Από το ρόλο μου ως Προέδρου, από αντίληψη και κουλτούρα, αλλά ιδιαίτερα και λόγω της επιτακτικής ανάγκης για την ευρύτατη δυνατή ενότητα της αριστεράς λόγω της πρωτοφανούς κρίσης και της άγριας επίθεσης που δέχονται οι δυνάμεις της εργασίας και ευρύτερα η κοινωνία, θεωρώ χρέος μου να συμβάλλω, μαζί με όλα τα μέλη και τα στελέχη του κόμματός μας, στη διαμόρφωση των ευρύτερων δυνατών πλειοψηφιών που θα εγγυηθούν μια συντεταγμένη πορεία επανεκκίνησης του Συνασπισμού. Ήδη οι προσυνεδριακές συζητήσεις έχουν δώσει το πολιτικό πεδίο της βάσης για τη διαμόρφωση των ευρύτερων συνθέσεων, καθώς ο κορμός των προτεινόμενων θέσεων από την ΚΠΕ τυγχάνει ευρείας υποστήριξης. Η πρόκληση, το διακύβευμα, είναι η ενότητα, είναι η συνύπαρξη, είναι οι προωθητικές συνθέσεις, είναι η κουλτούρα του πολιτικού πολιτισμού και της κοινής διαμόρφωσης και του σεβασμού των κανόνων λειτουργίας που θα προσδώσουν μια νέα αξιοπιστία στο εγχείρημά μας μέσα στην κοινωνία. Το συνέδριό μας θα είναι τομή και αφετηρία για μια αριστερά της ελπίδας, της αλληλεγγύης, των κοινωνικών αγώνων και της εναλλακτικής προοπτικής μέσα στις άγριες συνθήκες εκμετάλλευσης που βιώνει η κοινωνία μας.
Έχουμε τις δικές μας σοβαρές ευθύνες για τη σημερινή εικόνα που αδικεί τον πολιτικό και ακυρώνει τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ, των εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που επανειλημμένα μας εμπιστεύτηκαν. Ως η μεγαλύτερη δύναμη αυτής της συμμαχίας, επιτρέψαμε φαινόμενα άγονων ανταγωνισμών και δεν προσπαθήσαμε όσο έπρεπε για την εξάπλωση και τη δυναμική του κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο των μελών των συνιστωσών αλλά και των χιλιάδων ανένταχτων αριστερών, της σημερινής νεολαίας που δεν έλκει την καταγωγή της από τις παραδοσιακές πτέρυγες του κομμουνιστικού κινήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως ανοιχτό και ανεκτικό, ως αριστερό συμμαχικό μόρφωμα που θα εμπνέει και θα οργανώνει δυνάμεις από τη σοσιαλιστική αριστερά ως τη ριζοσπαστική οικολογία, μπορεί να υπάρξει μόνο στα πλαίσια ενός ενιαίου κοινά αποδεκτού πολιτικού σχεδίου. Δεν θα δεχτούμε να ακυρωθεί αυτό το εγχείρημα από την διαμόρφωση και ταυτόχρονη δημόσια εκφώνηση ριζικά διαφορετικών πολιτικών σχεδίων που μερικές φορές φτάνουν σε αριστερές παραδοξότητες και γραφικότητες, όπως για παράδειγμα η πρόταση για αποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ από τη Βουλή ή για την αναδιαμόρφωση της σημερινής αριστεράς ως νέου ΕΑΜ, απέναντι σε δυνάμεις κατοχής που μας περιτριγυρίζουν και σε δοτούς δοσίλογους κυβερνήτες.
Το θέμα δεν είναι αν θα κερδίσει ή θα ηττηθεί ο Τσίπρας. Το ζητούμενο είναι αν το συλλογικό μας υποκείμενο, ο Συνασπισμός, θα κερδίσει το στοίχημα με την ιστορία, για μια νέα αρχή, που θα στηρίζεται στη χειραφέτηση των μελών του από κατεστημένες λειτουργίες και αντιλήψεις. Το ζητούμενο είναι η πολιτική μας επάρκεια να εμπνεύσουμε τους αγώνες της κοινωνίας, να πείσουμε την κοινωνία ότι δεν είμαστε μέρος του προβλήματος και του χρεωκοπημένου πολιτικού συστήματος διακυβέρνησης, ότι είμαστε αποφασισμένοι να διορθώσουμε την πορεία μας και να προβάλουμε τις εναλλακτικές μας προτάσεις και να σφυρηλατήσουμε μια νέα ενότητα στις γραμμές μας που θα αποκαταστήσει το πλήγμα στην πολιτική φερεγγυότητα και αξιοπιστία που έχει δεχθεί ο χώρος μας τον τελευταίο χρόνο. Άλλωστε αυτή ήταν και η εντολή που μας έδωσε, ίσως ως τελευταία ευκαιρία, το εκλογικό σώμα της αριστεράς πριν από μερικούς μήνες.
Θα αντισταθούμε στην απίστευτη και πρωτοφανή συγχορδία, που με επίκεντρο την κυβέρνηση και σταθερούς βραχίονες μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ, τη συναίνεση των κομμάτων της δεξιάς αντιπολίτευσης και επιφανών παραγόντων του επιχειρηματικού κόσμου, προσπαθεί να επιτεθεί ως ιδιότυπος μηχανισμός μιας τρόικας ελληνικής έμπνευσης πάνω στην κοινωνία, απέναντι στην αριστερά, ενάντια στους αγώνες και κατά των όποιων δημοκρατικών κατακτήσεων της μεταπολιτευτικής περιόδου. Ας το πάρουν απόφαση η νέα μεταπολίτευση δεν θα είναι δικιά τους. Στη συνείδηση του κόσμου διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για να μετατραπεί η οργή σε μια προοδευτική πολιτική και κοινωνική μετατόπιση που θα αλλάξει άρδην το πολιτικό σκηνικό. Η διαδικασία αυτή είναι ένα ανοιχτό στοίχημα για την αριστερά που μπορεί να βρεθεί στο κέντρο αυτών των διεργασιών στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, τουλάχιστον στην Ευρώπη του Νότου.
Το κάδρο του δοκιμαζόμενου και χρεωκοπημένου πολιτικού σκηνικού διακυβέρνησης του δικομματισμού έχει ρηγματωθεί καθώς μέρα με την ημέρα αποκτά και καινούργιες χαρακιές. Αυτές της ΖΗΜΕΝΣ, των ομολόγων, του Βατοπεδίου, της ανάληψης και διαχείρισης των ολυμπιακών αγώνων, των εξοπλιστικών προγραμμάτων, της ασυλίας της εκκλησιαστικής περιουσίας. Το φόντο αυτού του κάδρου της ιδιότυπης τρικομματικής συναίνεσης είναι γκρίζο, είναι το μνημόνιο με τις νεοφιλελεύθερες ελίτ της ΕΕ και του ΔΝΤ, είναι η νέα βαρβαρότητα που κρύβει το σύνθημα «όλοι φταίμε, όλοι να πληρώσουν», είναι το ιδεολόγημα του νέου πατριωτισμού που επιχειρεί να θέσει, στον ακολουθούμενο μονόδρομο, στο περιθώριο τους εργαζόμενους, τους νέους, τους άνεργους, τις γυναίκες, τους μετανάστες. Σ΄ αυτό το κάδρο δεν έχει καμιά θέση η αριστερά και δεν πρόκειται, στο όνομα της συναίνεσης απέναντι στη κρίση, να κάνουμε πως μπαίνουμε. Ούτε καν για μια αναμνηστική φωτογραφία στο προεδρικό μέγαρο.
Το ζήτημα δεν είναι να μιλάμε στατικά για τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, αλλά να βλέπουμε τη διαμόρφωση του νέου πολιτικού συσχετισμού ως ένα πεδίο μιας πρώτης πολιτικής και αγωνιστικής παρουσίας και παρέμβασης των νέων ανθρώπων και όλων όσων μέχρι τώρα βολεύονταν στη λογική του καναπέ και στην ευκολία της δικομματικής ψήφου ανά τετραετία. Όπως μιλάμε με όρους επανίδρυσης για την Ευρωπαϊκή Ένωση που θα είναι ανοιχτή στους λαούς και την προοπτική του σοσιαλισμού, όπως μιλάμε για ουσιαστικές ανασυνθετικές διαδικασίες στον ευρύτερο χώρο της νέας ριζοσπαστικής αριστεράς, έτσι πρέπει να μιλάμε με όρους δυναμικής για την αναδιαμόρφωση του πολιτικού τοπίου, για τη δημιουργία μιας νέας κοινωνικής πλειοψηφίας που θα εκφραστεί και πολιτικά. Η συνάντηση της κοινωνικής αριστεράς με το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ, σε συνθήκες κοινωνικών αγώνων, μπορεί να απελευθερώσει απίστευτη ενέργεια. Ο δικός μας ρόλος θα πρέπει να είναι αυτός του καταλύτη σε μια χημική αντίδραση.
Δεν ξέρω αν ταξιδεύει και που πάει, αυτό που ξέρω είναι ότι ασχολείται κυρίως με την επικοινωνία και δευτερευόντως με τη πολιτική. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι πως θα ξεγελάσει τη κοινωνία για τα μέτρα και όχι πως θα αναζητήσει εναλλακτικές. Άλλωστε η πολιτική εμπεριέχει και την έννοια της διαπραγμάτευσης, που έδειξε ότι δεν τη γνωρίζει καν. Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του, στάθηκαν ανίκανοι να διαπραγματευτούν προς όφελος των συμφερόντων του ελληνικού λαού. Είναι προφανές ότι η χώρα χρειάζεται μια προοδευτική κυβέρνηση που να είναι αποφασισμένη να τηρήσει τη λαϊκή εντολή. Να είναι αποφασισμένη να επαναδιαπραγματευτεί στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, άλλον μηχανισμό στήριξης, χωρίς κοινωνική κατεδάφιση, χωρίς μείωση μισθών και συντάξεων. Να είναι αποφασισμένη να υλοποιήσει ένα μίνιμουμ πρόγραμμα εξόδου από τη κρίση, με ασπίδα προστασίας για τα αδύναμα στρώματα. Αυτό η σημερινή κυβέρνηση δεν μπορεί να το κάνει. Είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις μιας νέας αριστερής πλειοψηφίας που θα θέλει και θα μπορεί.
Αυτή τη στιγμή στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν ανοίξει αντιθέσεις με τρόπο που πριν την παγκόσμια οικονομική κρίση θα ήταν αδιανόητος. Η ίδια η αρχιτεκτονική της ΟΝΕ, όμως, ευνόησε και όξυνε την κρίση μέσα στο γενικότερο διεθνές περιβάλλον. Το ίδιο το σύμφωνο σταθερότητας, που από χρόνια έχουμε ζητήσει να καταργηθεί, εμείς και όλα τα κόμματα που συμμετέχουν στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Είναι πολύ πιθανόν σήμερα να εξυφαίνονται σχέδια για μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων. Αλλά στον βαθμό που δεν έχουν άλλο στόχο πέρα από το να διασφαλίσουν την κερδοφορία του κεφαλαίου, δεν πρόκειται να οδηγήσουν πουθενά. Απλώς θα βαθαίνουν τα σημερινά αδιέξοδα. Γι αυτό θεωρούμε ότι σήμερα το μέλλον της Ευρώπης είναι στα χέρια των λαών της. Η έξοδος από την σημερινή κρίση, θα έρθει μέσα από τους σημερινούς αγώνες για δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, τους αγώνες για μια δημοκρατική κοινωνική Ευρώπη.
Οι αγώνες των λαών του Ευρωπαϊκού Νότου, μπορούν να δώσουν αυτό το έναυσμα. Όπως οι δικοί μας αγώνες, η τεράστια κινητοποίηση της 5ης του Μάη, ο περσινός Δεκέμβρης, το φοιτητικό ξέσπασμα του 2007 δώσανε έμπνευση και κουράγιο στους ευρωπαϊκούς λαούς. Σήμερα η καρδιά μας χτυπάει κοντά και μαζί με τις εκατοντάδες χιλιάδες των πολιτών που αντιστέκονται στους δρόμους αρκετών ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων. Το μήνυμα της αντίστασης θα το δίνουμε καθημερινά. Θα τους υποχρεώσουμε να μας ακούσουν, θα τους υποχρεώσουμε να ηττηθούν, αυτοί ως πολιτικό προσωπικό και οι περίφημοι νόμοι της αγοράς όπως και οι διεθνείς παράγοντες και οι εταιρείες πιστοποιήσεων που θέλουν να μετακυλήσουν τη δική τους κρίση στους εργαζόμενους.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS