Η στιγμή στην οποία γίνεται το Έκτακτο Συνέδριο του κόμματός μας είναι ιστορική. Η Αριστερά καλείται να αποδείξει το λόγο ύπαρξής της, σε ένα περιβάλλον που τα πάντα ανατρέπονται. Μύθοι και βεβαιότητες καταρρέουν, ενώ οι διάφορες αντιλήψεις για την Ευρώπη δοκιμάζονται, όχι σε συνθήκες εργαστηρίου και θεωρητικών υποθέσεων, αλλά στην ίδια την ζωή. Η χώρα μας βρίσκεται στο σφαγείο του Δ.Ν.Τ. Το σύμφωνο σταθερότητας αυστηροποιείται. Ο κόσμος σε κατάσταση πανικού εναγωνίως αναρωτιέται «και τώρα τι γίνεται;».
Σε μια τέτοια συγκυρία, η απόλυτη προτεραιότητα για ένα κόμμα της Αριστεράς, εν όψει μάλιστα Συνεδρίου, δεν μπορεί παρά να είναι η κρίση, τα ζητήματα της Ε.Ε. και κυρίως η εναλλακτική μας πρόταση απέναντι στη βαρβαρότητα, που μας παρουσιάζεται από την Ε.Ε-Δ.Ν.Τ. και την ελληνική κυβέρνηση ως μονόδρομος.
Η υποβάθμιση αυτών των κρίσιμων θεμάτων, με τον ισχυρισμό ότι οι επεξεργασίες των προηγούμενων συνεδρίων επαρκούν, ο αποπροσανατολισμός του διαλόγου και του ενδιαφέροντος της κομματικής βάσης σε ζητήματα διαδικαστικά, εσωτερικά και απολίτικα, δείχνουν μια Αριστερά που δεν έχει καταλάβει απολύτως τίποτα από τη δραματικότητα των στιγμών για τον τόπο και το λαό, αλλά και για τον ίδιο τον πολιτικό μας χώρο, την ύπαρξη και την προοπτική του.
Τώρα, την περίοδο της κρίσης ο νεοφιλελευθερισμός επιχειρεί να επαναθεμελιωθεί σε νέες βάσεις. Αν και η Αριστερά δεν κάνει το ίδιο, επανεξετάζοντας τα πάντα –χωρίς στεγανά στο διάλογο- και επανακαθορίζοντας τη στρατηγική, την πολιτική και τη δράση του κόμματος, με βάση τα νέα δεδομένα που δημιουργεί η κρίση στην Ευρώπη και τη χώρα μας, κινδυνεύει να μείνει στο περιθώριο.
Οι νέες προκλήσεις, τα τεράστια ερωτήματα δεν μπορούν να απαντηθούν με επεξεργασίες του χθες. Με αντιλήψεις που διαμορφώθηκαν και αφορούσαν μια παρελθούσα φάση την ευρωπαϊκής πορείας.
Σήμερα, που οι συγκρούσεις είναι μετωπικές, συγκρουσιακή πρέπει να είναι και η στρατηγική της Αριστεράς απέναντι στους θεσμούς και τους κανόνες της Ο.Ν.Ε. και της Ε.Ε.
Ενδεχόμενη πολιτική σύνθεση στο επικείμενο συνέδριο του ΣΥΝ και συγκρότηση μιας νέας συνεδριακής πλειοψηφίας στη βάση του λεγόμενου «συνασπισμικού κεκτημένου του ευρωπαϊσμού» θα αυτοακύρωνε τις δυνατότητες δυναμικής παρέμβασης του πολιτικού μας χώρου στις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, γιατί απλά αυτές οι αντιλήψεις είναι πλέον παρωχημένες και δεν συνιστούν πραγματική εναλλακτική πρόταση.
Στην πραγματικότητα, τώρα καλείται η Αριστερά να τοποθετηθεί στο Μάαστριχτ, γιατί τώρα με την κρίση αναδεικνύεται το πραγματικό θεσμικό πλαίσιο-έκτρωμα που αυτό δημιούργησε και οι τραγικές συνέπειες της Ο.Ν.Ε. Αυτή τη στιγμή ολοκληρώνεται μάλιστα ένα Μάαστριχτ Νο 2. Ο μηχανισμός στήριξης των κρατών-μελών, που θεσπίστηκε με πρωταγωνιστικό ρόλο του Δ.Ν.Τ., ο εκ των προτέρων έλεγχος των προϋπολογισμών των κρατών-μελών, οι εξοντωτικές κυρώσεις που εισηγείται η Γερμανία, αν τα κράτη ξεφύγουν από τη μεζούρα του γερμανού τραπεζίτη, το συνεχές κοινωνικό ντάμπιγκ, στο οποίο επιβάλλονται οι εργαζόμενοι της Ευρώπης, δείχνουν τον άκρως αντιδραστικό ρόλο και χαρακτήρα της Ε.Ε. ως υπερεθνικού μηχανισμού επιβολής της πιο στυγνής εκμετάλλευσης λαών και χωρών, ο οποίος αυτή την περίοδο γίνεται ακόμη πιο σκληρός και επιθετικός.
Και ταυτόχρονα δείχνουν το δρόμο για την Αριστερά. Και αυτός ο δρόμος είναι η συνολική αμφισβήτηση και η πάλη για την ανατροπή σε κάθε χώρα-μέλος και συνολικής ανατροπής της Ε.Ε. Γιατί αυτή η Ε.Ε. δεν μετασχηματίζεται με μεταρρυθμίσεις από Ένωση του κεφαλαίου σε Ένωση των εργαζομένων. Το όριο δράσης και προοπτικής της Αριστεράς δεν είναι η Ο.Ν.Ε. και η Ε.Ε., σε καιρούς μάλιστα, που η αποτυχία της είναι πασιφανής.
Ειδικά στη χώρα μας, ο μύθος της Ο.Ν.Ε. και του ευρώ καταρρέει παταγωδώς. Η είσοδος της Ελλάδας στην ευρωζώνη –το μεγάλο εκσυγχρονιστικό όραμα- υποτίθεται ότι θα οδηγούσε την οικονομία σε μεγέθυνση και σταθερότητα και την κοινωνία σε ευημερία. Το αποτέλεσμα όμως ήταν ακριβώς το αντίθετο. Όσα δεινά υποτίθεται ότι θα πάθαινε η χώρα αν βρισκόταν εκτός της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας, τα παθαίνει τώρα, ενώ είναι μέλος της. Τι χειρότερο θα μπορούσε να πάθει από το να συρθεί –από την ίδια μάλιστα την Ε.Ε- στο Δ.Ν.Τ.; Η χώρα βρίσκεται υπό τριμελή επιτήρηση, με ακυρωμένη την εθνική της ανεξαρτησία, σε κατάσταση ελεγχόμενης χρεωκοπίας, προκειμένου να μη χάσουν τα λεφτά τους οι τοκογλύφοι-πιστωτές και να μην κινδυνεύσει η ευρωζώνη. Η παραγωγική της βάση είναι πλήρως αποδιαρθρωμένη. Εξελίσσεται ένα πραγματικό προγκρόμ εις βάρος των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων. Το κοινοβούλιο τύποις λειτουργεί, χωρίς να εγκρίνει καν τις αποφάσεις της τρόικα. Ο ελληνικός λαός πλήρωσε ακριβά την είσοδό του στην Ο.Ν.Ε. και τώρα καλείται να πληρώσει φόρο αίματος για να παραμείνει στο ευρώ, υποθηκεύοντας το ίδιο του το μέλλον.
Είναι μονόδρομος η κρεατομηχανή του μηχανισμού της Ε.Ε-Δ.Ν.Τ.; «Υπάρχει άλλος δρόμος;» Αυτό είναι το μέγα ερώτημα των καιρών. Και σε αυτό το ερώτημα, η απάντηση της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι άλλη, από αυτή που βρίσκεται στα χείλη των εργαζομένων, των μικρομεσαίων, των ανέργων, των συνταξιούχων, «Δεν πληρώνω!!». Δεν έφταιξαν αυτοί για τα χρέη, για να τους καλούν τώρα σε ανθρωποθυσία. Οι τράπεζες, το μεγάλο κεφάλαιο και οι «ημέτεροι» το δημιούργησαν και επωφελήθηκαν από αυτό.
Ο ΣΥΝ πρέπει να εκφράσει πολιτικά, αγωνιστικά και προγραμματικά αυτό το λαϊκό αίτημα, να κάνει πολιτική αιχμή την ανάγκη απεμπλοκής της χώρας από τον καταστροφικό «μονόδρομο» και την επαναδιαπραγμάτευση –νέα ρύθμιση του χρέους, χωρίς δεσμεύσεις και ενάντια στις λογικές Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ., με στόχο τη διαγραφή σημαντικού μέρους του, τη μείωση των επιτοκίων και την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής.
Είναι μια συγκρουσιακή επιλογή, που μπορεί όμως να βρει συμμάχους και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, να ανοίξει δρόμους για ολόκληρο τον πλανήτη που στενάζει από τα χρέη. Να συσπειρώσει στη χώρα μας ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις, να διευκολύνει την κοινή δράση και συμπαράταξη όλης της Αριστεράς, να δώσει πνοή στο ΣΥΡΙΖΑ και ώθηση στο εργατικό κίνημα. Η Αριστερά μπορεί να ανακτήσει την κινηματική πολιτική πρωτοβουλία, να διεκδικήσει την αλλαγή των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών για μια προοδευτική πορεία της χώρας.
Η Αριστερά στην ιστορία της έχει να μετρά πολλές χαμένες ευκαιρίες και ήττες. Έχει και νίκες. Τις νίκες τις κατέκτησε, όταν κατόρθωσε να πιάσει τον παλμό της κοινωνίας, να εκφράσει πολιτικά το λαϊκό αίσθημα και τις λαϊκές ανάγκες, όταν κατάφερε να ενώσει και να συσπειρώσει, να κινητοποιήσει και να συνεγείρει, γύρω από μεγάλα αιτήματα, στόχους, πρωτοπόρες ιδέες και οράματα. Η Αριστερά μεγαλούργησε μόνο όταν βρέθηκε μέσα στην κοινωνία.
Το κόμμα μας εδώ και καιρό, ξεκόβεται κάθε μέρα και περισσότερο από αυτά που συμβαίνουν γύρω του, δείχνει να αδιαφορεί για το κοινωνικό πεδίο και να ενδιαφέρεται μόνο για το εσωτερικό πεδίο. Ομφαλοσκοπεί και βουλιάζει στη μιζέρια. Εγκαταλείπει τα μεγάλα και συζητά για τα μικρά και τα ανούσια. Μιλά διαρκώς για φυγόκεντρες δυνάμεις και δεν παίρνει ενωτικές πρωτοβουλίες για να τις κάνει κεντρομόλες. Διχάζεται σε παλιούς και νέους και δεν ψάχνει να βρει τον δρόμο που τους ενώνει όλους. Και αυτός ο δρόμος είναι η επιστροφή μας στην πραγματική πολιτική και στην κοινωνία.
Οι οιωνοί για το επικείμενο συνέδριο δεν είναι ευνοϊκοί. Αν έστω και στο παρά πέντε, πάρουμε το βλέμμα μας από τους εσωτερικούς συσχετισμούς και τις ανακατατάξεις τους, από τη διαχείριση και τη νομή της εσωκομματικής εξουσίας και το στρέψουμε γύρω μας, στον έξω κόσμο, εκεί που οι ριζοσπαστικές ιδέες σήμερα έχουν ιδιαίτερη ζήτηση και η Αριστερά μπορεί να δώσει μάχες και να τις κερδίσει, οι οιωνοί μπορεί να αλλάξουν.
Σόφη Παπαδόγιαννη
Μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS