύτερη προκλητικότητα από το 2004 και μετά (γιατί έπρεπε να καλυφτεί η χαμένη 20ετία της απουσίας των παράνομων και μαύρων εσόδων) να διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα, με κουμπάρους, φιλενάδες, ξαδέρφους, παπάδες και μοναχούς και Κύριος οίδε τι άλλο, γι' αυτό η κρίση είναι και κρίση αξιών.
Συνέχιζαν απτόητοι με τον λαϊκισμό τους να αρνούνται κάθε μεταρρύθμιση η οποία αν είχε γίνει έγκαιρα τότε τα πράγματα τώρα θα ήταν εντελώς διαφορετικά (π.χ. με το ασφαλιστικό την περίοδο του 2002, κάτι άλλο πάλι λέγαμε σαν ανανεωτική αριστερά, αλλά και πάλι ποιος μας άκουγε;), γι' αυτό η κρίση είναι και κρίση προσανατολισμού.
Συνέχιζαν τέλος απτόητοι με τον αφόρητο συντεχνιασμό τους να χαϊδεύουν κάθε παθογένεια που είχαν αναπτύξει λογής-λογής συντεχνίες ως νέα ολιγοπώλια στον χώρο τους, όταν γίνονταν προσπάθειες να εναρμονιστούν με τη λογική της κοινωνίας οι προκλητικές προνομίες τους.
Φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα. Στο σήμερα που μόνο κάποιος βαριά υποκριτής θα πει πως δεν το περίμενε. Άλλος βέβαια το περίμενε και μακιαβελικά χαιρότανε για την κατάληξη γιατί έτσι θα αποδείκνυε την ήττα του καπιταλισμού (δήθεν). Άλλος αντί να κάτσει να βρει πολιτικές και μορφές διεξόδου για να διαμορφώσει ένα αίσθημα ελπίδας για τον κόσμο, αποφάσισε με αυτή την κρίση ως αφορμή να ξεκαθαρίσει με πολιτικές και στρατηγικές επιλογές του χώρου του, όπως η σχέση της χώρας μας με την Ε.Ε. κ.λπ. Άλλος ή άλλοι πάλι για να στρέψουν το όλο πολιτικό σύστημα προς όλο και πιο δεξιές κατευθύνσεις ποντάροντας στην ιδεολογική και πολιτική ανέχεια της αριστερής πλευράς του πολιτικού σκηνικού.
Σήμερα λοιπόν που είναι η ώρα για καθαρές λύσεις, για προτάσεις διεξόδου, για ένα κίνημα ελπίδας για την εφαρμογή αναπτυξιακών μέτρων εξόδου από την κρίση, μέτρων που θα τονώνουν την αγορά, θα ενισχύουν την απασχόληση, θα δημιουργούν νέα παραγωγικά πρότυπα για τη χώρα.
Σήμερα που είναι αναγκαίο ένα κίνημα που θα μπορούσε να επιβάλλει στη χώρα μια σειρά διαρθρωτικών και μεταρρυθμιστικών αλλαγών.
Σήμερα λοιπόν που όλα αυτά είναι πέρα και πάνω από κάθε άλλη προτεραιότητα αναγκαία, σήμερα η αριστερά κάνει σαν μην υπάρχει.
Σε μια στιγμή μάλιστα όπου απαραίτητη προϋπόθεση είναι η μαζική κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα με σαφείς και ξεκάθαρες προοπτικές διεξόδου. Είναι τραγικό αυτή η τόσο μαζική κινητοποίηση των εργαζόμενων της 5ης Μάη να έχει αμαυρωθεί από τη δολοφονική δράση αναρχοφασιστικών ομάδων, που επιμένουν να βάζουν την άθλια σφραγίδα της βίας σε κάθε κίνημα που προσπαθεί να αναπτυχθεί.
Μήπως όμως πράγματι δεν υπάρχεις;
Γιατί τι άλλο είναι η αριστερά εκτός από ένα πολιτικό κίνημα ρήξεων και αλλαγών για μια καλύτερη ζωή για τους πολίτες, εφαρμόζοντας ένα συνεκτικό πρόγραμμα αλλαγών, μεταρρυθμίσεων και κατακτήσεων για τα λαϊκά στρώματα και τους μη προνομιούχους.
Τη στιγμή που μια σειρά ξένοι και Έλληνες διανοητές θεωρούν ότι αυτές οι στιγμές, οι στιγμές της κρίσης θα μπορούσαν να αποτελέσουν προνομιακό πεδίο για την αριστερά, αυτή κάνει σαν μην υπάρχει,
Το μεν ΚΚΕ έχει αναλωθεί σε μια αδιέξοδη επαναστατική (το αντί θα ταίριαζε απόλυτα ως πρόθεμα στην περίπτωση αυτή) γυμναστική, υπερασπιζόμενο όλες τις παθογένειες του νοσηρού και παρακμασμένου πολιτικού και συνδικαλιστικού συστήματος, στηρίζοντας όλη την εργατική αριστοκρατία και εμποδίζοντας όποια προσπάθεια αλλαγής (το παράδειγμα με τις απεργίες για την άρση του καμποτάζ είναι χαρακτηριστικό για το πώς τα ολιγοπώλια γίνονται «επαναστατικά»)
Ο δε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, οργανώνει συνέδριο και μάλιστα έκτακτο, όχι για να συζητήσει πολιτικές για την κρίση, αλλά στην ουσία για να ξεκαθαρίσει μια αδυσώπητη μάχη εξουσίας που ξεκίνησε λίγο πριν τις ευρωεκλογές και συνεχίζεται αμείωτη μεταξύ όχι ιδεολογικών ρευμάτων και άρα πολιτικών και απόψεων, αλλά για τη νομή της εξουσίας μεταξύ του προηγούμενου και του νυν προέδρου του κόμματος. Με βασικό διακύβευμα τη συρρίκνωση του ρόλου των τάσεων, άρα της διακίνησης των ιδεών και της πολυφωνίας στο πιο, θεωρητικά πάντα, δημοκρατικό κομμάτι της ελληνικής αριστεράς.
Την ώρα λοιπόν που πρέπει να αναπτυχθεί ο πιο συστηματικός και ανοιχτός διάλογος για την αντιμετώπιση των νέων φαινομένων, τώρα λοιπόν, ο ΣΥΝ τρέχει ολοταχώς προς τα πίσω, στη νεοκομμουνιστική εκδοχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, στην έννοια των κομμάτων ιδεολογικής ενότητας, στην λογική των τιμωριών, των διαπομπεύσεων και του περιορισμού της διαφορετικότητας.
Το λυπηρό είναι ότι πρωτοστάτες σε αυτή τη λογική των περιχαρακώσεων, του πισωγυρίσματος και της απομάκρυνσης από τις βασικές ιδρυτικές παραδοχές του ΣΥΝ είναι παλαιότεροι σύντροφοί μας από την ανανεωτική πτέρυγα που μαζί δίναμε όλες τις μάχες για την ανανέωση, τον εκσυγχρονισμό και τον δημοκρατικό δρόμο.
Χωρίς, δυστυχώς, περίσκεψη (και το λέω με λύπη μου αυτό γιατί η εκτίμηση μου είναι μεγάλη) εκτίθενται στη συνείδηση των μελών του ΣΥΝ που συγκροτούν την Α.Π. ως η νέα προεδρική φρουρά. Το δυστύχημα στην περίπτωση μας είναι πως ο πρόεδρος και όσοι τον περιβάλλουν (εννοώ πολιτικά) δεν έχουν καμία σχέση με τα πιστεύω και τις βασικές ιδεολογικές αρχές των συντρόφων της πλατφόρμας (αν δεν έχει γίνει κάποια περίεργη λοβοτομή).
Ένα από τα θέματα που είχαν προβάλλει, οι σύντροφοι αυτοί, την περίοδο που το θέμα του συνεδρίου (η διεξαγωγή του ή μη) ήταν στην ημερήσια διάταξη, ήταν η ανάγκη να γίνουν κατασταλτικές ρυθμίσεις για τη λειτουργία των ιδεολογικών ρευμάτων (τάσεων) στο κόμμα.
Θα περίμενε κανείς ότι θα λειτουργούσαν ως αυτόνομοι πολίτες, αυτόνομα κομματικά μέλη, με αντικείμενο και κατεύθυνση το κόμμα των μελών μόνο και όχι και των ρευμάτων όπως ιδρυτικά έχει κατακτηθεί.
Αντί γιαυτό όμως οι σ. από την πλατφόρμα προτείνουν κοινή λίστα στο συνέδριο, με όσους ψήφισαν τις πλειοψηφούσες θέσεις, κοινή, δηλαδή, λίστα με εκείνα τα στελέχη που διαβουλεύονταν διαρκώς για την «ανασυγκρότηση της αριστερής πλειοψηφίας». Της πλειοψηφίας δηλαδή με την οποία έχουμε αντιπαρατεθεί όλοι μαζί ως Ανανεωτική πτέρυγα και ασκήσαμε έντονη κριτική όλα αυτά τα χρόνια για τα λάθη που οδήγησαν στα σημερινά φαινόμενα κρίσης και παρακμής σε ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ. Κοινή λίστα με στελέχη του ΣΥΝ που παραμένουν αδιόρθωτα προσηλωμένα στο «παράδειγμα» του Δεκέμβρη του 2008. Πρόκειται τελικά για την αναπαραγωγή της λογικής της εσωτερικής ανακατανομής μηχανισμών κομματικής εξουσίας που ξευτελίζει την πολιτική αναζήτηση. Το χειρότερο είναι ότι αυτή η επιλογή των σ. γίνεται σε μια περίοδο που απαιτείται η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση γύρω από την Ανανεωτική Πτέρυγα, ώστε να πιέζει πιο αποτελεσματικά, πιο αποφασιστικά για την ενίσχυση της πολιτικής των διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων και να ακυρώνει τις αριστερίστικες παρεκκλίσεις.
Απευθύνομαι, κατά κύριο λόγο σε αυτούς τους συντρόφους που πρώτοι μαζί με τον πρόεδρο έβαλαν το θέμα της διοργάνωσης του έκτακτου συνεδρίου και τους καλώ να πάρουν έστω και την τελευταία στιγμή μια ΓΕΝΝΑΙΑ απόφαση.
Να ζητήσουν αυτοί τώρα την αναβολή ή ματαίωση αυτού του συνεδρίου πριν είναι για όλους πολύ αργά.
Θα αποδείξουν ότι πράγματι ενδιαφέρονται για τη βελτίωση των συνθηκών στο κόμμα και όχι για τη νομή της εξουσίας.
Σήμερα
είναι η ώρα της περίσκεψης,
της ανάπτυξης νέων ιδεών και νέων κατευθύνσεων για την αντιμετώπιση της κρίσης, δεν είναι η ώρα για ξεκαθάρισμα των λογαριασμών.
Είναι η ώρα για γενναίες αποφάσεις και υπερβατική στάση υπεθυνότητας, έχει κανείς αυτό το ανάστημα;
Ανδρέας Νεφελούδης
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS